SILNIK NAPĘDZANY ENERGIĄ STAŁYCH MAGNESÓW.pdf

SILNIK NAPĘDZANY ENERGIĄ STAŁYCH MAGNESÓW

Jorma Hyypia

Artykuł ten ukazał się pierwotnie w wiosennym wydaniu nie ukazującego się już pisma

Science & Mechanics (Nauka i mechanika) z. 1980 roku. Przedrukowujemy go w nadziei, że

to urządzenie zainspiruje nowe pokolenie wynalazców do własnych poszukiwań. Z naszych

ustaleń wynika, że konstruktor tego silnika, Howard Johnson, otrzymał na niego patent w

roku 1979 oraz kolejny związany z nim w roku 1993. Duncan M. Roads

Nie udzielamy patentów na maszyny typu perpetum mobile – oznajmili eksperci

amerykańskiego urzędu patentowego.

– To nie będzie działało, ponieważ przeczy zasadzie zachowania energii – twierdzili kolejno

jeden po drugim fizycy.

Wynalazca Howard Johnson nie jest jednak człowiekiem, którego można by łatwo zniechęcić

takimi z pozoru autorytatywnymi opiniami. Dzisiaj jest posiadaczem patentu USA nr

4151431, który opisuje sposób generowania siły motorycznej, jaką uzyskuje się w silniku

konwencjonalnym, wykorzystując do tego energię zawartą w atomach stałych magnesów.

Tak, tak! Johnson odkrył sposób budowy silnika, który pracuje bez dostarczania mu z

zewnątrz energii elektrycznej ani jakiejkolwiek innej!

Ogromne znaczenie tego wynalazku jest wręcz oczywiste, zwłaszcza w obliczu alarmującego,

narastającego kryzysu energetycznego. Johnson nie usiłuje jednak lansować swojego dzieła

jako końcowego i ostatecznego rozwiązania wszelkich problemów związanych z brakiem

energii. Ma przed sobą ważniejsze zadania do wykonania. Po pierwsze, istnieje potrzeba

udoskonalenia jego prototypów laboratoryjnych i przekształcenie ich w urządzenia robocze

działające niezawodnie w praktycznych zastosowaniach, a zwłaszcza udoskonalenie

generatora prądu elektrycznego o mocy 5 kilowatów znajdującego się już w budynku, w

którym prowadzi swoje badania. Drugim i być może trudniejszym do wykonania zadaniem

jest przekonanie grona sceptyków, że jego pomysły dadzą się praktycznie zastosować.

Johnson, który od dziesiątków lat zmaga się ze sceptykami, potrafi być bardzo

przekonywający przy bezpośrednim spotkaniu, ponieważ ma do zaoferowania więcej niż

tylko teorie – jest w stanie zademonstrować działające modele, które bez cienia wątpliwości

generują siłę motoryczną wykorzystując do tego wyłącznie stałe magnesy.

Kiedy redaktor pisma Science & Mechanics wysłał mnie w tysiącmilową (1600 km) podróż

do Blacksburga w stanie Wirginia w celu spotkania się z tym wynalazcą, jechałem tam jako

“sceptyk z otwartym umysłem", były naukowiec z zacięciem badawczym, który nie miał

zamiaru dać się nabrać. W ciągu dwóch dni ze sceptyka stałem się “wierzącym". Oto, jak do

tego doszło.

WYKONANIE CZEGOŚ NIE DO POMYŚLENIA

Howard Johnson nie traktuje “praw" nauki jako świętości. Zmaganie się z czymś, co jest nie

do pomyślenia dla innych, jest jego drugą naturą. Jeśli jakieś prawo staje mu na przeszkodzie,

bez respektu dla niego stara się je obejść, aby zobaczyć, co jest po jego drugiej stronie.

Uporczywy opór, jaki spotyka go ze strony środowiska naukowego, tłumaczy następująco:

– Fizyka jest nauką o mierzeniu, zaś fizycy są szczególnie uczuleni na zasadę zachowania

energii. Z tego względu stają się sędziami, którzy pouczają nas, których praw gry nie wolno

nam łamać, przy czym nie mają zielonego pojęcia, o jaką grę chodzi. Tak się boją, że ja i moi

współpracownicy pogwałcimy któreś z tych praw, że robią wszystko co możliwe, aby

poucinać nam za to głowy!

Howard Johnson

Krytycy twierdzą, że Johnson oferuje rozwiązanie problemów energetycznych w rodzaju

“bezpłatnego lunchu" 1 i upierają się, że coś takiego w ogóle nie może istnieć.

Johnson protestuje, nieustannie przypominając, że nigdy nie sugerował, iż jego wynalazek

dostarcza czegokolwiek w zamian za nic. Podkreśla fakt, że nikt nigdy nie wspomina o

“bezpłatnym lunchu", kiedy jest mowa o wyzwalaniu olbrzymich ilości energii przy pomocy

reaktorów jądrowych i bomb atomowych. Uważa, że zasada działania jego wynalazku

wykazuje duże podobieństwo do tego procesu.

Johnson jest pierwszym, który przyznaje, że nie ma pojęcia, skąd pochodzi energia, którą

wykorzystuje. Sądzi jednak, że to może być energia związana z wirowaniem elektronów (ich

spinem) – być może w postaci “nie znanych na razie cząsteczek".

Jak inni fizycy reagują na sugestię Johnsona, że może istnieć cząsteczka atomowa zupełnie

nie zauważona przez fizyków nuklearnych? Johnson powiada:

– Sądzę, że uczciwie będzie, jeśli powiem, że większość z nich jest wręcz oburzona.

Z drugiej strony kilku nawróconych naukowców, w tym związanych z wielkimi, szeroko

znanymi laboratoriami naukowymi, zostało do tego stopnia zaintrygowanych tym

wynalazkiem, że przyznają, iż musi istnieć jakieś wyjaśnienie tego zjawiska, i że może nim

być jakaś “cząsteczka" lub dotychczas nie znana własność struktury atomowej.

Artykuł ten opatrzony został wstępem opisującym w skrócie kontrowersje dotyczące j ego

wynalazku i aby być uczciwym wobec niego, przyjrzyjmy się jego twierdzeniom z otwartym

umysłem, nawet jeśli będzie to oznaczało chwilowe odłożenia na bok dostojnej zasady

oficjalnej nauki – przynajmniej do czasu, aż ta sprawa zostanie w pełni wyjaśniona. Główne

pytanie, na które postaramy się tu odpowiedzieć, brzmi: Czy silnik Johnsona na stały magnes

działa?

Zanim przystąpimy do poznania odpowiedzi na to pytanie, musimy wpierw odpowiedzieć

sobie na inne, drążące niewątpliwie wszystkich pytanie: Czy Johnson jest rzetelnym

badaczem, czy też może tylko zwariowanym wynalazcą w rodzaju “garażowego

majsterklepki"? Przedstawiona poniżej krótka charakterystyka jego osoby nie pozostawia

cienia wątpliwości, że mamy tu do czynienia z kompetentną i wiarygodną osobą.

Po siedmiu latach studiów w college'u i na uniwersytecie Johnson pracował przy projektach

związanych z energią atomową w Oak Ridge, prowadził badania z zakresu magnetyzmu rzecz

firmy Burroughs oraz pełnił funkcję naukowego konsultanta w zakładach Lukens Steel.

Partycypował w rozwoju medycznych przyrządów elektrycznych, z urządzeniami do

wykonywania iniekcji włącznie. Skonstruował dla wojska ceramiczny tłumik, który zapewnia

całkowite wyciszenia małego generatora na odległość 50 stóp (15 m). Tłumik ten jest

produkowany od osiemnastu lat. Jego wkład w rozwój przemysłu silnikowego to: hamulec

histerezyjny, nie powodujące blokowania materiały hamulcowe do zastosowań

przeciwpoślizgowych, nowa metoda regeneracji wykładzin hamulcowych oraz metoda

rozpuszczania włókien azbestowych. Pracował również nad wyciszaniem małych silników

oraz nadprzewodnikami. Udoskonalił dziewięćdziesięciodwubiegunowy, bezszczotkowy

generator, który został zastosowany w kołach Lincolnów jako kontroler poślizgu. To ostatnie

urządzenie zredukowało koszt wcześniejszego urządzenia przez zastosowanie plastyków

zbrojonych metalem w rotorze i stojanie. Ogólnie mówiąc, Johnson jest współwłaścicielem

około 30 patentów z dziedziny chemii i fizyki.

NAUKOWIEC TYPU “SZNURKIEM WIĄZANE"

Mimo tych robiących wrażenie osiągnięć naukowych, ten uprzejmy i niepretensjonalny

wynalazca lubi określać siebie jako naukowiec typu “sznurkiem wiązane". Nie widzi on sensu

w marnowaniu czasu na budowanie wymyślnej aparatury, gdy znacznie prostsze urządzenie

służy równie dobrze przy testowaniu nowych pomysłów. Prototypowe urządzenia

przedstawione na fotografiach załączonych do tego artykułu zostały prowizorycznie

posklejane taśmą klejącą i folią aluminiową, ten ostatni materiał został użyty głównie do

zamocowania pojedynczych stałych magnesów, aby nie rozleciały się na boki.

Myślę, że najlepszym sposobem opisania tych trzech gadżetów będzie przedstawienie moich

własnych wrażeń odniesionych w czasie prezentacji ich działania. W ten sposób będę mógł

przedstawić nie tylko to, co mówi o tym ich twórca, ale również to, czego doznałem w czasie

własnych eksperymentów z nimi. Próbując wyjaśnić, jak to wszystko działa, będziemy

musieli polegać jednak na tym, co mówi o tym ich twórca.

Pierwsze urządzenie składa się z kilkunastu owiniętych w folię magnesów, ułożonych w

szeroki łuk. Każdy z magnesów jest lekko podgięty z obu końców na kształt spłaszczonej

litery U, aby poprawić koncentrację pola magnetycznego w miejscu, gdzie zachodzi tego

potrzeba. Krzywizna całego zestawu magnesów nie ma szczególnego znaczenia, z wyjątkiem

tego, że uwidacznia, iż odległość między magnesami stojana i poruszającym się pojazdem jest

mało istotna. Przezroczysta plastykowa płyta znajdująca się u góry tego zestawu magnesów

podtrzymuje odcinek plastykowych szyn kolejowych. Pojazd zbudowany jest na kształt

wagonu towarowego – platformy kolejowej, na której spoczywa para wygiętych magnesów

oraz swego rodzaj obciążnik, którego rolę spełnia niekiedy zwykły kamień. Obciążnik jest

potrzebny do utrzymania wagonu na torze i stanowi przeciwwagę dla potężnych sił

magnetycznych usiłujących zepchnąć wagon na bok. I to w zasadzie wszystko, co można

powiedzieć na temat budowy tego modelu “silnika liniowego".

Byłem przygotowany na to, że nadwerężę sobie wzroku usiłując dostrzec oznaki

jakiegokolwiek ruchu pojazdu. Ale jak się okazało, niepotrzebnie się martwiłem. W

momencie, w którym wynalazca ostrożnie opuścił pojazd na jeden z końców szyn, pojazd z

miejsca przyspieszył i dosłownie śmignął na ich drugi koniec spadając na podłogę! “No, no!"

– pomyślałem sobie.

Postanowiłem sam przeprowadzić to doświadczenie. W chwili gdy umieszczałem pojazd na

szynach, wyczułem oddziaływanie potężnych sił magnetycznych. Bardzo delikatnie

ustawiłem go na początku torów, uważając, aby nie pchnąć go przy tym do przodu. Gdy go

puściłem, ponownie śmignął i znalazł się na podłodze na drugim końcu szyn. Wiedząc, że

będę pytany, czy tory nie były pochylone, zmieniłem kierunek ruchu puszczając pojazd z

drugiego końca toru. Wszystko przebiegło tak samo. Tak naprawdę pojazd może

przemieszczać się również pod górę, nawet przy znacznym nachyleniu. W świetle tych

testów, biorąc pod uwagę znaczą prędkość pojazdu, należy stwierdzić, że nie może tu być

mowy o jakimkolwiek zwyczajnym efekcie ubocznym lub “brzegowym".

Na przedstawionym niżej zdjęciu uchwycony został moment, w którym pojazd był mniej

więcej w połowie drogi. Zdjęcie to wykonano z wykorzystaniem flesza. Nie ma możliwości,

aby mógł on tkwić nieruchomo w tym miejscu, chyba że w jakiś sposób udałoby się go

przytwierdzić do torowiska.

Drugie urządzenie składa się z magnesów w kształcie litery U ustawionych w dosyć luźnym

porządku na kształt angielskiego megalitu Stonehenge. Urządzenie umieszczone jest na

przezroczystej plastykowej płycie przymocowanej do płyty ze sklejki przytwierdzonej od

spodu do swobodnie obracającego się koła wykonanego z deski do jeżdżenia (skateboardu).

Zgodnie z udzieloną mi instrukcją zbliżyłem ośmiouncjowy (0,23 kg) magnes ogniskujący do

pierścienia większych magnesów, utrzymując go w odległości co najmniej 4 cali (10 cm) od

niego. Czterdziestofuntowy (18,14 kg) zestaw magnesów z miejsca zaczął się obracać i w

rezultacie rozpędził się do dużej prędkości, którą utrzymywał tak długo, jak długo

ogniskujący magnes był trzymany w polu magnetycznym. Kiedy zmieniłem kierunek

biegunów magnesu ogniskującego, całość ruszyła w przeciwną stronę.

Cały ten zestaw to dość prymitywny model silnika, niemniej dowodzi on, że jest możliwe

zbudowanie silnika napędzanego wyłącznie przez stałe magnesy.

Trzecie urządzenie wygląda jak kości prehistorycznego morskiego stworzenia i składa się z

tunelu wykonanego z elastycznego materiału magnetycznego, który można łatwo wyginać

nadając mu kształt pierścieni. Jest to jeden z modeli demonstracyjnych, które Johnson zabrał

do amerykańskiego urzędu patentowego w czasie zabiegów zmierzających do uzyskania

patentu. Zazwyczaj rzecznicy patentowi poświęcają petentowi nie więcej niż kilka minut,

jednak z urządzeniem Johnsona bawili się prawie godzinę.

Przepychania Johnsona z urzędem patentowym trwały około sześciu lat, zanim uzyskał

patent. W końcu pogratulowano mu ostatecznego zwycięstwa nad biurokracją patentową oraz

pomysłowości. Tym, co najbardziej go zdumiało, było włączenie do opisu patentowego

diagramu, który nie ma z nim nic wspólnego. Osoby, które będą chciały zapoznać się z tym

patentem, informuję, że nie powinny zwracać uwagi na “ferrytowy" wykres umieszczony na

pierwszej stronie, bowiem dotyczy on zupełnie innego patentu!

Tunelowe urządzenie pracowało bez zarzutu, kiedy składałem wizytę w biurze wynalazcy.

Johnson zauważył, że gumowe magnesy są około tysiąca razy słabsze od kobaltowo-

samarowych zastosowanych w pozostałych modelach. Z silnymi magnesami związany jest

jeden poważny problem – są zbyt drogie. Według wynalazcy magnesy użyte do wirującego

urządzenia przypominającego wyglądem Stonehenge kosztują ponad tysiąc dolarów. Nie ma

jednak potrzeby liczyć na obniżenie ich ceny w wyniku wdrożenia ich masowej produkcji,

jako ze Johnson i U.S Magnets and Alloy Co. (firma produkująca magnesy i stopy) są w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: