Clive Cussler - Bieguny zagłady.pdf - Clive Cussler - NOWOSCI-FILMOWE-2020-CHOMIKUJ-LORDRADO

CLIVE CUSSLER

PAUL KEMPRECOS

BIEGUNY ZAGŁADY

Przekład

MACIEJ PINATRA

AMBER 2006

Rip by Sebastian Gawin „sig”

PROLOG

Prusy Wschodnie, 1945 rok

Mercedes-Benz 770 W150 Grosser Tourenwagen ważył ponad cztery tony i był

opancerzony jak czołg. Ale siedmioosobowa limuzyna zdawała się płynąć po warstwie

świeżego śniegu, gdy sunęła bez świateł między polami, które lśniły w niebieskawym

blasku księżyca.

Kierowca zobaczył ciemny wiejski dom w płytkim zagłębieniu terenu i delikatnie

nacisnął hamulec. Auto zwolniło do tempa idącego człowieka i zbliżało się do niskiego

budynku z kamieni polnych jak kot podkradający się do myszy.

Kierowca patrzył uważnie przez zamarzniętą przednią szybę. Spojrzenie jego

niebieskich oczu miało temperaturę arktycznego lodu. Dom wyglądał na opuszczony, ale

człowiek wolał nie ryzykować. Czarną karoserię samochodu pomalowano w pośpiechu

na biało. Prymitywnie zakamuflowane auto było praktycznie niewidoczne z samolotów

szturmowych, krążących na niebie niczym wściekłe sępy, ale ledwo uciekło radzieckim

patrolom, które wyłaniały się ze śniegu jak widma. Pociski karabinowe podziurawiły

pancerz w wielu miejscach.

Więc kierowca czekał.

Mężczyzna wyciągnięty na wygodnej tylnej kanapie czterodrzwiowego sedana

poczuł, że samochód zwalnia. Obudził się, usiadł prosto i zamrugał powiekami.

- Co się dzieje? - zapytał. Mówił po niemiecku z węgierskim akcentem. Miał zaspany

głos.

- Coś jest nie...

Nocną ciszę rozdarła seria z automatu.

Kierowca wdepnął pedał hamulca. Masywny pojazd zatrzymał się z poślizgiem

pięćdziesiąt metrów od wiejskiego domu. Kierowca wyłączył silnik, wziął z przedniego

siedzenia pistolet parabellum kaliber 9 milimetrów. Z drzwi domu wytoczyła się potężna

postać w oliwkowym mundurze i futrzanej czapce Armii Czerwonej.

Żołnierz ściskał ramię i ryczał jak byk użądlony przez pszczołę.

- Cholerna faszystowska dziwka! - powtarzał. W jego głosie brzmiały wściekłość i ból.

Rosjanin wdarł się do wiejskiego domu zaledwie kilka minut wcześniej. Gospodarze

schowali się w szafie pod kocem jak zlęknione dzieci. Żołnierz wpakował kulę w męża i

spojrzał na żonę. Uciekła do kuchni.

Zarzucił broń na ramię i przywołał kobietę, kiwając palcem.

- Frau, komm.

Uspokajający wstęp do gwałtu.

Przesiąknięty wódką mózg nie ostrzegł go, że jest w niebezpieczeństwie. Kobieta nie

wybuchnęła płaczem i nie błagała o litość jak inne, które gwałcił i zabijał. Popatrzyła na

niego wzrokiem płonącym nienawiścią i zamachnęła się nożem ukrytym za plecami.

Celowała w jego twarz. Rosjanin zobaczył błysk stali w blasku księżyca wpadającym

przez okna i wyciągnął przed siebie lewą rękę, żeby się zasłonić. Ale ostrze przecięło

rękaw i przedramię. Powalił kobietę na podłogę ciosem prawej ręki. Znów sięgnęła po

nóż. Żołnierz wpadł w furię i przeciął ją na pół serią z pepeszy.

Stał teraz przed domem i oglądał ranę. Nie była głęboka. Ze skaleczenia ledwo

sączyła się krew. Wyjął z kieszeni butelkę z bimbrem. Mocny alkohol złagodził ból

ramienia. Rosjanin rzucił pustą flaszkę w śnieg, otarł usta wierzchem rękawicy i poszedł,

żeby dołączyć do swoich towarzyszy. Zamierzał się pochwalić, że został ranny w walce z

bandą faszystów.

Po kilku krokach przystanął. Jego czułe ucho wyłowiło odgłosy stygnącego silnika

samochodowego. Zmrużył oczy i spojrzał na wielką szarawą plamę w mroku. Na

szerokiej twarzy rosyjskiego chłopa pojawiła się podejrzliwość. Zdjął z ramienia pepeszę

i wycelował w niewyraźny obiekt. Położył palec na spuście.

W tym momencie rozbłysły cztery reflektory. Rozległ się ryk rzędowego,

ośmiocylindrowego silnika dużej mocy. Samochód wystartował, zarzucając tyłem na

śniegu. Rosjanin usiłował uciec, ale koniec ciężkiego zderzaka trafił go w nogę i odrzucił

na pobocze drogi.

Mercedes stanął, otworzyły się drzwi i wysiadł kierowca. Ruszył przez śnieg w

kierunku Rosjanina. Poły czarnego skórzanego płaszcza uderzały cicho o jego uda. Był

wysokim, ostrzyżonym na jeża blondynem o pociągłej twarzy z zapadłymi policzkami.

Mimo mrozu nie miał na głowie czapki.

Przykucnął obok leżącego.

- Jesteście ranni, towarzyszu? - zapytał po rosyjsku. W jego głosie brzmiało nieszczere

współczucie lekarza.

Żołnierz jęknął. Nie mógł uwierzyć, że ma takiego pecha. Najpierw ta niemiecka

suka z nożem, a teraz to.

- Kurwa mać! - zaklął zaślinionymi ustami. - Jasne, że jestem ranny! Wysoki

mężczyzna zapalił papierosa i włożył Rosjaninowi między wargi.

- W tym domu ktoś jest?

Żołnierz zaciągnął się głęboko i wypuścił dym nosem. Podejrzewał, że obcy jest

oficerem politycznym. W armii roiło się od nich.

- Dwoje faszystów - odparł. - Mężczyzna i kobieta.

Obcy wszedł do wiejskiego domu. Po chwili wrócił i znów przykucnął obok

żołnierza.

- Co się stało?

- Zastrzeliłem Niemca. Ta faszystowska suka rzuciła się na mnie z nożem.

Mężczyzna poklepał Rosjanina po ramieniu.

- Dobra robota. Jesteście tu sami?

Żołnierz warknął jak pies w obronie swojej kości.

- Nie dzielę się moimi łupami ani kobietami.

- Z jakiej jednostki jesteście?

- Z Jedenastej Armii Gwardyjskiej generała Galickiego - odrzekł z dumą żołnierz.

- To wy zaatakowaliście przygraniczny Nemmersdorf? Rosjanin wyszczerzył zęby,

- Rozwaliliśmy faszystów w ich stodołach. Mężczyzn, kobiety i dzieci. Szkoda, że nie

słyszeliście, jak te niemieckie świnie błagały o litość.

Wysoki mężczyzna skinął głową.

- Dobrze się spisaliście. Mogę was zabrać do waszych towarzyszy. Gdzie oni są?

- Niedaleko. Przygotowują się do następnej ofensywy na zachód. Mężczyzna popatrzył

w kierunku odległej linii drzew. Dudnienie czołgów T-34 przypominało daleki grzmot.

- A gdzie są Niemcy?

- Te świnie uciekają, żeby ratować życie. - Żołnierz zaciągnął się papierosem. - Niech

żyje Matka Rosja.

- Właśnie - przytaknął wysoki mężczyzna. - Niech żyje Matka Rosja. Sięgnął pod

płaszcz, wyjął parabellum i przystawił lufę do skroni rannego. - Auf Wiedersehen,

towarzyszu.

Padł strzał. Człowiek w skórzanym płaszczu schował dymiący pistolet do kabury i

wrócił do samochodu. Kiedy wsiadał za kierownicę, z tylnej kanapy dobiegł ochrypły

okrzyk:

- Zabił pan tego żołnierza z zimną krwią!

Ciemnowłosy pasażer miał około trzydziestu pięciu lat i urodę amanta filmowego.

Zmysłowe usta zdobił cienki wąsik. Ale jego szare oczy płonęły gniewem.

- Po prostu pomogłem kolejnemu Iwanowi poświęcić życie ku chwale Matki Rosji -

odrzekł po niemiecku kierowca.

- Rozumiem, że jest wojna - powiedział pasażer napiętym głosem - ale nawet pan musi

przyznać, że Rosjanie to też ludzie. Jak my.

- Owszem, profesorze Kovacs, jesteśmy bardzo podobni do siebie. Popełnialiśmy

potworne zbrodnie na ich narodzie i teraz się mszczą.

Kierowca opowiedział o przerażającej masakrze w Nemmersdorfie.

- Współczuję tamtym ludziom - odrzekł cicho Kovacs - ale to, że Rosjanie zachowują

się jak zwierzęta, nie oznacza, że reszta świata musi się posuwać do barbarzyństwa.

Kierowca westchnął ciężko.

- Front jest za tamtymi wzgórzami. Jeśli chce pan podyskutować o tym ze swoimi

rosyjskimi przyjaciółmi, proszę bardzo. Nie będę pana zatrzymywał.

Profesor zamknął się w sobie jak ostryga.

Kierowca spojrzał w lusterko wsteczne i zachichotał pod nosem.

- Mądra decyzja - pochwalił, wyjął papierosa i pochylił się nisko, żeby osłonić płomień

zapałki. - Pozwoli pan, że wyjaśnię, jaka jest sytuacja. Armia Czerwona przekroczyła

granicę i przeniknęła przez niemieckie linie. Prawie wszyscy mieszkańcy tej pięknej

okolicy zostawili swoje gospodarstwa i uciekli. Nasi dzielni żołnierze osłaniają odwrót i

walczą o własne życie. Rosjanie mają nad nami dziesięciokrotną przewagę w ludziach i

sprzęcie. Pędzą w kierunku Berlina i odcinają nam wszystkie lądowe drogi na zachód.

Miliony ludzi posuwają się w stronę wybrzeża, bo uciec można tylko przez morze.

- Niech Bóg ma nas wszystkich w opiece - powiedział profesor.

- Wygląda na to, że Bóg ewakuuje Prusy Wschodnie. Może się pan uważać za

szczęściarza - odrzekł wesoło kierowca. Cofnął samochód, wrzucił bieg i ominął ciało

Rosjanina. - Jest pan świadkiem tworzenia historii.

* * *

Mercedes ruszył na zachód i wjechał na ziemię niczyją między nacierającymi

Rosjanami i wycofującymi się Niemcami. Pędził drogami, mijał opuszczone wsie i

gospodarstwa. Zimowy krajobraz sprawiał surrealistyczne wrażenie. Zatrzymali się tylko

raz, żeby dolać benzyny z kanistrów w bagażniku i załatwić swoje potrzeby

fizjologiczne.

Na śniegu zaczęły się pojawiać koleiny. Niedługo potem samochód dogonił kolumnę

uciekinierów. Strategiczny odwrót stał się druzgocącą klęską. Wojskowe ciężarówki i

czołgi brnęły wśród padającego śniegu w posuwającej się wolno rzece żołnierzy i

cywilów.

Szczęśliwcy jechali na traktorach lub wozach konnych. Inni szli pieszo, ciągnąc

wózki z dobytkiem. Wielu uciekało tylko w jednym ubraniu na grzbiecie.

Mercedes jechał poboczem, opony o głębokim bieżniku wgryzały się w śnieg. W

końcu wyprzedził czoło kolumny. O świcie zabłocony samochód dowlókł się do Gdyni

niczym nosorożec szukający schronienia w zaroślach.

Niemcy okupowali miasto od tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku.

Wysiedlili pięćdziesiąt tysięcy Polaków i nazwali ruchliwy port morski Gotenhafen,

nawiązując do Gotów. Zamienili go w bazę marynarki wojennej, głównie okrętów

podwodnych. Uruchomili tam oddział kilońskiej stoczni, który budował nowe U-Booty.

Ich załogi, szkolone na pobliskich wodach, wyruszały na Atlantyk zatapiać alianckie

statki i okręty.

Na rozkaz admirała Karla Dönitza w Gdyni zgromadzono flotyllę ewakuacyjną.

Składała się z luksusowych niemieckich transatlantyków, frachtowców, kutrów rybackich

i prywatnych jachtów. Dönitz chciał uratować swoich podwodniaków i cały personel

marynarki wojennej, żeby mogli dalej walczyć. Zamierzano przetransportować na zachód

ponad dwa miliony wojskowych i cywilów.

Mercedes torował sobie drogę przez miasto. Od Bałtyku dął lodowaty wiatr i niósł

tumany zmrożonych płatków śniegu. Mimo zimna ulice były zatłoczone jak w lecie.

Uciekinierzy brnęli przez zaspy w daremnym poszukiwaniu schronienia. Do punktów

żywienia stały długie kolejki głodnych ludzi, czekających na kromkę chleba lub miskę

gorącej zupy.

Uchodźcy wylewali się z dworca kolejowego i dołączali do tłumów pieszych.

Opatulone postacie przypominały dziwne stworzenia śnieżne. Dzieci wieziono na

sankach.

Mercedes mógł rozwinąć prędkość do stu siedemdziesięciu kilometrów na godzinę,

ale wkrótce utknął w korku. Ciężki stalowy zderzak nie zdołał odsunąć ludzi na boki.

Sfrustrowany ślimaczym tempem jazdy kierowca zatrzymał samochód. Wysiadł i

otworzył tylne drzwi.

Clive Cussler - Bieguny zagłady.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: