Daniel Silva - Angielski zabójca.pdf - Daniel Silva - Arekszefunio

Daniel Silva

Angielski zabójca

Przełożył: Piotr Budkiewicz

Phyllis Grann, wreszcie,

i jak zawsze mojej żonie Jamie

oraz moim dzieciom: Lily i Nicholasowi

Gnom: według dawnych wierzeń ludowych duch

podziemia, usposobienie żywiołowych sił ziemi, uważany

za ducha kopalni, kamieniołomów itp.

Słownik języka polskiego PWN

Zatajanie przeszłości to szwajcarska tradycja

Jean Ziegler, The Swiss, the Gold, and the Dead

Prolog

Szwajcaria 1975

Marguerite Rolfe kopała w ogródku, gdyż w gabinecie męża odkryła pewną

tajemnicę. Jak na prace ogrodowe było już dość późno, grubo po północy. Wiosna

roztopiła ziemię; grunt stał się miękki i wilgotny, a łopata bez trudu dawała się

wbijać w glebę, dzięki czemu kobieta mogła pracować niemal bezszelestnie. Była z

tego zadowolona. Jej mąż i córka spali w willi, nie chciała ich budzić.

Dlaczego nie mogło to być coś prostego, jak choćby listy miłosne od innej

kobiety? Wybuchłaby awantura, Marguerite wyznałaby prawdę o własnym związku.

Obydwoje zapomnieliby o kochankach i po jakimś czasie sytuacja w domu

powróciłaby do normy. Nie znalazła jednak listów miłosnych, tylko coś znacznie

gorszego.

Przez chwilę obwiniała samą siebie. Gdyby nie przetrząsała jego gabinetu, nigdy

by nie natrafiła na te zdjęcia. Resztę życia spędziłaby w słodkiej nieświadomości,

żywiąc szczere przekonanie, że jej mąż jest tym, za kogo się podaje. Teraz jednak już

wiedziała. Ten człowiek okazał się potworem, a jego życie pasmem kłamstw:

definitywnych i starannie ukrywanych. Dlatego też ona sama była ich częścią.

Marguerite Rolfe skupiła się na pracy, powoli i zdecydowanie zmierzając do

celu. Po godzinie skończyła. Uznała, że wykop jest odpowiedni: liczył około dwóch

metrów długości i sześćdziesięciu centymetrów szerokości. Piętnaście centymetrów

pod powierzchnią ziemi natrafiła na warstwę gliny, toteż dół musiał pozostać płytki.

Nie miało to znaczenia. Wiedziała, że potrzebuje go tylko tymczasowo.

Uniosła broń. Była to ulubiona strzelba jej męża: wspaniała robota, ręcznie

wykonana dla niego przez mistrza rusznikarstwa z Mediolanu. Już nigdy z niej nie

skorzysta. Ta myśl sprawiła jej satysfakcję. Pomyślała o Annie. Nie obudź się, Anno.

Śpij, kochanie.

Potem weszła do dołu, położyła się na plecach, wsunęła koniec lufy w usta i

pociągnęła za spust.

Dziewczynę zbudziła muzyka. Nie rozpoznała tego utworu i zastanawiała się,

jak udało mu się dotrzeć do jej umysłu. Przez chwilę dźwięki rozbrzmiewały w jej

głowie serią nut, spokojnie cichnąc. Nie otworzywszy oczu, wyciągnęła rękę i

przeszukała fałdy pościeli, dłonią natrafiając na leżący kilka centymetrów od niej

instrument. Przesunęła palcami po wąskiej talii, smukłej, wytwornej szyjce, ku pełnej

gracji krzywiźnie ślimaka. Ubiegłej nocy się kłócili. Teraz nadeszła pora, aby

zapomnieć o dzielących ich różnicach i zawrzeć pokój.

Lekko wstała z łóżka i włożyła szlafrok. Czekało ją pięć godzin ćwiczeń.

Trzynaście lat, czerwcowy, skąpany w słońcu poranek... a ona właśnie tak musiała

spędzić ten dzień i każdy inny tego lata.

Rozciągając mięśnie karku, wyglądała przez okno na skąpany w kwiatach ogród.

Przed jej oczyma rozpościerał się melanż wiosennych barw. Za ogrodem wyrastało

strome zbocze doliny. Wokół piętrzyły się spowite śniegiem szczyty gór, połyskujące

w jaskrawym słońcu. Przycisnęła skrzypce do szyi, gotowa do odegrania pierwszej

etiudy.

Wtedy dostrzegła coś w ogrodzie: pagórek z ziemi i podłużny, płytki dół. Ze

swojego punktu obserwacyjnego w oknie widziała fragment białej tkaniny w

wykopie oraz blade dłonie ściskające lufę strzelby.

– Mama! – krzyknęła. Skrzypce z hukiem upadły na podłogę.

Gwałtownie, bez pukania, otworzyła drzwi do gabinetu ojca. Spodziewała się, że

zastanie go za biurkiem, zgarbionego nad jakimiś księgami, lecz on przycupnął na

krawędzi fotela z wysokim oparciem, ustawionego przy kominku. Miał drobną,

niepozorną sylwetkę i jak zwykle włożył niebieski blezer i krawat w paski. Nie był

sam. Drugi mężczyzna nosił okulary przeciwsłoneczne pomimo półmroku w

gabinecie.

– Co ty u licha wyprawiasz? – warknął ojciec. – Ile razy mam cię prosić, abyś

szanowała moją prywatność? Nie widzisz, że właśnie prowadzę ważną rozmowę?

– Ale tato...

– I włóż na siebie coś przyzwoitego! Dziesiąta rano, a ty ciągle chodzisz w

szlafroku.

– Tato, muszę...

– To może zaczekać, aż skończymy.

– Nie, tato, nie może! – wrzasnęła tak głośno, że mężczyzna w okularach się

wzdrygnął.

– Wybacz, Otto, ale obawiam się, że maniery mojej córki znacznie ucierpiały po

tak wielu godzinach spędzonych samotnie, wyłącznie z instrumentem. Mogę cię

przeprosić? To potrwa tylko chwilę.

Ojciec Anny Rolfe z ogromną pieczołowitością troszczył się o ważne dokumenty,

a list, który wyciągnął z grobu, nie był wyjątkiem. Gdy go przeczytał, szybko

podniósł wzrok, jakby obawiając się, że ktoś mógłby podczytywać mu przez ramię.

Anna dostrzegła to przez okno w sypialni.

Kiedy ruszył z powrotem ku willi, popatrzył w jej okno i wtedy ją spostrzegł.

Przez chwilę uważnie mierzyli się wzrokiem. Przyglądał się jej bez cienia

współczucia ani wyrzutów sumienia. W jego źrenicach czaiła się podejrzliwość.

Odwróciła się od okna. Stradivarius leżał tam, gdzie go upuściła. Podniosła

instrument. Usłyszała, jak na dole jej ojciec informuje gościa o samobójstwie żony.

Przycisnęła skrzypce do szyi, położyła smyczek na strunach i zmrużyła powieki. G-

moll. Rozmaite schematy pasaży. Arpeggia. Małe tercje.

– Jak ona może grać w takiej chwili?

– Chyba na nic innego jej nie stać.

Późne popołudnie. Dwóch mężczyzn ponownie zasiadło samotnie w gabinecie.

Policja zakończyła wstępne oględziny, a ciało wywieziono. List leżał na blacie

stolika, dzielącym rozmówców.

– Lekarz mógł jej podać środek uspokajający.

– Ona nie potrzebuje lekarza. Niestety, odziedziczyła temperament i upór po

matce.

– Czy policja pytała o list pożegnalny?

– Nie widzę powodu, aby wtajemniczać policję w prywatne sprawy rodziny,

zwłaszcza w sytuacji, gdy w grę wchodzi samobójstwo mojej żony.

– A twoja córka?

– Co ona ma do rzeczy?

– Widziała cię przez okno.

– Córkę biorę na siebie. Zajmę się nią, kiedy przyjdzie stosowna pora.

– Mam nadzieję. A możesz zrobić coś dla mnie?

– Co takiego, Otto?

– Spal to cholerstwo. – Jego ręka spoczęła na liście. – Dopilnuj, aby nikt inny nie

natknął się na te przykre wspomnienia z przeszłości. Jesteśmy w Szwajcarii.

Przeszłość nie istnieje.

Daniel Silva - Angielski zabójca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: