McDermott Andy - Łowcy Atlantydy.pdf - Andy McDermott - aachenac

ANDY McDERMOTT

ŁOWCY ATLANTYDY

Przekład JAN HENSEL

Mojej rodzinie i przyjaciołom

Prolog

Tybet

S łońce nie wzeszło jeszcze nad szczytami Himalajów, lecz Henry Wilde był już na

nogach. Nie spał od przeszło dwóch godzin, czekając na moment, gdy światło jutrzenki

przedrze się przez góry.

Ponad dwie godziny, pomyślał. A właściwie całe lata, większość życia. To, co zaczęło

się jako chłopięca fascynacja, przerodziło się w... zawahał się przed użyciem słowa „obsesja”,

ale przecież pasowało jak ulał. W obsesję, która przyniosła mu kpiny i drwiny akademickiego

świata - obsesję, która pochłonęła ogromną większość pieniędzy, jakie kiedykolwiek zarobił.

Ale, przypomniał sobie, dzięki tej obsesji jego żoną jest cudowna kobieta.

- Ile do świtu? - Laura Wilde, żona Henry’ego od prawie dwudziestu lat, przytuliła się

do niego w swojej grubej parce. Poznali się jako studenci nowojorskiego Uniwersytetu

Columbia. Choć już wcześniej zwrócili na siebie uwagę - trudno, żeby było inaczej: Henry,

platynowy blondyn, mierzył metr osiemdziesiąt, a Laura miała kasztanowe włosy o tak

głębokim czerwonym odcieniu, że wydawał się niemal nienaturalny - to pierwszy raz

rozmawiali dopiero po tym, jak profesor wykpił esej Henry’ego w obecności całej grupy

studentów. Henry napisał o swojej obsesji. Trzy słowa wypowiedziane wtedy przez Laurę

sprawiły, że natychmiast się w niej zakochał: „Ja ci wierzę”.

- Jeszcze tylko parę chwil - powiedział Henry, zerknął na zegarek i z czułością objął

żonę ramieniem. - Żałuję, że nie ma z nami Niny. - Nina, ich córka, była drugą cudowną

kobietą, jaką znał.

- Nie mogło być inaczej, skoro zaplanowałeś ekspedycję w czasie, w którym zdaje

egzaminy - wypomniała mu Laura.

- To nie moja wina, to przez chiński rząd! Planowałem przyjechać w przyszłym

miesiącu, ale nie chcieli o tym słyszeć, powiedzieli, że albo teraz, albo nigdy...

- Kochanie?

- Tak?

- Żartowałam. Wcale cię nie obwiniam. Ja też nie chciałam przepuścić tej okazji. Po

prostu żałuję, że nie ma z nami Niny.

- Pocztówka z Xulaodang raczej nie wydaje się sprawiedliwą rekompensatą, prawda? -

westchnął Henry. - Ciągaliśmy ją po świecie i za każdym razem tropy okazywały się fałszywe,

a teraz, gdy wreszcie trafiliśmy na właściwy ślad, nie mogła z nami pojechać!

- Myślimy, że trafiliśmy na właściwy ślad - sprostowała Laura.

- Za chwilę się przekonamy, prawda? - Wskazał na góry przed nimi. Trzy ośnieżone

szczyty mniej więcej równej wysokości wznosiły się nad kamienistym płaskowyżem, na

którym rozbili obozowisko. W tej chwili były ocienione, zasłonięte wyższym łańcuchem gór na

wschodzie, lecz gdy słońce znajdzie się wyżej na niebie, widok się zmieni. I jeśli informacje,

które zebrali, okażą się prawdziwe, zmiana będzie spektakularna...

Henry podniósł się, podając Laurze rękę. Wydychając chmurkę pary wodnej,

podźwignęła się na nogi. Płaskowyż znajdował się ponad trzy tysiące metrów nad poziomem

morza, a powietrze było rozrzedzone i zimne, w jakiś sposób wydawało się inne niż to, którym

oddychali przez całe dotychczasowe życie. Ale było też niesamowicie czyste.

Henry czuł, że znajdą to, czego szukają.

Pierwsze światło dnia sięgnęło trzech szczytów.

A raczej sięgnęło jednego z nich: blask ozłocił śnieg na wierzchołku środkowej góry.

Światło spływało powoli ze szczytu. Dwie góry po bokach pozostawały w cieniu, słońce wciąż

zasłaniał większy masyw na wschodzie.

- To prawda... - wyszeptał Henry z zachwytem. Laura zareagowała z mniejszym

entuzjazmem.

- Rzeczywiście wygląda mi to na Złoty Szczyt.

Uśmiechnął się do niej i znów spojrzał na górę. Zdawała się niemal jarzyć od

słonecznego światła.

- Mieli rację. Niech mnie diabli, mieli rację!

- To prawie przygnębiające - powiedziała Laura. - Banda nazistów ponad pięćdziesiąt lat

temu dowiedziała się o tym pierwsza i była tak blisko odkrycia.

- Ale im się nie udało. - Henry wysunął do przodu podbródek. - Uda się dopiero nam.

Złoty Szczyt - do tej pory tylko legenda - był ostatnim kawałkiem układanki, którą

Henry układał całe życie. Co dokładnie tam znajdzie, nie był pewien. Ale jedno nie ulegało dla

niego wątpliwości: będzie to coś, co pozwoli mu odkryć legendę legend.

Atlantydę.

Olśniewające widowisko na wierzchołku Złotego Szczytu trwało ledwie minutę, zanim

słońce podniosło się na tyle, że oświetliło dwie sąsiednie góry. Ekspedycja zaczęła się wspinać

po wschodnim zboczu, mając słońce nad głowami. Teraz, gdy góry po bokach wyłoniły się z

cienia, w jasnym świetle dnia, szczyt nie różnił się niczym od pozostałych.

Ekspedycja składała się z siedmiu osób - trójki Amerykanów i czterech Tybetańczyków.

Ci ostatni, wynajęci jako tragarze i przewodnicy, byli tak samo jak cudzoziemcy zachwyceni

widokiem legendarnego szczytu. Nawet dla nich okolica była mało znana, a Henry

przypuszczał, że on i jego żona mogą być pierwszymi ludźmi z Zachodu, którzy stali się

świadkami tego widowiska.

Może z wyjątkiem ludzi, dzięki którym w ogóle zdecydowali się tu przyjechać.

Henry zarządził postój. Kiedy pozostali z wdzięcznością odgarnęli śnieg z pobliskich

skał i usiedli, zdjął plecak i z jednej z kieszeni ostrożnie wyjął cienki segregator. Laura

podeszła do niego, gdy przewracał kartki w plastikowych koszulkach.

- Znowu sprawdzasz? - spytała, drocząc się z nim. - Myślałam, że już wszystko

zapamiętałeś.

- Nie znam niemieckiego najlepiej - przypomniał jej, gdy znalazł odpowiednią stronę.

Kartka była przebarwiona, poplamiona od wilgoci i ze starości.

Tajne dokumenty Ahnenerbe - Niemieckiego Towarzystwa Dziedzictwa Przodków,

sekcji SS podlegającej bezpośrednio Heinrichowi Himmlerowi - zostały znalezione w

zamurowanej skrytce w piwnicy zamku Wewelsberg w północnych Niemczech. Wawelsberg

był główną siedzibą SS i centrum nazistowskiego mistycyzmu i okultyzmu. Pod koniec wojny

wydano rozkaz zniszczenia zamku i znajdujących się w nim archiwów. Ktoś jednak postanowił

zlekceważyć rozkaz i ukrył dokumenty.

A teraz mieli je Wilde’owie.

W zeszłym roku Bernd Rust, stary znajomy i kolega ze studiów Henry’ego,

skontaktował się z nim w sprawie odkrycia. Większość odnalezionych dokumentów SS została

przekazana rządowi Niemiec, lecz znając zainteresowania Wilde’ów, Rust, wiele ryzykując,

zatrzymał kilka kartek, na których wspominano o Atlantydzie. Odprzedał je Wilde’om za sporą

sumkę, lecz Henry wiedział, że są warte każdego wydanego grosza.

Chociaż odczuwał dyskomfort, że w poszukiwaniach posługuje się materiałami

zebranymi przez nazistów - do tego stopnia, że nie powiedział o nich swojej córce i podzielił

się tą wiedzą tylko z Laurą i trzecim amerykańskim członkiem ekspedycji - miał świadomość,

że bez nich nigdy nie udałoby mu się znaleźć Atlantydy.

Ahnenerbe organizowało wyprawy do Tybetu w latach trzydziestych, a nawet w

następnym dziesięcioleciu, gdy w Europie szalała wojna. Na rozkaz wysoko postawionych

nazistów, którzy byli członkami niesławnego Towarzystwa Thüle, między innymi Himmlera,

do Azji wysłano trzy ekspedycje. Towarzystwo Thüle wierzyło, że pod Himalajami znajdują

się podziemne miasta wybudowane przez potomków Atlantydów. Aryjska rasa panów też

miała pochodzić od Atlantydów. Badacze dokonali wielu odkryć z historii Tybetu, ale nie

znaleźli żadnych śladów zaginionej cywilizacji i wrócili do Niemiec z pustymi rękami.

Lecz dokumenty, które miał teraz Henry, świadczyły, że była też czwarta ekspedycja,

którą zachowano w tajemnicy nawet przed samym Hitlerem.

Führer nie wierzył w mity tak mocno jak niektórzy jego podwładni. Gdy wojna

rozpętała się na dobre, wiedziony pragmatyzmem uznał, że środki państwowe lepiej

przeznaczyć na prowadzenie wojny niż na wyprawy na drugi koniec świata w poszukiwaniu

legendarnego kontynentu.

Himmler jednak był zafascynowany tym mitem. A odkrycia Ahnenerbe przekonały go,

że Atlantyda jest na wyciągnięcie ręki.

Henry z zaskoczeniem stwierdził, że on i Laura podążali tym samym tropem... tylko że

pół wieku za późno. Zebrawszy poszlaki z dziesiątków, ba! setek, źródeł historycznych, strzępy

informacji, które układały się w niepełny obraz jakby z łamigłówki, Wilde’owie dziesięć lat

wcześniej wybrali się z Niną na wybrzeże Maroka. Ku radości Henry’ego, pod piaskami Afryki

znaleźli ślady starożytnej osady, lecz radość szybko zmieniła się w rozczarowanie, gdy zdali

sobie sprawę, że ktoś ich uprzedził. Wykopalisko zostało obrabowane ze wszystkiego z

wyjątkiem kilku bezwartościowych przedmiotów. Teraz Henry wiedział przez kogo.

Naziści zebrali te same fragmenty informacji i wysłali ekspedycję do Maroka. Kilka

kartek z dokumentów Ahnenerbe, które trzymał teraz w rękach, zawierało tylko mgliste

odniesienia do tego, co tam znaleziono, ale na podstawie tych odkryć wysłano następną

ekspedycję do Ameryki Południowej. Dokumenty milczały o znaleziskach tamtej wyprawy, ale

ujawniały ostateczny wynik misji. Doprowadziła ona nazistów do Tybetu, do Złotego Szczytu.

Tutaj.

- Szkoda, że nie mamy więcej informacji - pożalił się Henry. - Bardzo chciałbym

wiedzieć, co znaleźli w Ameryce Południowej.

Laura otworzyła dokumenty na odpowiedniej stronie.

- Informacje, które mamy, są wystarczające. Dzięki nim dotarliśmy aż tutaj. -

Przeczytała jedno zdanie ze zbutwiałej kartki: - „Złoty Szczyt, który podobno lśni od światła

jutrzenki między dwiema ciemnymi górami”. Powiedziałabym... - spojrzała na wznoszącą się

przed nimi górę - że opis pasuje jak ulał.

- Na razie. - Henry skupił uwagę na tekście. Mimo że czytał go setki, tysiące razy,

jeszcze raz sprawdził, czy się nie pomylił.

Nie. To było to miejsce.

- Wejście powinno się znajdować na końcu Księżycowego Szlaku... cokolwiek to jest. -

Z lornetką przy oczach popatrzył na wznoszący się teren. Nie widział niczego prócz skał i

śniegu. - Dlaczego w starych podaniach zawsze występują takie zagadkowe nazwy? Czy ten

szlak zdaje się prowadzić do Księżyca, czy jest zgodny z ruchem Księżyca po niebie, czy co?

- Myślę, że po prostu wygląda jak Księżyc - powiedziała Laura znacząco. - A właściwie

jak półksiężyc.

- Dlaczego tak sądzisz? - Przyglądając się zboczu góry, wciąż nie widział niczego, co

nawet w przybliżeniu przypominałoby kształtem Księżyc.

- Ponieważ - odparła, kładąc rękę na lornetce i delikatnym ruchem odrywając ją od jego

oczu - widzę go tuż przed sobą.Henry zamrugał, zastanawiając się, co żona ma na myśli, aż

wreszcie sam to zobaczył.

Miał półksiężyc tuż przed sobą ale za bardzo przejął się poszukiwaniem jakiegoś

konkretnego szczegółu, by dostrzec coś tak dużego.

Długi, zakrzywiony szlak biegł w lewo, wznosząc się prawie do szczytu góry, po czym

zawracał w prawo, kończąc się szeroką półką trochę powyżej. W przeciwieństwie do bezładnej

mieszaniny ciemnych skał i białych plam śniegu szlak tworzył prawie półksiężyc bieli, co

świadczyło o tym, że teren jest tam gładszy i prawie płaski. Henry nie mógł uwierzyć, że nie

zauważył go wcześniej.

- Lauro?

- Tak?

- To jedna z tych chwil, kiedy bardzo się cieszę, że się z tobą ożeniłem.

- Tak, wiem. - Uśmiechnęli się i pocałowali. - No więc - powiedziała, gdy się od siebie

odsunęli. - Jak myślisz, jak to daleko?

- Jakieś półtora kilometra... ponad kilometr pod górę. No i jest dość stromo.

- Jeśli starożytni Atlantydzi mogli tam wejść w sandałach, to myślę, że nam powinno się

udać w traperkach.

- Też tak sądzę. - Henry schował segregator z powrotem do plecaka, a potem zamachał

do pozostałych członków ekspedycji. - Dobra! To tu! W drogę!

Szlak okazał się trudniejszy, niż się spodziewali. Śnieg skrywał kamienie po lawinach,

trzeba było ostrożnie stawiać każdy krok.

Kiedy dotarli na skalną półkę, słońce zdążyło schować się za szczytem góry, tak że cała

wschodnia ściana znalazła się w cieniu. Henry odwrócił się i powiódł wzrokiem po horyzoncie,

pomagając Laurze pokonać ostatnie metry drogi. Z północy napływały ciężkie chmury. Nie

zauważył ich podczas forsownej wspinaczki, ale temperatura z pewnością spadła.

- Pogoda się psuje? - spytała Laura, podążywszy za jego spojrzeniem.

- Chyba zanosi się na burzę śnieżną.

- Świetnie. Dobrze, że dotarliśmy tutaj, zanim się zaczęła. - Laura zerknęła przez ramię

na półkę skalną która nawet w najwęższym miejscu miała koło piętnastu metrów szerokości. -

Nie powinniśmy mieć problemów z rozbiciem obozowiska.

- Poproś przewodników, żeby rozstawili namioty, zanim pogoda się pogorszy -

powiedział Henry.

Szlak kończył się tutaj, ściana nad półką skalną była tak stroma, że pokonanie jej

wymagałoby sprzętu do wspinaczki. To nie stanowiło problemu, bo mieli odpowiednie

wyposażenie. Ale jeśli dokumenty Ahnenerbe mówiły prawdę, nie powinno być takiej

potrzeby...

Laura przekazała polecenie męża Tybetańczykom i wróciła do Henry’ego.

- Co zamierzasz zrobić?

- Pójdę się rozejrzeć. Jeśli są tu jakieś wejścia do jaskiń, powinniśmy je znaleźć bez

trudu.

Laura uniosła brew, w jej intensywnie zielonych oczach błysnęło rozbawienie.

- Byle tylko nie rozbijać namiotów, co?

- W końcu za to płacimy Tybetańczykom! - Odwrócił się do mężczyzny siedzącego

samotnie na pobliskim głazie. - A ty, Jack? Idziesz?

Trzeci Amerykanin w ekspedycji spojrzał na nich spod kaptura parki. - Potrzebuję

trochę wytchnienia, Henry! Poczekam tutaj i zagotuję wodę na kawę.

- Nie możesz żyć bez kofeiny nawet w Tybecie, co? - Wilde’owie przewrócili oczami, a

potem ruszyli pod górę, zostawiając Jacka samego. - Przez lata powtarzał nam, że szukanie

Atlantydy to szaleństwo, potem, gdy wreszcie natrafiliśmy na dobry trop, prawie błagał,

żebyśmy go ze sobą zabrali... a teraz, gdy jesteśmy prawie u celu, postanawia zrobić sobie

przerwę na kawę! - powiedział Henry. - Dziwak.

- Racja. A my nie jesteśmy dziwakami, którzy przez ostatnie dwadzieścia lat uganiają

się po świecie za legendami?

- Cóż. Nie będziemy nimi, kiedy znajdziemy Atlantydę, prawda? Będziemy

najsławniejszymi archeologami od czasów...

- Indiany Jonesa? Henry się uśmiechnął.

- Miałem zamiar powiedzieć „od czasów Heinricha Schliemanna”, ale Indiana Jones też

może być. Myślisz, że dobrze wyglądałbym w fedorze?

Laura ostentacyjnie obejrzała go od stóp do głów.

- Myślę, że we wszystkim wyglądałbyś dobrze. Albo w niczym.

- Zachowuj się, kokietko. Poczekaj, aż znajdziemy się gdzieś, gdzie będzie centralne

ogrzewanie. Albo przynajmniej ogień w kominku.

- Trzymam cię za słowo. A ogień w kominku brzmi o wiele bardziej romantycznie.

Szli dalej wzdłuż skalnej półki, śnieg skrzypiał im pod butami. Po paru minutach Henry

przystanął, wpatrując się w kamienną ścianę.

- Masz coś? - spytała Laura.

- Te warstwy skalne... - powiedział, wskazując na nie. Tysiące lat temu olbrzymie siły

doprowadziły do spiętrzenia się Himalajów, tam gdzie zderzyły się indyjska i azjatycka płyta

tektoniczna. Warstwy skalne powyginały się tak, że biegły prawie pionowo zamiast poziomo.

- Co w nich dziwnego?

- Gdyby pozbyć się tych kamieni - powiedział Henry, podchodząc do stosu gruzu -

chyba mielibyśmy wejście.

Laura spojrzała mu przez ramię i zobaczyła ciemną szparę.

- Na tyle duże, żeby można się było przez nie przecisnąć?

- Przekonajmy się! - Chwycił kawał skały na samej górze. Posypał się śnieg i kamyki.

Dziura się powiększyła. - Pomóż mi.

- Więc to tak. Płacisz tubylcom za rozbijanie namiotów, ale kiedy trzeba przenosić

ciężkie głazy, zatrudniasz do tego żonę...

- Ziemia musiała się osunąć. Widać tylko górną część wejścia. - Z pomocą Laury

odepchnął na bok jeszcze kilka kamieni. - Zaświeć do środka latarką, zobacz, gdzie kończy się

wnęka.

Laura zdjęła plecak i wyciągnęła latarkę Maglite, świecąc nią w głąb dziury.

- Nie widzę tylnej ściany. - Umilkła, a potem krzyknęła: - Echo! - Z głębi ciemnej

komory dobiegło słabe odbicie jej głosu. - Hm. Przepraszam.

- W każdym razie jest tam sporo miejsca. - Laura zdzieliła go lekko w tył głowy. -

Myślę, że gdyby się nam udało odsunąć ten głaz, moglibyśmy się przecisnąć.

McDermott Andy - Łowcy Atlantydy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: