Wandmaker 1-3.pdf

Cebrus Starn szedł powoli w dół ulicy, z małą torbą na plecach, strugając w

drewnie. Uśmiechnął się, kiedy spod jego utalentowanych dłoni, zaczęła formować

się miękka, drewniana różdżka. Usatysfakcjonowany z szorstkiego kształtu,

spełniającego jego surowe standardy, zatrzymał się na poboczu drogi, otwierając

torbę i chowając nóż. Z innej kieszeni, wyciągnął już ukształtowany kamień. Jeden z

trzech, które dostał od ojca, pasował idealnie do kształtu drewna i teraz, doskonała

różdżka, już tylko czekała na swojego nowego właściciela.

Zadowolony, że znalazł właściwy kamień za pierwszym podejściem, Cebrus

zamknął torbę i zarzucił ją z powrotem na plecy. Miękki dźwięk ocierających się o

siebie drewnianych różdżek, podążył za jego ruchem.

Jako twórca różdżek, Cebrus chodził z miasta do miasta, wymieniając swoje

umiejętności w zamian za jedzenie i schronienie. Dzięki jego specjalnym

zdolnościom, zawsze był witany z otwartymi ramionami, zwłaszcza w niewielkich i

odległych od reszty cywilizacji miejscowościach.

Dźwięk kopyt nakłonił go do odwrócenia się i zobaczył drużynę pięciu

rycerzy w pełnym rynsztunku, jadących w dół drogi na swoich potężnym koniach.

Nie kłopotał się maskowaniem swojego zdziwienia, kiedy mężczyźni zatrzymali się

tuż przed nim. Czego mogliby od niego chcieć?

„Zatrzymaj się, nieznajomy.” Lider grupy zablokował swoim koniem drogę

Cebrusa, wyraz jego twarzy był stanowczy i rozkazujący.

„Jest jakiś problem?” Cebrus obserwował rycerza z wielkim

zainteresowaniem. Nigdy wcześniej nie został zatrzymany podczas drogi. Większość

ludzi pozostawiała twórców różdżek w spokoju.

„Słyszeliśmy pogłoski, że twórca różdżek wędruje tą drogą. Ty jesteś tym

człowiekiem?”

Cebrus spojrzał na różdżkę w swojej dłoni, a następnie na rycerza i podniósł

brew.

Mężczyzna zarumienił się, ale szybko się opanował. „Z rozkazu króla, muszę

prosić cię, o towarzyszenie nam do królewskiego pałacu.”

Cebrus pokręcił głową na rycerza. „Jestem w trakcie wyprawy i nie mam

czasu, by spotykać się z królami.” Nadal zastanawiało go, dlaczego rycerze nie

pamiętają o prawach krainy. Twórcy różdżek byli ponad prawami jednostkowych

królestw. To był jedyny sposób, żeby zapewnić im podróżowanie bez przeszkód.

Przechodząc z drugiej strony, Cebrus zaczął okrążać rycerza i jego konia.

Patrzył z rozbawieniem, kiedy poważny strażnik podniósł swoją różdżkę i

wymamrotał kilka słów, które Cebrus rozpoznał jako zaklęcie i wycelował w jego

stronę.

Oczywiście nic się nie stało.

Rycerz zbladł.

Jak to jest, że ludzie nigdy nie rozumieją podstawowych umiejętności

twórców różdżek?

Litując się nad skonfundowanym rycerzem, Cebrus postanowił mu

wytłumaczyć.

„Magia na nas nie działa. Możesz machać tą rzeczą przez cały dzień, a i tak nic

mi nie zrobi. Poza tym, twoja różdżka nie pasuje do ciebie. Ktokolwiek ci ją dał, był

głupcem.”

Nic tak nie irytowało Cebrusa, jak ludzie, którzy kupowali cokolwiek,

zakładając że jedna różdżka jest tak dobra, jak każda inna.

Ku jego zdziwieniu, mężczyzna zsiadł z konia i podszedł do niego.

„Jestem Trelfan Fairwen, kapitan straży króla Minra.” Rycerz przedstawił się.

Cebrus krótko skinął w jego stronę. „Cebrus Starn, twórca różdżek.”

Słyszał pozostałych jeźdźców podążających za nimi, ale nie odwrócił się.

„Dlaczego moja różdżka nie pasuje do mnie?”

Cebrus nigdy nie wiedział, jak wytłumaczyć komuś innemu, kiedy mają złe

różdżki, ale dał z siebie wszystko. „Kiedy widzę osobę z różdżką, mogę powiedzieć

w jakim stopniu pasują do siebie, a w jakim nie. To mój talent.”

„Co pasowałoby do mnie?”

Cebrus zatrzymał się, ale tylko dlatego, że rycerz wyglądał, jakby naprawdę

chciał wiedzieć. Przechylając głowę, skupił się na drugim mężczyźnie. Jego

spojrzenie wyostrzyło się na chwilę i w tym momencie już wiedział. Sięgnął do torby

na swoich plecach i otworzył ją. Przebierając w różdżkach, w końcu znalazł tę, której

szukał. Była długa, ciężka i wykonana z twardego drewna, które znalazł podczas

swoich podróży.

„To.”

Rycerz rzucił Cebrusowi cyniczne spojrzenie. „I ile będzie mnie kosztować

różdżka taka, jak ta?”

„Twoją starą różdżkę. Mogę ją dać komuś, kto może jej używać. Przeniosę z

niej twoją magię, którą zaabsorbuję do nowej różdżki i wezmę pustą ze sobą.”

Zainteresowanie zamigotało w oczach Trelfana. „Naprawdę, to wszystko

czego chcesz?”

Cebrus nigdy nie mógł zrozumieć, dlaczego jego honorarium zawsze

zaskakiwało ludzi. „Mój ojciec był mądrym człowiekiem i dał mi pewną radę, kiedy

rozpoczynałem własną praktykę. Powiedział mi, ’Człowiek, który prosi tylko o to,

czego potrzebuje, zawsze będzie bogaty.’ Nie potrzebuję wiele, poza jedzeniem,

okazjonalnie dachem nad głową i kilkoma drobniakami, by zamienić moje ubrania

kiedy się zniszczą. Chcesz tą różdżkę, czy nie?”

Trelfan uśmiechnął się. „Tak, byłoby świetnie. Czy transfer będzie bolał?”

„Dlaczego miałby boleć?”

„Ponieważ bolał za pierwszym razem.” Cień na twarzy rycerza, powiedział

Cebrusowi wszystko co musiał wiedzieć, o umiejętnościach drugiego twórcy

różdżek.

„Nie. To nie boli.”

„W taki razie, chcę ją.”

„Kapitanie.” Jeden z pozostałych rycerzy brzmiał, jakby zamierzał

zaprotestować, ale Treflan spojrzał przez ramię Cebrusa i mężczyzna się więcej nie

odezwał.

„Daj mi swoją starą różdżkę.” Cebrus wyciągnął rękę.

Rycerz podał mu ją.

„Weź swoją nową różdżkę w prawą dłoń, a lewą połóż na mojej ręce.” Cebrus

wyciągnął płasko prawą dłoń, podczas gdy w lewej trzymał starą różdżkę rycerza.

Trelfan przełknął ślinę, zanim wziął głęboki wdech i wykonał polecenie

Cebrusa.

„Zrelaksuj się. To nie boli.”

Zamykając oczy, Cebrus przenosił swoim umysłem moc z jednej różdżki do

drugiej, póki nie poczuł połączenia. „Przejdź.” wyszeptał. Otwierając powieki,

zobaczył słabnące światło na starej różdżce i mocny, jasny blask na nowej, trzymanej

przez Treflana, zanim nie powróciła do naturalnego koloru drewna.

„Wow.” Rycerz zwrócił zszokowany wzrok na Cebrusa.

„Jeszcze nie skończyliśmy.” Ostrzegł mężczyznę.

Włożył starą różdżkę do swojej torby i zwrócił się ponownie do Treflana.

„Połóż obie ręce na środku różdżki. Musimy połączyć z nią twoją magię.”

Cebrus położył swoje ręce na dłoniach rycerza. „Więź.”

Powietrze zaskwierczało elektryzująco i skomplikowany wzór utorował sobie

drogę na drewnie, aż pokrył całą jej powierzchnię.

Zabrzmiał miękki dzwonek i Cebrus uwolnił dłonie rycerza ze swojego

uścisku. „Teraz, wszystko skończone.”

Spojrzał na różdżkę z satysfakcją, z powodu dobrze wykonanej pracy. Obecnie

pasowała do rycerza idealnie.

Treflan bez przerwy obracał różdżkę w dłoniach. „To… to jest mój rodzinny

herb. Jak to zrobiłeś?”

Cebrus zmarszczył brwi. „Ja tego nie zrobiłem. To ty. Tak się dzieje, kiedy

różdżka idealnie pasuje.”

Kapitan potrząsnął głową. „Nikt w królestwie nie ma herbu na swojej różdżce.

Magia zawsze wychodzi w prostym strumieniu. Jak długo będzie się wydobywać z

mojej?”

„Aż do czasu, jak umrzesz albo znowu zmienisz swoją różdżkę.”

Treflan spojrzał na niego skonsternowany. „Dlaczego miałbym ją zmienić?”

Cebrusowi opadła szczęka z szoku. „Czy wy, ludzie, macie jakiekolwiek

pojęcie o różdżkach? Zmieniasz swoją różdżkę, kiedy się starzejesz i twoja magia się

zmienia. Jeśli nie zmieniasz różdżki co kilka lat, twoja magia zostaje zawsze na tym

samym poziomie.” Przez myśl, że nikt w królestwie nie posiada podstawowej

wiedzy, zmienił zdanie. Nie mógł pozwolić, żeby pozostali tacy nieświadomi. To

byłoby prawie jak zbrodnia. „Pójdę z tobą, mimo wszystko. To oczywiste, że

potrzebujecie mojej pomocy.”

Mógł odłożyć swoją wyprawę. Robił to już od trzech lat, cóż znaczy jeszcze

trochę czasu.

****

Cebrus jechał za Trelfanem, który był zachwycony swoją nową różdżką i

chętny do pomocy twórcy różdżek, kiedy tylko sobie tego zażyczy. Dotarcie do

zamku zajęło im prawie dwie godziny. Cebrus nie zdawał sobie sprawy z tego, że

wędrował tak blisko stolicy królestwa. Generalnie unikał monarchów, ponieważ

zawsze uważał, że chcą mu tylko rozkazywać i trzymać go, jak jakiegoś zwierzaka.

Wyjaśnienie tego nieporozumienia, nigdy nie przebiegało dobrze.

Rycerze zasalutowali przy bramie i przejechali przez plac, tylko z kilkoma

zaciekawionymi spojrzeniami skierowanymi na Cebrusa.

Po odstawieniu koni do stajni, podążyli za Cebrusem, jak jacyś honorowi

strażnicy i odeskortowali go do sali tronowej.

Pierwszą rzeczą, która przyciągnęła jego uwagę, był rozmiar pokoju. Mógłby

zmieścić całą swoją wioskę wewnątrz sali audiencyjnej. Drugą rzeczą, jaką zauważył,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: