§ Ilibagiza Immaculee, Erwin Steve - Ocalona, aby przebaczyć.pdf - książki różne - andrasza

Immaculee Ilibagiza, Steve Erwin

Ocalona, aby mówić

Jak odkryłam Boga pośród ruandyjskiej rzezi

z angielskiego przełożyła Agnieszka Płoch

Wydawnictwo „Duc In Altum" Warszawa 2007

Tytuł oryginału: LEFTTOTELL

Hayhouse broadcasting at: www.hayhouseradio.com

Ali rights reserved. No parts of this book may be used or reproduced in any manner whatsoever without

the written permission from the Publisher.

Korekta stylistyczna: Tomasz Korpysz

ISBN: 978-83-60710-04-3

Wydawnictwo „Duc In Altum" ul. Lotnicza 34 05-091 Ząbki www.ducinaltum.pl

Sprzedaż internetowa: www.prodoks.pl

Skład i łamanie: Tomasz Kuty

Druk i oprawa: Polskie Zakłady Graficzne Sp. z o.o., Radom

Moim ukochanym rodzicom - Leonardowi i Rose oraz moim najdroższym braciom

- Damascene'owi i Vianneyowi z wdzięcznością

za Waszą bezinteresowną miłość, jaką mi ofiarowaliście. Rozjaśniacie niebiosa, a ja zawsze będę was

kochać

Mojemu bratu Aimable'owi z ogromną miłością i z nadzieją na uleczenie niewypowiedzianego bólu.

A także mojej nowej rodzinie - Bryanowi i naszym słodkim maluchom - Nikki i Bryanowi Juniorowi

- za obdarowanie mnie nowym życiem, miłością

i natchnieniem. Dzięki Wam moje życie nabiera pełni.

Pamięci ofiar holokaustu - gdziekolwiek miał miejsce.

SPIS TREŚCI

Przedmowa..........................................................................................................xi

Wstęp: Na imię mi Immaculee....................................................................xiii

CZĘŚĆ I: NADCIĄGA BURZA

Rozdział 1: Wieczna wiosna...................................................................3

Rozdział 2: Apel........................................................................................17

Rozdział 3: Szkoła średnia....................................................................31

Rozdział 4: W drogę! Na uniwersytet!..............................................41

Rozdział 5: Z powrotem do domu.....................................................49

Rozdział 6: Bez odwrotu.......................................................................61

Rozdział 7: W domu pastora................................................................75

Rozdział 8: Żegnajcie, chłopcy!..........................................................85

CZĘŚĆ II: W UKRYCIU

Rozdział 9: Do łazienki...........................................................................93

Rozdział 10: Zmagając się z gniewem.............................................105

Rozdział 11: Walcząc o przebaczenie..............................................113

Rozdział 12: Żadnych przyjaciół, by szukać pomocy.................119

Rozdział 13: Przygarnianie sierot......................................................129

Rozdział 14: Dar języków.....................................................................143

Rozdział 15: Mało oczekiwani wybawcy........................................155

Rozdział 16: Dochowując wiary.........................................................161

CZĘŚĆ III: NOWĄ ŚCIEŻKĄ

Rozdział 17: Ból wolności.....................................................................171

Rozdział 18: List od Damascene'a.....................................................187

Rozdział 19: Obozowa wygoda.........................................................193

Rozdział 20: W drodze do rebeliantów...........................................209

Rozdział 21: W drogę, do Kigali.........................................................217

Rozdział 22: Pan daje pracę.................................................................227

Rozdział 23: Pogrzebać umarłych.....................................................241

Rozdział 24: Przebaczyć żywym........................................................251

Epilog: Nowa miłość, nowe życie.............................................................257

O Autorach.......................................................................................................265

PRZEDMOWA

Książka ta nie jest historią Ruandy ani historią ruandyjskiego ludobójstwa, stanowi ona raczej moją

własną historię. Ostatnio opublikowano wiele bardzo dobrych i wyczerpujących opracowań analizujących

szczegóły polityczne i przebieg ludobójstwa, jakie miało miejsce w 1994 roku i w którym - według

szacunków rządu ruandyjskiego - w ciągu około 100 dni zamordowano ponad milion osób. To jest moja

własna historia opowiedziana tak, jak ją pamiętam... A pamiętam ją tak, jak gdyby wydarzyła się wczoraj.

Jest to historia prawdziwa - występuję w niej pod mym rzeczywistym nazwiskiem i podaję prawdziwe

imiona członków mojej rodziny. To, co zmieniłam, to nazwiska innych osób występujących w tej książce.

Zrobiłam tak, aby ochronić tożsamość tych, którzy przeżyli i zapobiec nakręcaniu spirali nienawiści.

Jestem przekonana, że nasze ludzkie losy są wzajemnie splecione i że mamy uczyć się od siebie, czerpiąc

nawzajem ze swych doświadczeń. Napisałam tę książkę w nadziei, że może być ona pomocą dla innych.

— Immaculee Ilibagiza, Nowy Jork

Na imię mi Immaculee

•-Słyszałam, jak mordercy wołają mnie po imieniu. Byli po drugiej stronie ściany, oddzieleni ode mnie

niespełna calową warstwą cementu i drewna. Ich głosy brzmiały zimno, twardo, zawzięcie.

- Ona tutaj jest... Przecież wiemy, że jest gdzieś tu... Znajdźcie ją, znajdźcie Immaculee! - Głosów było

wiele, wielu morderców. Mogłam zobaczyć ich w myślach: moi dawni znajomi i sąsiedzi, ci, którzy

niegdyś witali mnie z miłością i serdecznością, a którzy teraz przeczesywali dom z włóczniami i

maczetami w ręku, wykrzykując moje imię.

- Zabiłem już 399 tych karaluchów - mówił jeden z nich - Immaculee będzie 400. Co za okrągła liczba!

Wcisnęłam się w kąt naszej maleńkiej sekretnej łazienki, nie poruszając nawet najmniejszym mięśniem.

Razem z siedmioma innymi kobietami ukrywającymi się wraz ze mną przed niechybną śmiercią

wstrzymałam oddech, by mordercy nie usłyszeli ani szmeru.

Ich głosy wbijały mi się w ciało. Czułam się tak, jak gdyby położono mnie na łożu pełnym rozżarzonych

węgli, jak gdyby ktoś mnie podpalił. Fala bólu przeszła przez moje ciało, wbijało się we mnie tysiące

niewidzialnych igieł. Nigdy nie przypuszczałam, że strach może być tak potworną fizyczną męką.

Próbowałam przełknąć ślinę, ale w gardle całkiem mi zaschło. Nie miałam ani grama śliny, moje usta były

suchsze niż piasek. Zamknęłam oczy, chciałam zniknąć, stać się niewidzialna, lecz głosy

xiii

OCALONA ABY MÓWIĆ

za ścianą wciąż narastały. Wiedziałam, że mordercy będą bezlitośni, a w mózgu kołatała mi jedna

uporczywa myśl: Jak mnie znajdą, to mnie zabiją. Jak mnie znajdą, to mnie zabiją. Jak mnie znajdą, to

mnie zabiją...

Stali akurat tuż przed drzwiami i byłam pewna, że znajdą mnie już za moment. Zaczęłam myśleć, jak to

jest, gdy ostrze maczety przecina skórę i wbija się głęboko w ciało aż do kości. Przypomnieli mi się moi

bracia i moi ukochani rodzice, o których nie wiedziałam nawet, czy żyją, i pomyślałam, że wkrótce

wszyscy spotkamy się w niebie.

Złożyłam ręce, zaciskając w dłoniach różaniec mego ojca, i modliłam się bezgłośnie: O Boże, proszę,

proszę, pomóż mi! Nie pozwól mi umrzeć w ten sposób, nie tak. Nie pozwól, żeby ci mordercy mnie

znaleźli. Sam powiedziałeś w Biblii, że jeśli będziemy prosić, to otrzymamy... więc, Boże, proszę Cię.

Proszę, żeby ci mordercy poszli sobie. Nie pozwól mi umierać tu, w tej łazience. Proszę, Boże, proszę,

proszę, PROSZĘ, ocal mnie! Ocal mnie!

Banda morderców opuściła dom i wszystkie zaczęłyśmy znów oddychać. Poszli, ale w czasie następnych

trzech miesięcy mieli tu wrócić jeszcze nie raz. Wierzę, że Bóg darował mi wtedy życie, lecz wciągu

kolejnych 91 dni spędzonych w potwornym strachu wraz z pozostałymi siedmioma kobietami miałam się

jeszcze przekonać, że darowanie życia nie oznacza wcale pełnego ocalenia... A lekcja ta na zawsze mnie

zmieniła. Była to lekcja, dzięki której w samym wirze masowych mordów nauczyłam się, jak kochać tych,

którzy mnie nienawidzą i polują na mnie, i jak przebaczyć tym, którzy zmasakrowali całą moją rodzinę.

Mam na imię Immaculee Ilibagiza.Ta historia opowiada o tym, jak podczas jednej z najkrwawszych rzezi

w historii świata odkryłam Boga.

xiv

Część I:

Nadciąga burza:

¦ ROZDZIAŁ 1 ¦

Wieczna wiosna

Urodziłam się w raju.

A przynajmniej tak mi się wydawało wtedy, gdy dorastałam.

Ruanda to maleńki kraj położony niczym klejnot w Afryce centralnej. Jest to miejsce tak nieopisanie

piękne, że w jego łagodnych, obficie porośniętych zielenią pagórkach, w jego pokrytych rosą górach,

turkusowych dolinach i lśniących jeziorach po prostu nie sposób nie dostrzec ręki Boga. Delikatny wiatr

wiejący od wzgórz niesie z sosnowych i cedrowych lasów słodki zapach lilii i chryzantem. Przez cały rok

klimat jest tu tak przyjemny, że niemieccy osadnicy, którzy przybyli do Ruandy pod koniec XIX wieku,

nazwali ją „krajem wiecznej wiosny".

Gdy byłam dzieckiem siły zła, które miały sprowadzić na mój ukochany kraj falę ludobójstwa i skąpać go

w morzu krwi, były przede mną ukryte. Wszystko, co znałam jako mała dziewczynka, to cudowne widoki

dokoła, serdeczność mych sąsiadów i głęboka miłość moich rodziców i braci. Uprzedzenia rasowe w

naszym domu były czymś zupełnie nieznanym. Nie wiedziałam, że ludzie należą do różnych plemion i

ras, a zanim nie poszłam do szkoły, nie słyszałam nawet nazwy Tutsar\\ Hutu.

Dzieci z mojej wioski musiały chodzić do szkoły osiem mil drogą, ale nasi rodzice nigdy nie obawiali się,

że ktoś mógłby w jakikolwiek

OCALONA ABY MÓWIĆ

sposób skrzywdzić ich pociechy. Jako dziecko najbardziej bałam się jedynie zostać sama w ciemności,

lecz poza tym byłam nadzwyczaj szczęśliwą dziewczynką żyjącą w szczęśliwej rodzinie i mieszkającą -

jak mi się wówczas zdawało - w szczęśliwej wiosce, gdzie ludzie okazywali sobie wzajemnie szacunek i

troskę.

Urodziłam się w Kibuye, zachodniej prowincji Ruandy, w wiosce

0 nazwie Mataba. Nasz dom położony był na wzgórzu nad jeziorem Kivu. W pogodne ranki mogłam

widzieć góry ciągnące się po drugiej stronie jeziora, tej, która należała już do sąsiedniego Zairu zwanego

teraz Demokratyczną Republiką Kongo. Do najmilszych wspomnień z mojego dzieciństwa należy

zjeżdżanie po niebezpiecznie stromym zboczu, które wiodło od naszego domu nad brzeg jeziora. Jak tylko

§ Ilibagiza Immaculee, Erwin Steve - Ocalona, aby przebaczyć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: