pneumatologia.pdf

PNEUMATOLOGIA

NAUKA O DUCHU ŚWIĘTYM

Zdumiewająco duża liczba ludzi niewłaściwie pojmuje naturę Ducha Świę-

tego, uważając Go głównie raczej za swego rodzaju niebiański wpływ, a nie za

prawdziwą, żywą Osobowość. Zacznijmy nasze studiowanie Osoby Ducha Świę-

tego od rozważania atrybutów, lub cech charakterystycznych osobowości w sen-

sie ogólnym.

OSOBA DUCHA ŚWIĘTEGO

Osoba świadoma jest tego, że może mówić, działać, wyrażać swe myśli i

uczucia. W Dziejach Ap. 10,19.20 przemawia Duch Święty. Mówi on: „Ja posła-

łem". W Dziejach Ap. 13,2 mówi: „Powołałem". W Objawieniu św. Jana 2 i 3 sie-

dem razy czytamy o tym „Co Duch mówi do zborów".

Osoba ma swoją własną wolę. Ma ją również Duch Święty (1Kor. 12,11).

On walczy z ludźmi (Gen. 6,3). On prowadzi dzieci Boże (Rzym. 8,14).

Osoba posiada uczucia. Duch Święty może zostać zasmucony (Iz. 63,10;

Ef. 4,30) lub znieważony (Hebr. 10,29).

Osoba posiada inteligencję. Duch Święty ma umysł (Rzym. 8,27). On bada

głębokości Boże i zna Boży zamysł (1Kor. 2,10.11).

Wpływ lub siła nie posiada woli, rozumu, uczuć, ani też nie może mówić o

sobie „ja". Duch Święty jest Osobą. Nie powinniśmy nigdy wymieniać go jako

„to". (W niektórych wierszach Biblii Duch Święty wspominany jest jako „to", ale je-

dynie z powodu tego, że „pneuma" — greckie słowo znaczące zarówno „wiatr" jak

i "Duch" jest rodzaju nijakiego i dlatego wymaga zaimka rodzaju nijakiego „to". W

niektórych wierszach, jak np. Jan 14,26 autor w rzeczywistości pogwałca ścisłe

zasady gramatyki, używając zaimka „on", w celu podkreślenia Osobowości Boga

— Ducha Świętego).

BOSKOŚĆ DUCHA ŚWIĘTEGO

Aniołowie nazywani są w Biblii duchami, a niektóre z nich są świętymi du-

chami. Pismo Święte jednak pokazuje w oczywisty sposób, że Duch Święty po-

siada atrybuty Boskie. Już same słowa Duch Święty (Łuk. 11,13) nauczają nas,

że On jest Duchem i że jest Święty. On jest wieczny (Hebr. 9,14). Każde stworze-

nie, każdy anioł, ma początek. Jedynie Bóg jest wieczny. On jest suwerenny, ze-

spolony w równym stopniu z Bogiem Ojcem i Bogiem Synem. Dlatego chrzczeni

jesteśmy w imieniu Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mat. 28,19). Paweł prosił o bło-

gosławieństwo dla świętych w Koryncie od trójjedynego Boga (2Kor. 13,13). Było-

by bardzo niewłaściwym stawiać stworzenie na równi z Bogiem. Jeśli Duch posia-

da atrybuty boskie, oznacza to, że jest On Bogiem .

Można by cytować wiersze, które wydają się sugerować, że Duch Święty

jest wyższy lub niższy od Ojca czy Syna. Duch pochodzi od Ojca, a posłany jest

przez Syna (Jan. 15,26; 16,7). Z drugiej strony mówienie przeciwko Chrystusowi

będzie przebaczone, lecz bluźnienie Duchowi Świętemu nie będzie nigdy przeba-

czone (Mat. 12,32). Może się wydawać, że sugeruje to, iż Duch Święty jest waż-

niejszy niż Chrystus. Ale rozważając jakikolwiek temat z Pisma Świętego, należy

koniecznie porównywać wszystkie wiersze związane z tym tematem. Kiedy zbie-

rzemy razem wiersze dotyczące Ducha Świętego możemy jedynie wnioskować,

że jest On równy z Ojcem i Synem .

On jest wszechmocny. Duch jest związany z Bogiem w dziele stworzenia.

Chrystus dokonywał cudów przez Ducha Bożego, a odrodzenie jest pracą Ducha

Świętego. On jest wszechwiedzący. On zna głębie rzeczy Bożych (1Kor. 2,10).

On jest wszechobecny. W Psalmie 139,7-10 widzimy, że jest rzeczą niemożliwą,

by ujść przed Duchem Bożym. On jest sprawiedliwy. On przekonuje świat o grze-

chu, sprawiedliwości i sądzie (Jan 16,8-11). On jest miłosierny. Nazwany jest Du-

chem łaski (Hebr. 10,29). Jego miłość ukazana jest w Rzym. 15,30.

Te wiersze i wiele innych pokazują, że atrybuty Boga są atrybutami Ducha

Świętego. Fragmenty te są bardziej niż wystarczające dla udowodnienia boskości

Ducha. Wszystko co wiemy o Bogu, jest objawione przez Ducha. On nazwany

jest „Duchem prawdy" (Jan 14,17). Objawia się On przez Pismo Święte, ale jego

główna praca to uwielbienie Chrystusa (Jan 16,13.14).

Duch Święty nigdy się nie zmienia. Jego zadanie polega na uwielbieniu

Chrystusa. Wyrażenie „siedem Duchów Bożych" (Obj. 3,1) odnosi się do pełności

i wszechobecności Ducha. Ani ten wiersz, ani ten z Iz. 11,2 nie naucza, że jest

wiele Bożych duchów, albo że Duch Święty mógłby postępować niezgodnie ze

sobą samym, lub Bogiem Ojcem czy Bogiem Synem.

Często mówi się o słowach Boga ze Starego Testamentu jako o słowach

Ducha Świętego, gdy cytuje się je w Nowym Testamencie. Na przykład w Iz.

6,9.10 prorok słyszał słowa Jahwe, ale apostoł Paweł w Dziejach Ap. 28,25-27

mówi, że przemawiał Duch Święty. W Księdze Jeremiasza 31,31 Jahwe obiecuje

zawrzeć nowe przymierze z domem izraelskim. W Liście do Hebrajczyków 10,15-

17 mówi się o tych słowach, że wypowiedziane zostały przez Ducha Świętego.

Duch Święty jest wyraźnie nazwany Bogiem. W Dz.Ap. 5,3.4 Piotr stwier-

dza, że Ananiasz okłamując Ducha Świętego, w rzeczywistości okłamał Boga.

Zastanowimy się teraz nad dziełami Ducha Świętego. Wszystkie one dowo-

dzą, że jest On boską Osobą, równą pod każdym względem z Ojcem i Synem. Bi-

blia naucza, że Duch Boży jest prawdziwie i w pełni samym Bogiem.

PRACA DUCHA ŚWIĘTEGO

Jest jeden Bóg, ale działa On na wiele różnych sposobów. Niektóre aspek-

ty Bożej działalności przypisuje się Ojcu, inne Synowi, jeszcze inne Duchowi

Świętemu. Istnieje również pewne nakładanie się, przez co pewne działania przy-

pisuje się Ojcu i Synowi lub Chrystusowi i Duchowi. Uwypukla to po prostu Bożą

jedność. Duch Święty nigdy nie działa przeciw Ojcu czy Synowi. Jest siedem wiel-

kich obszarów działalności, wymienianych szczególnie w powiązaniu z Duchem

Świętym.

1. Praca w dziele stworzenia. Jest to praca Ducha w odniesieniu do

wszechświata. Podczas gdy wszystkie rzeczy zostały stworzone przez Syna, to

Ducha wymienia się w odniesieniu do stworzenia człowieka (Job 33,4) i zwierząt

(Ps. 104,30). Duch uczestniczył w „rozjaśnianiu (lub przyozdabianiu) nieba" (Job

26,13) i w odnawianiu ziemi (Gen. 1,2).

2. Praca natchnienia i oświecenia. Jest to praca Ducha w odniesieniu do

Pisma Świętego. Wielkim tematem Biblii jest Chrystus, ale jej natchnienie jest

szczególnym dziełem Ducha Świętego (2Ptr.1,21; zobacz także 2Sam.23,2;

Dz.Ap. 1,16; 28,25; Jan 14,26; 16,13; 1Kor.2,10; 1Tym.4,1). Temat ten był rozwa-

żany bardziej szczegółowo przy omawianiu Bibliologii. Dla wierzącego Duch

Święty jest dzisiaj tym, który oświeca Pismo Święte. To nie oznacza, że Biblia

„staje się" Słowem Bożym, kiedy dana osoba przyjmuje ją jako takie i otrzymuje

„oświecenie". Kiedy tekst staje się jasny, wierzący korzysta z dobrodziejstwa na-

tchnienia, które jest raz na zawsze, ale Biblia pozostaje obiektywnie natchnionym

Słowem Bożym, czy ktoś wierzy w nią czy nie.

3. Praca we wcieleniu. Jest to praca Ducha w odniesieniu do Chrystusa.

Ten bliski związek pomiędzy Synem Bożym i Duchem Bożym jest później widocz-

ny, gdy przyglądamy się przeżyciom Chrystusa na ziemi. Duch Święty jest nawet

nazwany „Duchem Chrystusowym" w Liście do Rzymian 8,9. Można wymienić

siedem usług Ducha w odniesieniu do Chrystusa:

1. Dziewica Maria poczęła Jezusa przez Ducha Świętego (Mat. 1,18; Łuk.

1,35).

2. Duch namaścił Chrystusa po jego chrzcie, przychodząc na Niego i za-

mieszkując w Nim. Akt ten był wypełnieniem proroctw Starego Testamen-

tu i dowodem dla Jana i innych ludzi, że Jezus był prawdziwym Mesja-

szem. Pokazywało to również, że został On zaaprobowany przez Boga

(Mat.3,16; Mk.1,10; Łuk.3,22). Nie było żadnych ograniczeń dla działalno-

ści Ducha przez Chrystusa (Jan 3,34).

3. Po swoim chrzcie Jezus został zaprowadzony przez Ducha na pustynię,

aby być kuszonym przez szatana (Mat. 4,1; Mk 1,12; Łuk. 4,1). Nie ozna-

cza to, że Bóg kusił Chrystusa by zgrzeszył (Jak. 1,13), albo że było to

możliwe, aby Chrystus upadł.

4. Po zwycięstwie nad szatanem Chrystus rozpoczął trzyletni okres inten-

sywnej działalności. Przy wielu okazjach uzdrawiał On chorych i głosił

Ewangelię. Cała ta służba wykonywana była w mocy Ducha Świętego

(Łuk. 4,14.18; Mat. 12,28). Jako Syn Boży Chrystus we wcieleniu zatrzy-

mał swoją wszechmoc, lecz zdecydował się żyć życiem, które jego Ojciec

przeznaczył dla niego w mocy Ducha Świętego.

5. Pan Jezus miał moc, by położyć swoje życie za owce i wziąć je znowu.

Takie polecenie otrzymał On od swojego Ojca (Jan 10,18). Jednak było to

poprzez wiecznego Ducha, że Chrystus ofiarował się bez skazy Bogu

(Hebr. 9,14).

6. Chrystus miał moc, by wziąć swoje życie z powrotem po tym, jak je złożył.

W Dziejach Ap. 2,24 i na wielu innych miejscach powiedziane jest, że Bóg

wzbudził Chrystusa z martwych. W 1Ptr. 3,18 czytamy, że został On przy-

wrócony życiu przez Ducha.

7. Duch inspiruje oblubienicę, by tęskniła za przyjściem Chrystusa (Obj.

22,17).

4. Praca przekonywania. Jest to praca Ducha w odniesieniu do tego świa-

ta. On przekonuje świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie (Jan 16,8-11). To

tylko w wyniku działania Ducha możemy mieć nadzieję, że zobaczymy ludzi, któ-

rzy uświadomili sobie swój grzech. Związane z tym są dwa ograniczenia. Ponie-

waż Bóg dał ludziom prawo wolnego wyboru, nigdy go nie wycofa ani nie zmusi

człowieka, by uczynił coś wbrew swej woli. Tak więc Duch Boży jest w jakimś sen-

sie „ograniczony" przez uparte serce ludzkie. Niektórzy ludzie sprzeciwiają się

Duchowi Świętemu (Dz.Ap.7,51) lub znieważają Ducha łaski (Hebr.10,29). Z dru-

giej strony Duch ogranicza i powstrzymuje bezsensowną opozycję i bunt człowie-

ka. On będzie dalej powstrzymywał, aż zostanie zabrany z tego świata w specjal-

ny sposób w jaki jest teraz obecny w Kościele. Jako wszechobecny Bóg On nigdy

nie może być dosłownie „usunięty" (2Tes.2,7).

5. Praca odradzania. Jest to praca Ducha w odniesieniu do człowieka, któ-

ry pokutuje. Przez cudowne działanie Ducha każdemu, który przyjmuje Chrystu-

sa, kto wierzy w Jego imię (Jan 1,12.13; 3,5.6) udzielane jest życie Boże. Chociaż

nieświadoma co ją przeniknęło, osoba taka jest w tym momencie na nowo naro-

dzona. Życie wieczne raz otrzymane, nie może być stracone.

6. Praca uświęcania. Jest to praca Ducha w odniesieniu do człowieka wie-

rzącego. Temat ten jest bardziej rozwinięty w rozważaniu dotyczącym zbawienia.

Kiedy , ktoś rodzi się na nowo, jest uświęcony lub oddzielony od świata dla Boga.

To dzieje się tylko raz, ale uświęcenie jest także codziennym procesem przez

resztę życia danej osoby. Zarówno pozycyjne jak i praktyczne uświęcenie, są pra-

cą Ducha Świętego (1Ptr.1,2). Codzienne oczyszczanie jest także pracą Chrystu-

sa (Ef. 5,26). Dla dokonania tego dzieła Duch Święty zamieszkuje u każdego wie-

rzącego (1Jana 2,27), wydaje owoc w życiu (Gal.5,22) i pragnie każdego napeł-

niać (Ef. 5,18). Jest jednak możliwe, aby prawdziwe dziecko Boże przeszkadzało

pracy Ducha. Niektórzy zasmucają Ducha (Ef.4,30), lub gaszą Ducha (1Tes.

5,19).

Stosunek Ducha Świętego do wierzącego opisywany jest przy użyciu

trzech zwrotów; są to: zapieczętowanie, zadatek i chrzest. Duch Święty zamiesz-

kujący w nas jest pieczęcią, znaczącą własność Bożą (zobacz Ef.1,13). Jest On

także zadatkiem lub rękojmią naszego dziedzictwa, to znaczy upewnia On nas,

że jesteśmy synami Bożymi (Ef.1,14). W momencie naszego nawrócenia do

Chrystusa, stajemy się członkami ciała Chrystusowego na mocy chrztu Duchem

Świętym. Chrzest ten miał i ma miejsce dla wyraźnie określonego celu tj. zjedno-

czenia wszystkich wierzących w jeden harmonijny organizm — ciało Chrystusa.

Każdy z tych trzech zwrotów opisuje bezwarunkowe błogosławieństwo,

udzielane przez Ducha Świętego każdemu wierzącemu. To znaczy, my jako wie-

rzący nie otrzymujemy żadnego z tych błogosławieństw na podstawie tego, że

sami jesteśmy coś warci, lub w wyniku naszych wysiłków, modlitw itp. To Bóg ła-

skawie udziela tych błogosławieństw każdemu z nas, aby nas wzmocnić i zachę-

cić od samego już początku naszego chrześcijańskiego życia. On oczekuje, że

podziękujemy Mu za nie.

Czasami miesza się napełnienie Ducha Świętego z Jego chrztem. W prze-

ciwieństwie do chrztu, który staje się bezwarunkowym błogosławieństwem każde-

go wierzącego w momencie jego nawrócenia, napełnienie Duchem Świętym jest

warunkowe, zależne od codziennego wyznawania przez wierzącego każdego

znanego grzechu i jego całkowitego poddania się Ojcu, Synowi i Duchowi Święte-

mu. Paweł mówi nam w 1 Liście do Koryntian (12,13), że my wszyscy wierzący

ochrzczeni jesteśmy przez jednego Ducha w jedno ciało, ale w Ef.5,18 zachęca

nas, byśmy byli napełnieni (dosłownie „byli ciągle napełniani") Duchem. Napełnie-

nie Duchem jest cudowną rzeczą. Rodzi ono, między innymi, owoce Ducha: mi-

łość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność,

wstrzemięźliwość (Gal. 5,22.23). Duch Boży pragnie codziennie i całkowicie na-

pełniać serce i życie każdego wierzącego. Dajmy mu okazję do uczynienia tego.

W Starym Testamencie Duch Święty zstępował na pewne osoby w sposób

tymczasowy, dla wykonania specjalnych zadań (Ex.28,3; Num.27,18; 1Sam.

16,13). Mógł on również działać na i przez bezbożnego człowieka, jak np. Bile-

ama (Num. 24,2). On odszedł od Saula (1Sam.16,14), a nawet natchniony Psal-

mista gdy zgrzeszył modlił się, aby Duch Święty mógł być mu przywrócony (Ps.

51,12).

Pan Jezus powiedział o Duchu Świętym: „On przebywa wśród was i w was

będzie" (Jan 14,17).

Dla dalszego rozważania czytelnik mógłby zastanowić się nad następujący-

mi symbolami Ducha Świętego: oliwa, woda, wiatr, ogień, gołębica.

Powinniśmy pamiętać, że kiedy poznajemy doktrynę o Duchu Świętym, sta-

jemy się odpowiedzialni za poddanie się jego mocy w naszym życiu.

R.E. Harlow

(tłum. Witold Chrapek)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: