Siewierski Jerzy - Jestem niewinny.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

Robert

Nazywam się Robert Cyprysiak. Mam iat dwadzieścia sześć.

Wykształcenie średnie, ale niepeł-ine. Skończyłem trzy klasy

ogólniaka. To znaczy prawie

y. Z trzeciej klasy wylali mnie w maju, tuż przed ^zakończeniem roku

szkolnego. Gdyby nie to, z pewnością 'Otrzymałbym promocję. Z

matematyki pewnie bym się poprawił.

Zawodu wyuczonego ani żadnego stałego zajęcia nie posiadam.

Utrzymuję się z prac dorywczych. To tu, to jtam. Jak podleci. Byle

wyżyć. Byłem dwukrotnie karany jsądownie. Raz skazano mnie na

rok pozbawienia wolnoś-ici, z artykułu dwieście cztery, paragraf

pierwszy, drugi raz na trzy lata, z artykułu dwieście dziesięć, paragraf

pierwszy. Odbyłem całą karę. Więzienie opuściłem w dniu

dwudziestego ósmego listopada zeszłego roku. Chcę pomóc w

śledztwie i myślę, że moja dobra wola i chęć współdziałania wzięte

zostaną pod uwagę.

To, co powiem, będzie prawdą, całą prawdą i tylko prawdą. Jeżeli

popełnię jakieś nieścisłości czy omyłki, to nie ze złej woli, ale dlatego,

że czasem pamięć mnie

Jl-Cl

'%«.

zawodzi. W wieku lat siedmiu uległem poważnemu wypadkowi.

Miałem wtedy pękniętą podstawę czaszki i wstrząs mózgu. Od tej

pory, mimo że badania encefalo-graficzne nic nie wykazują, pamięć

mi czasem nie dopisuje, a dwukrotnie nawet uległem atakom

epileptycz-nym, po których traciłem przytomność. W czasie moich

procesów sądowych obrońca wysuwał to jako okoliczność łagodzącą.

Niestety, nie mogliśmy przedstawić świadków, że ataki takie miałem.

Biegli psychiatrzy i wysoki sąd nie chcieli uwierzyć w moją padaczkę.

Cała historia zaczęła się w czwartek, dziewiętnastego stycznia

bieżącego roku. Obudziłem się z cholernym kacem. Suszyło mnie jak

wszyscy,diabli."Poprzedniego dnia w pośredniaku, gdzie zachodziłem

codziennie w poszukiwaniu odpowiadającej moim zdolnościom i

zdrowiu roboty, spotkałem dwóch starych znajomych. Dawno się nie

widzieliśmy. Trochę razem wypiliśmy, ale spokojnie, kulturalnie, bez

najmniejszego zakłócenia porządku publicznego. Około północy

wróciłem do mieszkania obywatelki Reginy Biel, u której czasowo

mieszkałem po opuszczeniu zakładu karnego. Reginka też była już na

cyku, a w dodatku okazało się, że ma w domu zapasy alkoholu.

Wypiliśmy więc razem z Reginka pół basa i wtedy dopiero mnie

zmogło.

Rankiem dziewiętnastego stycznia obudziłem się zupełnie przegrany.

Łeb pękał i suszyło mnie, jakby wszyscy diabli przyssali- się do

moich bebechów. Reginka jeszcze spała. Chciałem łyknąć kilka

proszków od bólu głowy i strzelić sobie jakiś kefirek. Nie mogłem

przecież cały dzień przeleżeć w wyrku. Byłem na dwunastą

umówiony w pośredniaku. Miał się tam zjawić facet. Obiecał

zaprotegować mnie u jednego prywaciarza z Rembertowa, który

podobno potrzebował pilnie presera do wtryskarki. Bardzo zależało

mi na tym spotkaniu. Nie chciałem wracać na drogę przestępstwa i

naprawdę szukałem

podpadającej mi roboty. Postanowiłem nawet, że jak do końca

miesiąca nie trafi się nic podchodzącego, to pójdę ostatecznie i do

budownictwa za niewykwalifikowanego. Taki już jestem, że jak coś

sobie przyrzeknę, to spełniam, a że nie miałem ochoty na

budownictwo, to naprawdę przykładałem się do szukania roboty.

W domu proszków ani kefirku nie było, Reginka za skarby nie chciała

się rozbudzić, więc się ogoliłem, umyłem, ubrałem i wyszedłem na

ulicę.

Najpierw za trzy złote kupiłem proszki od bólu głowy. Nie miałem

jednak czym popić, a na sucho łykać niewygodnie. Znowu

pomyślałem o kefirku albo kwaśnym mleku. Ale jak^sobie

przypomniałem te wszystkie smrody, jakie są w każdym barze

mlecznym, to aż mną wstrząsnęło i zamiast na roztrzepaniec wpadłem

na piwko do „Jantara" przy ulicy Świętokrzyskiej.

Zamówiłem duże piwo i porter, ustawiłem się przy oknie, łyknąłem

trzy proszki, popiłem piwkiem przełamanym porterkiem i spokojnie

czekałem, aż mi głowa nieco popuści. I wtedy, na moje nieszczęście,

przyplątał się poeta R. Z poetą R. uczęszczałem do ogólniaka. Ja

zresztą wtedy też byłem na etacie klasowego poety. Dwóch nas było

takich zdolnych w klasie, R. i ja. Pisywaliśmy wiersze i wysyłaliśmy

je do rozmaitych redakcji. Raz się nawet zdarzyło, że mój wiersz

wydrukowali w „Głosie Pszczelarza", podczas gdy jemu zawsze

odpowiadano, że utwory jeszcze się do druku nie nadają i musi dużo

nad sobą pracować oraz czytać wiele dobrej poezji. Tak więc w

tamtych czasach to ja bywałem na wierzchu.

Później się zmieniło. Najpierw wylano mnie ze szkoły, bo miałem

nieporozumienie z panią od biologii, a wkrótce potem była pierwsza

odsiadka. I już nie pisywałem Więcej wierszy. R. je nadal gryzmolił,

gryzmolił, aż W końcu zaczęli go drukować, i teraz on jest młodym,

dobrze zapowiadającym się poetą, a ja starym powyro-

kowcem, poszukującym znośnej roboty, w której można by zarobić na

chleb i na coś do chleba, a przy tym zbytnio się nie uszarpać.

Poeta R. od razu mnie rozpoznał. Przywitał się serdecznie i zaczął

wypytywać. Początkowo to taki chętny do rozmowy nie byłem, potem

jednak się okazało, że R. wie doskonale, co mi się w ostatnich latach

przydarzyło, więc zacząłem mu nawijać o życiu pod celą, a on słuchał,

słuchał i tylko uszami ruszał.

Oczywiście na sucho ta gadka nie przeszła. Poeta R. zamówił jeszcze

po dużym piwie i porterze, a potem się okazało, że ma w teczce -

takiej czarnej, eleganckiej walizeczce -^ pół literka czystej.

Stanęliśmy więc z naszym piwem przy jednym z wysokich stolików,

tyłem do bufetu, żeby nas szefowa zza lady nie mogła przykiko-wać, i

co wypiliśmy trochę piwa z wyszczerbionych kufli, to poeta R.

odmykał walizeczkę i dyskretnie uzupełniał zawartość szkła wódką. I

tak popijaliśmy, i gawędziliśmy spokojnie. Tłok był jak wszyscy

diabli, gwar straszny, a powietrze ciężkie od dymu. Ludzie żłopali

piwo, porte-rek i przyniesioną ze sobą wódkę, nieliczne babki

piszczały często i przenikliwie. Dwóch zapuchniętych od pijaństwa

grajków podpierało plecami drzwi do ustępu i rżnęło na skrzypkach i

akordeonie, powiększając do szczytu hałas wypełniający wnętrze. Na

niektórych zalanych piwem stolikach grano w karcięta lub w zapałki.

Czasem ktoś kogoś w pysk strzelił, niekiedy inny jakiś łomotnął

kuflem o kamienną posadzkę, ale na ogół było przytulnie i spokojnie.

Jak już wypiliśmy to, co R. przytargał w dyplomatce, i skończyłem

nawijać o życiu pod celą, głos zabrał poeta. Wiersze rozmaite cytował

i podpytywał, czy w dalszym ciągu coś piszę. Co miałem

odpowiadać? Zasunąłem, że choć z poezją dawno zrobiłem już koniec,

to przerzuciłem się ostatnio na prozę i napisałem kilka kawałków o

garo-

waniu, a jak w końcu złapię jakąś podchodzącą robotę, to wtedy będę

miał więcej czasu - bo teraz od rana do nocy latam za pracą - i solidnie

zabiorę się do pisania...

Tuż obok nas sterczał jakiś elegancki facet w futrzanej papasze i

tureckim kożuchu. Nosił przydymione okulary w drucianej oprawce,

popijał porterek i wyraźnie nad-•stawiał słuchy. Trochę mnie to nawet

wnerwiało, ale nie za bardzo, bo grzecznie stał, spokojnie, nie wtrącał

się, nie przeszkadzał, a my przecież o niczym trefnym nie gadaliśmy.

W końcu przestałem zwracać na niego uwagę.

Około godziny jedenastej pożegnałem się z poetą R., który pozostał w

„Jantarze", i wyszedłem na ulicę. Pogadałbym sobie jeszcze dłużej,

ale pamiętałem o umówionym spotkaniu w pośredniaku.

Od rana nic nie jadłem, za to wypiłem sporo piwa i wódki, więc nic

dziwnego, że powietrze trochę mi zaszkodziło. Postanowiłem krztynę

odsapnąć, bo w głowie mi nieco wirowało. Przeszedłem na drugą

stronę Świętokrzyskiej, porządnie, jak należy, przy światłach, i

przysiadłem na murku koło pawilonu meblowego „Emilia". Śnieżek

drobny prószył, a ja siedziałem spokojnie na murku, odpoczywałem,

paliłem papierosa i myślałem o różnych sprawach. Między innymi i o

tym myślałem, że może naprawdę warto byłoby spisać kilka

historyjek usłyszanych pod celą. Różne mi takie opowiastki przy- '

chodziły do głowy i kombinowałem, które z nich na początek

spróbować zapisać. Nagle wyczuwam, że ktoś koło mnie na murku

przysiada. Zerkam w prawo i widzę, że tuż obok mnie siedzi facet w

kożuchu i futrzanej papasze. W pierwszej chwili go nie poznałem, ale

tylko w pierwszej chwili. Zaraz się zorientowałem, że to ten, co się

przysłuchiwał mojej rozmowie z poetą R. Po tych przydymionych

szkłach go rozpoznałem.

Niewyraźnie mi się trochę zrobiło, bo pomyślałem, że to może jakiś

cichociemny wywiadowca, ale zaraz się

uspokoiłem. Gliniarz nie gliniarz, nie ma potrzeby się łamać. Niczego

w „Jantarze" nie zmalowałem, papiery mam w najlepszym porządku,

więc nie ma powodu do strachu. Najwyżej będzie kontrola

dokumentów. Do żłobka mnie nie zatarga. Za trzeźwy na to byłem.

Odkąd to zresztą wywiadowcy zabierają pijaków na Kolską? Nie ich

to robota. Od tego są mundurowi w radiowozach...

Przyjrzałem się facetowi uważnie. Na wywiadowcę jednak nie

wyglądał. Raczej na pedała, który szuka frajera do zabawy. Cholernie

nie lubię takich rzeczy. Najeżyłem się i powiedziałem sobie, że jeżeli

będzie mi robił jakieś świńskie propozycje, to mu z miejsca przyłożę

po ryju.

No i zaczęło się.

Uśmiecha się i grzecznie zagaduje, czy niby mam trochę czasu i

zechcę z nim porozmawiać. Ja mu na to -też grzecznie na razie - że nie

mam ochoty na pogawędki i żeby się zaraz, delikatnie mówiąc,

odtentegował, bo inaczej mogę mu zrobić grubszą nieprzyjemność...

I gdybym wziął na ząb, i wytrwał w tym negatywnym nastawieniu,

tobym uniknął nieszczęścia. W najgorszym wypadku tyrałbym teraz

za niewykwalifikowanego na budowie i sypiał spokojnie z Reginką,

która - choć alkoholiczka - ma swoją klasę i potrafi znaleźć się w

łóżku.

Gdybym, gdybym... Niestety. Słaby jest człowiek. Uległem diabłowi.

Z miejsca się połapał, że go uważam za pedryla, bo śmiać się zaczął i

zapewniać, że nie ma nic wspólnego z bractwem intelektualistów

pieszych, a jego do mnie sprawa ma zupełnie odmienny charakter...

Zanim zdążyłem gębę otworzyć i odrzec coś z sensem, zasunął, że

niechcący przysłuchiwał się temu, co mówiłem w „Jantarze", i ma dla

mnie pewne propozycje.

_ Mogę panu zapewnić - powiada - zarobek uczciwy i zgodny z pana

zdolnościami. Potrzeba mi - mówi -kogoś, kto potrafi pisać dobrze po

polsku i ma głowę na

karku...

Dziwne mi się to wydało, ale pomyślałem, że nic mnie nie kosztuje

posłuchać, co ma do powiedzenia. Szukałem przecież dobrej i lekkiej

roboty... Z góry sobie tylko przyrzekłem, że jeżeli to, co mi

zaproponuje, choć o włos ocierać się będzie o któryś z artykułów

kodeksu karnego lub innych ustaw obowiązujących, to choćby złote

góry obiecywał, nie zgodzę się. Dwa razy już garowałem. Niektórzy

mówią, że do trzech razy sztuka. Mnie jednak zupełnie dwa wyroki

wystarczyły. Nie miałem żadnych ambicji dochrapać się trzeciego.

- Dobra - powiadam - czemu nie. Mogę posłuchać, co mi pan ma do

powiedzenia. Ale - zastrzegłem się - to, że posłucham, wcale nie

znaczy, że się zgodzę!

Ucieszył się i powiedział, że to się samo przez się rozumie.

Zaproponował, żebym z nim wpadł do jakiejś restauracji coś

przetrącić, a jak będziemy konsumowali, to mi wszystko dokładnie

Siewierski Jerzy - Jestem niewinny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: