8Graham Masterton - Geniusz.pdf - Thrillery - Arekszefunio

Graham Masterton

Geniusz

Tłumaczył: Piotr Kuś

Tytuł oryginalny: Genius

Data wydania oryginalnego: 1996

Data wydania polskiego: 2000

„Żaden Japończyk nigdy nie wylądował

na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjedno-

czonych Ameryki w żadnym momencie

II wojny światowej”.

California Historical Society

Solana Beach, południowa Kalifornia

24 września 1942

Znajdowali się o dobre ćwierć mili od brzegu, gdy księżyc w pełni wyłonił się zza chmur,

blady niczym papierowy lampion. Z rosnącą desperacją cięli wiosłami niespokojną wodę. A więc

stracili ostatniego sprzymierzeńca: ciemność. Wiatr dął w ich twarze pod niewielkim kątem, z

prędkością piętnastu węzłów.

Przed nimi pieniły się przy brzegu wysokie fale, a biała piana unosiła się wysoko w powietrze.

Major Ganji Nishino dostrzegł już linię brzegu i zarysy nieregularnie porozrzucanych domków

plażowych. W świetle księżyca wyglądały dziwnie majestatycznie; przypominały odrobinę dom

jego ojca w Kioto, małej nadmorskiej osadzie, zamieszkanej głównie przez poławiaczy pereł.

Zauważył jakby ćmy, poruszające się po wybrzeżu, jednak od razu zdał sobie sprawę, że to nie są

ćmy, lecz przyciemnione światła samochodów, poruszających się Pacific Coast Highway.

Opóźnienie sięgało już dwóch godzin, a wciąż brakowało im siedmiu - ośmiu minut do

osiągnięcia brzegu. Major Nishino zdawał sobie sprawę, że jest już zbyt późno, by przystępować do

realizacji podstawowego planu. Jeżeli podstawowa misja miałaby się nie powieść, majorowi

Nishino rozkazano, by uderzył w cel alternatywny. W tej chwili jednak nie brał jeszcze pod uwagę

możliwości niepowodzenia. Sam taki pomysł smakował równie cierpko jak sól w jego ustach, sól

zmieszana z krwią.

Z furią i uporem poruszał wiosłem. Mała, gumowa łódź podskakiwała na falach niczym

drobna piłeczka. Była z całą pewnością za mała do tej misji, a jednak nie mieli wyboru: szerokość

włazów łodzi podwodnej wynosiła niewiele ponad pół metra i z trudnością przeciskał się przez nie

marynarz w pełnym oporządzeniu.

Nadludzkie wysiłki przyniosły po kilku minutach upragniony rezultat: wylądowali na brzegu.

Major Nishino natychmiast dał sygnał marynarzom z drugiej łódki, by zbliżyli się do niego i jego

załogi.

Po raz czwarty już lądował na terytorium wroga. Niedawno dowodził dwunastoosobową misją

dywersyjną przeciwko Brytyjczykom w Rangunie. Pod osłoną ciemności przypłynął przez rzeki

Salween i Sittang, po czym podrzynał gardła śpiących żołnierzy nieprzyjaciela z chłodem i

precyzją, jakby to były co najwyżej kaczki, które należy zarżnąć i wypatroszyć. Żołnierze bali się

go, lecz jednocześnie podziwiali. Otrzymał od nich przezwisko Wiatr Śmierci: niewidzialny, lecz

nieuchronny w skutkach, które ze sobą niesie. Jednak nawet dla majora Nishino zadanie, które

należało wykonać dzisiejszej nocy, znacznie różniło się od dotychczasowych. Tym razem on i jego

sześciu ludzi, w odległości czterech tysięcy mil od wybrzeży ojczyzny, zdani byli wyłącznie na

siebie i własne siły. Jeżeli któryś z nich zginie, nie znajdzie się nikt, kto zabierze ciało i zawiezie do

domu.

Major Nishino nie bał się śmierci. Tak naprawdę zbyt słabo rozumiał to zjawisko, by się go

bać. Bał się niesławy. Wiedział, że jeśli zginie w tym obcym kraju, jego prochy nigdy nie zostaną

rozrzucone nad Kioto; nie będzie zresztą na to zasługiwał.

Półtora mili za jego plecami oczekiwała łódź podwodna I-17, zanurzona jedynie do głębokości

peryskopowej. Jeżeli powrót grupy desantowej opóźni się więcej niż trzydzieści minut, komandor

Tagami będzie musiał wykonać rozkaz i odpłynąć.

Silna fala wyrzuciła na piaszczysty brzeg łódkę majora Nishino. Po kilku sekundach znalazł

się przy niej ponton kapitana Tanabe.

Po godzinie wiosłowania na niespokojnym morzu major Nishino czuł się otumaniony. Po kilku

krokach niespodziewanie upadł na piasek. Podniósł się szybko i wykonał sześć szybkich, głębokich

oddechów, tak jak go uczył ojciec. Wiatr zawsze wie, w którym kierunku zmierza, mawiał. Nabierz

go w płuca, a i ty uzyskasz jego pewność.

Kapitan Tanabe ciężko oddychał. Nawet jak na Japończyka był wyjątkowo niski i drobny.

Zasalutował majorowi i zawołał:

- Ameryka!

Jego oczy lśniły, a głos zdradzał podekscytowanie.

- Tak, kapitanie, Ameryka. Mamy jednak mniej niż czterdzieści minut. Proszę wciągnąć łódki

w głąb plaży i ukryć je w piasku. Niech wszyscy ludzie się przebiorą i czekają w pogotowiu.

- Ameryka - powtórzył kapitan Tanabe. Rozglądał się dookoła, zachwycony miejscem, w

którym się znalazł.

- Natychmiast, kapitanie! - warknął na niego major Nishino. Podczas gdy żołnierze wciągali

pontony w głąb plaży, major zaczął rozpinać swój czarny, wodoodporny kombinezon. Pod spodem

miał białą koszulę z krótkimi rękawami i luźne spodnie, skrojone po amerykańsku. Po chwili zwinął

kombinezon i wsunął go pod jedną z łodzi. Odczepił przymocowany do burty karabin automatyczny

taisho 14 i sprawdził magazynek.

Żołnierze również zdjęli kombinezony i schowali je do łodzi razem z radionadajnikiem.

Następnie zaczęli przysypywać pontony piaskiem. Pomrukiwali z wysiłku przy pracy, co w końcu

zdenerwowało porucznika Miwę.

- Zamknijcie się! - krzyknął. - Ryczycie jak świnie.

Major Nishino spojrzał na swój zegarek. Była godzina dwudziesta trzecia siedemnaście i

dwadzieścia sekund. Na niebie, wysoko nad jego głową, wesoło skrzyły się gwiazdy. W domu, w

Kioto, major Nishino napisał wiele wierszy o gwiazdach. Jego ojciec zawsze powtarzał, że jest zbyt

wrażliwy i zbyt romantyczny, aby zostać żołnierzem, nie doceniał jednak ogromnego patriotyzmu

swego syna. Teraz major Nishino spoglądał na Wielki Wóz i Gwiazdę Polarną, próbując zwrócić

twarz w kierunku ojczyzny. Jeżeli umrę, rozmyślał, Japończycy dowiedzą się, że przedsięwziąłem

tę wyprawę po to, by w ich imieniu zadać cios Ameryce. Wielkiej, nadętej, bezdusznej Ameryce.

- Jesteśmy gotowi, majorze - dobiegł go głos kapitana Tanabe.

Major Nishino uważnie przyjrzał się swoim ludziom. Wszyscy ubrani byli jak typowe

amerykańskie nastolatki, w luźne bawełniane koszule i powycierane dżinsy. Oficerowie wywiadu

ze sztabu Szóstej Floty, stacjonującego w Kwajalein, postanowili, że drobnej budowy japońscy

komandosi unikną niebezpieczeństwa natychmiastowej identyfikacji tylko wtedy, gdy przebiorą się

za dorastających młodzieńców. Długo oglądali fotografie w amerykańskim „Life”, zanim podjęli

taką decyzję. Nie szczędzono później środków ani wysiłku, by zdobyć autentyczne amerykańskie

ubrania.

Poza majorem Nishino, uzbrojonym w karabin, komandosi mieli jedynie noże. Wszyscy

potrafili, w razie potrzeby, porozumiewać się w języku angielskim. W wypadku, gdyby któregoś

schwytano, miał utrzymywać, że jest synem chińskich imigrantów, przynajmniej tak długo aż łódź

podwodna I-17 opuści wody nieprzyjaciela.

- Nie mamy nawet czterdziestu minut - powiedział major Nishino. - Nasz największy problem

polega na tym, że Biały Mędrzec skończył już wykład na uniwersytecie i w tej chwili jest w domu.

- Co robimy? - zapytał porucznik Miwa. - Realizujemy plan zapasowy?

Major Nishino pokręcił przecząco głową.

- Nie. Przybyliśmy tutaj po Białego Mędrca i nie opuścimy Ameryki bez niego.

- Ale przecież Biały Mędrzec mieszka aż jedenaście kilometrów stąd, w głębi lądu. Nawet

jeżeli uda się nam zdobyć jakiś pojazd...

Major Nishino lekko się uśmiechnął.

- Amerykańskie samochody są bardzo szybkie - zauważył.

- Packardy! - zawołał kapitan Tanabe. - Cadillaki! - Właśnie - przytaknął major Nishino. -

Ruszajmy więc i czym prędzej zdobądźmy jeden z nich.

Szybkim krokiem skierowali się do parkingu, znajdującego się przy plaży. Major Nishino na

wszelki wypadek trzymał w ręce odbezpieczony pistolet, na szczęście jednak nigdzie nie było

widać żadnego policjanta ani strażnika. Natomiast na samym skraju parkingu stał stary ciężarowy

ford. Był brudny, pordzewiały i już z daleka cuchnął rybami. Major Nishino szarpnął drzwiczki,

były jednak zamknięte na klucz. Przez chwilę zastanawiał się, czy ich nie wyrwać, jednak

samochód nie wyglądał zbyt zachęcająco; z całą pewnością potrzebna była lepsza maszyna.

Postanowił, że najlepiej będzie, jeżeli zatrzymają jakiś pojazd na autostradzie.

Na jego znak cała grupa pobiegła w kierunku szosy.

Szybko minęli opustoszałą o tej porze stację benzynową, mały sklepik i przydrożny bar o

nazwie „Solana Beach Eaterie”, niestarannie wypisanej na drzwiach. Gdzieś w pobliżu zaszczekał

pies. Jakiś mężczyzna zawołał:

- Zamknij się, durniu! - I szczekanie urwało się.

Wreszcie dotarli do autostrady. Z pontonów na oceanie widzieli mnóstwo świateł

przejeżdżających samochodów, teraz jednak nagle ich zabrakło. Major Nishino znów popatrzył na

zegarek i cicho zaklął. Miał trzydzieści cztery minuty na pokonanie dwudziestu dwóch kilometrów,

zupełnie nieznaną drogą, w ciemności, oraz na odszukanie domu Białego Mędrca.

Na moment zwątpił, czy operacja ma jakiekolwiek szanse powodzenia. Jeżeli natychmiast nie

napatoczy się jakiś szybki samochód...

- Co robimy, majorze? - zapytał kapitan Tanabe.

- Czekamy - odparł krótko Nishino.

Przystanęli na poboczu drogi w cieniu drzewa. Jeden z młodszych żołnierzy napił się podczas

przeprawy wody morskiej i teraz zaczął głośno kaszleć.

- Zamknij się - warknął major Nishino. - Chcesz, żeby cała Ameryka dowiedziała się, że tu

jesteśmy?

Po chwili milczenia kapitan Tanabe zasugerował: - A może pójdziemy pieszo do domu Białego

Mędrca?

- Po co? Nie mielibyśmy już szansy wrócić na łódź. Kapitan Tanabe w wymowny sposób

przejechał palcem wskazującym po gardle.

- Moglibyśmy go zabić zamiast porywać - zasugerował.

- Wiesz dobrze, że mamy rozkaz za wszelką cenę przywieźć go do kraju żywego. Jeżeli nie

uda nam się wykonać tego zadania, wysłana zostanie następna misja, by go stąd wydobyć.

Kapitan Tanabe ciężko westchnął. Przez chwilę nerwowo przestępował z nogi na nogę, po

czym znów się odezwał:

- W tej sytuacji proponuję, żebyśmy od razu przystąpili do realizacji planu zapasowego.

- Być może będziemy musieli tak postąpić - przyznał major Nishino. - Ale jeszcze nie teraz.

Dopóki jest choć cień szansy na zabranie Białego Mędrca do kraju, musimy próbować.

- Rozumiem.

Gdyby majorowi Nishino nie udało się porwać Białego Mędrca, miał rozkaz skierowania się

na północ, do bazy marynarki wojennej w Camp Pendleton i dokonania tam maksymalnych

zniszczeń. Plan nosił kryptonim „Ocean w ogniu”. Wydawał się bardziej spektakularnym

posunięciem niż porwanie nikomu nie znanego profesora uniwersytetu. A jednak generał-porucznik

Shimuzu zapewnił majora Nishino, że uprowadzenie Białego Mędrca może mieć bardziej doniosły

wpływ na wynik wojny niż zniszczenie nawet największego składu paliw i amunicji, które

Amerykanie szybko i z łatwością uzupełnią.

Znów popatrzył na tarczę zegarka. Trzydzieści dwie minuty. Trzydzieści jeden.

- Za późno - odezwał się znów kapitan Tanabe. - Chwileczkę - powiedział porucznik Miwa. -

Słuchajcie tylko.

Zaczęli nasłuchiwać, co nie było łatwe, gdyż wiał silny wiatr. Początkowo major Nishino

niczego nie słyszał, jednak po chwili dotarł do niego słaby odgłos silnika pojazdu, zbliżającego się

od strony południowej. Szum narastał. Wkrótce komandosi dostrzegli światła samochodowych

reflektorów.

Major Nishino wyszedł na autostradę. To w tym właśnie miejscu mieli zatrzymać samochód

doktora Gatheringa, powracającego z uniwersytetu. Major pamiętał kolor i numer tablicy

rejestracyjnej samochodu. Czarny de soto de luxe, BL 2130. Na łuku musiał znacznie zwolnić, tym

bardziej że kawałek dalej powinien skręcić w drogę, prowadzącą w głąb lądu, gdzie mieszkał

doktor Gathering.

Samochód, który teraz się zbliżał, również zwalniał. Trudno było się zorientować, jaka to

marka, major Nishino zauważył jednak, że auto jest duże; w tej chwili to było najważniejsze.

Machnął kilkakrotnie ręką i samochód zatrzymał się tuż obok niego. Był to biały nash

ambassador, półciężarówka. Za kierownicą siedział niski, gruby mężczyzna o wybrylantowanych

włosach, ubrany w jasnozielone spodnie.

- O co chodzi, przyjacielu? - zapytał.

- Popsuł się mój samochód - odparł major Nishino.

- Popsuł się twój samochód?

- Słaby akumulator. Nie jedzie.

- Słaby akumulator, mówisz? Cóż... - kierowca wskazał palcem wprost przed siebie. - Widzisz

ten warsztat, dwieście metrów przed nami? Należy do Wall’ego Olsena. Stary Olsen mieszka obok.

Zadzwoń do drzwi, a przyjedzie tutaj i ci pomoże. Pewnie będzie marudził, że go wyrwałeś z łóżka,

ale z pewnością nie odmówi pomocy.

- Dokona naprawy?

- Tak, przyjacielu. Dokona naprawy.

Grubas miał zamiar odjechać, jednak major Nishino powstrzymał go.

- Stój! Proszę!

- O co chodzi? Śpieszy mi się.

- Proszę wysiąść z samochodu.

Grubas zmarszczył czoło. Dopiero w tej chwili major Nishino zdał sobie sprawę, że jego

pistolet jest dla rozmówcy niewidoczny.

- Proszę wysiąść z samochodu - powtórzył i wycelował prosto w głowę grubasa.

Ten uniósł ręce do góry, jakby wzywając niebiosa na świadka tego, co chce powiedzieć.

- „Proszę wysiąść z samochodu” - rzekł, przedrzeźniając majora Nishino. - Do cholery, co to

za język?

- Powiedziałem „proszę” - odezwał się major niemal błagalnym głosem.

- A mam cię w dupie, nigdzie nie wysiądę. A tą zabawką mnie nie przestraszysz, zapewniam

cię, stary.

Major Nishino bez wahania nacisnął spust i kula trafiła w głowę grubasa. Mimo tłumika,

pistolet wydał głośny trzask. Zanim trup opadł na siedzenie, grubas jeszcze przez chwilę sprawiał

wrażenie, jakby wpatrywał się w majora Nishino trzecim okiem, które pojawiło się na samym

środku czoła. Mózg kierowcy rozprysnął się po całej kabinie, wydostawszy się razem z kulą z tyłu

czaszki.

Nishino jednym szarpnięciem wyrzucił zwłoki na drogę. Dopiero wtedy podbiegło do niego

kilku komandosów.

- Schowajcie go za płotem - rozkazał. - Zdejmijcie mu koszulę i wytrzyjcie nią siedzenia.

Szybko, nie mamy ani chwili do stracenia.

Po chwili pojawił się przy nim kapitan Tanaba. Pieszczotliwie pogładził dłonią białą maskę

samochodu.

- Nash - powiedział. - Nash ambassador osiem.

- Kapitanie - major Nishino wydał kolejny rozkaz - poczeka pan przy łodziach razem z Nagatą

i Hommą. Jeżeli nie wrócimy do pierwszej, przystąpicie do wykonania planu awaryjnego.

Kapitan pobladł. Był zbyt zdyscyplinowanym żołnierzem, by sprzeciwić się rozkazowi, lecz

nie był w stanie ukryć swego rozczarowania. Oto odbył daleką podróż do Ameryki i zobaczy

jedynie kawałek piaszczystej plaży i nic więcej. Zasalutował jednak posłusznie i powiedział:

- Rozkaz.

Skinął na żołnierzy, których przydzielił mu major, i natychmiast ruszył w kierunku brzegu

oceanu.

Porucznik Miwa spojrzał na majora pytającym wzrokiem. Nie trudził się zadawaniem pytania,

nie było na to czasu. Czekał na rozkaz, który padł po chwili:

- Poruczniku, jest pan wśród nas najlepszym kierowcą. Ruszajmy.

Major usiadł na miejscu dla pasażera, natomiast porucznik Miwa usadowił się za kierownicą.

Pozostali komandosi zajęli miejsca w skrzyni na towary. Samochód natychmiast ruszył.

- Szybciej - naglił major Nishino, gdy tylko znaleźli się na szosie prowadzącej do Rancho

Santa Fe. Samochód trząsł się i podskakiwał na nierównej drodze. Była ciepła, pachnąca,

kalifornijska noc. Wysoko na niebie błyszczał ogromny księżyc. Ameryka! Major rozparł się

wygodnie na siedzeniu. Dopiero teraz zaczynało do niego docierać, że wdarł się na terytorium

wroga. Żeby jeszcze tylko udało mu się wykonać zadanie.

Samochód gnał drogą, wzdłuż której rosły eukaliptusy. Szosa była wąska, kręta i Japończycy

musieli się trzymać wszelkich możliwych uchwytów, by nie rzucało ich po całym samochodzie.

- Jeszcze cztery i pół mili - powiedział porucznik Miwa. Major Nishino znowu spojrzał na

zegarek.

- Przyśpiesz, bo jeśli nadal będziemy się tak wlekli, to nigdy nie wykonamy zadania.

Porucznik wydobywał z silnika całą moc; opony piszczały na zakrętach, a Miwa dokonywał

niemal cudów, by samochód, mimo ogromnej prędkości, nie wypadł z autostrady. Droga wiodła

lekko pod górę. Z każdym zakrętem komandosi oddalali się od poziomu oceanu i zbliżali do celu.

Wreszcie pokonali ostatni zakręt i niemal natychmiast znaleźli się w samym centrum Rancho

Santa Fe.

- Jesteśmy - powiedział porucznik Miwa.

Na głównej ulicy zauważyli kilkanaście sklepów, dwie restauracje, hotel i posterunek policji.

Wszystko było pozamykane, panował spokój i absolutna cisza, którą zakłócił tylko warkot białego

nasha. Major Nishino poczuł się nagle tak, jakby oglądał film hollywoodzkiej produkcji.

- Skręć w prawo - powiedział do Miwy. - On tutaj mieszka, przy Paseo Delicias.

Porucznik wykonał polecenie i samochód wjechał w wąską uliczkę, wzdłuż której ciągnęły się

dwa rzędy białych domów. Jakiś mężczyzna, wyprowadzający owczarka niemieckiego na

późnowieczorny spacer, przystanął i popatrzył zdziwionym wzrokiem na białego nasha. Jeden z

komandosów odwrócił się i zawołał do majora:

- Widział pan, jak on się na nas gapił? Należało go zastrzelić.

- Daj spokój - odparł Nishino. - Pamiętaj, to jest małe miasteczko. Wszyscy natychmiast

oglądają się tutaj za przybyszami. Czy w twojej wiosce nie jest tak samo?

Wąską i krętą drogą zaczęli zjeżdżać w dół, oddalając się od centrum Rancho Santa Fe. W

powietrzu unosił się intensywny zapach eukaliptusów, tak silny, że porucznik Miwa musiał zacisnąć

palcami nos, by nie kichnąć. Za kolejnym zakrętem znaleźli budynek, którego poszukiwali: duża

skrzynka na listy nie pozostawiała wątpliwości, że dom oznaczony 3370 Paseo Delicias należy do

doktora Lionela Gatheringa. Jego nazwisko wymalowane było na skrzynce dużymi, wyraźnymi

literami. Brama z kutej stali, prowadząca do ogrodu, była uchylona, a przed jasno oświetlonym

budynkiem stał na podjeździe zielony chevrolet.

- Jesteśmy na miejscu - powiedział major Nishino do porucznika Miwy. - Zostało nam

dwadzieścia jeden minut.

Z samochodu wyskoczyli wszyscy komandosi z wyjątkiem porucznika, który przejechał

jeszcze kilkanaście metrów i ustawił nasha w kierunku, w którym za chwilę mieli uciekać. Major

Nishino poprowadził żołnierzy w stronę bocznej ściany domu. Wewnątrz było ciemno, światło nie

paliło się nawet tam, gdzie powinny znajdować się okna sypialni. Major doskonale wiedział, że do

zwyczajów Kalifornijczyków należy wczesne chodzenie spać; doktor Gathering i jego żona

najwyraźniej nie stanowili wyjątku. Znów popatrzył na zegarek. Najprawdopodobniej mieszkańcy

domu o tej porze spali.

8Graham Masterton - Geniusz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: