Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 18 - Brat i siostra.pdf - Roza znad fiordów - Kawasumi

Pedersen Bente

Roza znad Fiordów 18

Brat i siostra

Mattias podejrzewa, że Roza coś przed nim ukrywa. Tyle jest

trudnych do wytłumaczenia zdarzeń, tyle zagadek. Czemu

córka Rozy, mała Lily, wspomina czas przed swoim

narodzeniem i upiera się, że nie jest sama, że ma brata?

Pożar w domu sprawia, że Mattias poznaje jeden z sekretów

Rozy. Dotychczas nie wiedział, że jego żona dysponuje

znacznym majątkiem. Teraz z jeszcze większą determinacją

niż kiedykolwiek wcześniej pragnie jej udowodnić, że jest jej

godzien, że w niczym nie ustępuje...

Rozdział 1

Znów tu jestem. Ten dom był niegdyś moim domem, ale teraz

czuję się w nim zupełnie obco. Jako dziecko nigdy nie

przypuszczałam, że tak się to wszystko potoczy. Samuelsborg był

i miał zawsze być moim domem. Ale teraz jestem dorosła, a moje

życie przybrało zupełnie inny kształt niż ten, który miało w

wyobraźni beztroskiego dziecka.

Mężczyźni zastawiają sieci na łososie na rzece Alta. To już

tradycja. Nie wiem, jak długo istnieje. Być może jacyś starzy

ludzie mogliby mi powiedzieć, ale oni ze mną nie rozmawiają.

Ole pomaga Mattiasowi, choć nie należy do spółki. Mattias i ja

mieszkamy nad rzeką, a zasady są takie, że tylko właściciele ziem

graniczących z Alta mają prawo do połowów. W każdym razie

takie było założenie. Potem jednak ludzie zaczęli stopniowo

dopuszczać też tych, którzy mieszkają dalej. Odkąd pamiętam,

zawsze słychać było głosy mówiące, że to niesprawiedliwe, aby

tylko ci, którzy mieszkają nad samą rzeką, mogli łowić.

I z reguły to tym, co najgłośniej domagają się wyrównania

krzywd, w następnym roku udaje się dostać do spółki. Nie wiem,

być może jest to swego rodzaju sprawiedliwość. Tylu rzeczy nie

wiem i nie rozumiem, zaś wielu nawet nie chcę zrozumieć.

W każdym razie mój brat nie posiada ani takiego majątku, ani

władzy czy wpływów, aby dostać się do spółki, niezależnie od

tego, co sam na ten temat sądzi. Jednak Mattias zawsze nałowi

więcej łososi, niż nam potrzeba, i zawsze chętnie dzieli się z

Olem.

Dziś jest noc świętojańska, zaś w najbliższą niedzielę wielkie

święto kościelne w Talvik. Cała okolica spotyka się w pierwszą

niedzielę po zastawieniu sieci. To również należy do tradycji.

Wtedy załatwia się też wszystkie sprawy, zarówno te duchowe,

jak i te całkiem przyziemne.

Prosiłam jednak brata, aby tam nie jechał. Ole tylko zaśmiał mi

się w twarz i spytał, czego się boję. Tak, jakbym nie znała jego

tajemnic.

A przecież Ole zdaje sobie sprawę, że o wszystkim wiem.

Wiem, że zachowuje się jak dawniej, że wrócił do dawnych

nałogów. Ludzie we wsi gadają. Ole śmieje się ze mnie, kiedy o

tym wspominam, gdyż mówię szeptem tak, aby Liisa nie

usłyszała. Ole śmieje się głośno. Może i racja - kto jak kto, ale

akurat ja nie powinnam przysłuchiwać się plotkom. Jednak pew-

nych rzeczy po prostu nie da się nie słyszeć.

Święto kościelne oznacza setki ludzi, a więc i setki okazji do

wypitki, setki toastów. Tam, gdzie jest tłum, jest też zabawa i są

takie kobiety, dla których nie ma znaczenia, że na mojego brata

czeka w domu żona.

Jego dziecko powinno przyjść na świat już dwa tygodnie temu.

Zaczynam niepokoić się o Liisę. Próbuję jej pomóc, ale ciepła w

dłoniach mam niewiele -dla mnie samej ledwie go starcza.

Wszystkie mądre baby opuściły nas w pośpiechu, kiedy ja się

zjawiłam

w Samuelsborg. Nie były zachwycone. Tylko matka Liisy

została. Zdarza się, że Eeva patrzy na mnie pytająco, ale to

wszystko. Nie boi się mnie. Chyba nie wierzy, że mogę być kimś

więcej niż ona, że mogę czymś się od niej różnić. Początkowo

moja obecność ją krępowała, ale z dnia na dzień jest lepiej. Poród

Liisy bardzo się opóźnia. Żadnej z nas się to nie podoba. Nie

rozmawiamy o tym, ale obie czujemy niepokój.

- Nie możesz się kłaść! - Eeva ostro upomniała córkę,

jednocześnie ściągając z niej kołdrę.

Liisa była blada, w dole pleców czuła ból, a w stopach

mrowienie. Nie mogła dojrzeć swoich nóg -ostatnio widziała je

kilka miesięcy wcześniej - ale czuła, jakie są ciężkie. Była pewna,

że przypominają wielkie kłody drewna. Chodzenie stanowiło dla

niej prawdziwe wyzwanie. Przy każdym kroku dokuczał jej ból w

nogach i w krzyżu. Miała wrażenie, że jest ciężka i gruba jak

beka. I pewnie równie ponętna. Liisa doskonale rozumiała,

dlaczego Ole jej unikał.

-Już dłużej nie mogę! - jęknęła i zacisnęła wargi. Ostry ból

przeszył jej plecy i lędźwia, gdy spróbowała zastosować się do

poleceń matki. - Nie dam rady!

- Słyszał no ktoś coś podobnego! - prychnęła matka Liisy, mając

nadzieję, że jej irytacja wywoła u córki jakąś reakcję, opór i wolę

walki, że dzięki temu Liisa nie podda się. Ze poczuje złość, która,

jak Eeva pamiętała, mieszkała niegdyś w jej córce - zanim Liisa

dała się zauroczyć temu mężczyźnie. Liisa i Ole Samuelsen -

całkiem niedobrana para.

-Ja wydałam na świat pół tuzina dzieciaków i nigdy

nie odpoczywałam, kiedy któreś miało się urodzić. Na kolanach

szorowałam podłogę, aż wody odeszły. Twój najmłodszy brat

omal się nie urodził w oborze, przy wieczornym obrządku.

Ledwo zdążyłam wejść do chałupy, a ten był na świecie.

Następnego ranka już byłam na nogach, bo ktoś musiał nakarmić

zwierzęta i krowę wydoić. Nigdy się nie kładłam i nie opowia-

dałam, że nie dam rady!

Liisa mocno zacisnęła powieki, czując napływające do oczu łzy.

Wiele potrafiła wytrzymać. Nikt nie wiedział, ile musiała w sobie

zdusić bólu, nie tylko w ciągu tych miesięcy, gdy nosiła w łonie

dziecko, ale i wcześniej. Nikt nie wiedział, ile musiała

wycierpieć. Ale teraz była na granicy wytrzymałości. Nie miała

siły znosić takiej pogardy, i to ze strony własnej matki.

-Nie trzeba na nią krzyczeć! - Roza stanęła w obronie Liisy. Tym

samym wkroczyła między matkę i córkę.

Wcale nie chciała tego robić i w miarę możliwości unikała takich

sytuacji. Przez cały ostatni tydzień spędzony w Samuelsborg

pozwalała rządzić matce Liisy. Zdawała sobie sprawę, że choć

był to jej dom rodzinny, przebywała w nim teraz jako gość.

Matka Liisy miała więcej lat i większe doświadczenie, nie

mówiąc już o tym, że między matką i córką istniały więzy

nieporównanie silniejsze niż między Rozą a Liisą.

- Trzeba się nią zająć, a nie krzyczeć - rzekła Roza spokojnie,

krzyżując na piersi ramiona jakby w rozpaczliwym geście obrony

przed atakiem, którego, jak przypuszczała, należało się

spodziewać. Skoro matka Liisy własną córkę traktowała tak

ostro, to

Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 18 - Brat i siostra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: