Ojciec Pio. Wielkie Biografie - fragment.pdf - Ojciec Pio - mariusz0808

ROZDZIAL I

NARODZINY ŚWIĘTEGO

1. DROGA DO ZAKONU

nia 25 maja 1887 roku we włoskim miasteczku Pietrelcina, nieda-

leko Neapolu, w rodzinie Grazio i Giuseppy di Nunzio urodził się syn,

któremu następnego dnia na chrzcie, na cześć św. Franciszka, dano na

imię Francesco. Jego rodzina była uboga, skromna i bardzo religijna.

Wcześniej urodzili się Michele, Francesco, który żył niecały miesiąc,

i Amalia, która umarła w wieku zaledwie dwóch lat. Później urodziły się

jeszcze Felicita, Pellegrina oraz Grazia, która wstępując wiele lat później

do zakonu brygidek, przyjęła imię Pia da Santa Maria Addolorata. Chło-

piec, jak każde małe dziecko, budził płaczem swoich rodziców i domagał

się wszystkiego, co zazwyczaj przysługuje niemowlakowi. Jego matka

po latach wspominała: chłopiec podrastał i rozwijał się normalnie. Nie

miał jakichś wad, nie był kapryśny, był zawsze mi i Grazio posłuszny 1 .

Jak każde dziecko, mały Francesco bawił się, żartował. Zdarzało się, że

w żartobliwy sposób dokuczał swojej siostrze. Kiedy zachęcano go, aby ba-

wił się z rówieśnikami, odmawiał: Nie pójdę, bo oni przeklinają – mówił.

Kiedy podrósł, stronił także od kolegów, którzy nie byli dobrze wy-

chowani lub nie zachowywali się przyzwoicie. Gdy był na tyle duży, by

zostać pasterzem, zaprzyjaźnił się z innym chłopcem. Dochodziło mię-

dzy nimi do niewinnych dziecięcych bójek, które nigdy jednak nie prze-

radzały się w poważne konlikty. Francesco był pilnym uczniem, trochę

skrytym, ale bardzo grzecznym. Ze względu na pracę pasterza, tak jak

inne dzieci, chodził do szkoły wieczorami. Mimo wszystko, kiedy miał

chwilę wolnego czasu, uczył się także w dzień. Dzieci często z tego po-

wodu drażniły się z nim, zakładając mu czapkę na oczy i rzucając grud-

kami ziemi w elementarz. Takie niewinne żarty mały Francesco znosił

cierpliwie. Nie zauważono u niego nic szczególnego, chociaż już wtedy

istniały pewne znaki zapowiadające jego dalsze losy 2 .

1 Por. Alessandro da Ripabottoni, Święty Ojciec Pio , Kraków 2002, s. 33.

2 Tamże, s. 34–38.

NARODZINY ŚWIĘTEGO

Jako ministrant był gorliwy w pełnieniu swoich obowiązków. Często

też pozostawał na modlitwie w zamkniętym kościele za zgodą zakrystia-

na. Tylko nieliczni, głównie matka, zauważyli, że już jako młody chło-

pak podejmował różne pokuty – między innymi biczował się konopnym

sznurkiem i łańcuchem. Było to dość niezwykłe jak na dziecko. Można

sobie tylko wyobrazić, jak duży ból i niepokój wywoływało to w jego

matce. Kiedy pytano go, dlaczego to robi, odpowiadał, że chce cierpieć

tak jak Chrystus. Wynikało to z postanowienia, które pielęgnował już od

piątego roku życia – poświęcić całe swoje życie Panu Bogu. Wtedy miały

też miejsce pierwsze ekstazy religijne i objawienia oraz ataki diabła. Jed-

nak wszystko to ukrywał. Pytany wiele lat później, dlaczego, odpowiadał

ze szczerością i prostotą, że nic nie ujawniał, ponieważ uznawał to za

coś zupełnie normalnego, coś, co spotyka każdego człowieka. Fakt ten

nie dziwi, kiedy ma się na uwadze ówczesny wiek Francesco. Wszystko

zaczęło się, kiedy miał tylko pięć lat i jak każde dziecko przyjmował to,

co go spotykało, jako normę otaczającego go oraz poznawanego świata.

Wielu świętych, którym niezwykłe zjawiska towarzyszyły przez długie

lata życia, nie uznawało ich za coś nietypowego.

W wieku jedenastu lat przystąpił do Pierwszej Komunii Świętej,

a w 1899 roku z wielką radością przyjął bierzmowanie. Po trzeciej klasie

szkoły podstawowej przerwał naukę w szkole publicznej i kontynuował

ją do trzeciej klasy szkoły gimnazjalnej w prywatnej szkole katolickiej.

W wieku piętnastu lat otrzymał duchowe ostrzeżenie o czekających go

wewnętrznych walkach i atakach. Francesco, przygotowując się na to

i pokonując wszelkie przeszkody, 6 stycznia 1903 roku postanowił po-

żegnać się z rodziną i bliskimi. Rodzice bardzo przeżywali moment roz-

stania, jednak nigdy nie sprzeciwili się woli Bożej. Byli to ludzie, którzy

całe życie ciężko pracowali na swoim jednohektarowym gospodarstwie.

Stanowili bardzo pogodne, proste i pobożne małżeństwo. Ojciec wielo-

krotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, by zapewnić rodzinie środ-

ki do życia i wykształcić syna, który chciał zostać kapłanem. Wymagało

to podjęcia studiów, które były ogromnym kosztem dla włoskiej rolniczej

OJCIEC PIO

rodziny w tamtych czasach. Zdecydowali się jednak na wszystkie wy-

rzeczenia, szanując wybór syna i wolę Bożą, jaką w stosunku do siebie

rozpoznał. Ich syn miał stać się teraz synem świętego Franciszka. Dla-

tego po błogosławieństwie matki i otrzymaniu różańca (przechowuje się

go jako jedną z najcenniejszych pamiątek po Ojcu Pio) Francesco wyru-

szył w drogę do nowicjatu kapucynów, gdzie miał rozpocząć zakonne ży-

cie. Tego dnia matka powiedziała mu: Synu mój, rozdzierasz mi serce!...

W tej jednak chwili nie myśl o bólu twojej matki: To święty Franciszek

cię wezwał, a więc idź! Dla tak wrażliwej duszy, jaką posiadał Francesco,

rozstanie z bliskimi było ogromnym wyzwaniem. W noc poprzedzającą

odejście z domu otrzymał pocieszającą wizję, dzięki której umocnił się

w powziętym postanowieniu 3 .

Nowicjat kapucynów znajdował się 30 km na północ od Pietrelciny,

w miasteczku Marcone. Kiedy zapukał do bramy klasztornej, otworzyła

mu znajoma postać. Był to brat Camillo, prosty i przykładny zakonnik,

który nie raz zbierał datki w rodzinnym miasteczku Francesca. Możli-

we, że właśnie ta postać wypłynęła na wybór franciszkańskiej rodziny

kapucyńskiej na miejsce oddania siebie Bogu. Franci, pięknie, brawo!

Dotrzymałeś danego słowa wezwania świętego Franciszka! – usłyszał od

brata Camillo 4 .

Francesco został przyjęty i 22 stycznia 1903 roku otrzymał charak-

terystyczny, prosty, brązowy habit kapucyński w nowicjacie oraz imię –

Pio z Pietrelciny. Zamieszkał w celi nr 28, w której znajdował się mały

stolik, siennik położony na pryczy, krzesło i drewniany krzyż. Cały rytm

dnia podporządkowany był jednemu – spotkaniu z Bogiem, czyli mo-

dlitwie i pracy, według średniowiecznej łacińskiej zasady ora et labora ,

co znaczy módl się i pracuj . Jako nowicjusz był posłuszny i dokładny

w wykonywaniu obowiązków. Z chęci do modlitwy często prosił prze-

łożonych o zwolnienie z czasu rekreacji – czasu przeznaczonego na roz-

mowy między współbraćmi czy wspólny wypoczynek. Był tak wielkim

3 Tamże, s. 41.

4 Tamże, s. 45.

NARODZINY ŚWIĘTEGO

miłośnikiem przepisanego dla nowicjuszy milczenia, że czasem współ-

braciom wydawało się, że nie słyszeli z jego ust żadnego słowa. Z ro-

dziną utrzymywał słaby kontakt korespondencyjny. W tamtych czasach

nie pisano wielu listów. Dodatkowo, jak w każdym zakonie, wszystko

było szczegółowo rozplanowane, tak że zakonnicy nie mieli zbyt wiele

czasu na czynności prywatne. Mistrz nowicjatu uważał, że brat Pio był

wzorowym nowicjuszem i podawał go za przykład innym. Brat Pio ni-

gdy nie otrzymał żadnej kary czy upomnienia. Swoim nieskazitelnym

zachowaniem pociągał innych za sobą – dzięki temu tworzyli prawdziwą

wspólnotę braterską.

W ciągu roku nowicjatu odbywały się trzy głosowania całej wspól-

noty zakonnej, które miały zdecydować, czy można danego nowicjusza

dopuścić do złożenia ślubów. Następnie przełożeni rozpoznawali jego

wolę, znajomość kapucyńskiego życia, dobrowolność podjęcia tej dro-

gi, czystość intencji złożenia trzech ślubów: czystości, posłuszeństwa

i ubóstwa. Kandydat zobowiązywał się także zachować doskonałe życie

wspólne i przyjąć Regułę Braci Mniejszych Kapucynów. Przełożeni brata

Pio uznali, że wszystkie te warunki kandydat spełnia.

Dnia 22 stycznia następnego roku brat Pio został dopuszczony do zło-

żenia ślubów zakonnych czasowych, a cztery lata później złożył uroczy-

ste śluby wieczyste. Odbyło się to 27 stycznia 1907 roku w klasztorze

Kapucynów w Sant’Elia a Pianisi.

2. W ZAKONIE

Brat Pio zaraz po ślubach czasowych rozpoczął studia niezbędne do przy-

jęcia święceń kapłańskich: retorykę, ilozoię oraz teologię. Tak jak przez

całe jego życie, w tym okresie również nie brakowało niezwykłych wyda-

rzeń i Bożych charyzmatów. Na drugim roku teologii, czyli w 1908 roku,

otrzymał święcenia niższe oraz święcenia subdiakonatu. Był wzorowym

studentem i wzorem postępowania dla wszystkich. Miał nędzną pościel,

Ojciec Pio. Wielkie Biografie - fragment.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: