Higgins Jack - 05 - Mroczna strona ulicy.pdf - Powieści z Paulem Chavassem - Arekszefunio

JACK HIGGINS

MROCZNA STRONA

ULICY

C YKL : : P AUL C HAVASSE TOM 5

P RZEŁOŻYŁ : : PAWEŁ WITKOWSKI

T YTUŁ ORYGINAŁU : : DARK SIDE OF THE STREET

1. Zabawa w wojnę

Gdzieś za wrzosowiskiem rozległy się nagle dziwnie przytłumione w skwarze

południa złowieszcze odgłosy kanonady. Spowodowało to nagłe ożywienie wśród

rozebranych do pasa więźniów, pracujących na dole w głębi kamieniołomu.

Ben Hoffa pracował w cieniu północnej ściany, między zwałami wielkich

bloków łupku. Uniósł akurat nad głową pięciokilogramowy młot. Przerwał pracę i

opuścił go powoli, żeby popatrzeć w górę, w kierunku odległych wzgórz, osłaniając

przy tym ręką oczy od słońca.

Był niskim mężczyzną dobiegającym czterdziestki, dobrze umięśnionym i

żylastym, o szerokich ramionach, przedwcześnie posiwiałych włosach i oczach tak

zimnych i twardych, jak otaczające go skalne bloki. Jego towarzysz, O’Brien, wysoki,

flegmatyczny Irlandczyk, rozluźnił uchwyt łomu, który trzymał z lekkością

znamionującą ogromną siłę, i wyprostował się, marszcząc brwi.

- A cóż to, u diabła, może być?

- Artyleria polowa - wyjaśnił mu Hoffa.

O’Brien spojrzał na niego z niedowierzaniem.

- Chyba żartujesz.

- Letnie manewry - wojsko odbywa je co roku mniej więcej o tej porze.

Obserwowali trzy samoloty transportowe, przesuwające się wzdłuż linii

horyzontu w pewnej odległości od nich i rząd jedwabistych czasz spadochronów,

które otwierały się na niebie, gdy żołnierze skakali w otwartą przestrzeń, by

poszybować lekko w dół, jak dmuchawce niesione łagodnym powiewem wiatru.

Wrażenie całkowitej swobody i kontrast otwartej przestrzeni z ich sytuacją był tak

dojmujący, że O’Brien poczuł nagle bolesną pustkę w żołądku. Jego dłonie zacisnęły

się konwulsyjnie na żelaznym drągu, ale Hoffa pokręcił przecząco głową.

- Nie ma szans, Paddy, nie zrobiłbyś nawet dziesięciu kilometrów.

O’Brien opuścił łom na ziemię i wierzchem dłoni otarł pot z czoła.

- A jednak taki widok kusi, zmusza do myślenia o wolności.

- Najgorsze jest pierwsze pięć lat - powiedział Hoffa z niewzruszonym

wyrazem twarzy.

Na kamieniach za ich plecami zachrzęściły buty - O’Brien obejrzał się przez

ramię i sięgnął po łom.

- Parker - rzucił krótko.

Hoffa nie przejął się wcale ostrzeżeniem i nadal przyglądał się

spadochroniarzom, opadającym bezwładnie gdzieś nad wrzosowiskiem w odległości

około pięciu lub sześciu kilometrów, podczas gdy młody funkcjonariusz więzienny

podchodził coraz bliżej. Pomimo upału strażnik zachował coś ze specyficznej

elegancji umundurowanego służbisty w sztywno wykrochmalonej koszuli z

naramiennikami wojskowego kroju i w sposobie noszenia nasuniętej na oczy

mundurowej czapki.

Zatrzymał się o metr czy dwa od nich, wygrażając lekko trzymaną w prawej

ręce pałką.

- A tobie, Hoffa, wydaje się, że gdzie niby jesteś, do jasnej cholery? - zapytał

szorstko. - Na wycieczce ze szkółki niedzielnej? Hoffa odwrócił się, spojrzał na niego

niedbale, po czym bez słowa splunął w dłonie, wysoko uniósł w górę młot i z

bezczelnym spokojem opuścił go prosto na żelazny łom, z niezwykłą precyzją i

sprawnością rozłupując blok na dwoje.

- Dobra, Paddy - odezwał się do Irlandczyka - dawaj następny.

Nie zwracał zupełnie uwagi na Parkera. Zachowywał się tak, jakby strażnika

w ogóle nie było. Funkcjonariusz więzienny stał przy nich przez chwilę z poszarzałą

z wściekłości twarzą, po czym nagle odwrócił się i odszedł.

- Chcesz się doigrać, Ben - powiedział O’Brien. - Ten facet dostanie cię w

końcu. Nawet jeśli miałby czekać na okazję przez cały rok, to kiedyś cię wreszcie

dostanie.

- Na to właśnie liczę - odparł Hoffa i nie zwracając uwagi na wyraz

zaskoczenia i zdziwienia, który pojawił się na twarzy Irlandczyka, uniósł młot

wysoko ponad głowę i ponownie opuścił go, uderzając z bezbłędną precyzją.

Dowódca warty, Hagen, stał z podpalanym owczarkiem alzackim przy nodze

obok jednego z land roverów na końcu polnej drogi, prowadzącej do kamieniołomu,

i palił papierosa. Był wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną, w wieku prawie

emerytalnym, o miłej, opalonej na brąz twarzy, z której nawet trzydzieści lat

spędzonych w różnych więzieniach Jej Królewskiej Mości nie starło wyrazu

naturalnej dobroduszności.

Patrzył na zbliżającego się Parkera i wnioskując z układu jego ramion, że coś

się stało, westchnął ciężko. Zadziwiające, jak niektórzy sami utrudniają sobie życie.

- O co chodzi tym razem? - zapytał, gdy Parker podszedł do niego.

- Hoffa! - Parker uderzył mocno pałką w lewą dłoń. - Ten facet naprawdę

mnie drażni.

- Co takiego zrobił?

- W Gwardii nazywa się to niemą zuchwałością.

- To zarzut dobry w wojsku, tutaj nie przejdzie - stwierdził rzeczowo Hagen.

- Cholernie dobrze o tym wiem - Parker oparł się o maskę land rovera, a

mięśnie prawego policzka drgały mu ze zdenerwowania. - Sprawy nie ułatwia także

to, że każdy skazany traktuje go tutaj jak Pana Boga Wszechmogącego.

- Jest dla nich kimś.

- Ale nie dla mnie, o nie. To po prostu tylko jeszcze jeden nędzny przestępca.

- Chyba jednak niezupełnie - Hagen zaśmiał się cicho. - Dziewięćset tysięcy to

spora sumka dla każdego, a ani grosza dotąd nie odzyskano - pamiętaj o tym.

- I co na tym zyskał? - spytał Parker. - Pięć lat za kratkami, a następne

piętnaście jeszcze przed nim. To rzeczywiście wymagało geniuszu.

- Biedny Ben - Hagen uśmiechnął się szeroko. - Za bardzo zaufał kobiecie.

Wielu porządnych mężczyzn popełniło przed nim ten sam błąd.

Parker wybuchnął gniewnie.

- Na miłość boską, teraz jeszcze pan staje po jego stronie! Uśmiech zniknął z

twarzy Hagena, jakby za dotknięciem niewidzialnej różdżki, a gdy odpowiadał, jego

głos był już zimny i twardy jak stal.

- Nie jest tak, jak pan mówi, ale staram się go zrozumieć, co stanowi jedno z

głównych zadań w mojej pracy. W pańskiej również, choć wydaje mi się, że ten fakt

umknął, jak dotąd, pańskiej uwagi. - Zanim młody strażnik zdołał odpowiedzieć,

spojrzał na zegarek i dodał: - Trzecia. Proszę ich teraz zabrać na herbatę, jeśli byłby

pan łaskaw, panie Parker.

Odwrócił się i odszedł kilka kroków z owczarkiem przy nodze, a Parker stał w

miejscu patrząc za nim pełnym wściekłości wzrokiem. Po chwili dopiero udało mu

się nieco opanować, wyjął z kieszeni gwizdek i wydobył z niego przenikliwy dźwięk.

Na dole w kamieniołomie Hoffa odrzucił młot, a O’Brien wyprostował się.

- Na pewno nie przed czasem - stwierdził i podniósł leżącą obok koszulę.

Więźniowie we wszystkich częściach kamieniołomu schodzili się do ścieżki i

wspinali w stronę land roverów, gdzie Parker czekał, aby wydawać im przydziałową

herbatę ze zbiornika z kranem stojącego z tyłu jednego z pojazdów. Każdy brał ze

stosu kubek i przechodził kolejno obok niego, podczas gdy Hagen i kilku innych

funkcjonariuszy stało razem paląc papierosy.

Hoffa wziął swoją porcję, całkowicie ignorując Parkera i wpatrywał się w

horyzont, na którym pojawiło się kilka helikopterów.

Podszedł do O’Briena, który również bacznie im się przyglądał.

- Pomyśl no, czy nie byłoby ekstra, gdyby tak spadli tu niespodziewanie i

zgarnęli nas? - rzucił Irlandczyk.

Hoffa patrzył na unoszące się nad odległymi wzgórzami maszyny i pokręcił

głową.

- Nie ma szans, Paddy. To Siły Powietrzne Wojsk Lądowych. Helikoptery

zwiadowcze typu Augusta Bell. Oprócz pilota zabierają tylko jednego pasażera.

Potrzeba by ci było czegoś większego. O’Brien przełknął łyk herbaty i skrzywił się.

- Zastanawiam się, z czego oni ją robią, z terpentyny?

Hoffa nie odpowiedział. Obserwował znikające za horyzontem helikoptery,

po czym zwrócił się do Hagena, który stał w odległości kilku metrów, rozmawiając z

innym funkcjonariuszem.

- Czy mógłbym dowiedzieć się, która jest godzina, panie Hagen?

- Czy zamierzasz się gdzieś wybrać, Ben? - zapytał wesoło Hagen, powodując

ogólny wybuch śmiechu.

- Nigdy nie wiadomo. Hagen spojrzał na zegarek.

- Piętnaście po trzeciej.

Hoffa skinął głową z podziękowaniem, rzucił okiem na zawartość

emaliowanego kubka, który trzymał w prawej ręce, po czym ruszył w kierunku land

rovera, gdzie Parker ciągle jeszcze stał przy zbiorniku z herbatą. Na jego widok

Parker zmarszczył brwi. Więzień podszedł i wyciągnął kubek przed siebie.

- Czy zechciałby mi pan łaskawie powiedzieć, co to ma niby być, szanowny

panie Parker? - zapytał łagodnie.

Wszystkie głosy z tyłu za nim ucichły nagle, a Hagen krzyknął ostro:

- O co tu znowu chodzi, Hoffa?

- O odpowiedź na dość proste pytanie, panie Hagen - odparł Hoffa, nie

odwracając się. Podsunął Parkerowi kubek pod nos.

- Próbował pan tego, panie Parker?

- Idź do diabła, jeszcze czego! - rzucił Parker i zacisnął prawą rękę na

uchwycie swojej pałki, aż zbielały mu kostki kurczowo trzymającej ją dłoni.

- W takim razie sądzę, że naprawdę powinien pan spróbować - grzecznie

oznajmił Hoffa i chlusnął zawartość kubka w twarz funkcjonariusza.

Zapadła na chwilę pełna osłupienia cisza, a potem wszystko zaczęło dziać się

nagle, jakby jednocześnie i bardzo szybko. Parker z rykiem wściekłości zamachnął

się pałką jak cepem, ale Hoffa uchylił się, ciosem pięści w żołądek zgiął go w pół i

kolanem walnął w szczękę. Z tyłu za nim rozległ się pełen podniecenia ryk

pozostałych więźniów. Ale po chwili Hoffa leżał już na ziemi, zwalony z nóg przy

pomocy połączonych sił całej grupy strażników.

Po krótkiej walce poderwano go z powrotem na nogi, z rękami skutymi z

przodu kajdankami.

Owczarek alzacki uwiązany na łańcuchu, warcząc groźnie, trzymał

podnieconych więźniów z daleka, a Hagen nawoływał do porządku. Gdy w końcu

udało mu się uspokoić więźniów, odwrócił się i podszedł do Hoffy z lekko

zmarszczonymi w zamyśleniu brwiami. Cały jego instynkt, całe doświadczenie

trzydziestu ciężkich lat mówiło mu, że coś tu jest nie tak.

- Ty cholerny durniu - powiedział miękko. - Przepadło ci sześć miesięcy

złagodzenia kary, no i po co ci to?

Hoffa z beznamiętną miną wpatrywał się obojętnie w przestrzeń gdzieś poza

nim. Hagen wzruszył ramionami i odwrócił się do Parkera, który z twarzą zalaną

krwią opierał się o land rovera.

- Nic się panu nie stało?

- Mam złamany nos.

- Może pan prowadzić?

Parker skinął głową, trzymając chusteczkę przy twarzy.

- Chyba tak. Hagen zwrócił się do jednego ze strażników.

- Przekazuję panu dowództwo, panie Smith. Niech pan ich zapędzi do roboty

i bez żadnych wygłupów. Gdy wrócę, chcę widzieć pot na ich grzbietach.

Więźniowie zostali odprowadzeni do pracy, a Hagen spuścił owczarka z

łańcucha. Pies podszedł do Hoffy, obwąchując jego buty.

- No, dalej, teraz zajmiemy się tobą - rzucił Hagen. - Na tył zielonego land

rovera. Tylko bez żadnych sztuczek, bo natychmiast poszczuję na ciebie psa -

gwarantuję ci to.

Hoffa ruszył bez słowa w kierunku samochodu pilnowany przez owczarka.

Wdrapał się do środka, usiadł na jednej z ławek z tyłu wozu i czekał. Po chwili

dołączył do niego Hagen, zamykając za sobą tylne drzwi samochodu na klucz.

Higgins Jack - 05 - Mroczna strona ulicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: