szukanie_boga.pdf

A.W. Tozer

SZUKANIE BOGA

„Jak łania pragnie wody ze strumieni,

tak dusza moja pragnie Ciebie Boże!”

(Psalm 42,2)

Słowo wstępne

„Dołóżmy starań, aby poznać Pana;

Jego przyjście jest pewne jak świt poranka".

(Ozeasza 6, 3)

W dobie ciemności zalegającej nad całym światem pojawia się pewien we-

selszy promyk: w zamkniętym kręgu konserwatywnego chrześcijaństwa można

znaleźć coraz większą liczbę ludzi, których życie religijne cechuje rosnący głód po-

znania samego Boga. Spragnieni są prawd duchowych. Nie dadzą się zwieść samy-

mi słowami i nie zadowoli ich prawidłowa „interpretacja" Prawd. Pragną oni

Boga i nie zaznają spokoju, dopók i nie napiją się z głębi Strumienia Wody

Żywej.

Jest to jedyny zwiastun przebudzenia, jaki mogłem dostrzec na religijnym

horyzoncie. Być może jest to tylko chmurka wielkości dłoni, której wypatrują święci

w różnych miejscach świata. Lecz może ona doprowadzić do wzbudzenia życia w

wielu duszach i do uchwycenia na nowo tego promieniującego cudu, który powi-

nien towarzyszyć wierze w Chrystusa, od którego Kościół w obecnym czasie jak-

by uciekł.

Nasi przywódcy religijni muszą zauważyć ten głód. Głoszenie Dobrej Nowiny

w naszych czasach postawiło ołtarz i podzieliło ofiarę na części, a teraz wydaje się

zadowalać liczeniem kamieni i zmianą ułożenia ofiary na nim, bez żadnej tro-

ski o to, że nie ma żadnego znaku ognia na wzniosłej górze Karmel. Lecz niech

Bogu będą dzięki za to, że są jeszcze ludzie, którzy się o to troszczą. To są ci,

którzy chociaż kochają ołtarz i rozkoszują się ofiarą, jednak nie mogą się pogo-

dzić z ciągłym brakiem ognia. Pragną Boga ponad wszystko. Spragnieni są sma-

ku przeszywającej słodyczy Miłości Chrystusa, o której pisali prorocy i śpiewali

psalmiści.

W dzisiejszych czasach nie brakuje nauczycieli biblijnych, którzy prawidłowo

wykładają zasady nauki o Chrystusie, lecz zbyt wielu zadowala się samym tylko

nauczaniem wiary rok po roku, będąc dziwnie nieświadomymi braku w ich służbie

obecności Pana, ani niczego niezwykłego w ich osobistym życiu. Nieustannie

głoszą Słowo Boże wierzącym, którzy wewnątrz odczuwają pragnienie, jakiego ich

służba nie zaspokaja.

Wierzę, że to, co mówię, wynika z miłości, lecz muszę przyznać, że naszym

kaznodziejom rzeczywiście czegoś brak. Milton wypowiedział kiedyś cierpkie zda-

nie, które doskonale pasuje zarówno do naszych czasów jak i do okresu jego ży-

cia. Brzmi ono: „Głodne owce spoglądają do góry i nie są nakarmione". Jest to po-

ważna rzecz i niemały skandal w Królestwie, skoro Boże dzieci siedzą przy stole

Ojca i są głodne. Również sprawdzają się słowa Wesley'a: „Prawowierność lub

słuszne poglądy w najlepszym wypadku są znikomą częścią religii. Choć prawidło-

wy sposób życia nie może istnieć bez prawidłowych poglądów, to jednak można

mieć prawidłowe poglądy bez prawidłowego życia. Można mieć właściwe zdanie o

Bogu, nie mając ani miłości do Niego, ani też prawidłowego sposobu życia. Szatan

jest tego dowodem".

Dzisiaj, dzięki naszym aktywnym towarzystwom biblijnym i wielu innym

skutecznie działającym organizacjom zajmującym się rozpowszechnianiem Słowa

Bożego, bardzo wielu ludzi ma „prawidłowe poglądy". Prawdopodobnie jest ich

więcej, niż kiedykolwiek w historii Kościoła. Jednak ciekaw jestem, czy prawdzi-

we duchowe uwielbienie przechodziło kiedykolwiek taki kryzys, jak obecnie. W

większej części Kościoła sztuka uwielbiania całkowicie zanikła, a w jej miejsce

pojawiła się dziwna i nieznana rzecz określana słowem „program". Zapożyczo-

no to słowo ze sceny i z fałszywą mądrością zastosowano w publicznym usługi-

waniu i przyjęto wśród nas jako uwielbienie.

Prawidłowe wyjaśnianie Biblii w Kościele Żywego Boga jest niezbędną ko-

niecznością. Bez tego żaden kościół nie może się nim stać w ścisłym znaczeniu

tego słowa. Ale wyjaśnienie może zostać tak przedstawione, że słuchający po-

zbawieni zostaną jakiegokolwiek prawdziwego pokarmu duchowego. Dzieje się tak

dlatego, że nie same słowa karmią duszę, ale Bóg osobiście, i dopóki słucha-

jący ich nie odnajdą Boga w osobistym przeżyciu, nie staną się lepsi przez

samo słuchanie prawdy. Biblia nie jest celem samym w sobie, ale narzędziem

do prowadzenia ludzi do intymnego i dającego zadowolenie poznania Boga po to,

aby mogli wejść w Niego, by mogli rozkoszować się Jego obecnością, by zakosz-

towali i poznali w głębi swych serc słodyczy samego Boga.

Książka ta jest skromną próbą pomocy głodnym dzieciom Bożym w odnale-

zieniu Boga. Nic z tego, co tu przedstawiam, nie jest nowe, z wyjątkiem może

tego, że jest to odkrycie dokonane przez moje własne serce. Odkrycie wspania-

łych duchowych prawd. Byli już inni przede mną, którzy zagłębiali się bardziej niż ja

w tych świętych tajemnicach. A choć mój ogień nie jest zbyt duży, niemniej jednak

jest prawdziwy. I być może znajdą się tacy, których świece zapalą się od mego

płomienia.

A.W. Tozer Chicago, III., 16 czerwca 1948 r.

1. Pragnienie Boga

„Do Ciebie lgnie dusza moja,

Prawica Twoja mnie wspiera''.

(Psalm 63, 9)

Teologia chrześcijańska naucza o uprzedzającej łasce, co w skrócie ozna-

cza, że zanim człowiek zacznie szukać Boga, najpierw Bóg musi go odnaleźć.

Zanim grzeszny człowiek jest w stanie dobrze pomyśleć o Bogu, musi być w

nim dokonana praca oświecenia go przez Ducha Świętego. Może to być niedoskonałe,

niemniej jednak musi być prawdziwe; wtedy dopiero może powstać głębokie pra-

gnienie szukania Boga i wołanie do Niego.

Szukamy Boga tylko i wyłącznie dlatego, że On pierwszy włożył nam do serc

to dążenie, które pobudza nas do szukania Go. „Nikt nie może przyjść do Mnie" —

powiedział nasz Pan — „jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał" 1 . Wła-

śnie dzięki temu uprzedzającemu pociągnięciu, Bóg pozbawia nas jakichkolwiek

myśli, że to my sami chcemy się zbliżyć do Niego. Impuls szukania Boga pochodzi

od Niego samego, a to skłania nas do dalszego szukania Go. Przez cały ten

czas, gdy szukamy Pana, jesteśmy w Jego ręku: „Prawica Twoja mnie wspie-

ra".

W tym boskim „wspieraniu" i ludzkim „lgnięciu" nie ma sprzeczności.

Wszystko jest z Boga, bo jak mówi von Huegel: Bóg zawsze nas uprzedza. W

praktyce jednak (to znaczy tam, gdzie Boże uprzedzające działanie wychodzi na-

przeciw reakcji człowieka) człowiek musi szukać Boga. Z naszej strony musi na-

stąpić pozytywne odwzajemnienie się, jeśli to skryte pociągnięcie Boże ma doprowa-

dzić do konkretnego, możliwego do stwierdzenia poznania Jego świętej Istoty.

W Psalmie 42,2-3, wyrażone jest to w pięknych słowach: „Jak łania pragnie

wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Dusza moja pragnie

Boga, Boga Żywego: Kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?". Pragnące serce

na pewno zrozumie to głębokie wołanie.

Nauka o usprawiedliwieniu przez wiarę, biblijna prawda, wspaniałe uwol-

nienie od jałowego legalizmu i bezskutecznych własnych wysiłków — w naszych

czasach wpadła w tak złe towarzystwo i przez wielu jest tak niewłaściwie interpre-

towana, że praktycznie stoi na przeszkodzie w poznaniu Boga. Całą sprawę na-

wrócenia się zamieniono na mechaniczną i pozbawioną Ducha rzecz. Wiarę można

teraz praktykować bez wprowadzania niepokoju i zmian w swoim życiu moralnym,

oraz bez naruszenia statusu własnego „ja", pochodzącego od Adama. Chrystusa

można „otrzymać" bez wzbudzenia w duszy otrzymującego jakiejkolwiek szczególnej

miłości do Niego. Człowiek taki jest zbawiony, ale nie odczuwa głodu i pragnie-

nia Boga. Faktycznie zaś, celowo uczy się go, jak poprzestawać na małym.

Współcześni naukowcy zgubili Boga wśród cudów Jego świata. My, chrze-

ścijanie, znajdujemy się w prawdziwym niebezpieczeństwie utracenia Boga w

taki sam sposób wśród cudów Jego Słowa. Prawie zapomnieliśmy o tym, że Bóg jest

Osobą i że tak samo może być poznawany jak każda inna istota ludzka. W czło-

wieku tkwi wrodzona umiejętność poznawania innych ludzi, ale pełnego poznania

innej osoby nie da się osiągnąć po jednym spotkaniu. Można tego dokonać po dłu-

gim i pełnym miłości duchowym obcowaniu ze sobą.

Wspólne duchowe obcowanie pomiędzy istotami ludzkimi jest odpowiedzią

jednej osobowości na drugą, poczynając od przypadkowych spotkań, aż do pełnej,

najintymniejszej duchowej społeczności, do jakiej zdolna jest dusza człowieka.

Religia, na tyle, na ile jest szczera, jest w zasadzie odpowiedzią stworzonych

osobowości na osobowość Boga — Stwórcy. „A to jest życie wieczne: aby znali

Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystu-

sa" 2 .

Bóg jest Osobą i w głębi Swej potężnej natury myśli, chce, raduje się,

czuje, kocha, pragnie, cierpi jak każdy z nas. Objawiając się nam, przedstawia się

według znanego nam wzoru osobowości. Porozumiewa się z nami poprzez nasze

sposoby myślenia, poprzez nasze pragnienia i wzruszenia. Ciągła, niezakłócona

wymiana miłości i myśli między Bogiem a duszą odkupionego człowieka stanowi

sedno religii Nowego Testamentu.

Nasza indywidualna świadomość zna to obcowanie Boga i człowieka. Jest

to coś osobistego: to znaczy nie przychodzi przez zgromadzenie wierzących, lecz

najpierw poznaje je jednostka, a potem zgromadzenie składające się z jednostek.

Dzieje się to również świadomie: to znaczy, że nie pozostaje poza obrębem

świadomości i nie działa bez wiedzy duszy, ale wchodzi w zasięg świadomości,

gdzie człowiek może „poznać" w taki sam sposób, w jaki poznaje inne rzeczy.

Ty i ja, stanowimy (z wyjątkiem naszych grzechów) cząstkę tego, kim jest

Bóg w pełni. Stworzeni na Jego podobieństwo mamy w sobie zdolność poznawania

Go. Ta zdolność jest jednak martwa z powodu grzechu, który jest w nas. W mo-

mencie, gdy Duch Święty ożywia nas do nowego życia, nasze całe jestestwo

odczuwa pokrewieństwo z Bogiem i cieszy się w radosnym poznaniu. To są te

niebiańskie narodziny, bez których nie możemy oglądać Królestwa Bożego. Nie

jest to jednak koniec, ale zaledwie początek, ponieważ teraz dopiero zaczyna się

wspaniałe podążanie, radosne poznawanie w naszych sercach nieskończonych bo-

gactw Pana. Tu właśnie dopiero zaczynamy, jak już wspomniałem, ale żaden czło-

wiek jeszcze nie odkrył dokąd dojdziemy, bo nie ma granicy, ani końca pozna-

nia wielkich i tajemnych głębi Trójcy.

Oceanie bez końca, kto zgłębił Ciebie?

Twoja wieczność otacza Cię,

Boży Majestacie!

Znaleźć Boga i ciągle Go szukać — oto paradoks miłości duszy! Paradoks po-

gardzany przez wierzącego, który zbyt łatwo daje się zadowolić swoją religijnością,

ale rozumiany i uznany w radosnym doświadczeniu dzieci o płonących sercach.

Święty Bernard wyraził ten święty paradoks w refrenie pieśni, którą każda dusza

uwielbiająca Boga natychmiast zrozumie:

Zakosztowaliśmy Cię, Żywy Chlebie,

I pragniemy ciągle zasiadać do uczty z Tobą,

Piliśmy z Ciebie, ze Źródła,

I pragniemy ciągle nasycać Tobą nasze dusze.

Przyjrzyjcie się świętym ludziom, którzy żyli w dawnych czasach, a wkrótce

odczujecie ciepło pragnienia ich serc, by szukać Boga. Płakali za Nim, modlili się

żarliwie i szukali Go dniem i nocą, o każdej porze, a gdy Go znaleźli, było to

tym słodsze, im dłużej Go szukali. Mojżesz używał faktu, że znał Boga, jako

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: