Colin Forbes - Pułapka w Palermo.pdf - Colin Forbes - uzavrano

Dla Jane

Poniedziałek, 5 lipca 1943

„Cały plan jest idiotyczny... musisz mieć wiele szczęścia, żeby wyjść z

tego cało...”

Widać już było nieprzyjacielski brzeg: zamglona sylwetka góry

otoczonej nocą. Gdy hydroplan siadał na śródziemnomorskiej toni, a

pływaki wzbijały strugi wodnego pyłu, w głowie Lawsona brzęczały

słowa groźnego ostrzeżenia majora Jamesa Petriego. Maszyna

gwałtownie wytraciła szybkość, ale płynęła dalej równolegle do brzegu

odległego o jakieś osiemset metrów. Major Lawson siedzący za

pilotem marynarki trzymał się mocno obramowania drzwiczek i

patrzył w przemykającą pod nim czarną wodę. Kiedy samolot już stał,

kołysany lekką falą, Lawson wyrzucił na wodę trzy gumowe pontony.

Głośno plusnęły i zaczęły jak korki podskakiwać na fali, nadal

przywiązane do hydroplanu. Księżyc wyszedł zza chmur właśnie w

chwili, kiedy Lawson modlił się, by za chmurami pozostał.

Księżycowy reflektor obnażył ośmiu ludzi alianckiej grupy

dywersyjnej, gdy jeden po drugim pojawiali się koło Lawsona i

wskakiwali do niestabilnych pontonów. Pilot wyłączył oba motory.

Stanęły. Lawson czekał ze stenem przewieszonym przez ramię,

wpatrzony w odległy brzeg, a jednocześnie odliczał członków swej

wyprawy zeskakujących do pontonów. Znów myślał o tym, co jeszcze

powiedział mu Petrie, ale wtedy, kiedy było już zbyt późno, by zmienić

plan: „Dawnay nie powinien był akceptować podobnego szaleństwa!

Ośmiu ludzi, z tobą dziewięciu, to zbyt wielu do tej roboty. Będą sobie

wchodzić w drogę...” Opuszczając w nerwowym pośpiechu kabinę

hydroplanu jeden z żołnierzy potknął się o nogi wyskakującego przed

nim i od upadku ocaliła go tylko szybko podana ręka Lawsona, który

pomyślał ponuro, że pełen niepokoju Petrie zrobił dobrze pozostając

w Tunisie, by móc wysłuchać pierwszych meldunków od grupy

dywersyjnej.

Była dziesiąta, kiedy dziewięciu żołnierzy w przebraniu sycylijskich

wieśniaków odepchnęło pontony od hydroplanu i zaczęło wiosłować

ku wyspie bronionej przez wojska Osi. Ta wędrówka po zalanej

światłem księżyca przestrzeni szarpała nerwy. Płynęli po morzu

rozkołysanym, wśród plam cieni i iluminowanych sinym światłem

grzbietów fal.

Hydroplan pilotowany przez porucznika Dawida Gilbeya pozostał z

tyłu, unosząc się i opadając miarowo ze swymi unieruchomionymi

silnikami na wzdętym falą morzu. Plan zakładał, że Gilbey będzie

czekał, aż grupa Lawsona dotrze do lądu; że nie zapuści motorów, aby

nie zwrócić uwagi nieprzyjaciela, dopóki uzbrojony desant nie

dopłynie do plaży.

Malutkie pontony też się podnosiły i opadały między fale. Lawson

siedział w wiodącym, wiosłował mechanicznie, wpatrzony w

opustoszały brzeg i nasyp kolejowy tuż za nim. Obrócił się, by rzucić

okiem na hydroplan, którym na sycylijski brzeg przylecieli z Tunisu.

Przynajmniej w tej sprawie Petrie nie miał racji: „Hydroplan jest zbyt

hałaśliwy do takiego przedsięwzięcia”, upierał się podczas ostatecznej

odprawy przed rozpoczęciem misji, kiedy już wszystkie jego

zastrzeżenia zostały odrzucone przez generała Dawnaya i jego

sztabowych planistów. „Hydroplan będzie musiał zbliżyć się do

Sycylii, żeby wyładować całą grupę i jej łodzie. Po obu stronach

Cieśniny Messyńskiej roi się od żołnierzy. Nieprzyjaciel was usłyszy”.

Wygląda na to, że Petrie się mylił, może więc mylił się i w innych

sprawach. Nikła nadzieja, niezbyt podniecająca Lawsona: Petrie,

uczestnik dziesięciu wypraw za linie nieprzyjaciela, rzadko się w tych

sprawach mylił, natomiast generał Dawnay - „Żelazny człowiek,

człowiek z żelaza, ale tylko od szyi w górę”, jak to powiedział Petrie -

przybył z Londynu zaledwie przed sześcioma tygodniami.

Gdy zbliżyli się do opustoszałej plaży, nadal jedynymi nocnymi

dźwiękami były ciche klapsy czubków fal o boki pontonów, tłumione

nerwowe chrząknięcia i szelest wioseł zanurzanych w wodę, im bliżej

brzegu tym energiczniej, jakby wiosłującej dziewiątce zależało na

szybszym wylądowaniu na sycylijskiej ziemi. Lawson spojrzał przez

ramię za siebie - hydroplan nadal kołysał się majestatycznie, a w nim

niewidoczny teraz Gilbey, wpatrzony w pokładowe instrumenty,

oczekiwał chwili, kiedy będzie mógł odlecieć. W ostatnim pontonie

kapral Carpenter siedział pochylony bardziej niż inni, gdyż plecy

przygniatał mu nadajnik radiowy, nieporęczne, ciężkie pudło, które

przypominało Lawsonowi jeszcze coś, co powiedział Petrie: „Bill,

błagam cię, zostaw to radio. Jeśli będziesz w tarapatach, jeśli będziesz

musiał wiać, to Carpenter dźwigający ten ciężar będzie dla ciebie kulą

u nogi. W razie potrzeby będziesz przecież miał nadajnik ruchu oporu

Colin Forbes - Pułapka w Palermo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: