Czysta Gra (Fair Game) Autor - Philip K. Dick HTML : Artrus Profesor Anthony Douglas z ulgą opadł na obity czerwoną skórą fotel i westchnął. Głębokiemu westchnieniu towarzyszyło mozolne zdejmowanie butów przy wtórze licznych stęknięć poprzedzających rzucenie ich w kąt. Splótłszy ręce na pokaźnym brzuchu, mężczyzna z przymkniętymi oczami odchylił się do tyłu? - Zmęczony? - zapytała Laura Douglas, odwracając się na chwilę od kuchennego pieca ze współczuciem w ciemnych oczach. - Żebyś wiedziała. - Douglas popatrzył na leżącą na tapczanie wieczorną gazetę i stwierdził, że szkoda zachodu. Poszperał w kieszeni w poszukiwaniu papierosów i zapalił jednego leniwie. - Jeszcze jak zmęczony. Rozpoczynamy całkiem nowy kierunek badań. Dzisiaj zjawiło się stadko młodych inteligentów z Waszyngtonu, uzbrojonych w teczki i suwaki logarytmiczne. - Czy oni... - Ach, w dalszym ciągu nad wszystkim panuję. - Profesor Douglas uśmiechnął się szeroko. - Nie zaprzątaj sobie tym głowy. - Osnuł go jasnoszary obłok dymu. - Upłynie kolejnych parę lat, nim zdołają mnie prześcignąć. Będą musieli jeszcze trochę naostrzyć swoje przyrządy... Żona z uśmiechem wróciła do szykowania kolacji. Być może wpływała na to atmosfera małego miasteczka w Kolorado. Wzniosłe, nieruchome góry wokół nich, lodowate, rozrzedzone powietrze i spokojni mieszkańcy. Tak czy inaczej, jej mąż wydawał się obojętny na wszelkiego rodzaju napięcia i niepokoje nękające środowisko jego profesji. Szeregi przedstawicieli fizyki jądrowej zasilał stały dopływ agresywnych nowicjuszy. Stara gwardia chwiała się na swoich pozycjach, ogarnięta nagłym poczuciem zagrożenia. Na każdej uczelni, każdym wydziale fizyki pojawiał się zespół młodej, utalentowanej kadry. Nawet w tutejszym Bryant College, odległym od głównego nurtu wydarzeń. Lecz nawet jeśli Anthony'emu Douglasowi leżało to na sercu, nigdy nie dał niczego po sobie poznać. Beztrosko odpoczywał w fotelu, z zamkniętymi oczami i błogim uśmiechem na twarzy. Był zmęczony, ale spokojny. Ponownie westchnął, bardziej jednak z zadowoleniem niż z troską. - Prawdę mówiąc - wymamrotał leniwie - mogliby być moimi dziećmi, ale w gruncie rzeczy przerastam ich o głowę. Rzecz jasna, miałem okazję gruntowniej zgłębić tajniki zawodu. - I stosunków, do których w razie potrzeby można się odwołać. - To również. Tak czy inaczej, chyba odłączę się od prowadzonego obecnie... Nie dokończył zdania. - Co się stało? - zapytała Laura. Douglas na wpół uniósł się z fotela. Jego twarz zbielała jak ściana. Ze zgrozą utkwił przed siebie wzrok i kurczowo przytrzymując się fotela, na przemian otwierał i zamykał usta. W oknie tkwiło oko. Zajrzało w głąb pokoju i popatrzyło na niego uważnie. Wypełniało całe okno. - Chryste! - wykrzyknął. Oko się wycofało. Za oknem widać było jedynie pogrążone w wieczornym półmroku wzgórza, drzewa i ulicę. Douglas powoli opadł na fotel. - Co to miało znaczyć? - zapytała ostro Laura. - Co tam widziałeś? Czy ktoś tam był? Douglas zaciskał i rozwierał dłonie. Usta wykrzywiał mu mimowolny grymas. - Mówię prawdę, Bill. Widziałem je na własne oczy. Było jak najprawdziwsze. Inaczej przecież nie gadałbym bzdur, dobrze wiesz. Nie wierzysz mi? - Czy ktokolwiek jeszcze je dojrzał? - zapytał profesor William Henderson, z namysłem gryząc koniec ołówka. Odsunął na bok przygotowany do kolacji talerz i położył przed sobą notatnik. - Czy Laura je widziała? - Nie. Stała odwrócona plecami. - Kiedy to się stało? - Pół godziny temu. Właśnie wróciłem do domu. Było około wpół do siódmej. Zdjąłem buty, usiadłem w fotelu. - Douglas drżącą ręką otarł czoło. - Twierdzisz, że stanowiło niezależny element? Poza nim nie było nic więcej? Tylko samo... oko? - Tylko oko. Jedno wpatrzone we mnie ogromne oko. Rejestrujące każdy szczegół. Jak gdyby... - Jak gdyby co? - Jak gdyby spoglądało w mikroskop. Cisza. Głos zabrała siedząca po drugiej stronie stołu rudowłosa żona Hendersona. - Zawsze byłeś empirystą, Doug. Nie dawałeś się złapać na żadne bzdury. Ale to... Szkoda, że nikt więcej tego nie widział. - Oczywiście, że nikt więcej tego nie widział! - Co masz na myśli? - To monstrum patrzyło na mnie. To ja zostałem poddany oględzinom. - Douglas histerycznie podniósł głos. - Myślicie, że jak się czuję - oglądany przez oko wielkie jak fortepian! Boże, gdybym nie był taki opanowany, to chyba bym się załamał! Henderson i jego żona wymienili spojrzenia. Przystojny, ciemnowłosy Bill, o dziesięć lat młodszy od Douglasa. Żywiołowa Jean Henderson, wykładowca psychologii dziecięcej, o falującym pod nylonową bluzką bujnym biuście. - Co o tym sądzisz? - zapytał ją Bill. - To bliżej twojej działki. - Właśnie że twojej - rzucił Douglas. - Nie próbuj spychać tego do rangi patologicznych omamów. Przyszedłem do ciebie, ponieważ jesteś głową wydziału biologii. - Myślisz, że to było zwierzę? Coś w rodzaju gigantycznego leniwca? - To musiało być zwierzę. - A może to po prostu kawał - podsunęła Jean. - Albo plansza reklamowa jakiegoś okulisty. Ktoś mógł przenosić ją pod oknem. Douglas opanował się wysiłkiem woli. - Ono żyło. Patrzyło na mnie. Obejrzało mnie od stóp do głów, po czym znikło. Tak jakby odsunęło się od soczewek mikroskopu. - Zadrżał. - Przecież mówię wam, byłem obserwowany! - Tylko ty? - Ja. Nikt inny. - Jesteś święcie przekonany, że spoglądało na ciebie z góry - powiedziała Jean. - Tak, z góry. Prosto na mnie. Zgadza się. - Przez twarz Douglasa przemknął dziwny wyraz. - Dobrze to ujęłaś, Jean. Pochodziło stamtąd. - Machnął do góry ręką. - Może to Bóg - rzucił w zamyśleniu Bill Douglas nie odpowiedział. Jego twarz przybrała barwę popiołu. Zaszczękał zębami. - Bzdura - zaoponowała Jean. - Bóg jest psychologicznym symbolem transcendentalnym wyrażającym nieświadome moce. - Czy spoglądało na ciebie oskarżycielsko? - dopytywał się Bill. - Tak jakbyś zrobił coś złego? - Nie. Raczej z ciekawością. Wyraźną ciekawością. - Douglas wstał. - Na mnie już czas. Laura uważa, że dostałem jakiegoś ataku. Nic jej nie powiedziałem, rzecz jasna. Brakuje jej dyscypliny naukowej. Nie poradziłaby sobie z podobnym zagadnieniem. - I nam przysparza ono pewnych trudności - dorzucił Bill. Douglas nerwowo ruszył w kierunku drzwi. - Nie przychodzi ci do głowy żadne wytłumaczenie? Na przykład stworzenie dawno uznane za wymarłe, do tej pory szwendające się po okolicy? - Nic mi o tym nie wiadomo. Gdybym o czymś usłyszał... - Powiedziałeś, że spoglądało w dół - przerwała Jean - a nie pochylało się, by rzucić na ciebie okiem. Zatem żadne zwierzę bądź inne ziemskie stworzenie nie wchodzi w rachubę. - Zastanowiła się głęboko. - Może jesteśmy obserwowani. - Wy nie - wtrącił żałośnie Douglas. - Tylko ja. - Przez przedstawicieli innego gatunku - dorzucił Bill. - Sądzisz, że... - Może to oko z Marsa. Douglas ostrożnie uchylił drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Noc była czarna. Lekki wiatr poruszył drzewami i pomknął dalej ulicą. Na tle wzgórz rysował się niewyraźny, kwadratowy zarys jego samochodu. - Jeżeli przyjdzie wam coś do głowy, dajcie mi znać. - Przed pójściem spać zażyj kilka pastylek nasennych - poradziła mu Jean. - I weź się w garść. Douglas wyszedł na ganek. - Dobry pomysł. Dzięki. - Potrząsnął głową. - Może jednak zwariowałem. Chryste. Cóż, do zobaczenia. Zszedł po schodach, kurczowo ściskając poręcz. - Dobranoc! - zawołał Bill. Zamknięto drzwi i lampa oświetlająca ganek zgasła. Douglas czujnie ruszył w stronę samochodu. Wyciągnął rękę, po omacku szukając klamki. Jeden krok. Dwa kroki. Cóż za nonsens. Dorosły mężczyzna, właściwie w sile wieku, u schyłku drugiego tysiąclecia. Trzy kroki. Otworzył drzwi i wślizgnął się do środka, blokując zamek. Odmówił cichą modlitwę dziękczynną, po czym uruchomił silnik i włączył światła. Co za głupota. Gigantyczne oko. Zwyczajny kawał, ot co. Starannie rozważył wszystko w myślach. Studenci? Żartownisie? Komuniści? Spisek, mający na celu wytrącenie go z równowagi? Był ważną osobistością. Kto wie, może nawet najznamienitszym fizykiem jądrowym w kraju. A ten nowy projekt... Powoli wjechał na pogrążoną w ciszy jezdnię. Kiedy samochód nabierał prędkości, bacznie lustrował każdy krzak i drzewo. Spisek komunistyczny. Część studentów należała do lewicowego ugrupowania. Coś w rodzaju marksistowskiego zgromadzenia badawczego. Może to ich sprawka... Coś zalśniło w świetle reflektorów. Blask dochodził z pobocza jezdni. Zbity z tropu Douglas popatrzył w tamtym kierunku. Wśród chwastów, u stóp drzew spoczywał podłużny, prostokątny przedmiot. Migotał i lśnił. Douglas zmniejszył prędkość, ile tylko mógł. Na skraju drogi leżała sztabka złota. Coś niesamowitego. Profesor Douglas powoli opuścił szybę i wyjrzał. Czy to rzeczywiście złoto? Zaśmiał się nerwowo. Na pewno nie. Naturalnie często widywał złoto. To wyglądało jak złoto. Lecz może było zwykłą, pozłacaną sztabą ołowiu. Ale... dlaczego? Żart. Psota studentów college'u. Musieli zobaczyć, jak jego samochód zmierza w kierunku domu Hendersonów, i wiedzieli, że wkrótce będzie wracał tą samą drogą. Albo... albo naprawdę to złoto. Być może przejeżdżał tędy strzeżony samochód. Zbyt gwałtownie wszedł w zakręt, w wyniku czego sztaba ześlizgnęła się i upadła w zarośla. W takim razie na pogrążonym w ciemności poboczu szosy spoczywała wcale pokaźna fortunka. Jednakże posiadanie złota było nielegalne. Musiałby zwrócić je rządowi. Ale czy nie mógłby odpiłować sobie choćby kawałeczka? Poza tym, gdyby je oddał, bez wątpienia otrzymałby jakąś nagrodę. Może kilka tysięcy dolarów. Przez głowę przemknął mu szalony plan. Zabrać sztabę, ukryć ją, polecieć do Meksyku, poza granicę państwa. Eric Barnes był właścicielem Klubu Kobziarza. Bez trudu dostałby się do Meks...
minnesota