Weis Margaret - Legendy 01 - Czas Blizniakow.pdf - NOWOŚCI ebook - anulinka1

Margaret Weis

Tracy Hickman

CZAS BLIŹNIAKÓW

LEGENDY TOM I

(Time of the Twins)

DRAGON LANCE ® LEGENDS

Volume One

Przełożyła Dorota Żywno

Dla Samuela G. i Alty Hickman

Mojego dziadka, który wrzucał mnie do łóżka na swój własny specjalny sposób i mojej

niani-babci, która jest zawsze taka mądra. Dziękuję wam wszystkim za bajki na dobranoc, życie,

miłość i historię. Będziecie żyć wiecznie

Tracy Raye Hickman

Ta książka, o fizycznych i duchowych więzach łączących braci, może być zadedykowana tylko

jednej osobie – mojej siostrze. Dla Terry Lynn Weis Wilhelm z wyrazami miłości

Margaret Weis

Podziękowania

Chcielibyśmy wyrazić podziękowania następującym osobom:

Michaelowi Williamsowi

za wspaniałe wiersze i ciepłą przyjaźń.

Steve’owi Sullivanowi

za jego cudowne mapy. (Teraz już wiesz, gdzie jesteś, Steve!)

Patrickowi Price’owi

za pomocne rady i przemyślaną krytykę.

Jean Black,

naszej redaktorce, która wierzyła w nas od samego początku.

Valerie Valusek

za doskonałe rysunki piórkiem i tuszem.

Ruth Hoyer

za projekty okładki i stron wewnętrznych.

Rogerowi Moore’owi

za artykuły do DRAGONA i historię o Tasslehoffie i włochatym mamucie.

Zespołowi DRAGONLANCE w składzie:

Harold Johnson, Laura Hickman, Douglas Niles, Jeff Grubb, Michael Dobson, Michael

Breault, Bruce Heard.

Malarzom kalendarza DRAGONLANCE na 1987 rok,

w składzie: Clyde Caldwell, Larry Elmore, Keith Parkinson i Jeff Easley.

Spotkanie

Samotna postać stąpała po cichu w stronę odległego światła. Szła bezgłośnie, a jej kroki

wsysała niezgłębiona ciemność dookoła niej. Bertrem pozwolił sobie na puszczenie wodzy

wyobraźni, zerkając na pozornie nie kończące się rzędy ksiąg i zwojów, które stanowiły część

Kronik Astinusa i szczegółowo opisywały historię tego świata, historię Krynnu.

Zupełnie jakby było się wessanym w głąb czasu, pomyślał i spojrzał z westchnieniem na

nieruchome, milczące rzędy. Przez krótką chwilę chciał, żeby zassało go gdzieś daleko stąd, żeby

nie musiał sprostać trudnemu zadaniu, jakie na niego czekało.

– Cała wiedza świata jest w tych księgach – powiedział do siebie z żalem. – A mnie nigdy

nie udało się w nich znaleźć czegoś, co pomogłoby mi uczynić łatwiejszym przeszkadzanie ich

autorowi.

Bertrem zatrzymał się przed drzwiami, by zebrać odwagę. Jego powiewna szata estetyka

ułożyła się w porządne fałdy. Jednakże jego żołądek odmawiał pójścia w ślady szat i skakał

szaleńczo. Bertrem przesunął dłonią po głowie nerwowym gestem, który został mu z młodszych

lat, zanim wybrana profesja pozbawiła go włosów.

Co go tak niepokoiło? zastanawiał się ponuro. Oczywiście poza samym wejściem na

spotkanie z mistrzem, coś, czego nie robił od czasu... od czasu... Wzdrygnął się. Tak, od czasu,

gdy ten młody mag nieomal nie umarł na ich progu podczas ostatniej wojny.

Wojna... Zmiana, to właśnie to. Podobnie jak jego szaty, świat wreszcie zdawał się ułożyć

wokół niego, niemniej jednak znów czuł zbliżającą się zmianę, tak jak poczuł ją dwa lata temu.

Żałował, że nie może tego powstrzymać...

Bertrem westchnął. – Na pewno niczego nie powstrzymam, stojąc tu po ciemku – mruknął.

I tak czuł się nieswojo, jakby otaczały go duchy. Spod drzwi świeciło jasne światło, padając na

korytarz. Rzuciwszy szybkie spojrzenie na cienie książek, spokojne trupy spoczywające w swych

grobowcach, estetyk otworzył drzwi i szybko wszedł do gabinetu Astinusa z Palanthas.

Choć mistrz był wewnątrz, nie odezwał się ani nawet nie podniósł głowy.

Przeszedłszy delikatnym, równym krokiem po grubym dywanie z jagnięcej wełny, który

leżał na marmurowej posadzce, Bertrem zatrzymał się przed wielkim biurkiem

z wypolerowanego drewna. Przez długą chwilę nic nie mówił, pochłonięty przyglądaniem się, jak

ręka historyka wodzi piórem po pergaminie, zdecydowanymi, równymi pociągnięciami.

– I cóż, Bertremie? – Astinus nie przestawał pisać. Bertrem stojący naprzeciwko przeczytał

litery, które – nawet do góry nogami – były wyraźne i łatwe do odczytania.

Tego dnia jak powyżej, Godziny Ciemnej Straży wznoszącej 29, Bertrem wszedł do mego

gabinetu.

– Crysania z rodu Tariniusów przybyła, by się z tobą zobaczyć, mistrzu. Mówi, że jej

oczekujesz... – Głos Bertrema przeszedł w szept, bowiem odwaga estetyka była na wyczerpaniu.

Astinus nadal pisał.

– Mistrzu – zaczął nieśmiało Bertrem. – Ja... my nie wiemy, co robić. W końcu ona jest

wielebną córką Paladine’a i ja... my nie mogliśmy zakazać jej wstępu. Co ma...

– Zaprowadź ją do moich prywatnych komnat – rzekł Astinus, nie przerywając pisania ani

nie podnosząc głowy.

Język przywarł Bertremowi do podniebienia, tak iż na chwilę odebrało mu zdolność

mówienia. Litery spływały z pióra na biały pergamin.

Tego dnia jak powyżej, Postrażniczej Godziny wznoszącej 28, Crysania z Tariniusów

przybyła na spotkanie z Raistlinem Majere.

– Raistlin Majere? – wysapał Bertrem, któremu wstrząs i przerażenie odkleiły język. – Mamy

go wpu...

Astinus teraz podniósł głowę, a na jego czole rysowały się zmarszczki rozdrażnienia

i irytacji. Gdy jego pióro zaprzestało swego wiecznego skrzypienia po pergaminie, w pokoju

zapadła głęboka, nienaturalna cisza. Bertrem zbladł. Twarz historyka można by uznać za

przystojną; nie zmieniała się i nie starzała. Jednakże nikt, kto zobaczył jego twarz, nie

zapamiętywał jej. Pamiętano jedynie oczy ciemne, uważne, świadome, stale poruszające się,

widzące wszystko. Te oczy potrafiły również przekazać niezmierzone światy niecierpliwości,

przypominając Bertremowi, że czas upływa. Nawet w chwili, gdy rozmawiali, mijały całe minuty

nie zarejestrowanej historii.

– Wybacz mi, mistrzu! – Bertrem skłonił się z głębokim szacunkiem, po czym pośpiesznie

wycofał się z gabinetu, zamykając za sobą cicho drzwi. Kiedy znalazł się na zewnątrz, wytarł

ogoloną głowę, na której perlił się pot, po czym pośpieszył w głąb milczących, marmurowych

korytarzy Wielkiej Biblioteki w Palanthas.

Astinus zatrzymał się na progu swej prywatnej komnaty, mierząc spojrzeniem kobietę, która

siedziała wewnątrz.

Położona w zachodnim skrzydle Wielkiej Biblioteki kwatera historyka była mała i jak

wszystkie komnaty w bibliotece wypełniona wszelkiego rodzaju książkami w przeróżnych

oprawach, które stały na półkach wokół ścian i emanowały do części mieszkalnej słaby zapach

stęchlizny, który przypominał mauzoleum zapieczętowane od stuleci. Umeblowanie było

skromne. Drewniane, pięknie rzeźbione krzesła, były twarde i niewygodne. Na niskim stole pod

oknem, pozbawionym wszelkich ozdób, nie stał żaden przedmiot. Na gładkiej, czarnej

powierzchni blatu odbijał się blask zachodzącego słońca. Wszystko w tym pomieszczeniu było

w idealnym porządku. Nawet drewno na wieczorne rozpalenie ognia – noce późną wiosną

bywały zimne daleko na północy – ułożono w tak równe rzędy, że przypominały stos

Weis Margaret - Legendy 01 - Czas Blizniakow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: