Koty Leokadii Kościelnej - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf - Zygmunt Zeydler Zborowski - jacek4014

ZYGMUNT ZEYDLER-ZBOROWSKI

KOTY

LEOKADII

KOŚCIELNEJ

Rozdział I

Schodził ostrożnie po stromych, śliskich schodach. Betonowe

stopnie, wyszlifowane przez ludzkie stopy i miejscami wy-

szczerbione, były niebezpieczne dla starych, zreumaty-

zowanych nóg.

Kościstymi palcami przesunął po chropowatej ścianie. Poczuł

jej wilgotny chłód. Po omacku odnalazł wyłącznik i przekręcił

go. Ciemności jednak panowały w dalszym ciągu.

- Łobuzy... złodzieje... - warknął ze złością. - Znowu ukradli

żarówkę. Dranie...

Wsunął rękę do kieszeni bardzo zniszczonego, gumowego

płaszcza, z którym nie rozstawał się nawet w największe upały,

i wyjął elektryczną latarkę. Światło było gasnące,

żółtawopomarańczowe. Żywot baterii dobiegał końca. Schował

więc latarkę i pogrzebał w drugiej kieszeni. Potarł zapałkę o

pudełko i przysunął ją do okopconego knota.

- To najpewniejsze - zamruczał z zadowoleniem. Jak większość

samotnych, starych ludzi miał zwyczaj rozmawiać z sobą

samym.

Chybotliwy blask świecy padł na chudą, pooraną bruzdami

twarz. Teraz już szedł pewniejszym krokiem, osłaniając dłonią

świecę. Jego cień rysował się dziwacznym kształtem na

piwnicznych ścianach.

Na końcu korytarza błyszczała słaba żarówka.

- Czy to pani, pani Leokadio? - spytał i zaraz odchrząknął, jak

człowiek, który rzadko mówi.

- Jestem tutaj - odpowiedział mu kobiecy głos. - Niech pan

sobie wyobrazi, że Sabina urodziła.

- Już? - zdziwił się. - Myślałem, że to się stanie dopiero w

przyszłym tygodniu.

- Urodziła, urodziła... Pięcioro... Jeszcze ślepe.

Z widocznym wysiłkiem przykląkł na prawe kolano i przez

chwilę wpatrywał się w milczeniu w małe, nieporadnie

poruszające się stworzenia. Twarz jego jak gdyby się

wygładziła, złagodniała, nabierając wyrazu niezwykłej

tkliwości. Sabina była przecież jego ulubienicą, a właściwie ich

ulubienicą.

Wyciągnął rękę. Kotka w pierwszym, obronnym odruchu

parsknęła ostrzegawczo, jeżąc sierść. Zaraz jednak uspokoiła

się. Poznała swojego przyjaciela. Bez sprzeciwu pozwoliła się

pogłaskać. Sucha dłoń starca posuwała się delikatnie po

miękkim, puszystym futrze.

Podniósł się z klęczek, wyprostował zgarbione plecy i

powiedział z niespodziewaną energią:

- Nie będziemy ich topić. Leokadia żachnęła się.

- Topić? A któż by je topił? Co też pan...?

- Ludzie topią małe kociaki.

- Ludzie może topią, ale my nie będziemy topić ani małych, ani

dużych. Co też panu przychodzi do głowy, panie Sewerynie?

Pochylił się i zaczął otrzepywać spodnie, żeby nie pokazać

zmieszania.

- Sabina będzie potrzebowała teraz mleka, dużo mleka -

powiedział cicho. - Przyniosę.

- Ma pan pieniądze?

- Mam. Proszę się tym nie kłopotać. Ja zawsze mam pieniądze.

Odwrócił się, zapalił świecę i poszedł piwnicznym korytarzem

po mleko dla kotki.

Seweryn Podsiadły od dawna był człowiekiem samotnym.

Tak, jak wielu Polaków stracił całą rodzinę w czasie wojny.

Żonę zamordowali Niemcy w obozie, jeden syn zginął w

trzydziestym dziewiątym roku pod Kutnem, drugi w czasie

Powstania Warszawskiego. On sam walczył na Lubelszczyźnie

w partyzantce, został ciężko ranny, kontuzjowany i lekarze

stracili nadzieję, że zdołają utrzymać go przy życiu. Twardy był,

wyżył.

Do ludzi stracił zaufanie. Jeden przyjaciel okazał się

konfidentem gestapo, drugi, już po wojnie, okradł go i uciekł za

granicę, a kobiety, które spotykał, usiłowały wyłącznie

wyciągnąć z niego jak najwięcej pieniędzy. Z biegiem czasu stał

się nieufny, podejrzliwy, niechętny do zawierania znajomości.

Chadzał własnymi, sobie tylko znanymi ścieżkami i przez całe

tygodnie potrafił nie zamienić z nikim ani słowa. Jak stary żółw

coraz częściej chował się w skorupie swej samotności.

Im bardziej oddalał się od ludzi, tym bardziej zbliżał się do

zwierząt. Zaczął chodzić do ogrodu zoologicznego, ale widok

tygrysów, panter i niedźwiedzi w klatkach wpływał na niego tak

przygnębiająco, że zrezygnował. Wielokrotnie zadawał sobie

pytanie: „Jakim prawem człowiek więzi inne żyjące stworzenia,

które mu nic nie zawiniły?” Smutne, ponure spojrzenia

pozbawionych wolności zwierząt doprowadzały go do rozpaczy

i wściekłości. Ogarniało go nieodparte pragnienie, żeby

powyłamywać kraty, rozwalić klatki, zniszczyć te więzienia.

Oczywiście nie powyłamywał krat i nie porozwalał klatek.

Zamiast tego siadywał w Łazienkach, karmiąc łabędzie, gołębie

i wiewiórki. Wydawało mu się jednak, że ani łabędzie, ani

wiewiórki nie są głodne i że jego poczęstunki przyjmują jakby z

łaski, jakby tylko” dlatego, żeby nie zrobić mu przykrości.

Wtedy zainteresował się bezdomnymi kotami.

Bezdomne, na wpół dzikie koty były głodne i wychudzone.

One potrzebowały pomocy.

Seweryn Podsiadły zaczął krążyć po zaułkach i piwnicach w

poszukiwaniu kotów. Kieszenie swego historycznego płaszcza,

wypychał najrozmaitszym jadłem, które bądź znajdował w

śmietnikach, bądź też kupował z chudej renty. Zdarzało się

nawet, że sam nie dojadał, aby tylko starczyło na wyżywienie

jego podopiecznych.

Początkowo mieszkał na Żoliborzu. Marzył jednak o tym,

żeby się przenieść na Stare Miasto. Nie wiadomo dlaczego

wyobrażał sobie, że na Starym Mieście jest o wiele więcej

kotów, które - potrzebują jego pomocy. Wreszcie udało mu się.

Zamienił się z pewnym emerytem, który chciał się ulokować

bliżej syna. Pokój był mniejszy i gorszy, ale za to kotów nie

brakowało.

Zaraz na początku swej działalności na Starym Mieście,

Seweryn Podsiadły zetknął się z Leokadią Kościelną.

Pewnego wieczoru, karmiąc koty porcją flaków pod

Barbakanem, posłyszał za sobą kobiecy głos:

Koty Leokadii Kościelnej - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: