Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 01 - Pocałunek o północy.pdf - Adrian Lara - KA-KAA

Lara Adrian

Pocałunek o północy

R a s a Ś r o d k a N o c y

Tom 1

Prolog

Dwadzieścia siedem lat temu

Dziecko nie przestawało płakać. Zaczęło marudzić na ostatnim postoju w Portland, gdzie

autokar Greyhound jadący z Bangor zatrzymał się, żeby zabrać kolejnych pasażerów. Teraz,

nieco po pierwszej w nocy, zbliżali się już do dworca autobusowego w Bostonie. Ponad dwie

godziny bezskutecznych prób uspokajania córeczki sprawiły, że powoli traciła panowanie nad

sobą. Miała zszargane nerwy, jak mawiały jej przyjaciółki ze szkoły.

Mężczyzna, który siedział obok, też nie był zachwycony.

- Bardzo mi przykro – zwróciła się do niego po raz pierwszy, odkąd wsiadł do

autokaru. – Zwykle nie jest taka marudna. Jeszcze nigdy nie podróżowałyśmy tak długo.

Chyba chce już dotrzeć na miejsce.

Mężczyzna zamrugał i uśmiechnął się, nie odsłaniając zębów.

- Dokąd jedziecie?

- Do Nowego Jorku.

- Ach, miasto wielu możliwości. – jego głos był szorstki i jakby stłumiony. – Ma tam

pani rodzinę?

Pokręciła głową. Jej bliscy mieszkali w Rangeley, małym miasteczku otoczonym

lasami. A w dodatku dali jej jasno do zrozumienia, że teraz ma sobie radzić sama.

- Jadę do pracy. Chcę zostać tancerką. Może na Broadwayu albo w zespole Rockettes.

- Na pewno jest pani wystarczająco ładna. – Mężczyzna na nią patrzył. W autokarze

było ciemno, ale odniosła wrażenie, że jego oczy są jakieś dziwne. Uśmiechał się tym samym

dziwnym uśmiechem. – Z takim ciałem zostanie pani wielką gwiazdą.

Zaczerwieniła się i spojrzała na marudzącą córeczkę. Jej chłopak, w Maine, też ciągle

to powtarzał. Mówił zresztą wiele różnych rzeczy, tylko po to, żeby dobrać się do niej na

tylnym siedzeniu samochodu. A teraz nie byli już razem. Zerwał z nią w trzeciej klasie

liceum, kiedy okazało się, że jest w ciąży.

Gdyby nie dziecko, w tym roku kończyłaby szkołę.

- Jadła pani coś dzisiaj? – spytał mężczyzna, kiedy autokar wjechał na dworzec.

- Niewiele. – Kołysała dziecko w ramionach, choć nic to nie dawało. Mała była

czerwona na twarzy, machała piąstkami i zanosiła się płaczem, jakby jej świat właśnie się

kończył.

- Proszę, jaki zbieg okoliczności – powiedział nieznajomy. – Ja tez nic nie jadłem.

Chętnie wezmę coś na ząb. Przyłączy się pani?

- Nie, dziękuję. Mam w torbie krakersy. Zresztą to i tak ostatni postój przed Nowym

Jorkiem. Zdążę pewnie tylko przewinąć małą. Mimo to dziękuję.

Nie powiedział nic więcej. Przyglądał się tylko, gdy zbierała swoje rzeczy, a potem

wstał z fotela, żeby ją przepuścić,

Kiedy wyszła z łazienki, czekał na nią.

Poczuła dziwny niepokój na jego widok. Kiedy siedział nie wydawał się taki wysoki. I

zdecydowanie coś było nie tak z jego oczami. Może to narkoman?

- O co chodzi?

Zachichotał cicho.

- Mówiłem ci. Muszę się pożywić.

Jakoś dziwnie to ujął.

Mimo woli spojrzała w bok. O tej porze na dworcu było niewiele osób. Zaczął padać

drobny deszcz, który zmoczył chodnik i zapędził pasażerów pod daszki. Jej autokar miał

włączony silnik, ludzie zaczęli już wsiadać. Ale żeby się do niego dostać, musiała minąć tego

człowieka.

Wzruszyła ramionami, zbyt zmęczona i niespokojna, by silić się na dyplomację.

- Skoro jest pan głodny, proszę iść do McDonalda. Spóźnię się na autobus, jeśli…

- Posłuchaj, suko… - Poruszał się tak szybko, że nawet nie zorientowała się, co się

dzieje. W jednej chwili stał metr od niej, a w następnej trzymał ją za gardło i dusił. Wepchnął

ją w cień, rzucany przez budynek dworca. Tu nikt nie zauważy, jak ją okrada albo coś jeszcze

gorszego. Jego usta znalazły się tuż przy jej twarzy i poczuła nieświeży oddech. Wyszczerzył

ostre zęby i zasyczał:

- Tylko piśnij, a zobaczysz na własne oczy, jak pożeram serce twojego bachora.

Dziecko, które trzymała w ramionach, zaczęło wrzeszczeć, ale ona sama nie mogła

wyksztusić ani słowa.

Nawet nie pomyślała, żeby uciekać.

Liczyło się tylko dobro jej córeczki. Zapewnienie jej bezpieczeństwa. Dlatego niczego

nie zrobiła, kiedy ostre zęby nieznajomego wbiły się głęboko w jej szyję.

Stała, sparaliżowana strachem, przyciskając do siebie dziecko, a napastnik z niezwykłą

siłą wysysał jej krew. Podtrzymywał jej głowę. A długie palce zakończone ostrymi

paznokciami raniły jej ciało jak szpony demona. Pomrukując, wgryzł się w nią głębiej. Choć

ze strachu miała szeroko otwarte oczy, widziała tylko mrok. Myśli zaczęły się plątać,

rozpadać na niespójne, oderwane od siebie fragmenty. Świat wokół się rozpływał.

Zabijał ją. Ten potwór ją zabijał! A potem zamorduje jej dziecko.

- Nie. – Chciała zaczerpnąć powietrza, ale w gardle miała pełno krwi. – Niech cię

szlag, nie!

W desperackim przypływie siły walnęła go głową, trafiając skronią prosto w jego

twarz. Kiedy zawarczał i cofnął się zaskoczony, wyrwała się z żelaznego uścisku. Potknęła

się i omal nie upadła na kolana, ale utrzymała równowagę. Jedną ręką tuliła płaczące dziecko,

a drugą zakryła ranę na szyi. Cały czas cofała się, byle dalej od tego stworzenia, które

podniosło głowę i wyszczerzyło zęby w uśmiechu. Miało żarzące się żółte oczy i

zakrwawione usta.

- O Boże – jęknęła. Zrobiło jej się niedobrze.

Znowu się cofnęła. Wreszcie odwróciła się, gotowa uciekać, nawet jeśli miałaby to

być ostatnia rzecz, którą zrobi w życiu.

I wtedy zobaczyła tego drugiego.

Dzikie bursztynowe spojrzenie przeszyło ją na wylot. Syk, który wydobywał się

spomiędzy jego wielkich kłów, zwiastował śmierć. Była pewna, że skoczy na nią i dokończy

to, co zaczął ten pierwszy, ale nic się nie stało. Mężczyźni wymienili między sobą gardłowe,

niezrozumiałe słowa, a potem przybysz ją wyminął. Trzymał srebrzysty miecz.

„Zabierz dziecko i uciekaj”.

Rozkaz dobiegł z nikąd, przebił się przez mgłę spowijającą jej umysł. Po chwili

rozległ się ponownie, tym razem ostrzejszy. Zmusił ją do działania. Pobiegła.

Oślepiona paniką i otumaniona strachem wbiegła na ulicę. Biegła w stronę obcego

miasta. Ogarnęła ją panika, każdy odgłos – nawet tupot jej własnych nóg – zdawał się

przerażający.

A córeczka nie przestawała płakać.

Odszukają je, jeśli nie uciszy małej. Musi ją położyć do łóżeczka, ciepłego i

wygodnego. Wtedy córeczka na pewno się uspokoi. Będzie bezpieczna. Tak to właśnie zrobi.

Położy dziecko do łóżka. Tam potwory go nie dopadną.

Była bardzo zmęczona, ale nie mogła sobie pozwolić na odpoczynek. To było by zbyt

niebezpieczne. Musi wrócić do domu, nim mama odkryje, że znów się spóźnia. Więc

pobiegła. Biegła tak długo, aż wreszcie upadła, wyczerpana, niezdolna zrobić ani jednego

kroku.

Kiedy się ocknęła, miała wrażenie, ze jej mózg roztrzaskał się jak skorupa jaja.

Zaczęła tracić zmysły. Rzeczywistość zmieniała się w coś czarnego i oślizgłego, coś co

oddalało się coraz bardziej poza jej zasięg.

Usłyszała stłumiony płacz. Taki cichutki, żałosny dźwięk. Uniosła ręce, żeby zasłonić

uszy, ale nadal słyszała to rozpaczliwe kwilenie.

- Ciii – wyszeptała w przestrzeń, kołysząc się w tył i w przód. – Uspokójcie się,

dziecko zasnęło. Bądźcie cicho, bądźcie cicho, bądźcie cicho…

Ale płacz nie milkł. I tak bez końca. Serce się krajało, kiedy siedziała na brudnej ulicy

i patrzyła niewidzącymi oczami na nadchodzący świt.

Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 01 - Pocałunek o północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: