Jan Chryzostom Bohomolec (1724-1795), Diabeł w swojej postaci (cz. I 1772, cz. II 1777)
W cz. I zagadnienia:
1. Dusza i ciało człowieka.
2. Szatan i jego pochodzenie, zakres jego mocy i ingerencji w świat ludzki.
3. Opętanie i egzorcyzm katolicki jako sakralna terapia antydemoniczna.
4. Cud i jego istota, teologiczna typologia Cydów.
5. Lewitacja i loty czarownic.
6. Anioły, ich pochodzenie, zakres mocy i ingerencji w świat ludzki.
7. Czarownictwo diabelskie w doktrynie kościelnej.
8. „Wyroki”, czyli wieszczbiarstwo i proroctwa.
9. Magia miłosna, jej rekwizyty i rytuały.
W cz. II:
1. Istota bytu upiorów, sposoby ich rozpoznania i zwalczania.
2. Lakantropia i sposoby neutralizacji wilkołaków.
3. Wiara w sny, symbolika senna.
4. Sztuki mantyczne i prognostykarstwo a problem wolnej woli człowieka.
5. Zielarstwo i magia medyczna.
6. Kwestia ukazywania się dusz osób zmarłych i analiza przykładów ich objawień.
Diabeł może wywołać ogień, ale nie burzę.
Dla uczynienia piorunów potrzeba, aby szatan nakręcił i natężył pierwszą sprężynę, wszystkie prawie nieżywe sprężyny wzruszającą, to jest ogień centralny, albo w centrum ziemi od Boga osadzony, który według teraźniejszych filozofów podnosi pary i wapory na powietrze. Potrzeba jeszcze, by szatan część tej pary w obłok zebrał, a część aż do samej ziemi rozsypał, potrzeba, aby zapalone na umówione tylko miejsce nakierował i zaniósł. To zaś wszystko zda się, iż Bóg swojej tylko Opatrzności zostawił.
chahaviah