Abecassis Eliette - Qumran.pdf - Romanse PDF - skyweb117

ELIETTE ABÉCASSIS

Qumran

ABÉCASSIS ELIETTE

z francuskiego przełożyła WIKTORIA MELECH

Jeśli ktoś kiedykolwiek odważy się dociekać:

Co jest powyżej? Co jest poniżej? Co było przed powstaniem świata?

Co będzie potem? To lepiej dla niego byłoby,

gdyby się nigdy nie narodził.

Talmud babiloński, Haguigah, 11b

PROLOG

W dniu, kiedy Mesjasz oddał ducha, niebo nie było ani więcej, ani mniej ponure niż

w inne dni. Nie pojawił się na nim żaden świetlisty cudowny znak. Słońce przesłaniała

gęsta mgła, lecz jego promienie przenikały przez grubą powłokę. Chmury

zapowiadały niewielki deszcz, może nawet z gradem, który i tak nigdy nie przynosił

ulgi piaszczystemu pejzażowi.

Był to dzień jak wszystkie inne, ani smutny, ani wesoły, ani ciemny, ani jasny. Nie

nadzwyczajny, ale i nie taki zwykły. A może ta normalność była zapowiedzią

niespełnienia się wróżby? Nie wiem.

Jego agonia była powolna, trudna. Oddech przeszedł w długi jęk bezgranicznej

rozpaczy, a siwe włosy i broda nie były oznakami mądrości, jaką emanował, niosąc

uzdrowienie. Jego spojrzenie nie miało już tego płomienia, który zawsze w nim

gorzał, gdy namiętnie głosił dobre słowo i prorokował, gdy zapowiadał nadejście

nowego świata. Jego wyniszczone, udręczone ciało wyrażało tylko cierpienie.

Sterczące kości wyglądały strasznie. Zwiotczała skóra, przywodząca na myśl

poszarpane na strzępy ubranie, była niczym rozwinięty, a potem sprofanowany stary

pergamin, zapisany krwawymi literami. Na nogach przebitych gwoździami widniały

sińce. Z poranionych, skurczonych z bólu dłoni ciekła krew. Wyschłe usta niezdolne

już były do słów miłości, wyrażały niemy lęk, przerażenie kaźnią. Jego pierś, niby

jagnię schwytane podstępnie przez wilka, nagle się wyprężyła, jakby serce chciało

wyskoczyć z tego nagiego, umęczonego ciała.

Potem znieruchomiał, upojony własną krwią jak winem, z nieprzytomnymi oczami,

półotwartymi ustami. Czy odchodził do Ducha Świętego? Ale przecież Duch Święty

go opuścił, nawet wtedy, gdy w przebłysku ostatniej nadziei Mesjasz zwrócił się do

niego, wymawiając Jego imię. Żaden znak nie został dany jemu, rabbiemu,

cudotwórcy, odkupicielowi, pocieszycielowi ubogich, uzdrowicielowi chorych,

obłąkanych i sparaliżowanych. Nikt nie mógł go ocalić, nikt, nawet on sam.

Dano mu trochę wody. Zwilżono usta gąbką. Niektórzy opowiadali, że w oddali na

niebie pojawiła się błyskawica, innym wydało się, że usłyszeli, jak zawołał do Ojca

silnym głosem, rozbrzmiewającym długim echem. W końcu skonał.

Miał już swoje lata, ale nie był schorowany. Członkowie wspólnoty przypuszczali, że

jest nieśmiertelny, czekali na to wydarzenie – jego śmierć, ponowne pojawienie się,

zmartwychwstanie – a jednocześnie oczekiwali, iż będzie żył wiecznie. Tak więc

niezależnie od tego, czy umarłby, czy żył, oni i tak uznaliby to za cud.

Stało się to pewnego kwietniowego popołudnia. Według licznych towarzyszących

mu lekarzy śpiączkę, w którą zapadł dzień wcześniej, spowodowała niewydolność

serca. Reanimację przerwano między trzecią a trzecią trzydzieści po południu. Jego

ciało przewieziono karetką ze szpitala, gdzie umarł, do jego domu. Następnie,

zgodnie z tradycją, ułożono go na podłodze i nakryto prześcieradłem. Potem

otworzono drzwi do gabinetu, gdzie rabbi modlił się, studiował i czytał, gdzie wierni

uczniowie odmawiali święte formuły. Ci, którzy kochali mistrza, a było ich wielu,

przybyli, by oddać mu ostatni hołd. Miał bowiem na całym świecie tysiące uczniów,

którzy mu ufali, którzy wierzyli, że był Królem-Mesjaszem, apostołem nowych

czasów, zwiastunem drugiego królestwa, wyczekiwanego od tak dawna, od zarania

dziejów.

Ludzie przychodzili aż do wieczora. Potem złożono ciało w trumnie, wykonanej z

desek pochodzących z dębowego biurka, przy którym rabbi spędził tyle godzin na

studiowaniu i modlitwach. Policjant pełniący służbę przy domu żałoby z trudem

powstrzymywał kłębiący się tłum. Zablokowany został ruch uliczny. Żaden samochód

nie mógł przecisnąć się przez tę zbitą masę ubranych na czarno mężczyzn,

zapłakanych kobiet i małych dzieci, których setki tysięcy zgromadziły się, by

opłakiwać rabbiego. Niektórzy, przygnębieni, łapali się za głowy. Inni wyrażali swój

żal głośnym szlochem'. Jeszcze inni to tu, to tam tańczyli w rytm nostalgicznych

chasydzkich melodii lub śpiewali Nasz mistrz, nasz rabbi, Król-Mesjasz, będzie żył.

Nie szykowali się na pogrzeb. Czekali na rezurekcję, na czas, gdy nastąpi koniec

wygnania, a potem nastanie pora wyzwolenia. Wtedy będą mogli uznać, że znaleźli

się na ziemi Izraela i nazwać ten kraj swoją ojczyzną. Czy nie zapowiadał tego

poprzez aluzje i alegorie? Zrozumiano go. Trzeba było tylu cierpień i tylu lat

rozproszenia, tak wielkiej udręki i męki. Wreszcie straciło znaczenie pojęcie

„później". To on był tym, na którego czekano od tak dawna.

Pogrzeb przeniesiono na następny dzień, aby wszyscy mogli nań przybyć. Lotnisko

Ben-Guriona wypełniali chasydzi z wielu krajów, którzy przylecieli tu w wielkim

Abecassis Eliette - Qumran.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: