Powrót - Hislop Victoria.pdf - książki na telefon - JUREKSKORPION

Grenada, 1937

Nocną ciszę pogrążonego w mroku mieszkania z zawartymi

okiennicami przerwał stuk cicho zamykanych drzwi. Dziew

czyna dopuściła się występku, przychodząc tak późno, i do

tego zgrzeszyła, usiłując chyłkiem wejść do domu.

— Mercedes! Na miłość boską, gdzieś ty się podziewała? —

rozległ się surowy szept.

Z ciemności wyłonił się młody mężczyzna. Stanęła przed

nim w korytarzu, nie więcej niż szesnastoletnia, z pochyloną

głową, trzymając ręce za plecami.

— Dlaczego wracasz tak późno? Dlaczego nam to robisz?

Umilkł rozdarty między całkowitą desperacją a bezwarun

kową miłością do tej dziewczyny.

— Co tam chowasz? No tak, mogłem się domyślić.

Wyciągnęła przed siebie ręce. Na otwartych dłoniach balan

sowała para sfatygowanych czarnych butów, miękkich jak

ludzka skóra i tak zdartych, że prześwitywały podeszwy.

Delikatnie ujął ją za nadgarstki i przytrzymał.

— Proszę cię, po raz ostatni proszę cię...

— Przepraszam, Antonio — powiedziała cicho, podnosząc

wzrok i patrząc mu w oczy. — Nie mogę z tym skończyć. Nie

mogę się powstrzymać.

— To jest niebezpieczne, q uerida mia. Naprawdę niebez

pieczne.

Część 1

Rozdział 1

Grenada, 2001

Zanim dwie kobiety wpuszczone jako ostatnie zdążyły zająć

miejsca na widowni, opryskliwy gitano zdecydowanym ruchem

zaryglował drzwi.

Pięć dziewcząt o kruczoczarnych włosach weszło na salę,

powłócząc za sobą sute treny przylegających do ciała i falują

cych przy kostkach sukni w kolorach ognistej czerwieni i oran-

żu, zjadliwej zieleni i żółtej ochry. Żywe barwy, melanż ciężkich

woni, szybkie wejście i arogancki krok były przemożnie,

wystudiowanie teatralne. Za nimi szli trzej mężczyźni w strojach

ponurych jak na pogrzeb, cali w czerni, od wypomadowanych

włosów po skórzane buty ręcznej roboty.

Atmosfera uległa zmianie, gdy słabe, ulotne klaskanie, niemal

muśnięcie dłoni dłonią, zaczęło przenikać ciszę. Od jednego

z mężczyzn dobiegał dźwięk zdecydowanie uderzanych strun.

Od drugiego dolatywało głębokie, żałosne zawodzenie, które

szybko przemieniło się w pieśń. Chrypliwy głos harmonizował

z surowym pomieszczeniem i wyrazistą, ospowatą twarzą.

Słowa wypowiadane w obcej gwarze rozumiał jedynie śpiewak

i członkowie zespołu, ale słuchacze wyczuwali sens. Miłość

odeszła.

Tak minęło pięć minut, kiedy to pięćdziesięcioosobowa

widownia siedząca w ciemności na ławkach pod ścianami

jednej z wilgotnych cuevas w Grenadzie ledwie śmiała za

czerpnąć tchu. Nie wiadomo, w którym momencie pieśń się

skończyła — po prostu ucichła — co dla dziewcząt było

znakiem do wyjścia. Szły jedna za drugą, krokiem pełnym

surowej zmysłowości, patrząc przed siebie w kierunku drzwi

i nie zwracając najmniejszej uwagi na obecność cudzoziemców.

W ciemnym pomieszczeniu panowała złowieszcza atmosfera.

— To wszystko? — szepnęła jedna z kobiet przybyłych jako

ostatnie.

— Mam nadzieję, że nie — odpowiedziała jej przyjaciółka.

Przez kilka minut wisiało w powietrzu niezwykłe napięcie,

a potem popłynął w ich stronę słodki, przeciągły dźwięk. To

nie była muzyka — rozległo się łagodne, perkusyjne klekotanie:

stuk kastanietów.

Jedna z dziewcząt wracała. Przemierzała podłużne pomiesz

czenie, głośno stąpając i omiatając falbanami zakurzone buty

turystów w pierwszym rzędzie. Suknia, jaskrawopomarańczowa

w wielkie czarne grochy, opinała brzuch i piersi tak bardzo,

że rozchodziły się szwy. Dziewczyna uderzała butami o pas

drewnianej podłogi, stanowiący miejsce do tańca, w rytmie

raz! dwa; raz! dwa; raz! dwa, trzy; raz! dwa, trzy; raz! dwa...

Potem ręce się uniosły, kastaniety zadrgały, wydając głęboki,

piękny tryl, i zaczęło się powolne wirowanie. Dziewczyna

obracała się, trzymając w rękach małe czarne krążki i cały czas

uderzając w nie palcami. Widzowie byli zahipnotyzowani.

Towarzyszyła jej smętna pieśń wykonywana przez mężczyz

nę, który niemal cały czas miał spuszczone oczy. Dziewczyna

tańczyła dalej, jak pogrążona w transie. Jeśli odbierała muzykę,

nie dawała tego po sobie poznać; jeśli pamiętała o obecności

widzów, oni tego nie wyczuwali. Na zmysłowej twarzy malo

wało się jedynie skupienie, wzrok sięgał innego świata, który

tylko ona widziała. Pod pachami materiał pociemniał od potu,

kropelki zaczęły zbierać się na czole, a ona krążyła coraz

szybciej i szybciej.

Taniec zakończył się tak, jak zaczął — jednym zdecydowa-

Powrót - Hislop Victoria.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: