Paweł Pollak - Kanalia.pdf - Paweł Pollak - uzavrano

Paweł Pollak

Kanalia

Jacek Santorski & Co Agencja Wydawnicza

Warszawa 2006

Słowa zawisły w powietrzu. Słychać było, że nie wypowiada

ich pierwszy raz. Brakło w nich tego radosnego zdumienia

własnym uczuciem, jakie charakteryzuje początkowe

wyznania. Nie pobrzmiewała też nadzieja, że coś zmienią.

Raczej prośba: nie krzywdź mnie, przecież nie mówię tego ze

złośliwości.

- Kocham cię - te słowa były już tylko echem poprzednich.

Dziewczyna opierała się o bramę. Nie wykonała żadnego

gestu, że chce odejść, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Nie

radości, tylko zadowolenia z posiadanej przewagi.

- Żeby chociaż raz usłyszeć „tak" - chłopak powiedział na

głos to, o czym marzył.

-Tak.

- Co „tak"?

- No usłyszałeś. A teraz wynoś się.

18 marca, środa

Uporczywy dźwięk pojawił się najpierw we śnie, ale dobiegał

coraz wyraźniej, jakby zza kadru. Wreszcie do świadomości

Markowskiego dotarło, że ten dźwięk to nie element snu,

tylko jazgot budzika. Usiadł ciężko na łóżku, spuścił nogi na

podłogę, potrącając leżącą tam butelkę, i podszedł do regału,

żeby wyłączyć budzik. Jazgot jednak nie umilkł, rozsadzał

mu od środka czaszkę.

Wezbrała w nim fala mdłości. Podniósł butelkę, spojrzał na

nią pod światło. Na samym dnie było jeszcze trochę płynu.

Poszedł do kuchni po pieprz i czystą literatkę. Wszystkie

jednak, tak jak większość naczyń, znajdowały się w zlewie.

Posypał pieprzem język i zapił resztką wódki. Poczuł się

znacznie lepiej. Zapalił papierosa i sięg-nął po komórkę, żeby

sprawdzić datę i dzień tygodnia. Środa. Do 7 kąpieli trzy dni,

teraz wystarczyło wyczyścić zęby i przemyć twarz, na którą

starał się nie patrzeć w lustrze. Łysawa czaszka, siwa szcze-

cina na podwójnym podbródku, fioletowy nos faceta, który

za rok skończy pięćdziesiąt lat. Naciągnął spodnie, już za

ciasne, bo brzuch ciągle rósł. Ze zwału ubrań na krześle

wybrał w miarę niepomiętą koszulę. Obwąchał skarpetki.

Jeszcze się nadawały. Najwyżej ten młody prokuratorek,

wyperfumowany jak ciota, będzie się krzywił, gdy będą

dokonywali oględzin zwłok. Jakby czasami ich smród nie

zabijał skutecznie zapachu niezbyt świeżej koszuli.

Markowski zszedł do samochodu. Ze złością odkrył, że jakiś

pies obsikał przednie koło jego nowiutkiego megane.

„Skopię, jak dorwę skurwysyna - pomyślał zirytowany. - Jak

mu lumpy leją na samochód, to wzywa taki policję, ale

kundlowi pozwala wszystko obszczywać". Pocieszył się

perspektywą cosobotniego mycia i przekręciwszy kluczyk, z

przyjemnością wsłuchał się w szum silnika. Wrzucił jedynkę i

podjechał do pobliskiego McDonalda po bigmaka na

śniadanie. Manewrując kanapką tak, by nie pobrudzić

siedzeń, włączył się do porannego ruchu na głównej ulicy

prowadzącej do centrum. Lubił dojazdy do pracy, atmosferę

budzącego się do gorączkowej aktywności miasta. W

przeciwieństwie do powrotów do domu. Wiedział, że dzień, w

którym pojedzie do pracy po raz ostatni, będzie dniem, w

którym wyciągnie z szuflady biurka służbowy pistolet i strzeli

sobie w łeb. No ale to za kilkanaście lat, jak poślą go na

emeryturę. Przełożeni wprawdzie chętnie wi-dzieliby go na

wcześniejszej, bo ostro działał im na nerwy. Nic by mu nawet

nie pomogło, że był świetnym policjantem, gdyby nie

wiedział o paru rzeczach, o których szefostwo wolałoby nie

czytać w gazetach. Do tego miał plecy, bo jego brat, działacz

partyjny za czasów realnego socjalizmu, przefarbował się na

demokratę i wysoko zaszedł w szeregach następczyni PZPR.

Plecy były wprawdzie okresowe, w zależności od zmieniającej

się koniunk-tury politycznej, i raczej iluzoryczne, bo z

bratem nie utrzymywał ściślejszych kontaktów, ale czasami

się przydawały. Dzięki nim uniknął „kopa w górę" do

przekładania papierków. Odmówił, posługując się

argumentem, że wolałby awansować w czasach, gdy brat

grzał opozycyjne ławy, żeby nie było najmniejszych

wątpliwości, że nie pomogło mu wspólne nazwisko. Został

tam, gdzie chciał, czyli przy robocie operacyjnej, i jeszcze

wyszedł na człowieka z zasadami. Śmiać mu się chciało.

Przyhamował lekko przed skrętem w stronę Polnej,

przepuścił tramwaj i jadące z naprzeciwka samochody.

Przejechał koło aresztu i zatrzymał się przed

ciemnoczerwonym budynkiem komisariatu. Wysiadł z

samochodu, wciągnął głęboko w płuca miejskie powietrze, w

którym oprócz spalin czuło się nadchodzącą wiosnę, i

powiedział półgłosem:

- Dobra dziadu, co dzisiaj wymyśliłeś?

Na jego widok oficer dyżurny pochylił się do okienka.

- Komendant wzywa pana inspektora.

- Coś jednak wymyślił.

- Słucham?

- Nie, nic.

Postanowił, że najlepiej rozmowę ze „starym skurwielem"

mieć już za sobą. Zapukał do gabinetu i wszedł, nie czekając

na zaproszenie. Komendant Stolarczuk siedział za biurkiem,

wysoki i chudy. Wyglądał, jakby miał dostać apopleksji.

Markowski zaczął się zastanawiać, czy to jego osoba

wywołuje taką reakcję, czy też Stolarczuk ma czerwoną twarz

z natury albo z przepicia. Komendant nie był sam. Prężył się

Paweł Pollak - Kanalia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: