Tusk boi się Niesioła.pdf

Czy Tusk boi się Niesiołowskiego?

Gadający Grzyb, 27 maj, 2012 - 18:16 Donald Tusk Ewa Stankiewicz furiat Kraj Niesioł PO

polityka renata rudecka-kalinowska Stefan Niesiołowski Szalony Kapelusznik trauma

Im bliżej Niesioła, tym Tusk mniej skory staje się do połajanek. Pytanie, dlaczego?

I. Im bliżej Niesioła...

Tyle było tekstów w reżimowych mediodajniach analizujących psychikę Kaczyńskiego czy

Macierewicza, że tym razem to ja sobie popsychologizuję. Popsychologizuję mianowicie o

Donaldzie Tusku i meandrach jego relacji ze Stefanem „won” Niesiołowskim. Skoro oni

mogą bredzić o strasznych oczach Macierewicza i fobiach Kaczyńskiego, nieodmiennie

dochodząc do wniosku, że obaj, jeden w drugiego, to psychopaci, to chyba i ja mogę. Bo

przecież mogę, prawda?

Wg mnie, wielce charakterystyczna dla tychże relacji jest postawa Donalda Tuska wobec

napaści Szalonego Stefana na Ewę Stankiewicz. Początkowo - na odległość, za

pośrednictwem mediów - zalecał Niesiołowi, by ten panią Stankiewicz przeprosił. Dopytany

przez dziennikarzy uzupełnił, iż nie przeprowadził ze swym partyjnym podwładnym żadnej

rozmowy, gdyż nie jest od „rozmów wychowawczych”, czy jakoś tak. To pierwszy istotny

sygnał.

Na Zjeździe Krajowym PO, w obecności Niesioła, Tusk śpiewał już inaczej: mówił o

Niesiołowskim jako o „naszym bohaterze”, który „potrafił prezentować odwagę, twardość

charakteru i niezłomność wtedy, (...) kiedy to naprawdę kosztowało bardzo wiele”. Przez salę

zostało to odebrane jednoznacznie jako poparcie zachowania „Szalonego Kapelusznika”

polskiej polityki, jak określa tę postać Piotr Zaremba. Mało tego: Tusk, przypomnijmy –

przewodniczący Platformy i premier rządu RP – po uczniacku tłumaczył się ze swojego

apelu, wyjaśniając, iż miał jedynie na myśli, że „zdolność wybaczania, to znaczy

nieodpowiadanie agresją na agresję, trzymanie nerwów na wodzy, to jest m.in. źródło siły

PO”. Groteskowe i żałosne.

Obrazu absurdu dopełniło „wsłuchanie się” premiera w „głos elektoratu”, polegające na

przytoczeniu przezeń „listu” „kobiety głosującej na Platformę”, która napisała, iż „Dzień w

którym zażądałeś od legendy polskiej opozycji profesora Stefana Niesiołowskiego

przeproszenia znieważającej go i łamiącej prawo pisowskiej propagandystki, autorki

socrealistycznych pisowskich produkcyjniaków - może być dniem, w którym Twoi wyborcy

odwrócą się od Ciebie Donaldzie.” Jak się szybko okazało, ową „wyborczynią” jest Renata

Rudecka-Kalinowska, działaczka PO i znana z Salonu24 blogerka, która ładunkiem

histerycznego, antypisowskiego zacietrzewienia przebija nawet persony pokroju Waldemara

Kuczyńskiego. Zresztą, „eR-eR-Ka” jest postacią wobec Niesiołowskiego komplementarną i

swymi predyspozycjami psychologicznymi znakomicie kopniętego entomologa uzupełnia –

taki Niesioł polskiej blogosfery w spódnicy, można powiedzieć. No, ale to na marginesie.

W każdym razie, istotne jest, że im bliżej Niesioła, tym Tusk mniej skory staje się do

połajanek. Pytanie, dlaczego?

II. W obliczu furiata

Że Niesioł jest dla PO użyteczny i szczuje się go jak Palikota, gdy trzeba odwrócić uwagę

gawiedzi i „przykryć” jakieś platformerskie blamaże lub afery, to jedno. Jednak, moim

zdaniem, Tusk Niesiołowskiego się zwyczajnie boi. W sumie, nie dziwię się. Każdy normalny

człowiek zachowuje się ostrożniej w obecności tak ewidentnego furiata, żeby go przypadkiem

nie rozjuszyć i nie sprowokować wybuchu. Jeszcze zacznie pluć albo rzuci się z pięściami... a

pamiętać należy, iż furiaci gdy wpadną w szał, mają nadludzką siłę. Istni berserkerzy. W

zakładach psychiatrycznych trzeba kilku rosłych pielęgniarzy, żeby takiego obezwładnić,

zapakować w kaftan i zaaplikować zastrzyk. Z tych samych przyczyn tzw. „prawicowi”

dziennikarze w „Loży prasowej” łagodzą ton polemiki w obecności Piotra Stasińskiego z

„Wyborczej”, a i tak przynajmniej raz – dwa razy na program, Stasiński uruchamia swój

nieprzytomny ryk, gdy któryś z dyskutantów ośmiela się mieć inne zdanie.

III. Robak traumy

Podobnie z Tuskiem – działa tu prosty instynkt samozachowawczy. Jednak nie tylko, należy

bowiem pamiętać, iż Tusk nosi w sobie traumę – wspomnienie surowego ojca - który, jak

można się domyślać, miał ciężką rękę. Sam Tusk kiedyś wyznał, iż poczuł „coś w rodzaju

ulgi”, kiedy jego ojciec umarł. Myślę, że Tusk zwyczajnie boi się bicia i agresji, wywołuje to

u niego uczucie stłamszenia. Ta trauma z dzieciństwa odłożyła się w nim na dobre, co widać

w sytuacjach stresowych, kryzysowych. Odreagowuje to, rzecz jasna, własną agresją, którą

nie raz dane było odczuć najbliższemu otoczeniu. Słynne są jego napady - gdy coś idzie nie

po myśli, wpada w szał, ciska się po gabinecie i rzuca „maciami” niczym, nie przymierzając,

Hitler na wieść o kolejnych klęskach Wehrmachtu.

W książce Reszki i Majewskiego „Daleko od miłości” znajdują się opisy jak Tusk długo,

całymi tygodniami, waha się przed podjęciem jakiejś kluczowej decyzji. To znamionuje brak

pewności siebie, który tylko z trudem daje się maskować psycho-treningami fundowanymi

mu przez Ostachowicza. Zresztą, kilka razy nerwy puściły mu też na wizji, gdy tylko znalazł

się w jakiejś niekomfortowej sytuacji – wystarczyło, by dziennikarz zadał mu nieprzyjemne

pytanie.

Bezwzględny gracz polityczny? Owszem, ale tchórzem podszyty. Tusk potrafi być okrutny aż

do sadyzmu, w wymiarze wykraczającym poza polityczną konieczność. Nie można wręcz

oprzeć się wrażeniu, iż w ten sposób dowartościowuje się we własnych oczach i zagłusza

wewnętrznego robaka. Strach na twarzach współpracowników daje mu poczucie panowania

nad sytuacją i pozwala utrwalić image twardego faceta. Pamiętajmy jednak, że te jego słynne

„wilcze oczy” są tak naprawdę oczyma zastraszonego chłopca, który w Tusku ciągle siedzi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: