Nawrot Jacek - A w Patafii nie bardzo.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

Rozdział pierwszy, w którym od razu poznajemy postać

najdzielniejszego bohatera książki oraz obydwa jego

nazwiska: prawdziwe i fałszywe

Pan Arkadiusz K. Fuś siedział na ławce w parku i ostrzył ołówek.

Ostrzył i strugał. Strugał i ostrzył. Wiórków koło ławki przybywało.

Z ołówka został mały kuśtyczek; pan Arkadiusz K. Fuś wrzucił go

do kosza i sięgnął do kieszeni marynarki po drugi, całkiem nowy.

Ten też zastrugał do końca.

Strugał właśnie czwarty ołówek, kiedy podszedł policjant.

— Zanieczyszczamy środowisko, zanieczyszczamy, tak? Do-

kumenty poproszę. Arkadiusz K. Fuś, poeta... pięknie. Poeta i taki

nieuświadomiony, kto by pomyślał? Pięćdziesiąt pęcaków man-

datu pan płaci. Mam nadzieję, że pan to zaraz sprzątnie. I niech się

pan zastanowi nad swoim postępowaniem. Proszę, pana doku-

menty.

Zasalutował i poszedł.

Pan Fuś rozejrzał się dookoła, park był pusty. Pokręcił guzikiem

od spodni dwa razy w prawo i raz w lewo, z guzika odskoczyła

maleńka pokryweczka. Pan Arkadiusz wydłubał z wnętrza zwitek

cieniutkiej bibułki i odczytał jeszcze raz:

„BRR 27. Tu tu, pi, ay 13 U.U. Bu III".

Bez klucza szyfrowego wiedział doskonale, co to znaczy:

„Do Wywiadowcy Specjalnego Trzeciego Wydziału, kapitana

Aramisa Frumenta. Stawić się 13 minut po podwieczorku w Cen-

trali u Szefa Generalnego".

Bardzo niewielu pracowników wywiadu widziało samego Wiel-

kiego Szefa na własne oczy. A ci, którzy widzieli, nie mówili nic.

Wiadomo było tylko, że kiedy z bramy gmachu wysuwa się

cichutko i miękko czarna limuzyna z zasłoniętymi firankami, to

właśnie On gdzieś wyjeżdża w niezwykle ważnych sprawach,

które oprócz niego zna może dwóch, a może trzech ludzi.

Kapitan Aramis Frument rozejrzał się jeszcze raz, wyjął z kieszeni

nie dostrugany do końca czwarty ołówek, nachylił się nad koszem

i dokończył roboty. Potem z kamienną twarzą, spokojnym i zde-

cydowanym krokiem, ruszył w stronę Alei Repetentów, gdzie była

Główna Centrala.

Rozdział drugi, który mówi mimochodem, jak pokutują

nieodpowiedzialni docenci, brutalni kaprale i lekko-

myślny agent QQ 82

Szef Generalny skończył podwieczorek, otwarł okno i wysypał

okruszynki na parapet, dla wróbli. Potem wyjął z kieszeni grzebyk,

przyczesał dwie kępki siwych włosków, które miał nad uszami

poniżej łysiny, i podszedł do ogromnego biurka.

Na biurku było siedem mikrofonów, pięć małych ekraników

telewizyjnych, cztery zwykłe telefony, kilka dziwnych urządzeń

z klawiszami i rząd guzików do naciskania w różnych kolorach.

Nikt nie wiedział, że znacznie więcej takich guzików jest pod

spodem biurka.

Poza tym na biurku stał jeszcze mały kaktusik w doniczce i zdję-

cie pieska z długimi uszami.

Szef Generalny nacisnął jeden z guzików. Coś zachrypiało

i biurko powiedziało przez nos:

— Ob. Ciach z raportami.

— Doskonale. Proszę wpuścić — powiedział Szef Generalny

i podciągnął spodnie. Stale mu zjeżdżały z okrągłego brzuszka,

a szelek nie nosił.

Kawałek ściany rozsunął się z cichym brzęczeniem i w gabi-

necie stanął ob. Ciach. Miał kamienny wyraz twarzy i lekkiego

zeza.

Był to człowiek tak tajemniczy, że nikt nie znał nawet jego

stopnia ani funkcji. Wiadomo było tylko, że często widuje Gene-

ralnego Szefa i że jest mu bardzo potrzebny. A poza tym, jeśli

ob. Ciach wzywał na rozmowę kogokolwiek z pracowników

Centrali, nie oznaczało to niczego dobrego. Nawet, jeżeli wezwany

był pułkownikiem.

— Masz coś ciekawego?

— Raczej nie. Wszystko działa bez zarzutu. Były drobne kom-

plikacje z agentem QQ 82, musiałem go zmienić.

— Tak? Co to było?

— Miał się dyskretnie zaopiekować ambasadorówną, żeby nie

wpadła w złe towarzystwo i nie narobiła tatusiowi kłopotu. Tym-

czasem opiekował się niedyskretnie, potem się zakochał, potem

się upił z rozpaczy i wołał: „Pani nie wie, kto ja jestem !" Moi

ludzie zastali go w hallu Supercontinentalu wleczonego pod

pachy do taksówki przez ambasadorównę. Dosyć silna dziew-

czyna, QQ 82 waży 90 kilo.

— Co z nim zrobiłeś?

— Zdegradowałem do QQ 155, zawiesiłem w służbie, posła-

łem na reedukację.

— Gdzie?

— Do zapylania kwiatów śliwek. W Instytucie Śliwkologii

nieodpowiedzialni docenci wytruli środkami chemicznymi wszy-

stkie pszczoły, muchy i inne takie skowyrki, nie ma kto zapylać.

Kieruję tam przeważnie do pracy policjantów, którzy brutalnie

nadużyli swoich uprawnień, i podoficerów, którym udowodniono

nieludzkie traktowanie rekrutów. Każdy z nich ma pędzelek,

chodzą i zapylają śliwki. Z pręcików ten pyłek pędzelkiem, na

słupek. W każdym kwiatku. A docenci noszą drabinki.

— Psycholog z ciebie...

— Tak jest, panie generale.

— Masz jakieś dodatkowe wiadomości o BRR 27?

— Frument? Tak. Kiedy dostał wezwanie, zestrugał cztery

ołówki. Zapłacił mandat, bo naśmiecił koło ławki.

— Ajajaj... Taki zdolny wywiadowca... Taki bystry, energiczny

i zdawałoby się — żelazne nerwy...

— Panie generale, on struga, jak się zdenerwuje, to fakt. Ale

tylko wtedy, kiedy wie, że się może odprężyć. Nigdy się nie zda-

rzyło, żeby zaczął strugać w środku akcji. Jest jak dotąd nieza-

wodny.

— Taak... — szef popatrzył na zegarek. — Już czternaście

minut po podwieczorku. Więc dobrze, wezwij go. Aha, czekaj,

byłbym zapomniał: czy ja dziś jestem w Centrali?

— Nie ma pana, panie generale. Wyjechał pan dwie godziny

temu czarną limuzyną w nieznanym kierunku.

— A to dobrze, to dobrze. To nadaj kierowcy radioszyfrogram,

żeby nie wracał wcześniej niż jutro koło południa. I przygotuj dla

mnie rower, najlepiej ten odrapany zielony składak. On ma bardzo

wygodne siodełko.

— Tak jest.

— No to już. Wołaj tego naszego kapitana.

Rozdział trzeci, w którym możemy zetknąć się z poezją

oraz podsłuchać, mimo fioletowych lampek nad drzwia-

mi, na czym polega tajemnica choroby patafijskiej

Aramis Frument wszedł do gabinetu i natychmiast swoim by-

strym wzrokiem zauważył kilka rzeczy:

Gabinet wyglądał odpowiednio wspaniale i tajemniczo, tak jak

trzeba. Natomiast Szef Generalny był nieobecny, za biurkiem nie

siedział żaden obwieszony orderami generał o zimnej i nieprze-

niknionej twarzy, tylko przy oknie stał niewielki, łysy staruszek

w opadających spodniach i przyglądał się wróblom bijącym się

o okruszki.

„A ten skąd się tu wziął? Chyba nie sekretarz? Szef Generalny

na pewno ma jakiegoś poważniejszego sekretarza — pomyślał

kapitan. — Czy ja wiem, czy się takiemu meldować?"

Staruszek odwrócił się od okna i uśmiechnął się życzliwie.

— Wywiadowca do spraw specjalnych BRR 27 — powiedział

kapitan. — Mam stawić się przed Szefem Generalnym.

— Doskonale, kapitanie, doskonale—ucieszył się staru-

szek. — To niechże pan siada. Zaraz się czegoś napijemy.

Nawrot Jacek - A w Patafii nie bardzo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: