niebezpieczne_przyzwyczajenie.pdf

I. W. NIEPRASZ

Niebezpieczne przyzwyczajenie

Koszalin

Tytuł oryginału: „Oпасная привычка” – И.В.Непраш.

Tłumaczenie i skład: Krzysztof A. Wojnikiewicz.

(Do użytku wewnętrznego)

Kiedy Pan Bóg stwarzał świat, wykorzystywał jeden środek – SŁOWO. Czyta-

my w 1 rozdziale księgi Rodzaju: „Rzekł Bóg... i tak się stało”. Słowo, zgodnie z

planem Najwyższego, ma moc Wszechmocnego. Kiedy On mówi, każde Jego

słowo jest wyrażeniem Jego woli. „Bo On rzekł – i stało się, On rozkazał – i stanę-

ło” Ps.33:9.

Wszystko, co ulega woli Bożej, ulega Jego słowu. Przyroda, która nie ma woli,

żeby sprzeciwiać się woli Stwórcy, ulega Mu całkowicie. Jedno słowo Chrystuso-

we uciszyło burzę, spowodowało uschnięcie drzewa figowego, uzdrowiło chore

ciało, zwróciło życie w rozpadające się zwłoki Łazarza itd. W Jer.23:29 powie-

dziano: „Czy moje słowo nie jest jak ogień – mówi Pan – i jak młot, który kruszy

skałę?”. I jeszcze: „Tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wra-

ca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wy-

słałem” (Iz.55:11). Tak jest dosłownie.

Stworzywszy człowieka na obraz i podobieństwo Swoje, Bóg dał mu wolę,

która może wybierać dobro i zło. Na tym polegało kuszenie w raju; bez kuszenia

człowiek nie miałby możliwości okazywania swojej wolnej woli. Wąż nie powie-

dział Ewie, żeby sprzeciwiła się przykazaniu, danemu przez Boga; wiedział on, że

dopóki jej serce jest czyste, ona z radością ulega słowu Bożemu i Jego woli. Dla-

tego postanowił kusić ją, pociągnąć jej serce obietnicami fałszywej wolności.

Obiecał jej, że ona i Adam wzniosą się do poziomu Bożego. Szatan nie mógł

zmusić Ewy do jedzenia zakazanego owocu. Musiał zrobić tak, żeby ona sama

zechciała tego. Osiągnął to za pomocą fałszywych obietnic. Ewa wzięła owoc

(dobrowolnie) i jadła, dała też do jedzenia swemu mężowi.

Tak dokonał się pierwszy grzech nieposłuszeństwa Bogu. Ta skłonność do

samowoli i nieposłuszeństwa Bogu, weszła w krew i ciało wszystkich pokoleń.

Bóg nie unicestwia za to człowieka tylko dlatego, że On „nie ma upodobania w

śmierci bezbożnego, a raczej, by się bezbożny odwrócił od swojej drogi, a żył”

(Ez.33:11). Słowo Boże nie straciło swojej mocy, chociaż ludzie nie ulegają mu i

nie czynią tego, co ono mówi. Jego wykonanie zostało tylko odłożone. Dla ludzi

jest jeszcze „dzień zbawienia”, chociaż oni w swojej nierozumności tego nie wie-

dzą i nawet odrzucają istnienie samego Boga.

O początku stworzenia napisano: „I widział Bóg, że to było dobre”. Po stwo-

rzeniu wszystkiego, czytamy: „I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to

bardzo dobre”. Lecz grzech wszystko wypaczył. W przyrodzie dotąd „wszystko

wzdycha”. Wśród ludzi znalazł się tylko Jeden, Który był „posłuszny aż do śmier-

ci, i to śmierci krzyżowej” O Nim Bóg mówi: „Ten jest Syn mój umiłowany, którego

sobie upodobałem, jego słuchajcie!” Gdzie grzechy i bezprawie nie zabiły życia

duchowego, Tam Słowo Boże ma moc, niekiedy – niezwykłą moc. O ludzie izrael-

skim, który odszedł daleko od Boga, lecz ciągle szukał oblicza Jego, mówi On:

„Zabijałem ich słowami moich ust” (Oz.6:5). Każdy wierzący zna tę moc słów,

szczególnie kiedy Bóg napomina. Słowa działają, jak uderzenia.

Błogosławiony człowiek, który jest posłuszny napominającemu go Słowu, na-

wet jeśli ono przynosi cierpienia! Póki Słowo działa, jest nadzieja na poprawę.

Lecz kiedy sercem całkowicie zawładnął grzech, kiedy stało się niewygodnie

zmieniać kierunek i ulegać Bogu, kiedy społeczność z Nim przerwała się i świa-

domość swojego grzechu przytępiła się, wtedy Słowo Jego przestaje działać. Lud

Boży Starego Testamentu nieraz popadał w taki stan. Bóg daje jego opis, zwra-

cając się do proroka (Ezch.33:31-32) – „I przychodzą do ciebie gromadnie jak lud

na zgromadzenie, siadają przed tobą, słuchają twoich słów, lecz według nich NIE

POSTĘPUJĄ, bo kłamstwa są w ich ustach, przytakują im, lecz ich SERCE

LGNIE DO NIEUCZCIWYCH ZYSKÓW. I oto ty jesteś dla nich jak piewca miłości

z pięknym głosem i pełną wdzięku grą na strunach lutni; oni wprawdzie słuchają

twoich słów, lecz według nich nie postępują”.

Z nawyku ludzie mogą chodzić tam, gdzie czyta się i głosi Słowo Boże, z na-

wyku słuchają je, lecz ono nie oddziałuje na nich, nie doprowadza do przemiany

życia; wszystko pozostaje po staremu. Ludzie przywykli do świętych słów i one

już na nich nie działają. Zgubny nawyk!

W 1 rozdziale Księgi Izajasza widzimy, do czego prowadzi taki nawyk. Cały

lud stał się formalnie religijnym, tylko zewnętrznie wierzącym. Jest to gorsze od

bezbożnictwa. Pan mówi: „Co mi po mnóstwie waszych krwawych ofiar – mówi

Pan. Jestem syty całopaleń baranów i tłuszczu karmnych cieląt, a krwi byków

i jagniąt, i kozłów nie pragnę. Gdy przychodzicie, aby zjawić się przed moim obli-

czem, któż tego żądał od was, abyście wydeptywali moje dziedzińce? Nie skła-

dajcie już ofiary daremnej, kadzenie, nowie i sabaty mi obrzydły, zwoływanie uro-

czystych zebrań – nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości. Waszych nowiów

i świąt nienawidzi moja dusza, stały mi się ciężarem, zmęczyłem się znosząc je.

A gdy wyciągacie swoje ręce, zakrywam moje oczy przed wami, choćbyście po-

mnożyli wasze modlitwy, nie wysłucham was” (Iz.1:11-15). Te słowa rzeczywiście

„zabijają”. Niektórym naśladowcom Swoim Pan Jezus zmuszony był powiedzieć:

„Dlaczego mówicie do mnie: Panie, Panie, a nie czynicie tego, co mówię?” (Łk.6:

46). Oni słuchali Go, modlili się do Niego, lecz Jego słowa nie miały wpływu na

nich, nie doprowadzały ich do zmiany swoich działań.

Mogą być różne przyczyny takiego stanu. Na przykład, Słowo nie przyjmuje

się, jeśli ono wydaje się nieprawdopodobne, niemożliwe lub nie odpowiada na-

szemu rozumieniu. Aniołowie obwieścili Lotowi, że Pan posłał ich, aby zniszczyć

Sodomę i Gomorę. Kiedy Lot przekazał tę wiadomość swoim zięciom, to zdawało

się im, że on żartuje. Jak taka rzecz miała się stać? Nigdy tego nie było i ani je-

den geolog tego jeszcze nie przepowiedział i nie wyjaśnił. Jak można temu wie-

rzyć? Jest to częstą przyczyną też współczesnej niewiary w Biblię.

W domu Jaira, gdzie zmarła jego córka, a obecni opłakiwali zmarłą, Jezus po-

wiedział im: „Nie płaczcie, nie umarła, lecz śpi”. „I wyśmiewali go”. Przecież oni

lepiej od Niego wiedzieli, że ona umarła. Pycha rozumu i wiedzy! Dziewczyna

rzeczywiście „spała” dla Chrystusa, gdyż On szybko wskrzesił ją, lecz oni nie mo-

gli zrozumieć sensu Jego słów i dlatego nie uwierzyli. Sceptyk i materialista mówi:

„Czego nie rozumiem, w to nie wierzę”.

Nawet o apostołach powiedziano, kiedy siostry doniosły im o zmartwychwsta-

niu Pana: „Lecz słowa te wydały im się niczym baśnie, i nie dawali im wiary”

(Łk.24:11). Ból tak przygniótł ich, że zapomnieli oni nawet słowa Samego Pana

o Swojej śmierci i zmartwychwstaniu. Wierzący i obecnie zasmucają Pana i Jego

posłańców swoją niewiarą.

Niewiara w słowa czyni te słowa pustymi – one więcej nie działają. Człowiek

zawsze znajdzie przyczynę, aby usprawiedliwić swoją niewiarę, lecz w oczach

Bożych niewiara jest grzechem. Jest to główny grzech, z powodu którego Duch

Święty potępi świat, kiedy przyjdzie na ziemię, tak powiedział Pan. Niewiara jest

strasznym grzechem, gdyż swoją niewiarą człowiek zasmuca Boga, jakby Bóg

nie mógł uczynić tego, co mówi, tj. że Bóg mówi nieprawdę. Kłamstwo jest sza-

tańską rzeczą, bo on jest kłamcą i ojcem kłamstwa. Nie wierzyć Bogu, oznacza,

obwiniać Go o kłamstwo. Czyż to nie jest strasznym grzechem?

Taką sytuację niewierzący może poprawić. Kiedy w nim zwiększa się pozna-

nie Boga i Jego mocy, zwiększa się też wiara w słowa.

Lecz jak o wiele gorszy jest stan wierzącego człowieka, który z doświadczenia

zna wielkość Bożą, zakosztował, jak jest On dobry, a na którego jednak Jego sło-

wa nie oddziałują. Może je czytać lub słuchać, lecz one rzadko dotykają jego ser-

ca. Stopniowo dochodzi on do tego, że nie chce się mu i Biblii czytać, gdyż już ją

przeczytał i nic więcej z tego nie ma.

Przez cały ten czas głową uznaje on Boga, wie, że On jest wielki i świadomie

nie występuje przeciwko Niemu. Podczas rozmowy przypomina, jak kiedyś po na-

wróceniu, w czasie pierwszej miłości do Niego, nie mógł oderwać się od Biblii,

kiedy każde słowo jakby haczyk, czepiało się serca. Siedząc wtedy w zgromadze-

niu, nawet nie myślał, kto mówi, bo słowa miały taką moc, że dusza napełniała się

nimi; nic innego nie miało tam miejsca. Jedno napomnienie ze Słowa Bożego wy-

starczyło, żeby doprowadzić go do upamiętania. Jedno słowo o miłości Bożej jak-

by otwierało okna niebiańskie i społeczność z Bogiem była na tyle żywa, że całe

wnętrze rozpływało się od tego. Jak łatwo było mu wtedy świadczyć innym o

Chrystusie! Z pełni serca mówiły usta. Sam mówiący wierzył w swoje słowa o

Zbawicielu i dlatego one oddziaływały też na serca innych. Jego życie było świa-

tłem dla otoczenia, gdyż on cały był napełniony Tym, Kto jest życiem.

Później ogień słów o Chrystusie, które czytał lub słyszał, zaczął słabnąć. Do-

szło do tego, że nawet słowa o Golgocie, o cierpieniach Jezusa straciły moc

i stały się jakby puste. W czym rzecz? Z jakiego powodu zaszła tak zgubna

zmiana?

Odpowiedź na to może dać ten, kto przeżył taki upadek... Najpierw serce było

otwarte na każde słowo i dlatego każde wchodziło tam i działało. Nie było powo-

du, aby ukrywać cokolwiek przed Panem. Jaki był to błogosławiony czas! Nawet

jeśli zdarzał się grzech, Słowo szybko działało i doprowadzało wszystko do po-

rządku.

Tak trwało do tej pory, zanim wierzący pierwszy raz zdecydował się nie ulec

Słowu, sprzeciwić się jego działaniu na serce. Wola zamknęła serce na przyjęcie

Słowa - inaczej trzeba byłoby to lub coś innego naprawić. Człowiek najpierw jak-

by powiedział Bogu: „To Słowo mi nie smakuje; nie chcę przyjąć go, bo jest

w moim życiu lub w moich planach coś, co nie zgadza się z tym Słowem, i ja nie

chcę tego usunąć”. Tak najpierw zostało odrzucone słowo napomnienia.

Bóg za ten grzech zasmucenia Jego Bóstwa nie uderzył od razu kijem. Zlek-

ceważenie Jego wielkości i świętości pozostało jakby nie ukarane. A wierzący po-

stanowił, że można słuchać słów Bożych, nie przyjmować ich, nie ulegać im

i że nic za to mu nie będzie. Krew Chrystusa wszystko zakryje. Po takiej śmiertel-

nej myśli bardzo łatwo przyzwyczaić się do świętych słów. Nie pragnąc śmierci

grzesznika, Duch Święty drugi, trzeci, piąty i dziesiąty raz posyła słowa, lecz one

do serca nie są dopuszczane, nie oddziałują, wchodzą tylko do uszu i są zapomi-

nane. W najlepszym wypadku ze słyszanego wybiera się tylko to, co najbardziej

odpowiada, co podoba się i co nie przeszkadza żyć starym życiem. Te słowa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: