Hamilton Laurell - Meredith Gentry 06 - Odrobina mrozu.pdf - Laurell Hamilton - Meredith Gentry - anastazja352

Laurell K. Hamilton

A LICK OF FROST

Jestem Meredith Gentry, księżniczka i następczyni tronu w królestwie

faerie, a równocześnie prywatny detektyw w świecie śmiertelników. Żeby zostać

ukoronowaną na królową, muszę najpierw przedłużyć królewską linię krwi, dać

życie swojemu własnemu następcy tronu. Jeżeli mi się to nie uda, moja ciotka,

Królowa Andais, będzie mogła zrobić to, czego pragnie najbardziej: umieścić

swojego pokrętnego syna, Cela, jako panującego… i zabić mnie.

Otaczają mnie moi królewscy strażnicy, a ci, których ukochałam

najbardziej- moja Ciemność i Zabójczy Mróz, są zawsze obok mnie. Przysięgli

bronić mnie i kochać. Ale groźba nadal rośnie. Wbrew wszystkim moim wysiłkom,

nadal nie oczekuję dziecka. Złowroga, sadystyczna Królowa i jej sprzymierzeńcy

pozostają niestrudzeni w knuciu swoich intryg. Moi strażnicy i ja powróciliśmy do

Los Angeles, mając nadzieję wyprzedzić cienie dworskich intryg. Ale nawet

wygnanie nie jest wystarczającą ucieczką przed tymi, którzy mają ciemne

zamiary.

Teraz Król Taranis, potężny i chełpliwy władca Dworu Seelie, rzucił na

moich strażników oskarżenie o ohydną zbrodnię. Poszedł tak daleko, że wniósł

oskarżenie przed ludzkimi władzami. Jeżeli uda mu się, moi mężczyźni zostaną

wygnani do faerie i czeka ich tam przerażająca kara. Ale wiem, że oskarżenia

Taranisa są bezpodstawne i przeczuwam, że to ja jestem jego prawdziwym

celem. Próbował zabić mnie, kiedy byłam dzieckiem. Obawiam się, że teraz jego

intencje są dużo bardziej przerażające.

Rozdział 1

Siedziałam w eleganckiej sali konferencyjnej, na szczycie jednej z tych błyszczących wież,

które zostały wybudowane w dolnej części Los Angeles. Odległe ściany pokoju były prawie

całe zrobione ze szkła, więc widok niemalże przyprawiał o lęk przestrzeni. Pomyślałam, że

jeżeli wielkie trzęsienie ziemi, naprawdę wielkie, uderzy kiedykolwiek w tą część L.A.

zostaniemy pokryci szkłem na jakieś osiem do piętnastu stóp. Cokolwiek będzie na ulicy pode

mną, zostanie pocięte na kawałki, zmiażdżone, lub uwięzione pod lawiną szkła. Nie za wesołe

myśli, ale to był odpowiedni dzień na pesymizm.

Mój wujek, Taranis, Król Światła i Iluzji, oskarżył moich trzech królewskich strażników.

Poszedł do ludzkich władz z oskarżeniem, że Rhys, Galen i Abe zgwałcili jedną z jego dworek.

W długiej historii jego rządów na Dworze Seelie nigdy nie zwrócił się do ludzkiego

wymiaru sprawiedliwości. Rządy faerie oznaczają prawo faerie. Czy, prawdę mówiąc, rządy

sidhe oznaczają prawa sidhe. Sidhe rządzili faerie dłużej, niż ktokolwiek mógł zapamiętać. A

skoro pamięć niektórych sięgała o tysiące lat w przeszłość, to może sidhe zawsze byli u władzy,

chociaż to wygląda na kłamstwo. Sidhe nie kłamią, za kłamstwo można zostać wyrzuconym z

faerie, wygnanym.

Skoro wiedziałam, że moi trzej strażnicy są niewinni, przeniosłam swoje zainteresowanie

na problemy z zeznaniem Lady Caitrin. Dzisiaj byliśmy tylko złożyć oświadczenie, reszta

zależała od tego, jakie stanowisko zajmą przedstawiciele Króla Taranisa. To był powód, dla

którego Simon Biggs i Thomas Farmer, obaj z Biggs, Biggs, Farmer & Farmer, siedzieli obok

mnie.

- Dziękuję za wyrażenie zgody na dzisiejsze spotkanie, Księżniczko Meredith –

powiedział jeden z garniturów siedzący przy stole. Przy szerokim, lśniącym stole siedziało

siedem garniturów, za ich plecami rozpościerał się uroczy widok.

Ambasador Stevens, oficjalny ambasador przy dworach faerie, siedział po naszej stronie

długiego stołu, ale po przeciwnej stronie blatu, niż przedstawiciele Biggs&Farmer.

- Odnośnie etykiety faerie – odezwał się Stevens - proszę nigdy nie mówić dziękuję do

ludzi faerie, panie Shelby. Księżniczka Meredith jest jedną z najmłodszych z rodziny

królewskiej, więc prawdopodobnie nie obrazi się, ale będziecie rozmawiać z niektórymi

arystokratami, którzy są znacznie starsi. Niektórzy z nich uznają podziękowanie za obrazę. –

Stevens uśmiechał się, kiedy to mówił, jego przystojna twarz była szczera, od brązowych oczu

do idealnie obciętych włosów. Powinien być naszym głosem na świecie, ale prawdę mówiąc

spędzał cały swój czas na Dworze Seelie podlizując się mojemu wujkowi. Dwór Unseelie, gdzie

rządziła moja ciotka, Królowa Powietrza i Ciemności, i gdzie może ja będę rządzić pewnego

dnia, był za bardzo przerażający dla Stevensa. Nie, nie lubiłam go.

- Przepraszam, Księżniczko Meredith - powiedział Michael Shelby, pełnomocnik rządu

amerykańskiego w L.A. – Nie zdawałem sobie sprawy.

Uśmiechnęłam się.

- W porządku. Ambasador ma rację, podziękowania nie obrażą mnie.

- Ale mogą urazić pani ludzi? – Zapytał Shelby.

- Tak, niektórych z nich – powiedziałam. Spojrzałam za siebie, na Doyle’a i Mroza. Stali

za mną, jak uosobienie ciemności i śniegu, co, prawdę mówiąc, nie było dalekie od prawdy.

Doyle miał czarne włosy, czarną skórę, czarny szyty na miarę garnitur, nawet jego krawat był

czarny. Tylko koszula była w kolorze królewskiego błękitu, na prośbę naszego prawnika.

Powiedział, że czerń wywiera złe wrażenie, sprawia, że wydaje się być przerażający. Doyle,

którego nazywano też Ciemnością, odrzekł „Jestem kapitanem straży księżniczki. Powinienem

być przerażający”. Prawnik nie wiedział, co na to powiedzieć, ale Doyle włożył jednak niebieską

koszulę. Jej kolor prawie lśnił przy głębokiej, idealnej czerni jego skóry, która była tak czarna,

że odbijała się purpurą i błękitem przy mocnym świetle. Jego oczy były ukryte za czarnymi

okularami słonecznymi.

Skóra Mroza była tak biała, jak Doyle’a czarna. Tak biała, jak moja własna. Ale jego

włosy były unikalne, srebrne, jakby metal przekuto na włosy. Błyszczały w gustownym świetle

sali konferencyjnej. Lśniły jak coś, co mogłoby stopić się i stać się biżuterią. Na krawacie miał

srebrną spinkę, która była starsza od samego miasta Los Angeles. Gołębioszary garnitur był od

Ferragamo, a jego koszula była w bieli niewiele ciemniejszej od jego skóry. Krawat miał

ciemniejszy niż garnitur, ale niewiele. Delikatne, szare oczy były wpatrzone w odległą część

pokoju, przyglądał się badawczo oknom. Doyle robił to również, ukryty za swoimi okularami.

To, że miałam strażników, było uzasadnione, niektóre istoty, które chciały mnie zabić, mogły

latać. Nie wydawało mi się, żeby Taranis był jednym z tych, którzy pragnęli mnie zabić, ale

dlaczego poszedł na policję? Dlaczego przedstawił te fałszywe zarzuty? Nigdy nie robił nic bez

planu. Po prostu nie wiedzieliśmy, jaki jest jego plan, więc na wszelki wypadek obserwowali

okna, wypatrując rzeczy, których ludzcy prawnicy nie mogli sobie nawet wyobrazić.

Spojrzenie Shelbiego powędrowało za mnie, do strażników. Nie był jedynym, który

musiał zmuszać się, by nie spoglądać nerwowo na moich ludzi. Asystentka pełnomocnika

rządu, Pamela Nelson, miała największe problemy z utrzymaniem spojrzenia, umysłu i

obowiązków. Mężczyźni przy stole spoglądali na strażników takim spojrzeniem, które

mężczyźni wymieniają, kiedy widzą innego mężczyznę, o którym są pewni, że może ich

pokonać fizycznie i nawet się nie spocić. Pełnomocnik rządu, Michael Shelby, był wysoki,

atletyczny i przystojny, z lśniącymi białymi zębami. Wyglądał na kogoś, kto ma większe plany

niż tylko być pełnomocnikiem rządu U.S. na terenie Los Angeles. Miał sześć stóp 1 wzrostu,

jego garnitur nie mógł ukryć faktu, że poważnie pracował nad sobą. Prawdopodobnie nie

spotkał jeszcze mężczyzny, który by sprawił, że poczuł się fizycznie słaby. Jego asystent,

Ernesto Bertram, był smukłym mężczyzną, który wyglądał na zbyt młodego jak na swoją pracę,

wyglądał też za poważnie ze swoimi krótkimi, ciemnymi włosami i okularami. To nie okulary

sprawiały, że wyglądał za poważnie, raczej wyraz jego twarzy, jakby skosztował czegoś

gorzkiego.

1 Ok. 183 cm

Był tutaj również pełnomocnik rządu amerykańskiego na terenie St. Louis, Albert

Veducci. Nie był tak opalony jak Shelby. W rzeczywistości był trochę otyły i wyglądał na

zmęczonego. Jego asystentem był Grover. Przedstawił się tylko jako Grover i nie wiedziałam,

czy to było jego imię, czy nazwisko. Uśmiechał się więcej niż pozostali, był atrakcyjny w ten

przyjacielski sposób. Przypominał mi kolegów z college’u, którzy byli równocześnie mili i na

takich wyglądali, lub zupełnych gnojków, którzy chcieli tylko seksu, pomocy w zaliczeniu zajęć,

lub, jeżeli chodzi o mnie, zbliżenia się do prawdziwej księżniczki faerie. Nie wiedziałam w tej

chwili, którym rodzajem „miłego faceta” jest Grover. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, nigdy się

nie dowiem, bo najpewniej nigdy w życiu już go nie zobaczę. Jeżeli coś pójdzie źle, to pewnie

będę widywać Grovera aż za często.

Nelson była asystentką okręgowego pełnomocnika prawnego dla Hrabstwa Los Angeles.

Jej szef, Miguel Cortez, był niski, ciemny i przystojny. Wyglądał dobrze przed kamerami.

Widywałam go wystarczająco często w wiadomościach. Problemem było, że on, podobnie jak

Shelby, był ambitny. Lubił być w wiadomościach i chciał w nich bywać częściej. Oskarżenie o

gwałt, jakie ciążyło na moich mężczyznach, było tym rodzajem sprawy, które może pomóc

twojej karierze, lub ją złamać. Cortez i Shelby byli ambitni, a to znaczyło, że będą równocześnie

bardzo ostrożni, jak i bardzo nieostrożni. Nie byłam pewna, które z tych nastrojów bardziej mi

pomoże. Jeszcze nie byłam pewna.

Nelson była wyższa niż jej szef, miała prawie sześć stóp 2 w swoich nie za wysokich

szpilkach. Miała włosy w kolorze jaskrawej czerwieni, opadające falami na ramiona. To był

bardzo rzadki odcień, głęboki i bogaty, zbliżający się tak bardzo do prawdziwej czerwieni, jak

tylko mogą się zbliżyć ludzkie włosy. Miała garnitur bardzo dobrze uszyty, ale konserwatywnie

czarny, białą koszulę i gustowny makijaż. Tylko błysk włosów niszczył prawie męski wizerunek,

jaki starała się stworzyć. Wyglądało to, jakby równocześnie ukrywała swoją kobiecość i

przyciągała do niej uwagę w tym samym czasie. Ponieważ była piękna. Rozproszone piegi

widoczne pod jasnym makijażem nie umniejszały jej nieskazitelnej cery, ale ją podkreślały.

Miała oczy zielononiebieskie, zmieniające się w zależności od tego, jak padło na nie światło. Te

niezdecydowane oczy nie mogły przestać patrzeć na Mroza i Doyle’a. Starała się skoncentrować

na swoim prawniczym notesie, w którym przypuszczalnie coś notowała, ale jej spojrzenie ciągle

błądziło i spoczywało na nich, nic na to nie mogła poradzić.

To sprawiło, że zastanowiłam się, czy tutaj chodziło tylko o przystojnych mężczyzn

i roztargnioną kobietę.

Shelby odchrząknął.

Podskoczyłam i spojrzałam na niego.

- Przepraszam, panie Shelby, czy pan mówił coś do mnie?

- Nie, ale powinienem – spojrzał w dół na stół po swojej stronie. – Przyszedłem tutaj

jako najbardziej neutralny głos, ale proszę pozwolić mi zapytać moich współpracowników, czy

mają kłopoty z sformułowaniem pytań do księżniczki.

2 Ok. 183 cm

Kilku prawników odezwało się równocześnie. Veducci podniósł po prostu ołówek w

powietrzu. Skinął głową.

- Moje biuro miało więcej kontaktów z księżniczką i jej ludźmi niż reszta z was. To

dlatego posiadam niezawodne środki przeciwko magii.

- Jaki rodzaj środków? – Zapytał Shelby.

- Nie powiem wam, co dokładnie przywiozłem, ale wiem, że działają: hartowana stal,

żelazo, czterolistna koniczyna, dziurawiec, jesion - zarówno drzewo, jak i jagody. Niektórzy

mówią, że dzwony mogą przerwać urok, ale nie wydaje mi się, żeby arystokraci sidhe

przejmowali się dzwonami.

- Czy pan mówi, że Księżniczka używa przeciwko nas magii? – Zapytał Shelby, jego

przystojna twarz nie była już dłużej przyjemna.

- Mówię tylko, że czasami, kiedy rozmawiam z Królem Taranisem czy Królową Andais,

ich powierzchowność przytłacza ludzi – odpowiedział Veducci. – Księżniczka Meredith jest po

części człowiekiem, chociaż jest wyjątkowo piękna… – skinął głową w moją stronę.

Skinęłam głową w podziękowaniu za komplement.

- … nigdy nie oddziaływała na nikogo tak mocno, ale wiele zdarzyło się na Dworze

Unseelie w ciągu kilku ostatnich dni. Ambasador Stevens poinformował mnie o tym, jak i inne

źródła. Księżniczka Meredith i niektórzy jej strażnicy zyskali dodatkową moc, dlatego o tym

wspominam.

Veducci nadal wyglądał na zmęczonego, ale teraz jego oczy pokazywały, że za nadwagą

krył się bystry umysł, a otyłość służyła mu za kamuflaż. Zorientowałam się, że są tutaj inne

niebezpieczeństwa, poza nadmierną ambicją. Veducci był mądry i rzucił aluzję, że wie coś o

tym, co stało się na Dworze Unseelie. Wiedział, czy blefował? Czy o coś nas podejrzewał?

- Używanie magii przeciwko nam jest nielegalne – powiedział Shelby rozzłoszczony.

Spojrzał na mnie teraz, tym razem już nie przyjacielsko. Odwzajemniłam spojrzenie. Użyłam

całej siły moich trójkolorowych oczu: płynnego złota na zewnętrznym okręgu, jadeitowej

zieleni i szmaragdu na wewnętrznym okręgu, który owijał się dookoła źrenic. Shelby pierwszy

odwrócił spojrzenie, opuszczając wzrok na swój notes. Jego głos był gęsty od kontrolowanego

gniewu.

- Moglibyśmy aresztować panią i deportować do faerie za wykorzystywanie magii na

wpłynięcie na to dochodzenie, Księżniczko.

- Nic panu nie robię, panie Shelby, nie celowo – spojrzałam na Veducciego. – Panie

Veducci, czy pan twierdzi, że to, że kontakty z moją ciotką i wujkiem są ciężkie, oznacza, że ja

będę teraz kłopotliwa?

- Sądząc po reakcjach moich współpracowników, wierzę, że tak jest.

- Czy reakcje te są takie, jak przy wpływie, jaki Król Taranis i Królowa Andais ma na

ludzi?

- Podobne – powiedział Veducci.

Musiałam się uśmiechnąć.

- To nie jest zabawne, Księżniczko – powiedział Cortez, jego słowa były pełne gniewu,

ale kiedy spojrzałam w jego brązowe oczy, odwrócił wzrok ode mnie.

Spojrzałam na Nelson, ale to nie ja ją rozpraszałam, jej problem był za mną.

- Który z nich bardziej przyciąga pani wzrok? – Zapytałam. – Mróz czy Doyle, jasny czy

ciemny?

Zaczerwieniła się w bardzo ludzki sposób.

- Ja nie…

- Ej, pani Nelson, proszę się przyznać, który?

Przełknęła tak mocno, że mogłam to usłyszeć.

- Obaj – wyszeptała.

- Oskarżamy panią i tych dwóch strażników za bezprawne magiczne oddziaływanie na

legalne dochodzenie, Księżniczko Meredith – powiedział Cortez.

- Zgadzam się – dodał Shelby.

- Ani ja, ani Mróz i Doyle nie robimy nic celowo.

- Nie jesteśmy głupi – powiedział Shelby. – Urok jest magią aktywną, a nie pasywną.

- W większości tak, ale nie zawsze – powiedziałam. Spojrzałam w dół stołu na

Veducciego. Odsunął się jak najdalej od środka stołu, podobnie jak jego współpracownicy. A

może to ja stałam się zbyt wrażliwa po powrocie do domu.

- Czy wiecie - odezwał się Veducci - że kiedy ktoś spotyka się z Królową Anglii, nazywają

to przebywaniem w obecności majestatu? Nigdy nie spotkałem Królowej Elżbiety, ani nawet

bym nie chciał, więc nie wiem, jak to u niej wygląda. Ale stwierdzenie „przebywać w obecności

majestatu”, spotkać się z królową, oznacza więcej, kiedy jest to królowa Dworu Unseelie.

Spotkać się z królem Dworu Seelie jest również rozkoszą.

- Co to oznacza? – zapytał Cortez. – Że jest rozkoszą?

- Oznacza to, panowie i panie, że bycie królem i królową w faerie daje unikalną aurę

mocy czy atrakcyjności. Żyjecie w L.A. Widzieliście jak to działa, w mniejszym stopniu, przy

popularnych gwiazdach czy politykach. Moc zdaje się wywoływać moc. Prowadzenie interesów

z dworami faerie sprawiło, że uwierzyłem, że dotyczy to także zwykłych ludzi. Skupianie się

przy potężnych, bogatych, pięknych, czy utalentowanych nie jest powodowane wyłącznie

ludzkimi słabostkami. Myślę, że to rodzaj magii. Myślę, że sukces jest podobnym zjawiskiem,

jakim jest magia, jest się atrakcyjnym dla ludzi. Chcą być przy tobie. Chcą więcej cię słuchać.

Robią, co powiesz. Ludzie mają cień prawdziwej magii, a teraz pomyślcie o kimś, kto jest

najpotężniejszą istotą w faerie. Pomyślcie o poziomie mocy, jaka go otacza.

- Ambasadorze Stevens – odezwał się Shalby - czy to nie pan jest osobą, która powinna

nas ostrzec o tym efekcie?

Stevens wygładził swój krawat, bawiąc się Rolexem, który podarował mu Taranis.

- Król Taranis jest potężną postacią, po wiekach rządów. Ma pewną godność, która jest

imponująca. Nie zauważyłem, żeby Królowa Andais była równie imponująca.

- Ponieważ rozmawia pan z nią jedynie na odległość, przez lustra, z Królem Taranisem u

boku – odezwał się Veducci.

Byłam pod wrażeniem faktu, że Veducci o tym wiedział, ponieważ była to całkowita

prawda.

- Jest pan ambasadorem faerie – powiedział Shelby - a nie tylko Dworu Seelie.

- Tak, jestem ambasadorem Stanów Zjednoczonych przy dworach faerie.

- Ale nigdy nie postawił pan stopy na Dworze Unseelie? – Zapytał Shelby.

- Och – powiedział Stevens przesuwając palcami dookoła paska od zegarka. –

Zorientowałem się, że Królowa Andais jest mniej niż pomocna.

- Co to ma znaczyć? – Zapytał Shelby.

Patrzyłam na niego bawiącego się zegarkiem i trochę koncentracji pokazało mi, że na

Hamilton Laurell - Meredith Gentry 06 - Odrobina mrozu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: