Daniel Silva - Spowiednik.pdf - Daniel Silva - Arekszefunio

Daniel Silva

Spowiednik

Przełożył: Jędrzej Burakiewicz

Tytuł oryginału: The Confessor

Il restauratore Davidowi Bullowi

i, jak zawsze,

mojej żonie Jamie

oraz moim dzieciom Lily i Nicolasowi

Roma beuta est; causafinita est

Rzym orzekł, sprawa skończona

św. Augustyn

Część pierwsza

Kamienica w Monachium

Monachium

Kamienica przy Adalbertstrasse 68, położona w modnej dzielnicy Schwabing,

była jedną z ostatnich niezaanektowanych jeszcze przez coraz liczniejszą hałaśliwą

monachijską bohemę. Wciśnięta pomiędzy dwa pełne uroku przedwojenne budynki

z czerwonej cegły wyglądała na ich brzydszą siostrę. Była niska i przysadzista, z

fasadą pokrytą popękanym beżowym tynkiem. Zamieszkująca ją społeczność

składała się ze studentów, artystów, anarchistów i zdeklarowanych punkrockersów;

władzę nad nimi sprawowała despotyczna Frau Ratzinger, która, jak wieść niosła,

mieszkała w stojącym tu poprzednio budynku, nim aliancka bomba zrównała go z

ziemią. Co aktywniejsi społecznie mieszkańcy z pogardą określali kamienicę jako

katastrofę architektoniczną. Jej obrońcy natomiast mówili, że jest wspaniałym

przykładem artystycznego nieładu, który sprawiał, że dzielnicę Schwabing

nazywano kiedyś Montmartre’em Niemiec Schwabing Hessego, Manna i Lenina. I

Hitlera, mógłby dodać profesor pracujący w pokoju na drugim piętrze, choć niewielu

mieszkańców lubiło, by im przypominano, że młody Adolf szukał natchnienia wśród

tych cichych, porośniętych drzewami uliczek.

Studenci i koledzy z pracy zwracali się do profesora „Herr Doktorprofessor

Stern”. Dla przyjaciół z sąsiedztwa był po prostu Benjaminem, a dla rzadkich gości z

rodzinnych stron – Binyaminem.

W niepozornym kamienno-szklanym zespole biur w północnej części Tel

Awiwu, gdzie mimo że wciąż prosił o jej zniszczenie, znajdowała się kartoteka

dokumentująca jego burzliwą młodość, zawsze znany był jako Beni, najmłodszy z

dwunastu niesfornych synów Ariego Szamrona. Benjamin Stern oficjalnie był

pracownikiem Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, ale od czterech lat

wykładał w Monachium jako profesor studiów europejskich, zaproszony tu przez

renomowany Uniwersytet Ludwika Maksimiliana. Jego wyjazd nabrał charakteru

bezzwrotnej pożyczki zaciągniętej w Jerozolimie przez tę uczelnię, co profesorowi w

ogóle nie przeszkadzało. Dziwną koleją losu życie w Niemczech było dla Żydów

znacznie przyjemniejsze niż w Jerozolimie czy Tel Awiwie.

Fakt, że jego matka przeżyła potworności getta w Rydze, nadawał mu

szczególną, choć wątpliwej jakości pozycję wśród innych lokatorów Adalbertstrasse

68. Profesor był dla nich ciekawostką i sumieniem zarazem. Zgłębiali z nim

przyczyny trudnego położenia Palestyńczyków. Z łatwością stawiali mu pytania,

których nie zadaliby rodzicom czy dziadkom. Był ich życiowym doradcą i zaufanym

mędrcem. Przychodzili do niego po rady na temat studiów. Zwierzali mu się z

zawodów miłosnych. Buszowali w jego lodówce, gdy byli głodni, i w jego portfelu,

gdy byli spłukani, a co najważniejsze, był ich rzecznikiem we wszelkich sporach ze

straszliwą Frau Ratzinger. Profesor Stern jako jedyny spośród mieszkańców nie bał

się jej. Zawiązała się między nimi bardzo silna więź. Alex, student psychologii

mieszkający na ostatnim piętrze, twierdził, że to syndrom sztokholmski, relacja

więzień-strażnik, mistrz-sługa. Ale chodziło o coś więcej: profesor i starsza pani

zdawali się mówić wspólnym językiem.

W zeszłym roku, gdy jego książka o konferencji w Wannsee stała się

międzynarodowym bestsellerem, profesor Stern rozważał pomysł przeprowadzenia

się w lepsze miejsce, może z ochroną z prawdziwego zdarzenia i widokiem na

Englischer Garten, gdzie inni lokatorzy nie traktowaliby jego pokoi jak dodatkowej

własnej powierzchni mieszkaniowej. Ten pomysł wywołał panikę. Któregoś

wieczoru zjawili się razem u niego i złożyli oficjalną prośbę, by został. Poczynili

wiele obietnic. Nie będą podkradać mu jedzenia, nie będą prosić o bezzwrotne

pożyczki, będą szanować jego spokój i nie będą go prosić o radę, chyba że okaże się

to absolutnie konieczne. Profesor uległ i po miesiącu jego mieszkanie znów stało się

świetlicą mieszkańców kamienicy przy Adalbertstrasse 68. W skrytości ducha cieszył

się z tego. Te zbuntowane dzieci były jedyną rodziną, jaka mu została.

Hałas przejeżdżającego ulicą tramwaju rozproszył jego uwagę. Podniósł wzrok i

spojrzał na pojazd znikający za rozłożystym kasztanowcem. Sprawdził godzinę –

jedenasta trzydzieści. Pracował nad książką od piątej rano. Co takiego powiedział

Orwell o pisaniu? „Przerażająca, wycieńczająca walka, jak przeciągający się atak

bolesnej choroby”. Czasem Benjamin Stern myślał, że ta książka może okazać się

śmiertelna.

Zamrugała czerwona lampka automatycznej sekretarki. Miał zwyczaj wyłączania

dzwonka, żeby telefon nie przeszkadzał mu w pracy. Powoli, jak saper wybierający

przewód do przecięcia, wyciągnął rękę i wcisnął przycisk. Głośniczek wybuchnął

heavy-metalową muzyką, po czym profesor usłyszał wiadomość brzmiącą jak

wojenny okrzyk: „Mam dobre wieści, Herr Doktorprofessor. Zanim minie dzisiejszy

dzień, będzie na świecie o jednego parszywego Żyda mniej. Wiedersehen, Herr

Doktorprofessor”.

Klik.

Profesor Stern wykasował wiadomość. Zdążył się przyzwyczaić do tych

telefonów. Dzwonili dwa razy w tygodniu, a czasem częściej, jeśli wystąpił w

telewizji lub wziął udział w jakiejś publicznej dyskusji. Znał tylko ich głosy,

każdemu przypisał zwyczajne, niegroźne imię, żeby ich trochę oswoić. Ten facet

dzwonił przynajmniej dwa razy w miesiącu. Profesor Stern nazwał go Wolfie.

Czasem informował o takim telefonie policję, ale zwykle nie zawracał sobie tym

głowy. I tak nic nie mogli zrobić.

Zamknął manuskrypt wraz z notatkami w sejfie ukrytym w podłodze pod

biurkiem. Włożył buty, narzucił na siebie wełnianą kurtkę i wziął z kuchni torbę ze

śmieciami. Dom był stary i nie miał windy, więc musiał zejść dwa piętra po

Daniel Silva - Spowiednik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: