Srebrna moneta.pdf

— ...Nie wiem, dlaczego, ale zanim to zrobię, chcę jeszcze usłyszeć

ludzki głos... Swoją drogę muszę skończyć sama, nikł mi w tym nie pomoże,

więc nie wiem, dlaczego mówię właśnie do was... Widocznie do-póki człowiek

oddycha, wciąż jeszcze czegoś pragnie, a to jest moje ostatnie pragnienie,

które się spełniło, bo nie odkłada pan słuchawki, nic przerywa mi, milczy i

słucha... Czuję to, słucha mnie pan bardzo uważ

nie... Człowiek odchodzący na tamten mroczny brzeg, skąd nikt nigdy

jeszcze nie wrócił, taki człowiek jest godny uwagi bardziej aniżeli ktoś

szukający u was chwilowej pomocy. I może nawet wstyd panu za tę cieka

wość, może jej pan nawet nigdy w sobie nie przeczuwał... Siedzi pan teraz

pewnie w jakimś fotelu, niewąt-pliwie za biurkiem, z pudełkiem telefonu w

zasięgu reki i... bardzo możliwe, że kiedyś, zanim pan przy tym biurku usiadł,

wierzył pan w swoje posłannictwo i to skłoniło pana do ukończenia

wymaganych, nie mogę powiedzieć przydatnych, przy tym zajęciu studiów... A

więc panie...

— Majewski, nazywam się Łukasz Majewski... — psycholog Telefonu

Zaufania skinieniem ręki przywołuje koleżankę, zajętą przy sąsiednim biurku,

pisze na kartce: Kandydat na samobójcę. Sprawdź, jaki numer na linii!

Dziewczyna momentalnie wychodzi z pokoju.

— ...święty Łukaszu ewangelisto, magistrze spraw ostatecznych, niech

pan powie szczerze, ale tak szczerze, jak to powinno powiedzieć się

człowiekowi przed śmiercią, dlaczego tkwi pan tam. w jakimś świec-kim

konfesjonale i spowiada laickich desperatów, niedoszłych samobójców.

rozchwianych nadwrażliwców i histeryków, dlaczego pan tam siedzi?

Naprawdę pan wierzy, że pomaga pan światu... no, może nie całemu światu,

ale temu miastu, tej ludzkiej termitierze, gdzie przeszło milion jadowitych i

bezwzględnych mrówek walczy ze sobą nieustannie, zjada się, okalecza,

wariuje, unicestwia? A pan chce temu zapobiec za pomocą dobrej woli i

telefonicznego kabla?

— Dziewczyno...

— Iza, proszę pana, Izabela Białoń. Przedstawiam się, chociaż to już i

tak jest bez znaczenia... Niech się pan przyzna, niby się pan przejmuje

zagrożonym tworem natury, tą trzciną myślącą, to chyba Pascal, prawda?

Więc niby obchodzi pana, co mam do powiedzenia, a to tylko dlatego, aby ktoś

inny zdążył zbadać, skąd dzwonię, tak ?

— Chcę pani pomóc i jestem wdzięczny za ten łut zaufania, be jednak

zadzwoniła pani do nas.

— Nie mam nikogo bliskiego, dlatego zadzwoniłam do was.

— Czasami łatwiej zwierzyć się nieznajomemu.

— Tak, ma się mniej oporów, to jak rozmowa w pociągu z przygodnym

towarzyszem podróży, tylko że ja zaraz wysiadam... I nie mam się właściwie z

czego zwierzać. Miałam szare, nieudane życie, nie było w nim szczęścia. Ani

jedno z moich pragnień nie ziściło się. Może były zbyt ambitne? I dlatego. Nie

wyszło, nic mi nic wyszło, rozumie pan? Tylko niech mi pan nic mówi. że

każdy jest kowalem swego losu...

— Nie mówię...

— Każdy jest więźniem swego losu... Pomyślał pan: tania filozofia, tak?

Proszę nie kłamać, nie godzi się okłamywać umierającego, niech więc pan

powie, co pan pomyślał!

— Pomyślałem, że nic wszystko jeszcze stracone, jeśli człowiek szuka

innego człowieka, chociażby tylko za pośrednictwem telefonu... Więc nie utracił

jeszcze zupełnie nadziei.

— Atawizm, resztka instynktu.

— Wola życia. Posłuchaj mnie, być może to tylko chwilowa depresja, nie

poddawaj się jej biernie, musisz się bronić, pomogę ci! To nie są tylko słowa,

masz tu przyjaciół... Słyszysz mnie? Iza! Izabela... Iza.

odezwij .się... mów ze mną, to także obrona!

— Wypiłam kieliszek koniaku. Nie. jeszcze nie z tym... Jeszcze mam

trochę czasu, ale nie odpowiedzia

łeś mi na pytanie.

— Jakie?

— Chcesz mi przeszkodzić?

— Tak.

— To przecież niemożliwe, wystarczy, abym odłożyła słuchawkę.

— Iza, obraziłaś się na życie? Chcesz zniszczyć je, raz dane,

niepowtarzalne, zniszczyć pod wpływem niepowodzeń, może rozpaczy, a może

tylko nastroju zrodzonego z samotności...

— Każdy ma swoją miarę, moja jest już wypełniona po brzegi. Możliwe,

że w twojej to byłaby tylko kropla, mała kropla podkreślająca smak życia jak

ostra przyprawa. Nic nie wiesz o samotności, o mojej samotności, bo każda

samotność jest inna, tak jak ja nic nic wiem o twojej... Może ty zabijasz swoją

samotność za pomocą telefonu stojącego tam na twoim biurku? Wypełniasz ją

nieudanymi losami ludzi, co szukają u was ratunku. oparcia i przez to czujesz

się mniej samotny i mniej nieszczęśliwy... Przygnębiająca jest jesień, deszcz i

ten okropny wicher... Czy to prawda, że najwięcej samobójstw ludzie

popełniają w listopadzie?

— Prawda.

— Dręczy mnie wycie wiatru, od wielu dni odbiera sen... Targa drzewa

w ogrodzie. Bezlistne gałęzie wyglądają jak szubienice...

— Masz pod oknem drzewa?

— Tak. Dom stoi w dużym ogrodzie, bo to dom z czasów, gdy działki,

parcele, jak je wtedy nazywano, nie były jeszcze wielkości łaty na dżinsach.

Należy co ludzi, którym się wszystko w życiu udało, nawet nie domyślasz się.

jak bardzo. Teraz będą mieli kłopot, bo stracą dobrą służącą, czyli pomoc

domową, jak się obecnie mówi, ale wiadomo, nazwa nie zmienia istoty rzeczy.

— Zawód jak każdy inny.

— Nie żartuj, cóż to za zawód? Kuchta! Kiedyś tak się o nich mówiło,

truły się esencją octową, gdy je porzucali strażacy. I ja jestem kuchtą, i także

sic truję, tyle że nie esencją octową i nie przez strażaka... Oto jak się zmieniają

obyczaje...

— Posłuchaj mnie, Iza...

— Jeszcze słucham! Czy wszyscy kandydaci na samobójców są tak

gadatliwi? 1 naprawdę bierzesz mnie poważnie? Może jestem zwykłą

histeryczką albo udaję? Nikt wam nigdy nie zrobił kawału?... — głos się łamie.

Łukasz słyszy stłumiony szloch i coś jakby dźwięk szkła. Trwa przykuty do

słuchawki, łowił słabe odgłosy życia docierające z tamtej strony przewodu i

myśli, że jeśli tamten człowiek odezwał się sam, to on, Łukasz, ma szansę, aby

go powstrzymać i odwieść od. samounicestwienia.

Czy znalazł właściwy ton i jakich słów potrzeba, aby dotarły do tej

dziewczyny? Ma wrażenie, jakby ona była odgrodzona od niego niewidzialną

ścianą, a gdyby nie pytania i odpowiedzi można by sądzić, że ten co chwila

zmieniający barwę głos nagrany został na płytę; głęboki alt pełen dramatycznego

napięcia.

Po chwili rwący się szept w słuchawce:

— ...nie uratujesz mnie, Don Kichocie... — jeszcze jakiś nieartykułowany

dźwięk, jak gdyby spazma-tyczne westchnienie, i cisza; z tamtej strony

słuchawka została położona albo wypadła z ręki.

—

Rozłączyła się? — zagląda koleżanka. — Na adres chwilę trzeba

zaczekać...

Gdy psycholog, wyprzedzając lekarza pogotowia ratunkowego,

przeskakuje stopnie dzielące go od willi na Saskiej Kępie, dopiero przychodzi mu

na myśl, że przecież te drzwi — masywne, z czarnego dębu, z metalową rozetą

zamiast klamki — mogą być zamknięte. Ale przekręcona do oporu rozeta zwalnia

za-trzask i drzwi ustępują.

Mrok obszernego hallu rozrzedzają plamy nikłego światła sączącego się z

chińskiego lampionu; obok wejścia szara- gi z lśniącego i bardzo ciemnego

drzewa, w głębi skrzynia, wielka chińska szkatułka połysku-jąca laką i masą

perłową, nad nią lustro w wąskiej ramie, także z lakierowanego drzewa, w

lustrze odbicie rozwartych dwuskrzydłowych drzwi i... wyprostowanej sylwetki

mężczyzny.

Wszystko to Łukasz rejestruje w czasie krótszym niż mgnienie i uczucie

ulgi, że ktoś nadszedł z pomocą, zanim oni zdążyli przyjechać, także trwa krócej

niż mgnienie.

— Co tu się stało, na miłość boską, kim panowie są?! — krzyczy na ich

widok mężczyzna łamiącym się głosem.

Olbrzymi pokój; całą ścianę na wprost drzwi zajmują łukowato sklepione

okna sięgające podłogi, udrapowane firankami z białego tiulu. Nieliczne stylowe

sprzęty na wygiętych pajęczych nóżkach — po-

.lysk szlachetnej politury, ftiatowe złoto obić i biel; w rogu pokoju

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: