Ahern Jerry - Krucjata 02 - Destrukcja.pdf - Ebooks PL 21 Wojenne - pilot1216

Jerry Ahern

Destrukcja

Krucjata 2.

Przełożył: Mariusz Seweryński

Dla Jacka Aherna – mego ojca, niech Bóg błogosławi jego duszę – mam nadzieję, że spodobały

się mu. Jeśli istnieje niebo, to jest to jego adres...

ROZDZIAŁ I

Generał Ismail Warakow zapiął kołnierz palta i głębiej wcisnął na łysą czaszkę czapkę z foczej

skóry. Wzdrygnął się.

– Chicago! Druga Moskwa – mruknął do siebie, stojąc w drzwiach swego helikoptera. Patrzył na

morze błota i szargane wiatrem wody Jeziora Michigan. Zakasłał i zaczął schodzić na wilgotną

ziemię po wyłożonych gumą schodkach. Przypatrywał się masywnej budowli, oddalonej nie więcej

niż dwadzieścia pięć jardów. Nawet nie próbował przypomnieć sobie jej nazwy. Było to Muzeum

Przyrodnicze, podarowane miastu Chicago przez jakiegoś kapitalistę – którego imię nadal nosiło –

kilkadziesiąt lat temu z okazji światowych targów. „Trzeba mu nadać nową nazwę” – pomyślał

Warakow.

– Nadać nowe imię – powiedział odwracając się do młodej kobiety, swojej adiutantki, i zerknął

na jej nogi, wokół których wiatr owijał spódnicę. – Marzniesz. Chodźmy do środka. Chcę, by nowe

imię świadczyło o tym, że jest to kwatera Północnoamerykańskiej Okupacyjnej Armii Sowieckiej.

Zanotuj to, gdy twoje ręce przestaną dygotać z zimna.

Poszedł omijając przygotowany dla niego, poplamiony, czerwony dywan, rozłożony pomiędzy

dwoma szeregami żołnierzy o zawadiackich twarzach, uzbrojonych w kałasznikowy. Przemaszerował

po błocie. Pod ciężarem jego 285 funtów wyczyszczone do połysku buty zanurzały się chwilami na

kilka cali.

Zatrzymał się u podstawy szerokich schodów, łagodnie pnących się do góry. Otrzepując zelówki

z błota, patrzył na budynek.

– Towarzyszu generale!

Warakow odwrócił się i spojrzał na mężczyznę stojącego na baczność po jego lewej stronie.

Niedbale odsalutował i mruknął:

– Co takiego, majorze?

– Generale! Mam tutaj siedemnastu partyzantów. Warakow spoglądał z roztargnieniem na majora

i nagle przypomniała mu się depesza radiowa, którą otrzymał podczas lądowania na lotnisku

międzynarodowym w północno-zachodniej części miasta, tuż przed przesiadką do helikoptera:

Schwytano siedemnastu uzbrojonych partyzantów, gdy zaatakowali jeden z pierwszych patroli

zwiadowczych wysłanych do miasta. Siedemnaścioro – były wśród nich trzy kobiety – zabiło

dwunastu żołnierzy sowieckich. Partyzanci przetrwali promieniowanie neutronowe, jakie powstało

po zbombardowaniu Chicago, ukrywając się w jakimś podziemnym schronie. Byli uzbrojeni

w amerykańskie karabinki sportowe.

– Przyjdą niebawem. – Warakow skinął głową, po czym przestał otrzepywać buty. Patrząc

wskazanym przez majora kierunku zobaczył jeszcze większe błoto. Oficer szedł obok niego, a młoda

adiutantka tuż za nimi. Gdy generał ponownie wszedł w kałużę, zaczął się w duchu zastanawiać, co

też mogło się tu zdarzyć, że wody tak nagle wezbrały. Planetarium, mniej niż ćwierć mili od tego

miejsca, zostało poważnie uszkodzone, muzeum – obecnie kwatera – ledwo tknięta. Impet uderzenia

spowodował zatopienie dużej części miasta, niszcząc na swej drodze wszystko jak fala przypływu.

Domy i apartamenty bogatych kapitalistów, które tam stały, obróciły się w ruinę. Warakow nie

uśmiechnął się do tej myśli. „Bogaci także mają prawo do życia” – przyznał w duchu.

Podniósł wzrok znad błota, widząc, że major się zatrzymał. Zobaczył przed sobą tę siedemnastkę.

„Niektórzy z nich to dzieci. Nikt nie ma powyżej dwudziestu lat” – osądził. Przeniósł spojrzenie

z tych, którzy stali pod ścianą ze związanymi rękoma i oczyma zasłoniętymi opaskami, na oddział

sześciu ludzi i lekkie półautomatyczne karabiny w ich dłoniach okrytych rękawiczkami.

– Czy zechciałby pan wydać rozkaz otwarcia ognia, towarzyszu generale? – spytał major.

– Nie, nie. To pańscy więźniowie. Po czym dławiąc emocje dodał:

– To pański zaszczyt.

Major uśmiechnął się promiennie i zasalutował. Również i ten salut spotkał się z niezbyt

przepisowym odzewem Warakowa.

Major zrobił w tył zwrot i przemaszerował na pozycję przy plutonie egzekucyjnym.

– Gotów! Cel! Pal!

Generał nie odwrócił się, gdy sześcioosobowy oddział otworzył ciągły ogień, a siedemnastu

Amerykanów pod ścianą zaczęło upadać. Jeden z nich próbował biec, jego oczy były zasłonięte, ręce

wciąż związane. Upadł twarzą w błoto, a dwóch żołnierzy w końcu strzeliło do niego. Warakow

przyjrzał się lepiej. To była młoda dziewczyna. Gdy upadło ostatnie z ciał, spojrzał na ścianę. Była

usiana dziurami po pociskach, a gdzieniegdzie widniały ciemne plamy krwi i błota, które bryzgało,

gdy padali martwi. Wciąż drżąc, generał mruknął:

– Bardzo dobrze, towarzyszu majorze. Tym razem nie zasalutował w ogóle.

Ahern Jerry - Krucjata 02 - Destrukcja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: