Ian Fleming - Doktor No.pdf - ebooki po polsku - dealboy

IAN FLEMING

DOKTOR NO

(Przełożył Hieronim Mistrzycki)

ROZDZIAŁ 1

SŁYSZĘ CIĘ GŁOŚNO I WYRAŹNIE

Punktualnie o szóstej słońce, rzuciwszy ostatni żółty poblask, zaszło za Blue

Mountains. Fala fioletowego cienia spłynęła na Richmond Road, a w pięknych,

okalających ją ogrodach rozległo się cykanie świerszczy i kumkanie żab nadrzewnych.

Nie licząc odgłosów przyrody, na całej długości szerokiej, pustej ulicy panowała

cisza. Bogaci właściciele obszernych, położonych w głębi domów - dyrektorowie

banków, menedżerowie firm i wyżsi urzędnicy państwowi - wrócili z pracy już o piątej

i właśnie rozmawiali ze swoimi żonami o tym, co wydarzyło im się w ciągu dnia. Mogli

też brać prysznic albo zmieniać ubranie. Za pół godziny ulica ponownie zatętni

życiem, wypełni się podążającymi na koktajle i przyjęcia, na razie jednak

najwspanialszy kilometr “Alei Bogatych”, jak nazywano ją wśród ludzi interesu w

Kingston, był tylko pustą sceną, nad którą unosiło się pełne napięcia oczekiwanie i

ciężki zapach zakwitłych w nocy jaśminów.

Richmond Road to “najlepsza” ulica na całej Jamajce. To jej Park Avenue, jej

Kensington Park Gardens, jej Avenue D’lena. Tu, w tych obszernych, staroświeckich

domach, z których każdy otoczony jest jedno- lub dwuakrowym, aż do przesady

wystrzyżonym trawnikiem, gdzie rosną najwspanialsze kwiaty i drzewa z ogrodu

botanicznego w Hope, tu mieszka “najlepsze” towarzystwo. Długa, prosta ulica jest

cicha i spokojna, daleko stąd do gorącego, wulgarnego śródmieścia Kingston, gdzie

robią pieniądze jej mieszkańcy. Z drugiej strony, za zamykającym ją skrzyżowaniem,

leżą tereny należące do King’s House, tam mieszka gubernator i głównodowodzący sił

zbrojnych. Na Jamajce żadna ulica nie mogłaby się kończyć w lepszym miejscu.

Tuż przed skrzyżowaniem, po wschodniej stronie stoi posesja opatrzona

numerem jeden. Zajmuje ją obszerny piętrowy budynek, z szerokimi, pomalowanymi

na biało werandami na obu kondygnacjach. Wysypana żwirem ścieżka prowadzi ku

obramowanemu kolumnami wejściu wzdłuż trawników i kortów tenisowych, na

których jak co wieczór ustawiono spryskiwacze. Ten budynek to towarzyska Mekka

mieszkańców Kingston. Mieści się tu Queen’s Club, od pięćdziesięciu lat chełpiący się

swym znaczeniem i liczbą odrzuconych kandydatów.

Takie uparte odsuwanie się od ludzi nie rokuje dziś na Jamajce niczego

dobrego. Któregoś dnia ktoś powybija w Queen’s Club wszystkie szyby, a może nawet

spali go do samych fundamentów. Na razie jednak przyjemnie jest się tu znaleźć,

kiedy przebywa się na tropikalnej wyspie - lokal jest dobrze prowadzony, ma niezłą

obsługę, najwykwintniejszą kuchnię i najlepiej zaopatrzoną piwnicę w całych

Karaibach.

O tej porze dnia, jak prawie każdego wieczoru, przed klubem można było

dostrzec te same cztery samochody. Należały do czterech brydżystów, którzy zbierali

się tu punktualnie o piątej i grali aż do północy. Według ich przyjazdu można było

nieomal nastawiać zegarki. Należały, patrząc w kolejności, w jakiej stały przy

krawężniku - do dowódcy Karaibskich Sił Obrony, do czołowego w Kingston obrońcy

w sprawach kryminalnych i do profesora matematyki na miejscowym uniwersytecie.

Ostatni w rzędzie stał czarny sunbeam alpine emerytowanego komandora Królewskiej

Marynarki Wojennej Johna Strangwaysa, pełniącego obecnie funkcję inspektora

regionalnego na Karaiby, albo wyrażając się mniej dyskretnie, lokalnego

przedstawiciela brytyjskiej Secret Service.

Nie minął jeszcze kwadrans po szóstej, kiedy cisza Richmond Road została

lekko zakłócona. Zza rogu wyszli trzej ślepi żebracy i posuwali się powoli chodnikiem

w kierunku czterech zaparkowanych samochodów. Byli to Chig-ioes - Chinonegrzy.

Zwaliści mężczyźni, szli jednak mocno pochyleni, powłócząc nogami i stukając o

krawężnik białymi laskami. Szli razem. Pierwszy z nich nosił niebieskie okulary i

prawdopodobnie widział lepiej od innych. W lewej ręce, przy zakrzywieniu laski

trzymał blaszaną puszkę. Na jego ramieniu spoczywała prawa ręka drugiego, a na

ramieniu drugiego prawa ręka trzeciego. Drugi i trzeci mieli zamknięte oczy. Wszyscy

trzej odziani byli w łachmany, na głowach mieli brudne czapki baseballowe z długimi

daszkami. Nie odzywali się do siebie i kiedy tak szli powoli ocienionym chodnikiem

ku stojącym samochodom słychać było tylko ciche postukiwanie ich lasek.

Trzej ślepcy nie wzbudziliby zdziwienia w Kingston, na którego ulicach można

zobaczyć dużo kalek, ale tutaj, na tej spokojnej, zamożnej, pustej ulicy robili przykre

wrażenie. Mogło budzić zdziwienie i to, że wszyscy byli Chinonegrami. To nie jest

częsta mieszanka.

W salonie opalona ręka sięgnęła na środek stołu i zgarnęła ostatnią lewę. Z

cichym trzaskiem karty dołączyły do innych.

- Sto punktów - powiedział Strangways - i dziewięćdziesiąt pod kreską. -

Spojrzał na zegarek i wstał. - Za dwadzieścia minut jestem powrotem. Ty rozdajesz,

Bili. Zamów coś do picia. Dla mnie to co zwykle. I nie staraj się podłożyć mi kart,

kiedy mnie nie będzie. Zawsze to poznaję.

Bili Templar, dowódca korpusu, zaśmiał się krótko. Uderzył w dzwonek stojący

z boku i zgarnął karty do siebie.

- Pośpiesz się, do diabła. Zawsze pozwalasz kartom stygnąć, kiedy partner jest

przy forsie.

Strangways był już za drzwiami. Trzej mężczyźni z rezygnacją oparli się o

krzesła. Wszedł kolorowy kelner. Zamówili u niego drinki. Dla Strangwaysa whisky z

wodą.

Ta irytująca przerwa miała miejsce każdego wieczoru, kwadrans po szóstej,

mniej więcej w połowie drugiego robra. Dokładnie o tej porze Strangways, nawet w

połowie rozgrywki, musiał wyjść do swego “biura” i “zatelefonować”. Wszystkich to

drażniło. Ale Strangways był niezastąpiony w ich czwórce i przyzwyczaili się do tego.

Nigdy nie zostało wyjaśnione do kogo “telefonował” i nikt o to nie pytał. Praca

Strangwaysa należała do tych, o których się nie mówi i to wystarczało za wyjaśnienie.

Rzadko nie było go dłużej niż dwadzieścia minut i do zwyczaju należało, że za swą

nieobecność płacił kolejką drinków.

Drinki właśnie nadeszły i trzej mężczyźni zaczęli rozmawiać o wyścigach.

W rzeczywistości był to najważniejszy moment w rozkładzie dnia Strangwaysa,

pora na obowiązkowy kontakt radiowy z potężnym nadajnikiem umocowanym na

dachu budynku w Regent’s Park, gdzie mieści się kwatera główna brytyjskiej Secret

Service. Codziennie o godzinie osiemnastej trzydzieści czasu lokalnego, jeśli

poprzedniego dnia nie uprzedził, ze nie będzie go w eterze - bo ma na przykład jakaś

sprawę na innej wyspie wchodzącej w skład jego obszaru albo jest obłożnie chory -

powinien przekazać swój raport dzienny i przyjąć wyznaczone dia siebie instrukcje.

Jeśli nie uda mu się zgłosić w eterze dokładnie o szóstej trzydzieści, następne

wezwanie, “niebieskie”, nadaje się o siódmej, na koniec zaś wezwanie “czerwone” o

siódmej trzydzieści. Jeśli i to pozostanie bez odpowiedzi, ogłasza się “pogotowie” i

sekcja III, sprawująca nad nim kontrolę w Londynie, natychmiast przystępuje do

akcji, starając się odkryć, co mu się przydarzyło. Nawet wezwanie “niebieskie” wiąże

się z przykrymi konsekwencjami dla agenta, chyba ze jego przedstawione na piśmie

usprawiedliwienie okaże się możliwe do zaakceptowania. Program nadawanych na

cały świat seansów łączności londyńskiego radia jest napięty do ostatecznych granic i

jego naruszenie, nawet przez jedno dodatkowe wezwanie, grozi niebezpiecznymi

zakłóceniami. Strangways nigdy nie zhańbił się “niebieskim” wezwaniem, nie mówiąc

już o “czerwonym” i pewien był, o ile można być pewnym czegokolwiek na tym

świecie., ze mu się to nigdy nie przydarzy. Każdego wieczoru, dokładnie o szóstej

Ian Fleming - Doktor No.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: