Na kolanach.pdf

Tytuł : On One’s Knees

Autor i link do oryginału : autorka nie życzy sobie podawania linków i swojego nicka

Beta : Donnie

Zgoda : jest pod podanym wyżej warunkiem

Rating : NC-17

Ostrzeżenia : dosadny język, niekoniecznie „szczęśliwy” happy end

Kanon : zgodność ze wszystkimi częściami, epilog niewykluczony

NA KOLANACH

ROZDZIAŁ I

Piątek, 20 września 2004, godzina 23:34

Sprawdziłem różdżkę. Zostało mi piętnaście zaklęć. Kurwa. Tylko piętnaście do końca

miesiąca! A jesień w tym roku przyszła wyjątkowo wcześnie, co oznaczało, że musiałem

wybierać pomiędzy ogrzewaniem mieszkania a zużywaniem miesięcznego przydziału magii

na wykonanie najuciążliwszych prac w redakcji „Proroka Codziennego”.

Zacisnąłem mocno usta, aby zdusić cisnące się na nie kolejne przekleństwo, gdy

pomyślałem o dziesiątkach koszy na śmieci, czekających ciągle na opróżnienie i hektarach

podłóg, które musiałem jeszcze pozamiatać. Nie ulegało wątpliwości, że potrzebowałem tej

pracy. Cztery lata, które spędziłem w Azkabanie, nie osłabiły niczyjej pamięci. Złożyłem nie

mniej niż dwadzieścia podań, z szesnastu miejsc potencjalni pracodawcy wyrzucili mnie

osobiście, w czterech pozostałych posłużyli się w tym celu psami.

— To nie mój problem, Malfoy — zaszczebiotał radośnie Weasley, kiedy wróciłem do

jego biura z pustymi rękami i obandażowanym po ugryzieniu przedramieniem. — Podstawą

twojego zwolnienia warunkowego jest, że masz dostarczyć dowód zatrudnienia w terminie

nie dłuższym niż dwa tygodnie od wyjścia z więzienia. Widocznie problem tkwi w twoim

nastawieniu, na co z pewnością doskonałym lekarstwem będzie kolejne sześć miesięcy w

Azkabanie. Nie starasz się wystarczająco.

Tak, nie staram się wystarczająco. Typowy, leniwy śmierciożerca, który tylko marzy, aby

wrócić do swojej luksusowej celi.

Kiedy pojawiłem się następnego dnia z dokumentem potwierdzającym zatrudnienie mnie

przez Hugona Greengrassa (dzięki ci, człowieku!), rozczarowanie Weasleya było tak

oczywiste, iż praktycznie oczekiwałem, że dostanie ataku apopleksji z czystej frustracji. Ale

potem przeczytał, że dostałem posadę nocnego stróża w redakcji „Proroka” z głodową pensją

i nie czeka mnie los lepszy niż dobrze traktowanego skrzata.

— Odpowiednia praca dla takiej fretki-palanta jak ty — roześmiał się. Jeżeli nie mógł

odesłać mnie do Azkabanu, chciał mieć chociaż pewność, że moje życie stanie się piekłem na

ziemi.

Jeszcze tylko podłoga na jednym piętrze i mam weekend. Niech to szlag, kolana tak

bardzo bolały mnie dziś wieczorem. Wspierając się na miotle jak na lasce, aby choć trochę

odciążyć nogi, obszedłem pomieszczenia. Każdy kosz na śmieci był pusty, podłoga wokół

wszystkich biurek czysta. Większość pracowników nie zadawała sobie nawet trudu, aby

niepotrzebne papiery wyrzucać w odpowiednie miejsce, upuszczali je po prostu na parkiet.

Niech śmierciożerca sprząta. Co właśnie robiłem. Bo na tym polegała moja praca .

I do tego ta cipa Brown. Według niej świetnym sposobem na zabawę było wysyłanie

każdemu liścików napełnionych brokatem tylko po to, żebym ja miał więcej zamiatania.

Idiotka prowadziła rubrykę z poradami, które zawsze były kompletnie do kitu. To wprost nie

do uwierzenia, jak wielu ludziom spieprzyła życie swoimi durnymi pomysłami.

Jedno z moich kolan całkowicie zesztywniało. Zatrzymałem się, aby je rozmasować.

— No dalej, cholero! Ruszaj się! — błagałem. Byłem dość oszczędny z maścią, chcąc,

żeby wystarczyła mi jeszcze na kilka dni. W chwili, kiedy zmieniła się pogoda, Chalmers

prawdopodobnie zachichotał z radości, wiedząc, jaki będę z tego powodu zirytowany. Nie

oszukuj się, Draco. Jeśli tylko uda mi się wstać z łóżka, jutro po południu odwiedzę aptekę

tego zboczeńca, bez słowa podając mu pusty słoiczek po lekarstwie. A on, ta mała, łysa

ropucha, obliże usta, ręce zatrzęsą mu się w oczekiwaniu, a potem powie piskliwym głosem:

— Och, panie Malfoy, oczekiwałem pana. Dokończymy nasze interesy na zapleczu?

Tylko raz, jeden jedyny raz w życiu chciałbym odpowiedzieć mu głośno, tak, żeby

wszyscy usłyszeli:

— Absolutnie nie, ty pierdolony kryptopedale. Co powiesz na obciąganie tutaj? Obaj

wiemy, że nie mam pieniędzy, aby zapłacić ci za maść, a bez niej nie dam rady chodzić.

Skoro moje usta na twoim kutasie są walutą, rozpinaj spodnie tu i teraz.

Ostatnia wizyta w Świętym Mungu sprawiła, że zapałałem patologiczną nienawiścią do

uzdrowicieli, którzy poskładali mnie z powrotem do kupy tylko po to, abym mógł wziąć

udział w procesie. Ironia całej sytuacji jakoś im umknęła. Bycie po przegranej stronie

oznacza, że otoczeniu wolno przymknąć oko na starą zasadę, iż nie rzuca się nikomu

przekleństwa w plecy. Miałem cholerne szczęście, że nikt mnie nie zabił, choć szczerze

mówiąc, jeśli tak by się stało, czy mógłbym kogokolwiek winić? Gdyby to moja rodzina

została skrzywdzona przez tego szaleńca w sposób, w jaki dostało się od niego innym... och,

chwileczkę! Sam fakt znalezienia się po jego stronie oznaczał krzywdę. Biorąc pod uwagę, że

w szpitalu wyleczono mnie ze skutków zaklęć, jakimi oberwałem od stronników Pottera,

poważnie podejrzewałem, że moje męczarnie w ciągu kolejnych tygodni były czymś odrobinę

więcej niż zwykłym rewanżem.

Śmierciożerca cierpi? Cóż, taki ból to jeszcze nic. Przetrzymajmy go kolejne dwadzieścia

minut. Tak, tak, może i jestem paranoidalny, ale dla Malfoya oznacza to tylko inny sposób

powiedzenia „rozsądny”. Wolałem ssać kutasa Chalmersa, niż tam wrócić i niech to będzie

miarą, jak bardzo tego miejsca nienawidziłem.

Moje kolano wreszcie ożyło, więc dokuśtykałem do biurka Brown, otoczonego małymi

stosami fioletowego brokatu. Mamrocząc pod nosem „suka, suka, suka” zamiotłem wszystko

i usiadłem, żeby odpocząć, poczytać dzisiejsze listy i uraczyć się moją codzienną porcją

śmiechu. Uwielbiałem to. Jedyna rzecz bardziej żałosna od problemów tych ludzi to porady,

jakimi karmiła ich Brown. A fakt, że jeszcze jej za to dobrze płacili, był więcej niż irytujący.

Początkowo czytałem dla zabawy, ponieważ rozrywka była czymś, co teraz praktycznie

dla mnie nie istniało — zastąpiła ją gorzka ironia — i nauczyłem się czerpać przyjemność,

skąd tylko się dało. Jednak po kilku tygodniach zacząłem odpisywać tym, którym Brown

jeszcze nie zdążyła. Częściowo dla żartu, a częściowo dlatego, że poza listami do matki

stanowiło to dla mnie jedyną możliwość wyrażenia siebie. Skrajne poniżenie dwadzieścia

cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu nigdy nie było moją mocną stroną,

dlatego w pisanych przez siebie odpowiedziach zawierałem stuprocentowego Draco Malfoya.

Dzisiejsza ofiara wcale nie okazała się mniej histeryczna:

Droga Lavie,

mój chłopak mówi, że jestem krową. Co może mieć na myśli?

Zaryczana mieszkanka Manchesteru

Brown odpowiedziała w typowy dla siebie sposób:

Droga mieszkanko Manchesteru...

Początkowo napisała Droga Zaryczana , co potem wykreśliła. Merlinie, ratuj mnie przed

idiotami tego świata.

Ty i Twój chłopak macie problemy z komunikacją. Poproś, aby usiadł obok Ciebie i

spójrzcie sobie prosto w oczy. Nie pozwól mu wymigać się od rozmowy.

W tym miejscu Brown wstawiła swoje logo, małe serduszko. Kierowany nagłą potrzebą

wydałem z siebie dźwięk imitujący odgłos wymiotów.

Nie spuszczając z niego wzroku, powiedz: „Kochanie, nie umiemy się dogadać. Co

dokładnie masz na myśli, nazywając mnie w ten sposób? Co znaczy słowo krowa, kiedy

odnosisz je do mnie?” Zapewniam Cię, że gdy tylko znajdziecie nić porozumienia, Twój

związek zyska dużo solidniejsze podstawy. Proszę, daj znać, jak przebiegła rozmowa. Zależy

mi na tym.

Mnóstwo serdecznych pocałunków,

Lavie

Głupia suka. Zmiąłem kartkę z tymi bzdurami i wyrzuciłem ją. Nie tylko odpisywałem w

imieniu Brown osobom, które pozostawiała bez odpowiedzi, ale ostatnio zacząłem też karmić

kosz na śmieci tą częścią listów jej produkcji, które nie zdążyły jeszcze zostać wysłane,

zastępując je własnymi. Dzisiejszą porcję wypocin do porannego wydania gazety Brown

oddała już elfom obsługującym drukarnię. Odpowiedź, którą zacząłem pisać, była jedną z

przesyłanych adresatom bezpośrednio.

Droga przedstawicielko cielęcej bezradności,

to, co kryje się za tymi słowami, oznacza, że wkurzasz go niemiłosiernie i że ma zamiar Cię

rzucić. Bądź tą, która śmieje się ostatnia, wykopując tyłek tego drania na ulicę, i to jak

najszybciej, zwracając się przy tym do niego następująco: „Obraziłeś mnie ostatni raz, ty

niepotrafiący się wysłowić cymbale. Drzwi do tej obory są dla ciebie zamknięte”. A gdy

wywalisz go już na zbity pysk, popracuj nad szacunkiem do samej siebie. Przestań być

magnesem dla skończonych dupków.

Pozdrawiam,

Lavender

Jako premię dorysowałem przekreślone ukośnie kółko z napisem „dupek” w środku.

Komunikacja? Z mężczyzną, który nazywa ją krową? Sensowniejsze byłoby przeklęcie

jego jaj. O czym Brown myślała? Oczywiście autorka listu prawdopodobnie jest krową, ale

dlaczego ma znosić zniewagi tego idioty? Jeśli musisz kogoś obrażać, to przynajmniej wysil

się na coś więcej niż pięcioliterowe słowo. Już taka lafirynda ma ich dziewięć.

Kolejny list zdecydowanie różnił się od bzdur, które zwykle wpadały przez pocztowe

okienko nad drzwiami.

Droga Lavie,

jestem dwudziestokilkuletnim mężczyzną. Wziąłem ślub w dość młodym wieku, a kobieta, z

którą się ożeniłem, to cudowna osoba. Chciałaby powiększyć rodzinę, jednak na razie

zniechęcam ją do tego pomysłu, przez co dochodzi między nami do ostrych kłótni. Mam

wszystko, o czym myślałem, że jest mi potrzebne do szczęścia. Miły dom, wspaniałą pracę,

fantastyczną żonę. Sprawy układają się świetnie. Aby być uczciwym, muszę przyznać, że myśl

o takim właśnie życiu pozwoliła mi przetrwać wojnę. Pragnę dzieci, ale ostatnio zacząłem

podejrzewać, że chyba czuję pociąg do mężczyzn i okropnie mnie to przeraża. Czy

powinienem ulec żonie? Przed ślubem nie miałem wielu doświadczeń seksualnych i

zastanawiam się, czy to tylko zwyczajna ciekawość. Bo sama ciekawość nie oznacza jeszcze,

że jestem gejem, prawda?

Zasmucony

Brown nie odpowiedziała na ten list, co wcale mnie nie zaskoczyło. Wszystko poza

problemami młodych kobiet próbujących złowić w sidła przyszłych małżonków wykraczało

poza jej możliwości intelektualne. Obsesyjnie myślała tylko o tym jednym. Prawdopodobnie

rano wręczy list swojej asystentce, babie równie beznadziejnej i pozbawionej mózgu jak ona

sama, która prawie na pewno także nie będzie potrafiła udzielić temu biednemu, żałosnemu

idiocie należnej mu rady.

Ale ja potrafiłem.

Drogi Zasmucony,

czyś Ty kompletnie oszalał? Proszę, nie decyduj się na dzieci, jeżeli masz choćby

najmniejsze podejrzenie, że jesteś homoseksualny. Nie, jeśli Twoja żona ma coś przeciwko

dzieleniu się Twoim penisem. Z innymi mężczyznami. Wyjdź z domu, poszukaj faceta, który

obliże się na widok Twojego tyłka i złóż mu propozycję. To nie tak trudne jak numerologia.

Jeśli ręka kolesia na Twoim kutasie sprawi, że zaczniesz krzyczeć: „Obciągnij mi

natychmiast, bo inaczej cię zabiję!” zamiast z przerażeniem wzywać aurorów, uważam, że

sprawa stanie się oczywista. Zakładam, że Ty i Twoja żona macie coś w rodzaju niepisanej

umowy o dotrzymywaniu wierności. Do diabła z tym. Dużo lepiej będzie, jeśli okażesz się

wobec niej „niewierny” teraz, niż gdybyś za dziesięć lat zaczął wymykać się do Londynu, aby

podrywać gejów w barach w ramach serii jednorazowych numerków, bo seks z nią niczym nie

różni się od pieprzenia butelki po mleku.

Być może jesteś jedynie ciekawy, biorąc pod uwagę, jak mało seksualnego doświadczenia

zdobyłeś przed ślubem...

Założyłem, że był to jego sposób na określenie obmacywanek z żoną, czyli jedynej ich

aktywności na tym polu aż do nocy poślubnej.

...ale równie dobrze możesz być homoseksualistą. Jeśli kochasz swoją żonę, zrób jej tę

przysługę i dowiedz się dokładnie, czego pragniesz. Ona jest teraz wystarczająco młoda, aby

urządzić sobie życie z kimś jeszcze. Co się stanie w innym przypadku? Zaprzeczając swojej

orientacji teraz i przyznając się do niej, gdy żona będzie miała czterdzieści pięć lat, z

pewnością zagwarantujesz sobie co najmniej trzy zaklęcia kastrujące, które wyśle w Twoim

kierunku. A ja wcale bym jej za to nie winiła.

Pozdrawiam,

Lavender

Odpowiedź Brown z pewnością byłaby jakimś histerycznym, długim kazaniem na temat

świętości małżeństwa i serią zawoalowanych aluzji, iż naszą rolą na tym świecie jest

płodzenie dzieci, które kiedyś tam również wezmą ślub. Podejrzewałem, że brała łapówki od

organizatorów przyjęć weselnych i sprzedawców artykułów dla niemowląt, ponieważ

wszystkie jej porady ograniczały się do kierowania ludzi do kościelnej nawy lub na szpitalny

oddział położniczy.

Ach, dosyć tego dobrego. Grzesznicy nie zasługują na odpoczynek, czas wracać do pracy.

Włożyłem list do koperty i razem z poprzednim wrzuciłem do pocztowego zsypu, aby sowy

mogły je rano odebrać i roznieść do adresatów, po czym ponownie zabrałem się za

zamiatanie.

Biedny skubaniec. Współczułem mu. Sam nigdy nie miałem żadnych wątpliwości, co

lubię. Gdyby wojna wszystkiego nie spieprzyła, oczywiście uszanowałbym świętą tradycję i

ożenił się, by zapewnić kontynuację mojego rodu. Oboje z Pansy doskonale się w tej kwestii

dogadaliśmy. Ona zostałaby panią Malfoy, a ja wypełniłbym swój obowiązek względem

rodziny, po czym wypuściłbym się w miasto i robił dokładnie to, co odradzałem Panu

Zasmuconemu i Żałosnemu Idiocie, czyli wyruszał na podryw do gejowskich barów przy

każdej nadarzającej się okazji. Przynajmniej ta jedna dobra rzecz wynikła z całkowitej

konfiskaty dóbr Malfoyów przez ministerstwo — wolno mi było pieprzyć, kogo chciałem.

Nie pozostało nic, co mogłem odziedziczyć, więc odpadła także konieczność zawierania

małżeństwa. Chociaż ciągle nie pogodziłem się z myślą, że na mnie ród się skończy,

musiałem przyznać, iż wszelkie perspektywy urwały się wraz ze śmiercią Pansy.

Kochana Pansy. Jej gardłowy śmiech i zawsze cięty dowcip...

Gdybym nie myślał o Pansy, nie potknąłbym się o kosz na śmieci. Nie uderzyłbym głową

o stojące przede mną biurko. I nie skończyłbym w szpitalu ze wstrząśnieniem mózgu.

Sobota, 21 września 2004, godzina 7:34

Pomimo bólu i przytłaczającego uczucia oderwania od rzeczywistości, gdy tylko się

ocknąłem, od razu wiedziałem, gdzie jestem. Przejmująca, ohydna woń środków

odkażających i swędzenie w koniuszkach palców z powodu nadmiernie wykrochmalonej

pościeli musiały oznaczać Świętego Munga.

W głowie mi łomotało, a gdy upadałem, musiałem wylądować na prawym kolanie, bo

teraz bolało jak jasna cholera. Kombinacja krochmalu i pozostałości po zaklęciu

dezynfekującym posiały zamęt w moich zatokach. Kichnąłem, przez co wszystko zabolało

mnie milion razy bardziej. Nie wiedziałem, czy złapać się za kolano czy głowę.

— Nie śpi pan, panie Malfoy? — zapytał surowy głos. — Jeśli chce pan wymiotować,

proszę zrobić to teraz. — Otworzyłem powoli oczy. Nade mną stała pielęgniarka,

przyciskając jedną ręką do brzucha basen tak mocno, że pobielały jej kłykcie. — Nie mam

ochoty zmieniać pościeli.

Biorąc pod uwagę wyraz jej twarzy i brutalny uścisk dłoni, z pewnością śmierciożercy

zabili w czasie wojny kogoś z jej bliskich i teraz potrzebowała tylko niewielkiego pretekstu,

aby stłuc mnie tym basenem na krwawą miazgę. Rzygowiny na pościeli z pewnością by

wystarczyły. Nie patrzyła na moją twarz, tylko na przedramię. Na Mroczny Znak.

Schowałem naznaczona rękę pod kołdrę i odprawiłem ją machnięciem drugiej.

Zamknąłem oczy.

— Niech pan nie zasypia — warknęła. — Uzdrowiciel musi wykonać powtórne badania.

Podejrzewa, że ma pan wstrząśnienie mózgu.

Zapewne medyk miał rację. W Azkabanie pobito mnie kilka razy i dokładnie taki sam

rodzaj bólu i zawrotów głowy czułem, gdy jeden z aurorów rozbił na niej krzesło. Uniosłem

powieki.

— Już mnie badano? — wychrypiałem.

— Tak, zaraz jak pana przynieśli. Nie istniało jednak zagrożenie życia, a uzdrowiciela

wezwano do innego przypadku. Przyjdzie tu niedługo. To była pracowita noc — dodała z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: