*
Sara Orvvig
Nowe życie
PROLOG
Czerwiec, 1976
Było to bardzo nieprzyjemne zadanie, ale musiał je wykonać
jeszcze dziś wieczorem. Spencer Ashton, stojąc w bibliotece
swego domu w San Francisco, spojrzał w ciemne
okno. Za dnia rozciągał się stąd widok na olbrzymią, bujną
winnicę, produkującą winogrona szczepu pinot noir i chardonnay.
Jego wzrok lustrował całą bibliotekę, od półek z oprawnymi
wskórę tomami, poprzez zdobiące ściany olejne obrazy
w złoconych ramach i skórzane fotele, aż po utrzymane
wnienagannym porządku solidne biurko. Rozpierała go duma.
Teraz jego majątek będzie się pomnażał. Jak długą przebył
drogę z CrawleywNebrasce!
Usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Weszła jego żona.
Rzadko przychodziła do biblioteki, a dzieciom w ogóle zabronił
wstępu. Spencer uznawał to pomieszczenie wyłącznie
za swoje. Było dla niego miejscemucieczki od rodziny.
Spojrzał na Caroline. Ubrana była w różową sukienkę,
bardzo dla niej typową. Zwyczajną i nieciekawą. Ogarnęło
1
go obrzydzenie. Dzisiejszego wieczoru rozstanie się z żoną
raz na zawsze. Żałował, że nie zrobił tego wcześniej.
- Chciałeś porozmawiać - zaczęła Caroline, patrząc na
niego orzechowozielonymi oczami.
- Tak, wejdź - odpowiedział, myśląc jednocześnie, jaka
jest szara i nijaka. Nie dla niego taka kobieta. Może kiedyś
go interesowała, ale trwało to bardzo krótko. Stanowiła jedynie
dobry środek do osiągnięcia celu.
- O co chodzi? - spytała.
- Odchodzę - oświadczył wprost, zadowolony, że nareszcie
zerwie te więzy. - Nasze małżeństwo jest skończone,
zresztą było już takie od jakiegoś czasu.
- Zbladła i uchyliła się, jakby ją uderzył. Jego niechęć jeszcze
się pogłębiła. Dlaczego była taka zdziwiona? Czy miała
nadzieję, że go zatrzyma na resztę życia?
- Odchodzisz! - powtórzyła, jakby nie dosłyszała. - Spencer,
mamy czworo małych dzieci. Składaliśmy przysięgę.
- Złożyłem pozew. Wszystko jest gotowe i jutro ukaże się
w prasie. Pomyślałem, że może wolałabyś usłyszeć to najpierwode
mnie.
- Nie rozmawialiśmy o tym.
- Nie ma o czym rozmawiać. Chcę się uwolnić od tego
małżeństwa. Zabieramakcje Lartimer Corporation. Twój ojciec
zapisał mi je w testamencie - oświadczył Spencer, dochodząc
do sedna sprawy.
- Nie możesz tego zrobić! - zawołała, drżąc. - Mój ojciec
zostawił ci wszystko wdobrej wierze. Powierzył ziemię, akcje
i pieniądze tobie, jako mojemu mężowi i ojcu naszych dzieci,
a jego wnuków. Nie pozwolę, żebyś nas z tego ograbił!
2
W jej oczach zobaczył płomień, który go zdumiał. Spodziewał
się łez, błagania, a tymczasem stała z zaciśniętymi
pięściami, trupio blada, choć na policzkach wystąpiły jej
czerwone plamy.
- Caroline, on wszystko zapisał mnie. Wszystko jest moje.
Koniec dyskusji.
- Porozmawiam z moim adwokatem i zobaczymy, czy
to koniec dyskusji. Zaskarżę testament. Nie możesz zabierać
dziedzictwa swoich dzieci i pozbawiać nas środkówdo
życia!
- Tak myślisz? - Nie znosił sprzeciwu i nie spodziewał się
go z jej strony. Podszedł do niej i wpił palcewjej ramiona, aż
się wzdrygnęła. - Jeżeli spróbujesz mnie powstrzymać, zabiorę
również dzieci i wtedy rzeczywiście już nic ci nie zostanie.
Mamwśród służby ludzi, którzy zeznają, że używałaś
narkotyków.
- Tokłamstwo!Wżyciu niczegotakiegoniezrobiłam!
- Zeznają podprzysięgą, żebrałaś.
- Zapłacisz im, żeby kłamali?! - zawołała wzburzona.
- Nie możesz mi przeszkodzić w tym, żebym przejął
wszystko, co twój ojciec mi zapisał. Wierz mi, Caroline, jestemprzygotowany.
Mogę zabrać dzieci, całą posiadłość i zostaniesz
z niczym.
- Jesteś złym człowiekiem! - wykrzyknęła. - Nie możesz
zabrać moich dzieci! - Teraz dopiero zaczęła płakać. Łzy
spływał...
porn-bell