Spychalski Dariusz - Krzyżacki Poker Tom-1.pdf - Spychalski Dariusz - Zabr7

Dariusz Spychalski

Krzyżacki poker

Tom 1

2005

Rozdział 1

Wschodnie wybrzeża Emiratu Irlandzkiego

25 października 1955 roku

Komandor Johan Gibert stał oparty o metalową barierkę, okalającą kiosk okrętu

podwodnego, i wpatrywał się z niepokojem w pokryte chmurami niebo. Noc miała się ku

końcowi. Blada poświata, widoczna na wschodzie, zwiastowała rychłe nadejście dnia. Morze

było spokojne – łagodne fale uderzały miarowo w kadłub „Hermana von Salzy”. Dowódca

zapalił nerwowo papierosa i zerknął w dół. Przy wielkim pontonie, zajmującym całą

szerokość pokładu, trwała gorączkowa krzątanina. Dwóch ludzi, pochylonych nad silnikiem,

wlewało do miniaturowego zbiornika paliwo, dwóch innych sprawdzało w pośpiechu zawory

powietrza, mieszczące się na dziobie jednostki. Z ust komandora padło stłumione

przekleństwo.

Odwrócił się w stronę pierwszego oficera.

– Weź kilku ludzi i pomóż im z załadunkiem! Ci durnie z Sonderkommando * myślą

pewnie, że mój Herman jest niewidzialny!

Porucznik Hase skinął głową, przetarł zaczerwienione z niewyspania oczy.

– Nasi dzielni komandosi grzebią się jak muchy w smole! – mruknął nie bez złośliwości.

– Idźże wreszcie! – Gibert machnął niecierpliwie ręką. – Im szybciej ich się

pozbędziemy, tym szybciej będziemy mogli położyć się na dnie!

Hase zbiegł na pokład. Komandor powrócił do obserwacji nieba. Nie obawiał się okrętów

wojennych, które sporadycznie patrolowały wschodnie wybrzeża Irlandii, a samolotów. Na

płytkich przybrzeżnych wodach okręt podwodny był dla nich wymarzonym celem. Gibert

westchnął ciężko. Ten desperacki rejs wystawił jego i całą załogę na ciężką próbę. Pokonali

prawie dwa tysiące mil morskich w ciągu zaledwie ośmiu dni, dotarli szczęśliwie do brzegów

Emiratu i, gdy cel podróży był już na wyciągnięcie ręki, spotkało ich coś takiego! Konwój

Pielgrzymkowców płynących do Ghazzah * zmusił „Hermana von Salzę” do zmiany kursu.

* niem. jednostka specjalna

Gaza – miasto w Kalifacie Bagdadzkim

Stracili dwie niezwykle cenne godziny. Wyładunku powinni dokonać w nocy i pod osłoną

bezpiecznych ciemności położyć się na dnie, tymczasem zbliżał się świt, a oni wciąż tkwili w

niewielkiej odległości od brzegu.

Na pokładzie kiosku stanął człowiek ubrany w ciemny kombinezon. Był to mężczyzna

czterdziestoletni, barczysty, o szczupłej twarzy i zimnym, twardym spojrzeniu.

– Komandorze, za chwilę ruszamy. Zsynchronizujmy zegarki, jest szósta piętnaście. –

Major Hans Gruber, dowódca Sonderkommando, odchylił brzeg rękawa, by spojrzeć na

połyskującą blado, fosforyzującą tarczę.

– Potwierdzam, szósta piętnaście. – Gibert skinął głową. – Jesteście gotowi? Nie mogę

dłużej czekać.

– Proszę jeszcze o pięć minut, zaraz kończymy. – Gruber zerknął na pokład, gdzie kilku

marynarzy przenosiło wyposażenie grupy na unoszący się przy burcie okrętu ponton.

– Niczego nie zapomnieliście? W pośpiechu łatwo coś przeoczyć. – W głosie Giberta

pojawiło się rozdrażnienie.

– Bez obaw – odparł spokojnie major. – Moi ludzie zadbali o wszystko.

Komandor zmieszał się wyraźnie.

– Przepraszam. Nie mogę powiedzieć, żebym był spokojny, każda minuta zwłoki naraża

okręt i ludzi.

– Rozumiem pana doskonale. Dokonał pan prawdziwego cudu, docierając tu w tak

krótkim czasie.

– Zrobiłem co było w mojej mocy – stwierdził Gibert, lekkim skinieniem głowy

dziękując za uznanie. – Mam nadzieję, że zdążyliśmy...

– Musimy być dobrej myśli. – Ton Grubera wyraźnie sugerował dezaprobatę dla tego

typu wątpliwości.

Gibert nie zamierzał się z nim kłócić. Popatrzył w dół. Załoga „Hermana von Salzy”

schodziła właśnie pod pokład.

– Niech Bóg ma was w opiece. Wasz los w jego rękach. – Uścisnął dłoń majora.

– Do zobaczenia, komandorze. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, spotkamy się za dwanaście

godzin.

Komandos wparł wiosło w śliską, ociekającą wodą krzywiznę zbiornika balastowego

okrętu, z wysiłkiem odepchnął ciężki, wyładowany ponton, który fale wciąż starały się rzucić

na burtę. Zakaszlał uruchamiany silnik, po chwili jego odgłos przeszedł w jednostajny terkot.

– Komandorze, okręt gotowy do zanurzenia! – Porucznik Hase, stojąc nad otwartym

włazem, spoglądał niecierpliwie na dowódcę. Ciemna sylwetka pneumatycznej łodzi zniknęła

już w mroku, jeszcze dobiegał odgłos silnika, lecz i on cichł coraz bardziej.

– Odpływamy do punktu B i schodzimy na dno! – Ocknął się Gibert. – Dzięki, Boże,

wielkie dzięki.

* * *

Fale poczynały się załamywać, między grzbietami pojawiła się kipiel białej piany. Sternik

zdławił przepustnicę. Wybrzeże bywało zdradliwe, pełne skał i ostrych głazów, które mogły

rozpruć gumowaną tkaninę pontonu zanim załoga zdążyłaby cokolwiek zauważyć. Wszyscy

wpatrywali się przed siebie, usiłując przebić wzrokiem szarość przedświtu.

Skalista plaża wyłoniła się nagle.

– Silnik stop! Chwytajcie za wiosła!

Zapadła cisza, przerywana tylko szumem przyboju pomiędzy wielkimi głazami i

skrzypieniem wioseł w dulkach. Dwóch żołnierzy, omijając starannie przeszkody, prowadziło

ponton do brzegu. Wreszcie dno zaszurało o kamienie i nagłe szarpnięcie obwieściło koniec

podróży.

– Do roboty!

Żołnierze, ustawieni jeden obok drugiego, podawali sobie z rąk do rąk nieprzemakalne

worki, które utworzyły pokaźną piramidę. Trzech, brodząc po pas w lodowatej wodzie,

wyciągnęło ponton na brzeg. Rozległ się syk odkręcanego zaworu powietrza. Gumowa łódź

poczęła szybko wiotczeć.

– Tam! – Sierżant Hugo Freitag, niski mężczyzna o twarzy naznaczonej śladami ospy,

wskazał odcinek plaży położony poza zasięgiem fal. Przeciągnęli ponton pomiędzy skały.

Dwóch z nich sięgnęło po saperki, pokrywając materiał warstwą piasku, kolejny zdemontował

silnik, złożył go ostrożnie do niewielkiej skrzynki i zamknął starannie wieko.

Sierżant obserwował przez chwilę pracę żołnierzy, po czym podszedł do sterty worków.

Odszukał najmniejszy i wyjął z niego szarą, wełnianą tunikę, tradycyjny ubiór chłopów,

zamieszkujących wschodnią część Emiratu Irlandzkiego.

– Dla pana, majorze. – Podał strój dowódcy.

– Dziękuję. – Gruber szybko zdjął kombinezon i podał go Freitagowi.

Sierżant ujął worek pod pachę i ruszył między skały. Kilka minut później czterech

komandosów, przebranych za irlandzkich chłopów, stanęło przed dowódcą.

– Jesteśmy gotowi – zameldował Freitag.

Gruber omiótł uważnym spojrzeniem plażę. Gdy uznał, że wszystko jest w porządku,

spojrzał na zegarek i podniósł jeden z worków wypełnionych warzywami.

– Od tej chwili ani słowa po niemiecku. Jasne?

Żołnierze przytaknęli milcząco.

– Zatem w drogę. – Major zarzucił worek na plecy. – Zostało nam niewiele czasu.

* * *

Szli gęsiego, środkiem brukowanej drogi, biegnącej przez rozległe pastwiska, leżące

pośród niewysokich gór Habban, których szczyty ginęły w porannej mgle. Niebo zasnuwały

nadciągające z zachodu gęste chmury. Dokuczliwe zimno wciskało się pod przesiąknięte

wilgocią tuniki. Klekot drewnianych sandałów niósł się echem po okolicy. Dotarli właśnie do

mostu nad niewielkim strumieniem, gdy od strony widocznych w oddali zabudowań dobiegło

ujadanie psów. Gruber ruchem dłoni zatrzymał oddział. Komandosi obserwowali sporą wieś,

położoną u podnóża łagodnego wzniesienia. Kilkadziesiąt mocno zapuszczonych zagród

chłopskich otaczały koślawe płoty, z szop przylegających do chałup dochodziło żałosne

pobekiwanie owiec. Pośrodku wsi, nieopodal starego cmentarza, wznosił się maleńki,

pobudowany z kamienia kościół. Celtycki krzyż, widoczny na dachu budowli, odznaczał się

wyraźnie na tle pochmurnego nieba.

– To An Chloch Liath, jesteśmy już blisko celu – powiedział cicho Zygfryd Szczupak,

wysoki brunet o bystrym spojrzeniu.

– Majorze, zabierajmy się stąd. Kundle pobudzą tubylców. – Sierżant Freitag popatrywał

z niepokojem w stronę zabudowań.

– Bez nerwów. – Gruber któryś już raz zerknął na zegarek i zmarszczył czoło. – Siódma

dwadzieścia. Pozostała nam niecała godzina.

– Idziemy przez wzgórza? – spytał Otto Peltz, jasnowłosy olbrzym, z racji sporej tuszy

mało oryginalnie nazywany Grubym.

– Nie ma takiej potrzeby. Zdążymy. – Major, nie oglądając się za siebie, ruszył żwawo.

– Przyjemna okolica – odezwał się po chwili chudzielec Ditrich, maszerujący obok

Grubera. – Przypomina trochę Bieszczady albo Krym.

– Na Krymie łan ziemi kosztuje tyle, co tu pół powiatu. – Sierżant Freitag spoglądał z

niesmakiem na ostatnie zabudowania wsi. – Prądu też pewnie nie mają.

– Przestańcie ględzić i wyciągnijcie krok. Nie czas teraz na pogaduszki – przerwał im

dowódca.

Żołnierze przyśpieszyli znacznie, kierując się ku przełęczy, za którą leżał cel ich

wyprawy.

Okolica wyglądała teraz zupełnie inaczej. Pastwiska ustąpiły miejsca poletkom

warzywnym, w znacznej odległości od drogi pojawiło się więcej budynków. Prawie wszystkie

były do siebie podobne. Kryte strzechą chałupy, otoczone lichymi zabudowaniami

gospodarskimi. Na pierwszy rzut oka widać było, że chrześcijańska ludność, zamieszkująca

okolice Dublina, nie należała do zamożnych. Dwie mile dalej, prowadząca znad morza droga

zakręcała na północ.

W oddali, pomiędzy wzgórzami, pojawiły się wieże miasta An-Nabuk. Właściwie nie

było to miasto, lecz spora osada założona, jak setki innych, w czternastym wieku, gdy

Arabowie przystąpili do kolonizacji wyspy. Średniowieczne mury obronne, otaczające An-

Nabuk, były jedyną pozostałością fortu. Z czasem przekształcił się on w miasteczko, które,

posiadając połączenie kolejowe z niedaleką stolicą, prosperowało całkiem nieźle.

Dochodziła ósma rano, gdy oddział majora Grubera dotarł do położonego pod murami

obskurnego osiedla, zamieszkanego przez biedotę. Z pobliskiego meczetu dochodziły

Spychalski Dariusz - Krzyżacki Poker Tom-1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: