Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 03 - Przebudzenie o północy.pdf - Adrian Lara - KA-KAA

Rozdział 1

Szła w tłumie, nie rzucając się w oczy; jedna z wielu osób brnących przez świeży lutowy śnieg

do stacji kolejowej. Nikt nie zwracał uwagi na drobną zakapturzoną kobietę w przydużej parce ani na

szalik zasłaniający jej twarz po same oczy, które obserwowały przechodniów z żywym

zainteresowaniem. Wiedział, że zbyt żywym, ale nie mogła się powstrzymać.

Była podekscytowana tym, że jest między ludźmi. Z niecierpliwością szukała swojej zdobyczy.

Kiwała głową w rytm muzyki rockowej ryczącej ze słuchawek odtwarzacza mp3. Nie był jej.

Należał do jej nastoletniego syna, Camdena. Kochanego Cama, który zginął ledwie cztery miesiące

temu, ofiary wojny, w którą Eliza również została wciągnięta. To z jego powodu tutaj była i

patrolowała zatłoczone ulice Bostonu, ze sztyletem w kieszeni płaszcza i długim tytanowym ostrzem

przypasanym do uda.

Teraz lepiej niż kiedykolwiek rozumiała, że żyła dla Camdena.

Jego śmierć musie zostać pomszczona.

Eliza przeszła na zielonych światłach przez ulicę i kierowała się w stronę dworca. Obserwowała

rozmawiających ludzi, ich poruszające się usta, słyszała wypowiadane przez nich słowa, a co

ważniejsze - słyszała ich myśli zagłuszane przez agresywne teksty, krzyk gitary i głębokie basy, które

wypełniały jej uszy i wibrowały przez kości. Nie wiedziała, czego słucha, nie miało to większego

znaczenia. Jedyne, czego potrzebowała, to hałas, który pozwoli jej bezpiecznie dotrzeć do miejsca

polowania.

Weszła do budynku w rzece ludzi. Za światełek na suficie padało ostre światło. Odór ulicznego

brudu, wilgoci i zbyt wielu ciał przedarł się przez szalik i zaatakował jej nos. Eliza zatrzymała się na

środku dworca. Tłum przepływał po obu jej bokach. Niektórzy śpieszący się na najbliższy pociąg

potrącali ja, inni rzucali jej gniewne spojrzenia i klęli, gdy się nagle zatrzymała, tarasując im drogę.

Boże, jak ona nienawidziła kontaktu z ludźmi, jednak nie mogła tego uniknąć. Odetchnęła

głęboko, sięgnęła do kieszeni i wyłączyła muzykę. Zalała ją wrzawa głosów, szuranie nóg, hałas

dobiegający z ulicy i dudnienie nadjeżdżającego pociągu. Jednak ta kakofonia była niczym w

porównaniu z tym, co się na nią właśnie zwaliło.

Obrzydliwe myśli, złe intencje, skrywane grzechy, jawna nienawiść kłębiły się wokół niej jak

burza, zło i zepsucie atakowały jej zmysły. To pierwsze uderzenie niemal ją powaliło. Zachwiała się,

dostała mdłości.

Co za suka, mam nadzieję, że wyleją ją z pracy...

Cholerne ćwoki, wracać na wieś, gdzie wasze miejsce...

Z drogi, idiotko, bo oberwiesz...

Co z tego, że jest siostrą mojej żony? W końcu od początku była mną zainteresowana...

Eliza oddychała coraz szybciej, głowa pękała jej z bólu. Głosy w jej umyśle zlały się w prawie

nierozróżnialny bełkot. Jakoś się trzymała. Nadjechał pociąg, drzwi wagonów otworzyły się, na peron

wylało się morze ludzi. Otaczali ją zewsząd, od kakofonii w jej głowie dołączyły nowe głosy.

Gdyby ci żebracy włożyli chociaż tyle cholernego trudu w szukanie pracy...

Przysięgam, jeszcze raz mnie tknie, a zabiję skurwysyna!

Z drogi, bydło! Wracać do swoich zagród! Żałosne stworzenia, mój Pan ma rację, zasługujecie

na zniewolenie.

Eliza otworzyła szeroko oczy. Krew w jej żyłach zamieniła się w lód, gdy jej umysł zarejestrował

te słowa. To ten głos chciała usłyszeć.

To na jego właściciela przyszła zapolować.

Nie znała imienia swojej ofiary, nie miała pojęcia, jak wygląda, lecz wiedziała, kim był: sługą.

Jak inni z jego gatunku kiedyś był człowiekiem, lecz teraz stał się kimś gorszym. Ten,

którego nazywał Panem, potężny wampir, przywódca Szkarłatnych, wraz z krwią pozbawił go

człowieczeństwa. To przez nich: Szkarłatnych i ich przywódcę, który doprowadził do bratobójczej

wojny, zginął jedyny syn Elizy.

Gdy pięć lat temu została wdową, Camden był dla niej wszystkim, wszystkim, co było dla niej

ważne. Gdy straciła syna, znalazła nowy cel, do którego dążyła z zawziętą determinacją. Teraz z

zaciśniętymi ustami przeciskała się przez gęsty tłum i szukała tego, który tym razem zapłaci za śmierć

Camdena.

Wciąż słyszała obrzydliwe myśli, jednak udało jej się wytropić sługę. Szedł kilka metrów przed

nią. Ubrany był w podartą kurtkę w maskującym jasnozielonym kolorze, na głowie miał czarną

włóczkową czapkę. Był zepsuty do szpiku kości, Eliza czuła gorzki smak żółci. Ale nie miała wyboru,

musiała trzymać się blisko niego i czekać na okazję.

Sługa opuścił dworzec. Szedł szybko, Eliza podążyła za nim, zaciskając palce na sztylecie w

kieszeni. Na ulicy, gdzie nie było tak tłoczno, uderzenia myśli były łagodniejsze, ale wciąż rozsadzały

jej czaszkę. Eliza nie spuszczała swojej zdobyczy z oczu; gdy zniknął w bramie budynku,

przyspieszyła. Podeszła do szklanych drzwi z logo FedExu. Sługa stał w kolejce do okienka.

- Przepraszam panią - odezwał się ktoś za jej plecami. Drgnęła, słysząc prawdziwy głos, a nie

myśli wypełniające jej głowę.

- Wchodzi pani czy nie?

Mężczyzna, mówiąc to, otworzył drzwi i przytrzymywał je dla niej wyczekująco. Nie planowała

tam wchodzić, lecz teraz wszyscy się jej przyglądali, sługa również, i gdyby odmówiła, zwróciłaby na

siebie jeszcze większą uwagę. Eliza weszła do jasno oświetlonego biura i udała zainteresowanie

pudłami do przekazów pocztowych na wystawie.

Ze swojego miejsca obserwowała sługę. Był zirytowany i wrogo nastawiony do osób stojących w

kolejce przed nim. W końcu podszedł do stanowiska i zignorował powitanie ekspedienta.

- Przesyłka dla Rainesa.

Urzędnik wystukał coś w komputerze i zawahał się przez moment.

- Proszę zaczekać. - Poszedł na zaplecze, wrócił za chwilę. - Jeszcze nie doszła. Przepraszamy.

Wściekłość, jaka ogarnęła sługę, ścisnęła skronie Elizy jak imadło.

- Co to ma znaczyć: „jeszcze nie doszło" ?

- W Nowym Jorku zeszłej nocy szalała burza śnieżna i wiele przesyłek jest opóźnionych...

- Przecież termin dostawy jest gwarantowany! - warknął sługa.

- Owszem, jest. Może pan odzyskać pieniądze, jeśli wypełni pan wniosek o

odszkodowanie...

- Pieprzyć odszkodowanie kretynie! Potrzebuję przesyłki. Natychmiast!

Mój Pan nogi mi z tyłka powyrywa, jeżeli nie przyniosę mu tej przesyłki. A jeśli cokolwiek stanie

się mojemu tyłkowi, wrócę tu i wyrwę ci twoje cholerne płuca.

Eliza odetchnęła głęboko, słysząc tę niewypowiedzianą groźbę. Chociaż wiedziała, że słudzy żyją

tylko po to, by służyć swoim stwórcom, zawsze zdumiewało ją ich ślepe posłuszeństwo. Zycie nic dla

nich nie znaczyło, niezależnie od tego, czy byli ludźmi, czy członkami Rasy. Byli prawie równie

potworni jak Szkarłatni - krwiożerczy, przestępczy odłam społeczeństwa wampirów.

Sługa schylił się nas kontuarem i podparł pięściami.

- Potrzebuję tej przesyłki, dupku - wysyczał. - Bez niej stąd nie wyjdę.

Mężczyzna za ladą się cofnął.

- Słuchaj, człowieku, już tłumaczyłem, że nic nie mogę na to poradzić - odparł. - Będzie pan

musiał wrócić jutro. A teraz proszę wyjść, zanim wezwę policję.

Bezużyteczne ścierwo! - zawarczał w duchu sługa. Wrócę tu jutro, zobaczysz. Tylko czekaj, aż po

ciebie wrócę!

- Jakiś problem, Joey? - Z zaplecza wyszedł starszy mężczyzna w garniturze.

- Powiedziałem temu panu, że przez burzę jeszcze nie ma jego przesyłki, ale on nie daje mi

spokoju. Może mam mu ją wyjąć z du...

- Przykro mi - przerwał kierownik swojemu podwładnemu i spojrzał na sługę - ale jestem

zmuszony poprosić pana o wyjście. W przeciwnym razie będę musiał wezwać policję, żeby pana stąd

wyprowadziła.

Sługa zmiął w ustach przekleństwo, walnął pięścią w blat, odwrócił się i ruszył do wyjścia. Gdy

zbliżał się do drzwi, kopnął ekspozycję na wystawie, rozrzucając rolki taśmy i folii bąbelkowej po

całej podłodze. Zanim Eliza zdążyła się odsunąć, spojrzał na nią pustymi, nieludzkimi oczami i

warknął:

- Zejdź mi z drogi krowo!

Ledwo się poruszyła, minął ja i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Szklane panele zabrzęczały,

jakby miały się potłuc.

- Dupek - mruknął jeden z mężczyzn w kolejce.

Eliza poczuła ulgę, jaka ogarnęła klientów po wyjściu sługi. Ona też się odprężyła, zadowolona,

że nikomu nic się nie stało. Miała ochotę chwilę odsapnąć w spokoju panującym w biurze, ale nie

mogła sobie pozwolić na taką przyjemność. Sługa już przebiegał przez ulicę, a zimą zmierzch zapada

wcześnie.

Zostało najwyżej pół godziny do nastania ciemności i wyjścia Szkarłatnych na żer. To, co robiła,

nawet za dnia było bardzo niebezpieczne, a nocą zakrawało wręcz na samobójstwo. Mogła zabić sługę

- podkraść się do niego i zadać mu cios nożem - robiła to już niejeden raz. Ale jak każdy człowiek,

mężczyzna czy kobieta, nie mogła mierzyć się z uzależnionymi od krwi Szkarłatnymi.

Zebrała się w sobie, wyszła z bezpiecznego biura na ulicę i zaczęła śledzić sługę. Wściekły, szedł

jak taran, zderzając się z innymi przechodniami i obrzucając ich przekleństwami. Chociaż coraz

więcej głosów dołączało do szumu panującego w umyśle Elizy, a jej głowę rozsadzał ból,

dotrzymywała mu kroku. Trzymała się parę metrów za nim, z oczami utkwionymi w bladozielonej

plamie jego kurtki wyłaniającej się spomiędzy podmuchów świeżego śniegu. Gdy w pewnej chwili

skręcił gwałtownie w lewo i wszedł w wąską uliczkę, podbiegła, by nie stracić go z oczu.

Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 03 - Przebudzenie o północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: