Hamilton Laurell - Meredith Gentry 04 - Podmuch północy.pdf - Laurell Hamilton - Meredith Gentry - anastazja352

LAURELL K. HAMILTON

A STROKE OF MIDNIGHT

Jestem Meredith Gentry, prywatny detektyw pracujący w Los Angeles, daleko od

niebezpieczeństw i złudy mojego prawdziwego domu. Jestem również Księżniczką

Meredith, następcą najciemniejszego tronu, jaki faerie ma do zaoferowania. Dwór

Unseelie napełnia mnie swoimi mocami. Ale jaka jest cena za taką magię? Jak wiele

mojego człowieczeństwa muszę oddać, jak wiele złowrogiej strony faerie muszę

przyjąć?

Aby usiąść na tronie, którego władca rządził przez wieki za pomocą rozlewu krwi i

przemocy, może będę musiała stać się tym, czego obawiam się najbardziej.

Wrogowie obserwują każdy mój ruch. Mój kuzyn Cel usiłuje zabić mnie nawet z

więziennej celi. Ale to nie on stoi za wszystkimi próbami zamachów. Niektórzy

arystokraci

Unseelie czekali przez wieki, aż moja ciotka, Królowa Powietrza i Ciemności, stanie się

wystarczająco słaba, by mogli obalić ją z tronu. Pomiędzy nami są wrogowie, którzy

zdolni

są do morderstwa.

Strach skłonił nas, po raz pierwszy w naszej historii, do sprowadzenia ludzkiej

policji na ziemię faerie. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek, potrzebuję sprzymierzeńców,

zwłaszcza kiedy los pchnął mnie w ramiona Mistrala, Pana Burz, nowego kapitana

straży

królowej. Nasza namiętność obudziła moc, na długo zapomnianą pomiędzy

wojownikami

sidhe. Czekają na mnie ból i przyjemność – ale także niebezpieczeństwo, takie, jakie

niektórzy na tym dworze szukają tylko w śmierci.

Znalazłam nowa radość ze skrzydlatymi krwawymi motylami. Moi strażnicy i ja

pokażą całej krainie faerie, że przemoc i seks są tak samo popularne pomiędzy sidhe,

jak

pomiędzy innymi istotami magicznymi na naszym dworze. Ciemność będzie płakać, a

Mróz

będzie go pocieszać. Najdelikatniejsi pośród moich strażników znajdą nową siłę i

złamią

mi serce. Niewyobrażalna pasja czeka na nas i gromadzi moich wrogów, a przyszłość

obu

dworów zaczyna się wyjaśniać.

Rozdział 1

Nienawidzę konferencji prasowych. Ale nienawidzę ich zwłaszcza, kiedy

polecono mi ukrywać tak wiele prawdy. Rozkaz pochodził od Królowej

Powietrza i Ciemności, władczyni ciemnego dworu faerie. Unseelie nie są siłą,

z którą chciałoby się walczyć, nawet jeśli jest się ich księżniczką. Jestem

bratanicą Królowej Andais, ale powiązania rodzinne nigdy mi za wiele nie

dały.

Uśmiechnęłam się do tłumu reporterów napierającego na mnie

szczelnym murem, zmuszając się, by nie pokazać moich myśli na twarzy.

Królowa nigdy wcześniej nie wpuściła tylu przedstawicieli ludzkich

mediów do naszych kopców. To było nasze schronienie, a nikt nie wpuszcza

prasy do swojej kryjówki. Ale wczoraj miała miejsce próba zamachu, a to

sprawiło, że wpuszczenie prasy do naszego domu okazało się mniejszym

złem. Teoretycznie wewnątrz kopca nasza magia mogła chronić mnie lepiej,

niż wczoraj na lotnisku, gdzie prawie zostałam zastrzelona.

Nasza rzeczniczka prasowa, Madeline Phelps wskazała pierwszego

reportera i zaczęły się pytania.

- Księżniczko Meredith, miałaś wczoraj krew na twarzy, ale dzisiaj

jedynym znakiem, że jesteś ranna, jest ramię na temblaku, jakie wczoraj

odniosłaś obrażenia?

Moje lewe ramię było na zielonym materiałowym temblaku, pasującym

prawie idealnie do mojego żakietu. Byłam ubrana świątecznie, na czerwono i

zielono. Radośnie, bo taka była pora roku. Moje włosy były w głębszym

odcieniu czerwieni niż moja bluzka. Moje włosy są najbardziej widoczną

oznaką przynależności do Unseelie, szkarłat sidhe, dobry kolor włosów dla

kogoś, kto dobrze wygląda w czerni. Nie złoty, czy pomarańczowoczerwony,

jak ludzkie włosy. Żakiet podkreślał zieleń dwóch z trzech okręgów koloru w

moich tęczówkach. Złoty okrąg migotał w świetle świateł kamer, jakby

naprawdę był z metalu. Moje oczy były takie, jak u czystej krwi Seelie, jedyna

część mnie, która pokazywała, że moja matka była częścią złotego dworu. No,

przynajmniej w połowie.

Nie rozpoznałam reportera, który zadał to pytanie. Była to dla mnie

nowa twarz, może nowa od wczoraj. Ponieważ wczorajszy zamach miał

miejsce przy mediach, przed kamerami, cóż, musieliśmy odprawić część

reporterów, ponieważ wielka sala nie mogła ich pomieścić. Brałam udział w

konferencjach prasowych, odkąd byłam dzieckiem. Ta była największa,

włączając tę, w której brałam udział po śmierci ojca. Nauczyłam się używać

imion reporterów, kiedy je znałam, ale tym razem tylko uśmiechnęłam się.

- Moje ramię jest tylko zwichnięte. Miałam wczoraj dużo szczęścia.

Właściwie moje ramię nie zostało zranione podczas wczorajszego

zamachu. Nie, moje ramię zostało zranione podczas drugiego, a może

trzeciego zamachu na moje życie. Ale do tych zamachów doszło wewnątrz

kopców, gdzie spodziewałam się być bezpieczna. Jedynym powodem dla

którego królowa i moi strażnicy myśleli, że jestem bardziej bezpieczniejsza

tutaj, niż na zewnątrz, było to, że aresztowaliśmy, lub zabiliśmy zdrajców,

którzy stali za zamachami na mnie i zamachem na królową. Byliśmy wczoraj

cholernie blisko przewrotu pałacowego, a media tego nie odkryły. Jednym ze

starych określeń na istoty magiczne było „ukryci ludzie”. Zasłużyliśmy na to

imię.

- Księżniczko Meredith, czy to swoją krew miałaś wczoraj na twarzy? –

Tym razem zapytała kobieta, a ja znałam jej imię.

- Nie - powiedziałam.

Uśmiechnęłam się obserwując, jak zmienia się jej twarz, kiedy

uświadomiła sobie, że może otrzymać tak krótką odpowiedź.

- Nie, Sheila, to nie była moja krew.

Uśmiechnęła się do mnie, blondwłosa i wyższa niż ja kiedykolwiek będę.

- Mogę coś dodać do mojego pytania, Księżniczko?

- Chwileczkę - wtrąciła się Madeline. – jedno pytanie na osobę.

- W porządku, Madeline - odrzekłam.

Nasza rzeczniczka spojrzała na mnie, wyłączyła swój mikrofon, żeby tego

nie wyłapał. Zrozumiałam, o co jej chodzi, zasłoniłam ręką mój i

przesunęłam go.

Madeline pochyliła się ponad stołem. Jej spódnica była wystarczająco

długa, że nie martwiła się o dziennikarzy stojących niżej. Długość jej

spódnicy była całkowicie zgodna z najnowszą modą, tak jak i jej kolor.

Częścią jej pracy było zwracanie uwagi na takie rzeczy. Była naszym ludzkim

reprezentantem, dużo lepszym niż jakikolwiek ambasador, którego przysłał

nam Waszyngton.

- Jeżeli Sheila dostanie dodatkowe pytanie, inni też będą chcieli. To

utrudni wszystko, tobie i mnie.

Miała rację, ale…

- Więc powiedz im, że to wyjątek. I idźmy dalej.

Podniosła swoją idealnie wymodelowana brew i powiedziała „Dobrze”.

Włączyła swój mikrofon, obróciła się i uśmiechnęła do dziennikarzy.

- Księżniczka pozwala zadać Sheili jeszcze jedno pytanie, ale po tym

trzymamy się już oryginalnej zasady. Tylko jedno pytanie. – wskazała na

Sheilę i skinęła głową.

- Dziękuję za pozwolenie na zadanie mi tego pytania, Księżniczko

Meredith.

- Bardzo proszę.

- Jeżeli to nie było twoja krew, to czyja?

- Mojego strażnika, Mroza.

Flesze aparatów ożyły, prawie mnie oślepiając, ale uwaga wszystkich

przesunęła się za mnie. Moi strażnicy stali rzędem pod ścianą, częściowo na

krańcu podium, częściowo po drugiej stronie koło stołu. Byli ubrani we

wszystko, od szytych na miarę garniturów, zbroje, do strojów niczym z klubu

dla Gothów. Jedyną rzeczą, która ich łączyła, było uzbrojenie. Wczoraj

staraliśmy się być dyskretni. Lekkie wybrzuszenie psujące idealną linię

garnituru, ale nic więcej. Dzisiaj mieli pistolety pod marynarkami, czy

pelerynami, ale także miecze, noże topory, tarcze. Podwoiliśmy również ilość

strażników koło mnie.

Spojrzałam do tyłu na Mroza. Królowa nakazała mi nie faworyzować

żadnego strażnika. Poszła tak daleko, że powiedziała mi, żebym nie patrzyła

dłużej na jednego, niż na innych. Uważałam, że to dziwne wymaganie, ale

ona była królową i kłócić się z nią można było tylko na własne ryzyko. Mimo

to spojrzałam do tyłu, przecież uratował mi życie. Czy nie zasługuje na

spojrzenie? Zawsze mogłam wytłumaczyć królowej, mojej ciotce, że prasa

uznałaby to za dziwne, gdybym go nie wskazała. To była prawda, ale

popatrzyłam na niego, bo chciałam.

Jego włosy były srebrne jak włosy anielskie na świątecznej choince,

błyszczące i metaliczne. Opadały do jego kostek jak ozdoba, ale wiedziałam,

że były miękkie i żywe, czułam ich ciepło, kiedy oplatały moje ciało. Górną

część włosów upiął kościaną spinką, tak żeby nie opadały mu na twarz. Jego

włosy lśniły, przesuwając się na grafitowoszarym garniturze od Armaniego,

dopasowanym do jego szerokich ramion i atletycznej sylwetki. Garnitur

został tak dopasowany, by ukryć pistolet w naramiennej kaburze i jeden czy

dwa noże. Nie był zaprojektowany by ukryć pistolet pod każdym ramieniem i

krótki miecz w skórzanej pochwie przyczepiony do biodra. Rękojeść drugiego

miecza wystawała ponad jego ramieniem, prześwitując przez jego lśniące

włosy. Był najeżony bronią, a Mróz zawsze miał też taką broń, która była

niewidoczna. Garnitur nie był zaprojektowany by ukryć taką ilość broni i

utrzymać kształt. Nie mógł zapiąć marynarki, a pistolety, miecz i jeden nóż

błyszczały w świetle fleszy.

Okrzyki „Mróz, Mróz” rozległy się w pokoju, kiedy Madeline wskazała

pytanie. Był to następny mężczyzna, którego nie znałam. Nic nie jest tak

atrakcyjne dla mediów, jak próba zamachu.

- Mrozie, jak bardzo jesteś ranny?

Mróz ma trochę ponad sześć stóp 1 , więc kiedy siedziałam, a mikrofon

był dostosowany do mojego wzrostu, musiał się pochylić. Nawet z taką ilością

broni poruszał się z gracją. Ale pochylając się nad mikrofonem wyglądał

dziwnie. W tej chwili zastanowiłam się, czy kiedykolwiek miał do czynienia z

mikrofonem, potem jego głęboki głos odpowiedział na pytanie.

- Nie jestem ranny - wyprostował się i zobaczyłam ulgę na jego twarzy.

Odsunął się od kamer, jakby myślał, że może tak łatwo odejść. Wiedziałam

lepiej.

- Ale to twoja krew była na Księżniczce?

Jego ręka ścisnęła rękojeść krótkiego miecza. Dotykanie broni zawsze

znaczyło, że był zdenerwowany. Pochylił się znów nad mikrofonem, ale tym

razem trącił mnie w zranione ramię. Wątpiłam, by ktoś z prasy to zauważył,

ale jak na Mroza było to bardzo niezdarne. Jego oparta płasko o stół dłoń

zesztywniała, opanował się. Spojrzał na mnie swoimi szarymi jak zimowe

niebo oczami. „Zraniłem cię?” pytało to spojrzenie.

„Nie”, powiedziałam bez słów.

Odetchnął i znów pochylił się nad mikrofonem.

- Tak, to była moja krew.

Cofnął się, jakby ta odpowiedź mogła ich zadowolić. Powinien wiedzieć

lepiej. Był umięśnioną ozdobą za królową wystarczająco długo, by wiedzieć,

że to było trochę za bardzo zwięzłe. Przynajmniej tym razem nie próbował

wrócić na miejsce za mną.

Następny był Simon McCrack, reporter którego znałam. Zdawał relację z

dworów faerie od lat.

- Mrozie, jeżeli nie jesteś ranny, więc skąd twoja krew i jak znalazła się

na księżniczce?

1 ok. 183 cm

Wiedział jak zadać pytanie, byśmy nie mogli bawić się nim. Sidhe nie

kłamią. Pomalujemy prawdę czerwienią, purpurą i zielenią, będziemy

przekonywać cię, że czarne jest białe, ale tak naprawdę nie kłamiemy.

Mróz pochylił się znów nad mikrofonem, położył rękę na stole. Przesunął

się bliżej mnie, tak że nogawki jego spodni dotykały mojej skóry. Jego miecz

był prawie uwieziony pomiędzy nami. Byłoby źle, gdyby musiał sięgnąć po

broń. Patrzyłam na jego dłoń, tak wielką i mocną. Zacisnął rękę na stole w

sposób, w jaki ściskasz pulpit mównicy, kiedy się denerwujesz.

- Zostałem postrzelony - odchrząknął, by mówić dalej. Obróciłam głowę

wystarczająco by widzieć jego idealny profil i zdałam sobie sprawę, że to coś

więcej niż nerwy. Mróz, Zabójczy Mróz królowej, bał się. Bał się publicznego

przemawiania. – Uzdrowiłem się. Moja krew znalazła się na księżniczce,

kiedy osłaniałem ją przed zagrożeniem.

Zaczął cofać się, ale dotknęłam jego ramienia. Zakryłam mikrofon ręką i

pochyliłam się do niego, więc mogłam wyszeptać prosto do jego ucha.

Wzięłam głęboki wdech napawając się zapachem jego skóry.

- Uklęknij lub usiądź.

Odetchnął tak głęboko, że jego ramiona poruszyły się. Ale klęknął na

jedno kolano obok mnie. Przesunęłam mikrofon bliżej niego.

Wsunęłam rękę pod tył jego marynarki, przesunęłam dłonią po

krzywiźnie jego pleców, tuż ponad pochwą jego dużego miecza. Kiedy istoty

magiczne są nerwowe, czerpiemy pocieszenie z dotyku. Nawet potężne sidhe

czują się lepiej dotykając kogoś, chociaż większość z nich się do tego nie

przyzna, obawiając się zatarcia granicy pomiędzy arystokracją i

pospólstwem. Miałam za dużo krwi pomniejszych istot magicznych w swoich

żyłach, by się o to martwić. Czułam pot spływający mu w dół kręgosłupa.

Madeline chciała podejść bliżej nas. Pokręciłam głową. Popatrzyła się na

mnie pytającym wzrokiem, ale się nie kłóciła. Wyłowiła z tłumu następne

pytanie.

- Przyjąłeś kulę, by chronić Księżniczkę Meredith?

Pochyliłam się do mikrofonu zbliżając swoją twarz do Mroza, uważając

by nie pobrudzić go makijażem. Aparaty eksplodowały białym światłem

fleszy. Mróz podskoczył i wiedziałam, że kamery to zarejestrowały. No cóż,

trudno. Flesze nas oślepiły, wzrok zamazał się od błysku białych i

niebieskich punkcików. Napiął mięśnie, gdybym go nie dotykała, nie

zauważyłabym tego.

- Cześć Sara i tak, wziął na siebie moją kulę - powiedziałam.

Myślę, że Sara odpowiedziała mi „Cześć Księżniczko” ale nie byłam

pewna, nadal oślepiona i zmylona hałasem wielu głosów. Nauczyłam się

używać imion, kiedy je znałam. To sprawiało wrażenie więzi przyjacielskich.

Nic nie jest tak potrzebne na konferencji prasowej jak więzi przyjacielskie.

- Mrozie, bałeś się?

Rozluźnił się pod dotykiem mojej dłoni i twarzy.

- Tak - powiedział.

- Bałeś się śmierci? - Zawołał ktoś bez wskazania.

Mróz mimo to odpowiedział na to pytanie.

- Nie.

Madeline wskazała kogoś, kto zapytał.

- Czego więc się bałeś?

- Bałem się, że Meredith zostanie zraniona. – Oblizał wargi i znów spiął

się. Zorientowałam się, że użył mojego imienia, bez tytułu. Faux pas jak na

strażnika, ale oczywiście, był czymś więcej. Każdy mój strażnik mógł zostać

moim księciem. Ale jesteśmy sidhe i nie żenimy się, zanim nie zajdziemy w

ciążę. Bezpłodna para nie mogła się pobrać, więc strażnicy robili więcej, niż

tylko strzeżenie mojego ciała.

- Mrozie, czy oddałbyś życie za księżniczkę?

Odpowiedział bez chwili wahania.

- Oczywiście. – Jego ton głosu jasno wskazywał, że to głupie pytanie.

Reporter z tyłu, stojący obok kamery telewizyjnej zadał następne

pytanie.

- Mrozie, jak mogłeś się uzdrowić w mniej niż dwadzieścia cztery

godziny?

Mróz wziął następny głęboki oddech.

Hamilton Laurell - Meredith Gentry 04 - Podmuch północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: