Zwiadowcy 05 - Czarnoksiężnik z północy.pdf - Zwiadowcy - John Flanagan - piter6266

JOHN FLANAGAN

Z WIADOWCY

K SIĘGA 5

C ZARNOKSIĘŻNIK

Z P ÓŁNOCY

Rangers Apprentice. The Sorcerer in the North

Tłumaczenie

Dorota Strukowska

jaguar

Dla Lyn Smith,

za lata wspierania i zachęty.

Rozdział 1

Wiedział, że na północy wczesne zimowe wichury gnają przed sobą deszcz i pchają

morskie fale, by rozbijały się o brzeg, śląc wysoko w powietrze białe kłęby wodnej mgiełki.

Tutaj, w południowo-wschodnim zakątku królestwa, jedynymi oznakami nadciągającej

zimy były łagodne obłoczki pary, unoszące się nad nozdrzami jego dwóch wierzchowców.

Niebo było kryształowo niebieskie, prawie idealnie bezchmurne, a słońce ogrzewało ramiona.

Pewnie mógłby przysnąć w siodle, pozostawiając Wyrwijowi swobodny wybór drogi, ale lata

spędzone na ćwiczeniach oraz zaprawianiu ciała i umysłu w surowej, bezwzględnej

dyscyplinie nigdy nie pozwoliłyby mu tak sobie pobłażać.

Will uważnie przeszukiwał wzrokiem otoczenie; najpierw od lewej do prawej, później

od prawej do lewej, tuż obok i daleko na horyzoncie. Niewtajemniczony obserwator nigdy by

nie zauważył tego bezustannego ruchu oczu, bo głowa Willa pozostawała cały czas

nieruchoma. To także brało się z ćwiczeń: widzieć, nie będąc widzianym, i dostrzegać, nie

zostając dostrzeżonym. Will zdawał sobie sprawę, że ten akurat rejon królestwa jest

stosunkowo bezpieczny. Właśnie dlatego otrzymał przydział do lenna Seacliff. Żaden świeżo

upieczony, dopiero co mianowany zwiadowca nie zostałby skierowany do któregoś z

punktów zapalnych królestwa. Will uśmiechnął się pod nosem, rozważając w myślach plusy i

minusy obecnej sytuacji. Perspektywa objęcia pierwszego samodzielnego posterunku

onieśmielała, nawet bez zamartwiania się o możliwe najazdy czy rebelie. Będzie zadowolony,

jeżeli upora się ze wszystkim tu, w tej spokojnej prowincji.

Uśmiech zgasł na wargach Willa, gdy jego bystry wzrok wyłowił, niezbyt daleko z

przodu, coś, co skrywały wysokie trawy pobocza drogi.

Postawa zwiadowcy niczym nie zdradzała, że cokolwiek zauważył. Ani nie

zesztywniał w siodle, ani nie uniósł się w strzemionach, żeby przyjrzeć się dokładniej, choć

tak właśnie postąpiłaby większość ludzi. Wręcz przeciwnie, zdawało się, że jeszcze bardziej

niedbale przygarbił się w siodle - na pozór zupełnie obojętny. Lecz jego oczy, skryte w

głębokim cieniu pod kapturem peleryny, wyostrzyły uwagę. Coś się poruszyło, był tego

pewien. W wysokiej trawie dostrzegł strzępki czerni oraz bieli - kolorów zupełnie nie na

miejscu wśród szarzejących zieleni lata i rudych brązów nadchodzącej jesieni.

Nie tylko on wyczuł, że coś jest nie tak. Wyrwij zastrzygł uszami, zarzucił łbem,

potrząsnął grzywą, wydal stłumione rżenie. Will nie tylko je usłyszał, ale i poczuł w

baryłkowatej piersi konia.

- Widzę - mruknął cichutko, dając znać, że sygnał został zauważony.

Uspokojony głosem Willa, Wyrwij uciszył się, chociaż uszy wciąż miał nastawione i

czujne. Juczny podjezdek, z ulgą człapiący za nimi, nie wykazał żadnego zainteresowania

zmianami w okolicy. Ot, zwyczajna chabeta, a nie wytrenowany wierzchowiec zwiadowcy.

Nie taki jak Wyrwij.

Wysoka trawa znów się zakołysała. Will dostrzegł zaledwie nieznaczne poruszenie,

lecz nie było przecież wiatru, który mógłby je spowodować; inaczej z końskich nozdrzy nie

buchałyby swobodnie obłoczki pary. Will lekko poruszył barkami, upewniając się, że trzyma

kołczan w pogotowiu. Potężny długi łuk leżał mu na kolanach, z cięciwą naciągniętą na

łęczysko. Zwiadowcy nie podróżowali z łukami przewieszonymi przez ramię. Nosili je

gotowe do błyskawicznego użycia. Zawsze.

Serce biło mu nieco szybciej, niż normalnie. Podejrzany obiekt znajdował się teraz

ledwie trzydzieści metrów z przodu. Przypomniał sobie lekcje Halta: „Nie skupiaj się na

oczywistościach. Ktoś może chcieć, żebyś zobaczył to, co on chce żebyś zobaczył, a wtedy

przeoczysz coś innego".

Will zdał sobie sprawę, że całą uwagę skoncentrował na wysokiej trawie pobocza

drogi. Jego spojrzenie znów prędko zlustrowało lewą i prawą stronę, sięgając linii drzew,

rosnących o mniej więcej czterdzieści metrów od drogi, po każdej stronie. Być może jacyś

ludzie kryli się w cieniu, gotowi zaatakować, kiedy jego uwagę rozproszyło owo coś, co

zaległo w trawie na skraju traktu. Rabusie, banici, najemnicy, kto to może wiedzieć?

Nie wypatrzył niczego w oddali, a kiedy odwrócił się, żeby poprawić jakby od

niechcenia wodze jucznego podjezdka, nie dostrzegł niczego również i za sobą. Jeszcze

bardziej uspokajał fakt, że Wyrwij nie wysyłał żadnych dodatkowych sygnałów. Gdyby jacyś

ludzie chowali się wśród drzew, konik by go ostrzegł.

Will trącił Wyrwija kolanem. Konik zatrzymał się w jednej chwili, juczna chabeta

wlokła się jeszcze kilka kroków, nim wzięła przykład z towarzysza. Prawa ręka Willa

pewnym ruchem sięgnęła do kołczana, wybrała strzałę i osadziła ją na cięciwie w niecałą

sekundę. Zwiadowca ściągnął ramiona, zrzucając kaptur. Wiedział, że długi łuk, mały

kosmaty konik i charakterystyczna szaro-zielona cętkowana peleryna pozwolą każdemu

obserwatorowi zidentyfikować go jako zwiadowcę.

- Kto się kryje? - zawołał, lekko podnosząc łuk; strzała już czekała, osadzona i gotowa.

Lecz nie spieszył się z naciąganiem cięciwy. Jeżeli ktokolwiek kulił się w trawie,

Zwiadowcy 05 - Czarnoksiężnik z północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: