Chadbourn Mark_Wiek zlych rzadow_01_Koniec swiata.rtf

Mark Chadbourn

KONIEC
ŚWIATA

Wiek złych rządów

tom 1

Tłumaczył Paweł Stachura

Spis treści:

Prolog

Rozdział 1. Poranna mgła nad mostem Alberta

Rozdział 2. Różne widoki z tego samego okna

Rozdział 3. W drodze

Rozdział 4. Oczyszczający ogień

Rozdział 5. Pogoń za czarnym psem

Rozdział 6. Spojrzenie w ciemność

Rozdział 7. Tu mieszkają smoki

Rozdział 8. Wieczne światło

Rozdział 9. W sercu burzy

Rozdział 10. Dzika Pogoń

Rozdział 11. Z dala od światła

Rozdział 12. Mi vida loca

Rozdział 13. Ukryta ścieżka

Rozdział 14. Rzeź wron

Rozdział 15. Dzień cichy jak niebo

Rozdział 16. Najcięższa próba

Rozdział 17. Wiszące głowy

Rozdział 18. Uśmiech rekina

Rozdział 19. Ucieczka

Rozdział 20. Prawda wychodzi na jaw

Rozdział 21. Ostatnia linia obrony

Rozdział 22. Beltane

PROLOG

A teraz świat powoli pogrąża się w mroku. Nie w dymie pożarów, bez huku dział i łoskotu czołgów, tylko przy cichych dźwiękach harfy – zmiany nastrojów, dziwnie przedłużone cienie, delikatne kroki niezauważonej inwazji. Najeźdźca pojawił się niespodziewanie i jest już pośród nas, niczego nieświadomych. Co rano, jak zwykle, słońce wschodzi nad plastikowym światem supermarketów i biurowców, hurtowni, fabryk i dudniących dieslami ciężarówek, miast uśpionych szeptem CD–romów, ludzi istniejących coraz bardziej cyfrowo. Ludzie wciąż czują się panami stworzenia, żyją tak, jakby ich królestwo miało trwać wiecznie. Za kilka tygodni zapadnie noc dziejów, ale życie toczy się jak gdyby nigdy nic, nieświadome końca wieku rozumu, myśli sokratejskiej i apollińskiej logiki.

Nikt nie zauważył końca świata. Ale już wkrótce, już niedługo...

ROZDZIAŁ 1

PORANNA MGŁA NAD MOSTEM ALBERTA

To było tuż przed świtem, kiedy ciemność jest najbardziej nieprzyjemna. Z Tamizy wypełzła nad Londyn gęsta, mroźna mgła, tłumiąca szum rzeki i nieśmiały śpiew ptaków, które na drzewach nad bulwarem oczekiwały rychłego wschodu słońca. Luty. Psia pogoda. Church nie zważał ani na pogodę, ani na porę, tylko włóczył się bez celu pogrążony w myślach, których gorycz, kiedyś niemiła, przyciągała go teraz obsesyjnie. Gdyby na pustej ulicy zobaczył go zabłąkany przechodzień, mógłby pomyśleć, że zobaczył ducha: wysoki, chudy, bladość skóry jeszcze podkreślona kruczoczarną czupryną i smutnym wyrazem twarzy. W ciągu ostatnich dwóch lat coraz częściej wyruszał na takie nocne włóczęgi. W zgiełku dnia potrafił zapomnieć o przeszłości, po zmierzchu jednak wspomnienia wracały ze zdwojoną siłą, zmuszając go do wyjścia z domu w nadziei, że krążąc po ulicach zdoła im uciec. N...