Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 10 - Ulubieniec Elfów.pdf - Roza znad fiordów - Kawasumi

Pedersen Bente

Roza znad Fiordów 10

Ulubieniec Elfów

Seamus O'Connor ucieleśniał wszelkie pokusy, jakim Roza

nie potrafiła się oprzeć. Jego ciemne szare oczy wabiły ją na

nieznane ścieżki. Był jednak człowiekiem wyjętym spod

prawa i wielu najchętniej widziałoby go na szubienicy. Roza

zdawała sobie sprawę, że jeśli nie dostaną się na statek

płynący do Ameryki, życie z Seamusem będzie oznaczało

ciągłą ucieczkę, bezustanny strach. Czuła jednak, że musi mu

towarzyszyć. Poza tym wesprą go nieznane moce, był wszak

ulubieńcem elfów...

PROLOG

Kafjorden, czerwiec 1843

- Coś chyba miał do powiedzenia? - spytał Mattias, siedząc na

schodach Samuelsborg.

W powietrzu panował spokój. Wiatr zdawał się wstrzymywać

oddech. Nawet mewy zamilkły. Liście ani drgnęły na gałęziach, a

schody nie zatrzeszczały pod ciężarem dwóch mężczyzn. Między

nimi stał dzban z piwem, a każdy z nich trzymał w ręku kubek.

Słońce barwiło niebo złotoczerwonymi pasami, przemieszanymi

z fioletem. Tarczy słonecznej nie było widać zza gór, lecz mimo

to w powietrzu wyczuwało się ciepło. W środku zapłakał

chłopczyk i Mattias uśmiechnął się leciutko, gdy Liisa cicho

zanuciła. Bardziej domyślał się, niż słyszał, że z jej ust wyrwała

się fińska piosenka.

- Nic nie wiedział - odparł Ole. Szczęki miał zaciśnięte. Z taką

miną chodził już od chwili, gdy tego samego dnia po południu

rozmawiał z Davidem Warrenem.

- Mówił, że Andersowi dobrze idzie w szkole, a konno jeździ tak,

jakby się do tego urodzil.Wyobrażasz sobie, że mój młodszy brat

miałby się urodzić do konnej jazdy?

Ole pokręcił głową.

- W każdym razie jemu nic nie powiedzieli - dodał

z westchnieniem. - Warren twierdzi, iż wygląda na to, że Anders

zapomniał o swojej siostrze, że pogodził się z sytuacją i

dostosował do nowego życia i do otaczających go ludzi. Jak

można coś takiego mówić?

- Dobrze mu tam? - spytał Mattias, lecz Ole tylko wzruszył

ramionami.

Opróżnili kubki i oblizali pianę z kącików ust.

- Ona nie żyje - oświadczył Ole z ponurą miną. -Inaczej by nam

tego nie zrobiła. Nie zrobiłaby tego Andersowi. Nie mogła ot, tak

po prostu zniknąć...

Mattias znów napełnił kubki po brzegi, aż piana się przelała.

Myślał o Rozie, wciąż miał w głowie jej obraz. Najlepiej

zapamiętał jej spojrzenie. To przeklęte ostre niebieskie

spojrzenie, które potrafiło ciąć jak nożem. Wiedział, jak gorące

potrafią być jej uczucia.

- Roza mogła to zrobić - powiedział. - I właśnie z tym tak trudno

się pogodzić. Ze świadomością, że mogła ze wszystkim zerwać.

Nikt z nas już jej nie przytrzymuje, Ole. Nawet Anders. Roza

mogła obrócić się plecami do wszystkiego i ruszyć dalej przed

siebie. Wydaje mi się, że nawet za bardzo by się nie oglądała.,

- To moja siostra - rzekł z naciskiem Ole.

- Ja ją kochałem - przypomniał Mattias cierpko. -Być może ciągle

ją kocha, lecz nawet gdyby o tym wiedziała, to i tak za mało dla

niej znaczy. I tak by jej to nie powstrzymało.

- Dokąd miałaby iść w obcym kraju? Mattias wzruszył

ramionami.

- Nie zadawaj mi takich pytań, Ole. Pytaj Davida Warrena. Dam

sobie uciąć palec albo i dwa, że nie wszystkimi swoimi myślami

się z tobą podzielił...

- Na przykład jakimi? - dopytywał się Ole Samuelsen, brat Rozy.

- Musi być w to wplątany jakiś mężczyzna - stwierdził Mattias

nie bez goryczy. - Roza nie zniknęłaby sama! Wydaje mi się, że

to musi mieć związek z mężczyzną. Z kimś, kto przebił się przez

wszystkie mury, które wzniosła wokół siebie. Ktoś, kto naprawdę

jej potrzebował...

- A mnie się wydaje, że ona nie żyje - powiedział Ole.

- Wiedziałbym, gdyby umarła - zaprotestował Mattias.

- Pomimo że jest jakiś inny mężczyzna?

- Pomimo że jest jakiś inny mężczyzna.

- Coś mi się zdaje, że ty ją ciągle kochasz. - Ole wypił jeszcze łyk

piwa.

- To nie jest wykluczone - odparł Mattias. - Ale niewiele mi teraz

przyjdzie z zastanawiania się nad tym, jak jest. Dlatego też staram

się nie myśleć. Wiem tylko, że ona żyje...

Rozdział 1

Clonakilty, Irlandia,

dzień świętego Patryka, 17 marca 1842

- Nie jestem tą, za którą mnie bierzesz - powiedziała Roza cicho,

żałując, że poprosił, by go poślubiła. Oświadczyny były

jednocześnie świadectwem zaufania, które sprawiło, że coś w

niej gwałtownie drgnęło i wprawiło ją w oszołomienie, uczyniło

niemal głuchą na ostrzegawcze głosy, których szept rozlegał się

dokoła.

... a może one istniały w niej?

- Jesteś tą, którą kocham - utrzymywał z mocą Seamus 0'Connor.

Jego silny uścisk niemal zgniótł konwalie, których dla niej

nazbierał.

- Zapomnę, że mnie o to prosiłeś - mówiła dalej Roza z powagą,

tuląc wargi do gorącej skóry, odsłoniętej w rozcięciu koszuli.

Wargi miała wilgotne i z każdym wypowiadanym przez siebie

słowem mogła też czuć jego smak. - Chciałabym, żebyś ty

również o tym zapomniał, Seamus - dodała błagalnie. - Najpierw

musisz wszystkiego się o mnie dowiedzieć, a dopiero potem

prosić mnie o rękę, albo nie prosić. Ale nie możesz mówić, że

mnie kochasz, zanim mnie nie poznasz. Niewykluczone, że

zmienisz zdanie, a ja nie mogę ukrywać, kim jestem. Nie chcę już

nigdy niczego budować na kłamstwie.

Pedersen Bente - Roza znad Fiordów 10 - Ulubieniec Elfów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: