Albert Wojt - Pod kulawym Belzebubem.pdf - Szuru-buru

Albert Wojt

Pod kulawym Belzebubem

Niezbyt głośne, ale za to uparte i przenikliwe bzyczenie przerwało ciszę w

jednym z pawilonów motelu „Pod kulawym Belzebubem". Atletycznie

zbudowany blondyn zamachał przez sen rękami, jak gdyby chciał

odpędzić jakąś natrętną muchę. Niestety bzyczenie zamiast ustać,

przybrało jeszcze na sile, przechodząc z wolna w cienki, świdrujący pisk.

Mężczyzna przewrócił się na łóżku, wtulił twarz w poduszkę i naciągnął

kołdrę po czubek głowy. Jednak i te zabiegi okazały się bezowocne. Po

kilku sekundach rozpaczliwego zatykania uszu dał za wygraną Usiadł na

łóżku i półprzytomnie zaczął rozglądać się dookoła. Nagle skonstatował,

że przyprawiający go o gęsią skórkę dźwięk ma swoje źródło w okolicy

przegubu lewej ręki. Niecierpliwie ściągnął gruby, kanciasty zegarek i

namacał właściwy przycisk. W pawilonie ponownie zaległa cisza.

— Och, bloody! — zaklął blondyn, nie mo

gąc opanować ziewania. — Stary Olaf miał rację, że to gówno nawet

umarłego z grobu podniesie!

Zerknął w stronę okna. Na dworze zaczynało już szarzeć i aby zdążyć na

czas do Świnoujścia, musiał się pospieszyć. Wstał i bez wahania sięgnął

po leżące na krześle sztruksowe spodnie. Rozglądał się właśnie za kurtką,

kiedy za jego plecami skrzypnęło łóżko.

— Co się stało, Ingmar? — W głosie Milki zadźwięczała nuta niepokoju.

— Wychodzisz?

Szwed odwrócił się i przez chwilę z przyjemnością spoglądał na

ciemnowłosą dziewczynę. Bez cienia skrępowania odsunęła na bok kołdrę,

tak że nic nie zasłaniało jej jędrnych piersi, płaskiego brzucha i zgrabnych,

niewiarygodnie długich nóg.

— Śpij, kotku! — Uśmiechnął się uspokajająco. ?— Mówiłem ci przecież,

że muszę być dzisiaj w Ystad. Business is business!

— Kiedy znowu przyjedziesz?

— Jak tylko nadarzy się okazja. Może nawet jeszcze w tym tygodniu.

— Będę czekała.

— Ja też! — Ingmar porozumiewawczo przymrużył oko. — Ze świecą

szukać drugiej takiej jak ty.

Chwycił kurtkę i skinąwszy Milce na pożegnanie ruszył do wyjścia. W

drzwiach zatrzymał się jeszcze na moment, jak gdyby sobie

> czymś przypomniał. Sięgnął po portfel i po krótkim wahaniu odliczył

kilka banknotów.

— Kup sobie; nową kieckę. — Położył pieniądze na stojącj&n przy

wyjściu krześle. — I ze dwie pary majtek — dorzucił, śmiejąc się ze

swego dowcipu.

Trzasnęły drzwi i Ziółkowska została sama. Przez chwilę niezdecydowana

siedziała na łóżku. Chciało jej się spać i najchętniej przyłożyłaby jeszcze

głowę do poduszki, z drugiej , jednak strony zostawione przez Svensona

pieniądze działały jak magnes. W końcu ciekawość wzięła górę. Milka

zsunęła bose stopy na zimną podłogę i pobiegła do stojącego przy wyjściu

krzesła. Niecierpliwie przeliczyła szwedzkie korony. Było ich równe sto

pięćdziesiąt.

— Wstrętny kutwa! — syknęła rozczarowana. — Prędzej zobaczy własne

ucho bez lusterka, nim go znowu wpuszczę do łóżka!

Wspomnienie otrzymanego wczoraj w prezencie elektronicznego zegarka

zachwiało nieco jej postanowieniem, nie zmieniło jednak faktu, że liczyła

na znacznie więcej. Miotając na cały głos wulgarne przekleństwa

wyciągnęła spod łóżka wielką, nie najnowszą już walizę i schowała

korony pod brudną bieliznę. Już miała1 zamiar wsunąć walizkę na

poprzednie miejsce, ale po chwili zmieniła zdanie: Znowu sięgnęła pod

bielizną i moment później na łóżku leżała ałkiem pwkazna sterta

zachodnich banknotów.

Ten widok ją udobruchał. Ze szczerą przyjemnością zaczęła segregować

dolary, funty, szwedzkie korony i marki zachodnioniemieckie. Po

półtoramiesięcznym pobycie w Międzyzdrojach uzbierała się tego całkiem

okrągła sumka.

Milka ponownie sięgnęła do walizki i obok banknotów pojawiła się

biżuteria. Przeważnie były to pierścionki i łańcuszki niezbyt dużej

wartości. Jedynym cenniejszym przedmiotem była oryginalna bransoletka

z delikatnej złotej plecionki ozdobionej maleńkimi turkusikami. Wsunęła

ją na rękę i chciała podejść do okna, by lepiej przyjrzeć się błyskotce,

kiedy ktoś zapukał do drzwi. Zapominając" o bransoletce spiesznie

zgarnęła pozostałą biżuterię i pieniądze do walizki. Jeszcze energiczny

kopniak i walizka znalazła się na swoim miejscu pod łóżkiem.

— Kto tam? — burknęła ostro. — Nie za wczesna pora na wizyty?

— Zapomniałem czegoś, kochanie — niewy-' raźny, męski głos zabrzmiał

całkiem obco; w każdym razie nie był to Svenson.

— U mnie? — Dziewczyna sięgnęła po lekki szlafroczek, niedbale

zarzuciła go na ramiona i ruszyła do drzwi. — To chyba jakaś pomyłka?

— Jaka znowu pomyłka? Lepiej ty się, Mil-' ka, nie wygłupiaj!

Pukanie rozległo się znowu, znacznie jużj głośniej i natarczywiej. Przez

kilka sekund

Ziółkowska wahała su; jeszcze, w końcu jednak postanowiła zaryzykować.

Otworzyła i niemal w tym samym momencie potężne uderzenie w brzuch

odrzuciło ją na przeciwległą ścianę. Do pokoju wpadło dwóch mężczyzn.

Zdążyła zauważyć, że na twarzach mają damskie pończochy, kiedy dwa

kolejne ciosy w głowę całkiem ją zamroczyły Poczuła tylko, że

bezwładnie osuwa się na podłogę, że wiążą jej ręce i. wpychają jakąś

szmatę do ust,.

Usytuowana tuz przy szosie tablica zapewniała bez cienia skromności, że

spragnieni-wypoczynku urlopowicze znajdą w Międzyzdrojach

najczyściejszą plażę, najpiękniejsze morze l najlepszą pogodę na całym

wybrzeżu. Andrzej Orzelecki z natury nie dowierzał podobnej

autoreklamie znanych kurortów, tym jednak nuem przyjął ją z prawdziwą

radością. Oto po wielogodzinnej jeździe zbliżał- się wreszcie do celu

swojej podroży, która nawet za kierownicą lekkiego w prowadzeniu

renaulta okazała się niezwykle męcząca.

Minęła dopiero siódma i ruch w nadmorskiej miejscowości nie był jeszcze

zbyt wielki Grze lecki zwolnił i rozglądał się uważnie, by nie przegapić

właściwego skrzyżowania Na szczę-

scie V. porę dojrzał drogowskaz i pewnie skręcił w kierunku morza.

Chwilę później wjeżdżał już przez okazałą bramę na teren motelu „Pod

kulawym Belzebubem" Jednopiętrowy, schludnie wyglądający budynek

przyozdabiała sympatyczna skądinąd podobizna rudego diabła ze

szczudłem zamiast jednej nogi i fantazyjnie zakręconymi baranimi rogami.

Nieco z boku usytuowany był parking, a dalej, między drzewami, rozsiane

niezbyt gęsto eleganckie pawiloniki,

Andrzej zaparkował swego renaulta między wiśniowym oplem a białym

citroenem i wy-' siadłszy z wozu z ulgą rozprostował kości. Nikt w motelu

nie zareagował na jego przybycie, ale to go nie zraziło. Wyjął z bagażnika

niewielką walizeczkę i bez pośpiechu pomaszerował w kierunku głównego

budynku. Szerokie, oszklone drzwi nie były zamknięte. Wszedł do środka i

ciekawie rozejrzał się po obszernym, wyłożonym dębową boazerią holu.

Po lewej stronie spostrzegł wejście do czegoś w rodzaju eleganckiej

stołówki, mogącej w razie potrzeby spełniać rolę sali dancingowej, po

prawej mieściły się cocktaił-bar i recepcja. Właśnie z tamtej strony

dobiegały jakieś hałasy, jak gdyby ktoś przesuwał stołki, i mocował się z

szafą lub' kredensem. Andrzej zajrzał do recepcji, nie było tam jednak

nikogo. Wycofał się właśnie do holu, kiedy w progu cocktail-baru stanął

niewysoki, ale tęgi i szeroki w barach, mężczyzna o czerwonej, nieco

obrzmiałej twarzy.

-— Co tu się dzisiaj dzieje, do ciężkiej cholery?! — zagrzmiał z widoczną

irytacją. — Gdzie są właściciele tego interesu? Człowiek nawet nie może

strzelić sobie klinika na dzień dobry, bo obsługa gnije w wyrach do

południa!

— Faktycznie nikogo nie ma — zgodnie przytaknął Grzelecki. — Całą

noc siedziałem za kółkiem, żeby przyjechać do tej dziury, a tu psa z

kulawą nogą.

?— Pan na długo?

?— Na jakieś dwa, może trzy tygodnie. ?— A potem?

Trzeba będzie wracać do Warszawy — westchnął Andrzej. — Interesy

tego wymagają.

— Rozumiem, rozumiem. — Tęgi mężczyzna pokiwał głową. — Urlop,

niestety, kosztuje... O przepraszam! — zreflektował się nagle. —

Beniamin Tomik jestem.

.— Grzelecki. — Andrzej skwapliwie wyciągnął rękę. — Bardzo mi

przyjemnie...

— Mnie również..

Przez kilka sekund stali w milczeniu, jak gdyby żaden nie mógł się

zdecydować na podtrzymanie rozmowy. W końcu Tomik chrząknął

znacząco, ale w tej samej chwili z dworu dobiegły czyjeś podniecone

głosy. Spojrzeli w kierunku wyjścia. Do holu wkraczała właśnie

niewysoka, szczupła blondynka koło pięć

dziesiątki! której towarzyszył tęgi, łysy jak kolano jegomość w bliżej nie

określonym wieku i niemal-, dwumetrowy dryblas o twarzy, na której

tracono byłoby się doszukać choć cienia1 inteligencji.

— Może, kócharieczko, zadzwonić po milicję? ?—.nieśmiało

zaproponował łysy. — W końcu oni są od tego...

— Zwariowałeś?! —.blondynce głos się załamał z oburzenia. -— Milicja

w moim 'motelu. Co ludzie by powiedzieli?

— Coś jednak musimy'zrobić.

— Gdyby Lulek miał choć odrobinę oleju w głowie, nie byłoby teraz

kłopotów — perorowała właścicielka' motelu. — A przecież tysiąc razy

mówiłam, żeby pilnował, aby nikt obcy nie szwendał się po terenie.

— Bóg mi świadkiem, że złapię tych bydlaków. — Dryblas z całej siły

grzmotnął się w piersi. — Kości połamię, łby poukręcam...

— Dobrze, dobrze! — Lekceważąco wzruszyła ramionami. — A póki co,

pamiętaj, za co ci płacę. Jeszcze jedna taka wpadka i fora ze dwora.

— Tak jest, proszę pani.

— Co się właściwie .stało? — nie wytrzymał Tomik. — Niech pani uchyli

rąbka tajemnicy, pani Romo.

Dopiero teraz, Sawitowska spostrzegła obu mimowolnych świadków jej

Albert Wojt - Pod kulawym Belzebubem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: