Cwiczenia pobudzajace tworcze myslenie - Artykul.pdf - Pamiec_Nauka - Darkievek

Ćwiczenia pobudzające twórcze myślenie .

1. Inne zastosowanie przedmiotów:

Uczestnicy siadają w kręgu. Dostają

jeden przedmiot. Jest to przedmiot

dobrze im znany – parasol, kapelusz,

garnek, itp... Kolejno podają go sobie.

Ich zadaniem jest wymyślenie jak

największej ilości zastosowań dla tego

przedmiotu.

2. „Czasami czuję się jak...”

Uczestnicy dobierają się w pary.

Spacerując obserwują pomieszczenie i

przedmioty. Kiedy zauważą coś

interesującego mówią drugiej osobie:

„czasami czuję się jak..., bo...”

(Czasami czuję się jak zamknięte

drzwi, bo pilnuję, aby nikt nie

dowiedział się jaki naprawdę jestem w środku.)

W tym ćwiczeniu najważniejsze jest uzasadnienie porównania siebie z

przedmiotem.

3. „Supermarket”

Uczestnicy zostają podzieleni na małe grupy. Grupy stają się specjalistami od

reklamy w supermarketach.

Wprowadzenie:

Zbliża się wielka promocja, którą ogłaszaliście od długiego czasu w gazetach i

telewizji. Wiecie, że do waszego supermarketu przyjdą tysiące ludzi, którzy chcą

koniecznie kupić to, co im obiecywaliście. Niestety tego nie macie. Wasz dostawca

pomylił transporty i dostaliście zupełnie coś innego, niż mieliście dostać. Ludzie

czekają i nie ma czasu na wymianę towaru. Musicie sprzedać to, co dostaliście

zamiast tego, co obiecaliście.

Każda z grup losuje nazwy dwóch niezwiązanych ze sobą przedmiotów. Pierwszy

jest towarem, który był reklamowany. Drugi jest towarem, który aktualnie jest w

sprzedaży. Zadaniem grup jest wypisanie jak największej ilości cech wspólnych

przedmiotu i pominięcie wszystkich różnic. Cechy mogą dotyczyć wyglądu,

zastosowania, smaku, zapachu, wagi itp...

Po upływie 15-20 minut grupy prezentują swoje osiągnięcia.

Część druga:

Na podstawie wypisanych cech grupy opracowują plakat promujący zakup jednego

towaru zamiast drugiego oraz hasło reklamowe, które zostanie zamieszczone na

plakacie.

4. „Podpatrzone przez dziurkę od klucza”

Wprowadzenie:

Jesteście dziennikarzami i pracujecie w redakcji pisma zajmującego się

publikowaniem sensacji. Wasz redaktor naczelny wysłał was na wywiad do osoby,

o której jest ostatnio głośno. Macie za zadanie wyciągnąć od niej jak najbardziej

sensacyjne informacje, a jeśli nie zechce rozmawiać, to przy okazji rozejrzeć się po

jej biurze i znaleźć coś, o czym ludzie chcą przeczytać.

Niestety ta osoba zdążyła już wyjechać za granicę, a wy zostaliście pod

zamkniętymi drzwiami biura. Cóż to jednak za problem dla prawdziwego tropiciela

sensacji? Przez dziurkę od klucza można zobaczyć naprawdę wiele, a to czego się

nie zobaczy można zmyślić, bo przecież nikt i tak nie wie co jest za tymi drzwiami.

Uczestnicy w tym ćwiczeniu będą pracować indywidualnie. Każdy z nich dostaje

kartkę papieru oraz kredki. Każdy z nich losuje jeden wycinek z kolorowej gazety,

który przedstawia to, co dziennikarz widział przez dziurkę od klucza. Wycinki

muszą być małe i przygotowane z kolorowego zdjęcia. Najlepiej jeśli nie

przedstawiają zupełnie niczego poza kilkoma kolorowymi plamami. Uczestnicy

naklejają na kartki swoje wycinki w dowolnym miejscu. Ich zadaniem jest

dorysować coś sensacyjnego tak, aby powstał zmyślony i sensacyjny obraz całego

biura.

Opracował Mariusz Milka

na podstawie materiałów Stowarzyszenia KLANZA

Twórcze Myślenie

Cel: rozwijanie i ćwiczenie twórczego myślenia i wyobraźni, ćwiczenie zmysłów,

integracja grupy.

Czas trwania: ok. 2h.

Elementy zajęć:

Uwaga!

Zaproponowane ćwiczenia nie są prowadzone w podanej kolejności, prowadzący

proponuje kolejne ćwiczenia (wybiera odpowiednie) widząc reakcję grupy – czy

woli aktywność umysłową, plastyczną czy ruchową.

1. Akronim – 15 min.

Prowadzący podaje jakiś akronim (UFO, USA, PEKAO, GOPR, MENiS, itp.).

zadaniem uczestników jest znalezienie jak największej liczby możliwych jego

rozwinięć. Uczestnicy mają za zadanie użyć swego imienia jako akronimu i

rozwinąć go, przypisując każdej literze jaką swoją cechę. Umieszczają to na

swoich identyfikatorach

Materiały: kartki na identyfikatory, pisaki, taśma dwustronna.

2. Transformacja – 20 min.

Uczestnicy rysują na kartce 12 prostokątów. Na pierwszym rysują kota, a na górze

piszą co ma powstać w ostatnim prostokącie. Następuje wymiana kartek. Zadanie

polega na wypełnieniu prostokątów rysunkami, które bez popadania w abstrakcję

stopniowo przekształcą kota w obiekt docelowy.

Materiały: kartki, pisaki.

3. Meksykanin na rowerze – 20 min.

Prowadzący pokazuje ilustrację i pyta się co ona przedstawia. Uczestnicy oglądają

ją z różnych stron i próbują ustalić co to może być. Uczestnicy sami próbują

stworzyć takie rysunki i przedstawić je grupie.

Materiały: kartki i pisaki, ilustracje.

4. Sztuka abstrakcyjna – 20 min.

Każdy uczestnik otrzymuje arkusz z ilustracjami abstrakcyjnymi. Najpierw w

grupach rozmawiają o tym co mogą one przedstawiać, a następnie zastanawiają się

jak można je ułożyć w sensowną serię. Tłumaczą jak do tego doszli innym grupom.

Materiały: wzorce rysunków abstrakcyjnych.

5. Symbolika kolorów – projektowanie flag – 20 min.

Każdy uczestnik wybiera sobie pięć kolorów i wypisuje skojarzenia do nich

(uczucia, zdarzenia, znaczenia, itp.). Następnie dobierają się w dójki i wspólnie

rozmawiają o swoich pomysłach. Każda grupa ma następnie za zadanie

zaprojektować flagę dla wybranego przez siebie państwa. Uczestnicy dobierając

barwy powinni się kierować swoimi skojarzeniami z danym państwem i swoimi

przemyśleniami na temat barw.

Materiały: kartki, pisaki, kolorowe kredki.

6. Dziesięć pytań – 20 min.

Uczestnicy słuchają poleceń prowadzącego.

„Opuść powieki. Zbierz myśli tak, żeby wyobrazić sobie jakieś miejsce – takie,

które znasz świetnie lub pobieżnie, a chciałbyś kiedyś w nim się znaleźć; albo

pozwól ponieść się wyobraźni do miejsca, o który nic nie wiesz. Kiedy już

rozeznasz się z grubsza w miejscu, do którego w wyobraźni dotarłeś, zwróć uwagę

na następujące sprawy:

:: Co mieści się w pobliżu? Popatrz przed siebie co widzisz?

:: Jakie dostrzegasz kolory?

:: Zacznij się obracać: co zobaczysz tuż przy sobie, co w oddali?

:: Teraz skoncentruj się na dźwiękach, jakie słychać w miejscu, do którego

przywiodła cię wyobraźnia. Co słyszysz? Wybierz przynajmniej trzy zupełnie

odmienne odgłosy.

:: Dotknij w wyobraźni czegoś. Dotknij czegoś innego. Jakie wyczuwasz różnice?

Zwróć uwagę na różne faktury.

:: Zrelaksuj się jeszcze bardziej i skup się na zmyśle węchu. Jakie zapach i aromaty

unoszą się w miejscu, które wyobrażasz sobie? Nie próbuj na siłę identyfikować,

po prostu pozwól im zaatakować swoje powonienie, nadaj im jakąś nazwę i opisz.

Który z tycz zapachów wybija się w twojej wyobraźni ponad inne?

:: Teraz uważaj na to co się porusza. Jakiego rodzaju są to ruchy? Jeśli nic się nie

rusza – pomóż, niech choćby drgnie.

:: Ciepło tu, czy zimno? Poszukaj czegoś, co jest zimne, dotknij i wyobraź sobie

chłód; a potem coś gorącego. Czy uda ci się jednocześnie poczuć zimno jedną a

ciepło drugą ręką?

:: Teraz rozejrzyj się za czymś, co dałoby się podnieść. Trzymaj jedną ręką i

wyczuj ciężar, temperaturę, gładkość lub szorstkość. Zwróć uwagę na kolor i

wszelkie drobne szczegóły. Zapamiętaj je.

:: Zmień perspektywę: patrz w to samo miejsce z dołu, z góry albo wyobraź sobie,

że jesteś bardzo malutki – lub przeciwnie – ogromny. Co się zmieniło?

Czas wracać! Przez następnych parę chwil skup się na rzeczywistym otoczeniu.

Mam nadzieję, że podobała się Wam nasza podróż.”

7. Jedna scena – wielu aktorów – 15 min.

Uczestnicy dzielą się na dwie grupy. Każdy losuje swoją rolę, nie pokazują jej

nikomu. Każda grupa ma role z jednej scenki, a jej członkowie są postaciami,

przedmiotami w niej występującymi. Grupy występują kolejno. Każdy członek

grupy gra swoją rolę i obserwując innych członków próbuje się domyślić co to za

scenka i wpasować się w nią. Grupa obserwująca ma za zadanie odgadnąć jaka

scenka była odgrywana i jaką funkcję pełnił każdy aktor.

Przykład: temat – w autobusie; charakterystyki dla aktorów:

:: Jesteś kierowcą autobusu.

:: Jesteś pasażerem autobusu, który trzyma się wysoko za uchwyt.

:: Jesteś pasażerem na gapę w autobusie.

:: Jesteś kontrolerem biletów w autobusie.

:: Jesteś pasażerem autobusu, który czuje że jest okradany.

:: Jesteś kieszonkowcem w autobusie.

:: Jesteś dziewczynką, która biega po autobusie.

Po przedstawieniu propozycji prowadzącego, grupy przygotowują opisy ról dla

siebie nawzajem.

Materiały: opisy ról, kartki, pisaki.

8. Zakryte obrazy – 15 min.

Uczestnicy zostają podzieleni na cztery grupy. Każda z nich dostaję ilustracje bez

jej pewnej części (w każdej grupie brakuje innej części). Grupy dyskutują co może

być na ilustracji, wyciągają wnioski i opinie. Następnie dzielą się swoimi

przemyśleniami z innymi grupami. Prowadzący na koniec uświadamia wszystkich,

że ilustracje były jednakowe, tylko z innymi brakami.

Materiały: ilustracje z brakującymi fragmentami.

9. Gdyby… to… – 15 min.

Prowadzący podaje twierdzenia hipotetyczne typu „Gdyby… to…” Czas na

odpowiedzi na nie jest ograniczony do 2 min. Po tym następuje zmiana tematu.

Odpowiedzi padają w czasie rundki. Przykłady twierdzeń:

:: Gdyby drzewa mogły mówić, to…

:: Gdyby gwiazdy pokazywały się raz na sto lat, to…

:: Gdyby świnie umiały fruwa, to…

:: Gdyby musiało się dotrzymywać wszystkich obietnic, to…

:: Gdyby barwy naszej skóry zmieniały się zależnie od naszych emocji, to…

:: Gdyby za pomocą naszego telewizyjnego pilota można było kierować ludźmi,

to…

:: Gdyby czas był kasetą magnetowidową, o…

:: Gdyby hipopotamy mieszkały na najwyższym piętrze w domu bez windy, to…

:: Gdyby Święty Mikołaj rzeczywiście przynosił prezenty gwiazdkowe, to…

10. Ślady łap – 25 min.

Każdy uczestnik otrzymuję kartę na której są ślady fantastycznych –

nieistniejących zwierząt. Na podstawie śladów łap uczestnicy spekulują, jak

wygląda zwierzę, które zostawiło dany ślad, i jaki tryb życia prowadzi. Domysły

muszą się opierać na wyglądzie odcisków.

Materiały: karty z odciskami łap.

11. Uczucia – 20 min.

Uczestnicy zostają podzieleni na grupy cztero-, pięcioosobowe. Każdy z nich

losuje kartkę z nazwą uczucia – emocji. Zadaniem ich jest przedstawienie scenki

sytuacyjnej, w której, każdy członek grupy będzie mógł zagrać swoje uczucie.

Pozostałe grupy zgadują zarówno temat scenki, jak i uczucia przedstawiane przez

aktorów.

Materiały: karteczki z nazwami uczuć – emocji.

12. Kim jestem i z jakiej epoki? – 20 min.

Każdy uczestnik losuje dwie kartki. Na jednej ma napisane kim jest, z jakiej

pochodzi epoki, a na drugiej o czym ma opowiadać. Zadaniem jest wcielenie się w

role i opowiadanie o przedmiocie, sytuacji, itp. nie używając tego słowa. Zadaniem

grupy jest odgadnięcie kim jest aktor i o czym mówi.

Przykład postaci:

:: Marsjanin w XXXV wieku

Cwiczenia pobudzajace tworcze myslenie - Artykul.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: