Margit Sandemo - Cykl-Saga o czarnoksiężniku (14) Córka Mrozu.pdf - Margit Sandemo Saga o czarnoksiężniku całość (01-15) PDF PL - kasia.silarska82

Dotychczas ukazały się:

1, Magiczne księgi

2. Blask twoich oczu

3. Zaklęty las

4. Oblicze zła

5. Próba ognia

6. Światła elfów

7. Bezbronni

8. Droga na zachód

9. Ognisty miecz

10 Echo

Dom hańby

Zapomniane królestwa

13 Klasztor w Dolinie

14 Córka Mrozu

Ostatni tom serii pt. „W nieznane" ukaże się 11 czerwca br.

Tytuł oryginału: „Frostens dotter"

Ilustracja na okładce: David Barcilon Redakcja: Elżbieta Skrzyrlska

For the Polish edition:

Ali Rights Reserved

ISBN 83-85841-97-0

Druk: AiT Trondheim AS, Norwegia

Wydawca jest członkiem

Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Wydawców

Margit Sandemo

Córka Mrozu

Z norweskiego przełożyła IWONA ZIMNICKA

POL-NORDICA Publishing X S P- z 00 -Otwock 1997

STRESZCZENIE

Są lata czterdzieste osiemnastego wieku.

Od wielu lat islandzki czarnoksiężnik Móri i jego norweska żona Tiril cierpią prześladowania ze strony

złego zakonu rycerskiego. Móri i jego rodzina posiedli wiele informacji wiążących się z tajemnicą Świętego

Słońca, wielkiej złocistej kuli o magicznych właściwościach, zaginionej przed tysiącami lat.

Istnieją ponadto jeszcze dwa szlachetne kamienie, które pragnie zdobyć zły zakon. Najstarszy syn Mórie-

go i Tiril, Dolg, młodzieniec o mistycznej, czyniącej go podobnym do elfa urodzie, oraz niezwykłych

zdolnościach, odnalazł je oba: niebieski szafir oraz czerwony farangil. Pomógł mu do nich dotrzeć jego

tajemniczy duch opiekuńczy, zwany Cieniem, sam nimi bardzo zainteresowany; owe trzy szlachetne kamienie

bowiem stanowią klucz, który otworzy Wrota. Nikt jednak, z wyjątkiem Cienia, nie wie, o jakich to

wrotach mówią niejasne pogłoski.

Niedawno odnaleziono też mapę, która pokazuje, gdzie znajdują się owe Wrota, oraz opowiadające o nich

prastare księgi. Rodzina zebrała się, by przestudiować zgromadzone materiały.

Rodzina Móriego i Tiril to następujące osoby:

Dolg, niezwykły młodzieniec o nadprzyrodzonych zdolnościach, lat 23.

Villemann, żądny przygód brat Dolga, lat 21.

Taran, zawsze optymistycznie usposobiona bliźniacz-ka Villemanna, lat 21.

Uńel, podobny do anioła, istota sprzed wielu tysięcy lat, mąż Taran.

Theresa, księżna, matka Tiril.

Erling, jej mąż, stary przyjaciel Móriego i Tiril.

Rafael, marzyciel, przybrany syn Theresy i Erlinga, lat 23.

Danielle, delikatna, łagodna i bezbronna siostra Rafaela, lat 19.

No i, oczywiście, pies Nero.

Czarnoksiężnik Móri, przekraczając w młodości granice naszego świata ze światem istniejącym obok,

sprowadził ze sobą do ludzkiego wymiaru grupę duchów. Wspierają one rodzinę w jej walce z zakonem

rycerskim.

Stała sama najbliżej grobu. Czuła, że cały czas jest uważnie, choć ukradkiem obserwowana.

Od równiny Vastgóta dął zimny wicher. Z oddali dobiegał ciężki szum koron drzew w lesie Tiveden. Jak

zwykle trzymała się całkiem prosto. Ciekawskie, żądne sensacji spojrzenia nie były jednak w stanie przeniknąć

przez czarny woal.

- Chowa twarz - szepnęła stojąca z tyłu kobieta, prawdziwy sęp pogrzebowy, jedna z tych, co to zawsze

mają gotowy odświętny strój, by włożyć go na pogrzeb któregoś z mieszkańców wioski. - Próbuje nam

wmówić, że skrywa łzy.

- O, nie - gniewnie pokiwała głową inna. - Ona skry wa ulgę. Triumf.

- Wróciła do domu - szepnęła pierwsza. - Bo teraz może objąć spadek.

- Oczywiście! Spójrzcie tylko! Taka niby skromna, a wszyscy wiedzą, czego się dopuściła.

- Ma serce z lodu. Prawdziwa Córka Mrozu.

- Pst! - syknął ze złością stojący przed nimi siny z zimna mężczyzna. - Nie dacie w spokoju

wysłuchać słowa Bożego? Plotkarki!

Kobiety prychnęły urażone. Jedna, osłaniając dłonią usta, szepnęła do sąsiadki:

- Mężczyźni jej ulegają. Oni wybaczają.

- Tylko jeden nie.

- Tak, tylko jeden. On nigdy nie przebaczy.

- Dobrze jej tak!

Umilkły, lecz wiele osób uczestniczących w pochówku powtarzało w duchu: „Ona nie czuje żałoby. To

kobieta pozbawiona uczuć. Nie rozpacza nad śmiercią starego ojca, teraz bowiem dom aptekarza należy do

niej. Teraz znów może się tu sprowadzić".

Pogrzeb dobiegł końca. Pastor podszedł do żałobnicy, by wyrazić współczucie.

Wcale jej nie współczuł, żal mu tylko było zmarłego. Z wielkim wahaniem, wręcz niechętnie wyciągnął rękę.

Nie zdołał pochwycić spojrzenia Marii Stenland, nie pozwoliły na to warstwy gęstego woalu, liczył jednak, że

jego wzrok jest tak piętnujący, jak przystoi przedstawicielowi Kościoła.

W myślach zgromadzonych ludzi dominowało jedno życzenie: „Można mieć tylko nadzieję, że ojciec ją

wydziedziczył".

Maria Stenland, dziękując pastorowi, wyczuwała wrogość bijącą od niego i od pozostałych. Jeszcze wyżej

podniosła głowę.

Szybko opuściła cmentarz, nie poświęcając nawet chwili na zadumę nad grobem.

W pokojach nad apteką Maria przeglądała rzeczy ojca. Dotknęła krzeseł wyściełanych ciemną skórą, pogładziła

brązowe półki biblioteczek, niepewnie położyła dłoń na klamce zamkniętej szafki z lekarstwami.

Otworzyła ją kluczem, który dala jej - z wielkim wahaniem - gospodyni zarządzająca domem.

Oto słoiczek z resztą pigułek. Drżąca dłoń odruchowo się na nim zacisnęła.

Maria ze stukiem odstawiła pojemnik, zamknęła szafkę i ciężko oddychając usiadła w fotelu ojca.

Upłynęło dużo czasu, zanim wreszcie zdołała dojść do siebie.

Tu nie chodzi o to, by starać się przeżyć kolejny dzień, jak mówi doktor, lecz o poszczególne sekundy. Każda

chwila jest koszmarem tęsknoty i bólu, nie kończącą się walką. Teraz starczyło mi siły, ale jak długo wytrzymam?

Jak cudownie byłoby uśmierzyć ból jedną małą pigułką! Wspomnienia...

Wyprostowała się zdecydowana.

Wezmę jedną.

Zaraz jednak opadła w fotel, zgnębiona.

Nie. Wytrzymałam trzy miesiące. Jeden jedyny raz się załamałam, ale wtedy akurat na czas pojawił się

doktor i uratował mnie przed zażyciem następnej. I jeszcze następnej.

Są w tej szafce.

Nie! Ta droga prowadzi tylko w jednym kierunku.

I co z tego? Nawet jeśli za przyczyną lekarstw skonam w cierpieniu, któż się tym przejmie?

Nikt.

A może wszystkie pigułki naraz?

Próbowała tego już wcześniej, to było straszne, gorsze niż wszystko inne. Jej serce okazało się silne, nie

chciało umierać. Uratowano ją na czas.

Uratowano? Do czego?

Starała się zebrać myśli. Apteka... Co z nią pocznie? Czy powinna ją sprzedać, czy też zatrzymać nieliczny

personel? Wiedziała, że żaden z pracowników jej nie lubi, lecz była przecież właścicielką.

Na razie. Oczywiście wszystko zależeć będzie od tego, co jest w testamencie. Od tego, jak brzmiała ostatnia

wola ojca.

Weszła gospodyni i Maria prędko znów spuściła wo-alkę na twarz.

Myśli starszej kobiety dały się wyczytać z każdego rysu jej twarzy:

„Czyżby ona chciała zostać w tym mieście, szalona? Jak zamierza sobie poradzić z niewzruszoną pogardą

mieszkańców? Nie myśli chyba rozgościć się w tych pokojach? One są przecież moje. Należy mi się chyba coś

w zamian za tyle trudu i pracy dla tego starego zrzędy? Apteka powinna właściwie przypaść mnie, wszak

świętej pamięci aptekarz wyuczył mnie zawodu. No cóż, przekonamy się, jaka jest treść testamentu".

Co mam robić? pomyślała Maria. Gdzie mogę się ukryć? Oto nastąpiła przełomowa chwila.

Księgi Świętego Słońca wkrótce miały zostać otwarte.

Nadchodził kres długiej walki.

Zbliżało się rozwiązanie zagadki Świętego Słońca.

Czarnoksiężnik Móri i jego rodzina zdobyli już prawie wszystkie informacje. Pozostawało jedynie

odnalezienie samego Słońca, a wraz z nim - Wrót. Ustalili, że to, czego poszukują, musi znajdować się na

wybrzeżu Morza Bałtyckiego, to znaczy tego Morza Bałtyckiego, jakie istniało przed około dziesięcioma

tysiącami lat. Okres ten zwano epoką Morza Yoldiowego; wybrzeże morskie przecinało wówczas Szwecję

mniej więcej na wysokości Tiveden.

Morze Yoldiowe... Tajemnicze „Morze, które nie istnieje".

Rodzina wiedziała, że Zakon Świętego Słońca już blisko tysiąc lat wcześniej poszukiwał Słońca właśnie w Ti-

veden. Bez rezultatu.

Dlatego też dzieci Tiril i Móriego, Dolg, Taran i Vil-lemann wraz z mężem Taran, Urielem, pragnęły

wyprawić się do Tiveden. Wszyscy mieli jednak świadomość, że ścigają ich, a przede wszystkim również

poszukują Słońca, bracia zakonni.

Rodzinie Móriego nie dawała spokoju pewna myśl. Skoro ostatni najszlachetniejsi Lemurowie przekroczyli

Wrota przy pomocy Słońca... Czy nie są słuszne przypuszczenia, że zabrali klejnot ze sobą? Przenieśli go

przez Wrota?

Czegóż, wobec tego, szukają oni, ludzie, bracia zakonni i rodzina Móriego, Cień i wszystkie bezimienne,

milczące istoty, z ufnością czekające, aż Dolg je wyzwoli?

Margit Sandemo - Cykl-Saga o czarnoksiężniku (14) Córka Mrozu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: