086 - Smierc krazy o zmroku.pdf - (!!!)Ewa wzywa 07 - jankos7118

Spostrzegł na skraju ścieżki skrzepła, krew. Ziemia wkoło zryta była nogami. Przez głowę

przemknęła myśl o tej całej dzisiejszej młodzieży, którą państwo tylko rozpieszcza, a jak kto ma

za dobrze, to zamiast robić — chuligani. Przystanął na moment, miał czas, wracał akurat po

nocce do domu.

I wtedy zobaczył między połamanymi badylami chwastów — rękę. Jakby wystającą spod

ziemi. Nieruchomą.

Powoli, ostrożnie postąpił w tamtym kierunku.

W niewielkim wgłębieniu, zapewne L. użytkowanym kiedyś jako śmietnik, wśród potłu

czonego szklą, blaszanych puszek po konserwach i ułamków cegieł, leżała młoda dziewczyna. Jej

ręka uniesiona nieco w górę zastygła nienaturalnie w tym geście. Nie było wątpliwości, że

dziewczyna nie żyje, i to już dość dawno. Pognieciona, zabrudzona ziemią sukienka odsłaniała

wysoko nagie, zgięte w kola-nach nogi. Zmierzwione włosy na szczycie czaszki zlepione były

czymś ciemnym. Krwią? Tą samą krwią co na ścieżce? W pobliżu trupa leżała czerwona torba z

plastyku, nieco dalej — przełamana na pół

parasolka.

Jan Dymek, stróż nocny w magazynach spółdzielni „Przyszłość" filia w Porębie, spojrzał

na zegarek.

Dopiero co minęła szósta. O tej porze Irka Pawelczyków powinna otwierać swój kiosk na

rogu 1 Maja.

Ulica 1 Maja była niedaleko, a w kiosku był telefon. Kiedy jednak zasapany pospiesznym

marszem stanął przed kioskiem, przywitała go kartka przylepiona plastrem na szybie: „Wyszłam

do biura". Pewne zszarganie kartki pozwalało sądzić, że wisi ona już co najmniej dobę, jeśli nie

dwie. Dymek zmełł w ustach przekleństwo i po dobrym kwadransie, dysząc jak przed apopleksją,

dobijał się do parterowego domku sier

żanta MO — Chomońskiego.

Sierżant akurat jadł śniadanie i regulaminowo przyjął wiadomość, czyniąc uwagę, że na

pewno wampir nową ofiarę znalazł.

Dymek skinął głową. Też od razu tak sobie pomyślał, gdy tylko zobaczył trupa. Ale

sensacja: wampir w Porębie! Z zadowoleniem patrzył, jak sierżant, deklarując szybkie działanie,

wciąga mundur, starannie zapinając wszystkie guziki.

„Szybko" jest jednak pojęciem względnym. Nim sierżant sformułował meldunek, nim

zadzwoni! do Komendy Powiatowej, nim dojechał służbowym rowerem (usadziwszy Dymka na

ramie) do miejsca zbrodni, aby je regulaminowo zabezpieczyć, nim komendant powiatowy,

skierowawszy do Poręby radiowóz, zadzwonił do Komendy Wojewódzkiej — zrobiło się już

piętnaście po ósmej. 1 W tym samym mniej więcej czasie wchodził po schodach na pierwsze

piętro gmachu Komendy Wojewódzkiej MO kapitan Kęski z Komendy Głównej, delegowany w

misji specjalnej. Ledwo zdołał wymienić parę zdań z młodym porucznikiem, który zjawił się, aby

przybyszowi wskazać przeznaczony dlań pokój oraz zapoznać go z pozostałymi członkami

zespołu pracowników komendy tworzącymi grupę operacyjną pod kryptonimem „Krystyna" (od

imienia pierwszej zabitej przez wampira kobiety) — zadzwonił telefon.

— Tak się składa, kapitanie — rozległ się w słuchawce głos szefa KW MO — że swoje

nowe zadanie zaczniecie nie od rozmów, ale od autopsji. Ten sukinsyn znów dał znać o sobie.

Pojedziecie do Poręby moją Wołgą z porucznikiem Patrykiem.

Jechali międzynarodową trasą na Warszawę, potem skręcili w bok na lokalną szosę

między dwoma powiatowymi miastami.

Wreszcie Wołga zatrzymała się w miejscu, gdzie od drogi odgałęziała się wąska ścieżka.

Parkowały tu już inne wozy. Po dziesięciu minutach — ominąwszy niewielką grupę gapiów

trzymanych przez munduro-wego funkcjonariusza w przyzwoitej odległości od skrawka

zaśmieconego gruntu, po którym wciąż jeszcze krzątali się ubrani po cywilnemu młodzi ludzie z

ekipy technicznej — stanęli obok podłużnego kształtu przykrytego brezentem. Szef ekipy

technicznej sięgnął ku brezentowi, pragnąc odsłonić trupa, kapitan po-wstrzymał go jednak

ruchem ręki.

— Znaleziono coś, co mogłoby wskazywać, że zostało pozostawione przez mordercę? —

zapytał.

— Niestety nie, bo...

— O tym „bo" pomówimy później. Pies znalazł trop?

— Szedł w tamtym kierunku — ręka szefa Komendy Powiatowej wskazała na przełaj

przez ugór, w skos od ścieżki, — Stracił trop dopiero na drodze odległej stąd o jakieś trzysta

metrów. To dalszy ciąg tej drogi, przy której stoją obecnie nasze wozy.

— Dokąd ona prowadzi?

— Do stacji kolejowej w jedną, a do osiedla jednorodzinnych domków w drugą stronę.

— Co mówią mieszkańcy tego domu?

— Kęski wskazał czerwonocegły budynek skryty za drzewami, odległy ni« więcej niż o sto

metrów.

— Niestety, ten dom jest chyba nie zamieszkany. Jeszcze nie zamieszkany. W budowie.

— No tak, dziękuję, niezbyt wesoło to wszystko wygląda. Powiadacie, źe tamta droga

prowadzi do stacji kolejowej, tak? Ciekawe.

W drodze powrotnej Patryk podchwycił ten wątek. Jeśli większość morderstw dokonana

została w pobliżu stacji lub dworców kolejowych, jeśli w trzech wypadkach pies doprowadził aż

na podjazd budynku stacyjnego, a raz do poczekalni, to 1 w pozostałych wypadkach można

podejrzewać, że stało się inaczej tylko dlatego, iż padał deszcz, który zmył wszystkie ślady. A w

ostatnim półroczu deszcze były częste.

— Interesująca koncepcja. Na najbliższą odprawę zespołu przynieście, proszę, rozkład

kolejowy.

Przyda się też wykaz opóźnień pociągów na regionalnych liniach z okresu ostatniego

półrocza. No i mapa.

W trzy dni później Patryk zameldował się u Kęskiego. Kapitan zadowolony z pretekstu z

ulgą przerwał

lekturę akt, którą zajęty był od rana.

— Denatka, Maria Wasilewska — referował Patryk — lat 24, niezamężna, z zawodu

pracownik umysłowy— zmarła, jak wykazała sekcja zwłok, między godziną dwudziestą

trzydzieści a dwudziestą pierwszą w wyniku uderzenia ciężkim, tępym przedmiotem w tył

czaszki. Morderca uderzył swoją ofiarę nie raz, lecz parokrotnie. Prawdopodobnie trzy razy, w

pewnych odstępach czasu. Po pierwszym uderzeniu, które nie spowodowało jeszcze śmierci,

tylko pęknięcie czaszki i obfite wylewy krwawe, morderca ująwszy Wasilew

ską za nogi przeciągnął ją — o czym świadczą zadrapania i urazy naskórka — kilkanaście

metrów w bok od ścieżki. Tam czymś ostrym, niewykluczone że scyzorykiem, poranił ciało ofiary

i prawdopodobnie tuż przed opuszczeniem miejsca zbrodni zadał jeszcze tym samym co aa

początku, ciężkim, tępym przedmiotem 2 dużą siłą dwa ciosy, tym razem śmiertelne.

Wasilewska została zgwałcona. Dokładnie nie można ustalić

— przed czy po utracie przytomności. Stwierdzono zaawansowaną ciążę. Siadów na szyi,

typowych dla duszenia, nie wykryto. Narzędzia zbrodni nie udało cę odnaleźć. Nie natrafiono aa

świadka, który by widział

jakiegoś samotnego mężczyznę wałęsającego się w okolicy. Jedyny dom w pobliżu

zbrodni okadzał się rzeczywiście nie zamieszkany. Odciski linii papilarnych zebrane z torebki

należą do denatki. Na rączce parasolki brak śladów. Za paznokciem wskazującego palca

Wasilewskiej znaleziono przekrwiony, niewielki skrawek skóry. Nie pochodzi on z ciała denatki.

Być może zdrapany został w czasie szamotaniny z twarzy mordercy. Napastnik niczego nie

zrabował. Stwierdza to matka denatki. Mieszkała razem z córka. Widziała, jak była ubrana, co

wychodząc brała ze sobą. Wiedziała, co zwykła nosić w torebce. Córka wyszła z domu około

drugiej po południu, matka widziała ją wtedy ostatni raz. Przypuszczenie, że morderstwo nie

miało charakteru rabunkowego, potwierdza fakt znalezienia w torebce denatki 15 612 złotych.

Gdyby nie trzymała pieniędzy w torebce, można by założyć, że morderca szukał pieniędzy

bezskutecznie. Ale miała je właśnie tam, gdzie szuka się najpierw. Swoją drogą ciekawe —

Patryk, pragnąc wciągnąć kapitana w dyskurs, świadomie ubrał kolejną uwagę w formę pytania

—skąd dziewczyna zarabiająca 1 700 zł miesięcznie, nie pochodząca z majętnej rodziny, miała

tak znaczną sumę? Jej matka mówi, że nic nie wskazywało, aby posiada

ła ostatnio większe pieniądze.

— Dzieci niechętnie informują rodziców prawdziwym stanie swoich budżetów.

Jak będziecie mieli własny przychówek, dowodnie się o tym przekonacie.

— Mam tutaj — podjął porucznik nie zrażony — wykaz przedmiotów znalezionych w

kieszeniach i w torebce denatki... Proszę posłuchać: puderniczka marki „Celia", krem do rąk

„Uroda", czerwona szminka

„Max Factor", chusteczka do nosa w niebieską kratkę, dwa klucze na kółku, cztery

własne zdjęcia portreto-we formatu pocztówkowego, portmonetka brązowa, zielona koperta — o,

właśnie! — z sumą 15 612 złotych, bilet miesięczny PKS, cztery cukierki w torebce firmowej

„Wedla", luźna, zarysowana kartka wyrwa-na z kołonotatnika, kalendarzyk kieszonkowy Ligi

Przyjaciół Żołnierza...

— Po co mi to odczytujecie? Chyba nie po to, abym wreszcie zrobił porządek we własnym

portfelu.

— Nie. Ale wiecie, co w istocie przedstawia ta „luźna, zarysowana kartka"? Plan.

Prawdopodobnie wnętrza mieszkania. Oto przyczynek do skrupulatności przeprowadzającego

spis. Sformułowanie „zarysowana kartka" nic nie mówi. Natomiast plan, narysowany przez

kogoś, kto swój kreślarski wyczyn uzupełnia dopi-skiem „piątek wieczór" — widziałem tę kartkę,

tak właśnie ona wygląda! — mówi znacznie więcej.

— Co mianowicie?

— Dokładnie nie wiem. ale...

— Nasza praca musi być dokładna, poruczniku. A nie łudzicie się chyba, że wampir

zostawił nam — jak Arsen Łupin — swój autograf.

— Słowa „piątek wieczór" nie charakteryzują się cechami typowymi dla pisma denatki.

Zważywszy, że morderstwo dokonano zostało właśnie w piątek, można wysunąć hipotezę, że

notatkę pod planem zrobiła osoba, z którą Wasilewska widziała się tuż przed śmiercią. Może

osoba ta mogłaby nam udzielić jakichś informacji? Może coś lub kogoś zauważyła? Ustalenie, co

robiła Wasilewska w piątkowe popołudnie i wieczór, wydaje mi się ważne. Jest to w każdym

razie czynność podejmowana z reguły przy każdym śledztwie.

— Nie jest to takie śledztwo jak każde. Ale zgoda. Ustalajcie.

— W kalendarzyku Wasilewskiej pod datą 25 marca znajdują się dwie notatki. Pierwsza:

„Godz. 15.

Mój wspaniały Boj. Przyszpilić". Druga: „Godz. 19.30. M. D. Nareszcie". Po słowie

„nareszcie"' trzy wy-krzykniki. A więc na pół godziny przed śmiercią widziała się z kimś i do

spotkania tego przykładała dużą wagę.

— Notatka w kalendarzyku oznacza zamiar. — Kapitan nie wydawał się przekonany. —

Nie wiadomo, czy do zamierzonego spotkania doszło.

— Co szkodzi sprawdzić?

— Nic. Daj wam Boże zdrowie.

086 - Smierc krazy o zmroku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: