Ścieżki w ogrodzie.pdf

Ścieżki w ogrodzie

W obrębie większości domów z ogrodami konieczne jest wykonanie dróg dojazdowych dla pojazdów. Drogi

takie muszą mieć powierzchnię utwardzoną a grunt pod nie musi być odpowiednio przygotowany. Dlatego

też wykonanie takich dróg najlepiej zlecić fachowcom dysponującym sprzętem zapewniającym

odpowiednie zagęszczenie podłoża i dobre dobicie materiałów nawierzchniowych oraz wykonanie systemu

drenażu lub odwodnienia do odprowadzania wód opadowych.

Samodzielnie natomiast możemy wykonać ścieżki dekoracyjne i dróżki, które pozwolą nam spacerować po

różnych częściach ogrodu. Tym właśnie ścieżkom jest poświęcony niniejszy artykuł.

W przypadku ścieżek pieszych można sobie pozwolić na więcej swobody. Jednak i tu planowanie powinno

być rozsądne, by później korzystać z wytyczonych szlaków, a nie chodzić "na skróty". Konieczne jest także

pobudzenie wyobraźni, by powstały rozwiązania nie tylko funkcjonalne, lecz także ozdobne, dopasowane

do charakteru i klimatu naszego ogrodu.

Uwaga: bieg ścieżki zaplanuj tak, aby nie biegła ona zbyt blisko dużych drzew, gdyż ich korzenie (zwłaszcza

gatunków o płytkim systemie korzeniowym) po pewnym czasie będą naruszać nawierzchnię drogi! Obok

ścieżki nie powinno sadzić się także szybko rosnących roślin, chyba, że chcemy aby zarosła roślinami

nadającymi się do deptania np. tojeść rozesłana, acena drobnolistna, azorella trójwidlasta, karmnik ościsty,

rogownica kutnerowata. Ścieżka wyda się wówczas wtopiona w krajobraz i bardzo naturalna.

Ścieżka powinna być wygodna i odpowiednio szeroka. Jeżeli ma służyć dla dwóch osób jej szerokość

powinna wynosić od 120 do 150 cm. Jeśli dla jednej osoby - wystarczy od 60 cm do 70 cm.

Najszybciej ścieżkę można zrobić rozsypując materiał ściółkowy, np. korę sosnową czy żwir. Niestety takie ścieżki

mają niewielką trwałość i wymagają stałej pielęgnacji. W zależności od zastosowanego materiału ściółkowego,

ścieżka może mieć odpowiednią kolorystykę.

Jaki rodzaj ścieżek wybrać ?

Przebieg ścieżek i rodzaj nawierzchni trzeba dobrać do charakteru ogrodu oraz

uwzględnić możliwości finansowe. W regularnych, symetrycznych ogrodach

ładnie wyglądają proste ścieżki, natomiast w ogrodach naturalnych możemy je

poprowadzić z pełną fantazją, np. miękkim łukiem, zmieniając ich kierunek,

szerokość i rodzaj nawierzchni. Unikać jednak trzeba ostrych zmian kierunku.

Drogi ziemne, żwirowe, tłuczniowe wymagają starannego i ciągłego

pielęgnowania, gdyż łatwo zarastają chwastami i niszczą się, natomiast drogi o

twardej nawierzchni odznaczają się dużą trwałością, łatwiej jest utrzymać je w

czystości.

Najmniej skomplikowaną nawierzchnię wyspową, z przeplatającymi się wzdłuż

trasy elementami utwardzonymi i trawiastymi, można wykonać układając w

określonych odległościach płyty chodnikowe betonowe, z piaskowca czy grube

"plastry" (15 - 20 cm) pociętego pnia drzewa. Odstęp pomiędzy pojedynczymi

elementami powinien być dostosowany do długości kroku, czyli około 60 cm.

Przed ułożeniem płyt najczęściej wystarczy jedynie wyciąć z trawnika płaty

darni odpowiadające kształtom i wielkości układanych elementów, podsypanie

kilkucentymetrowej warstwy piasku i wpasowanie kamieni czy drewna tak, by

były równe z powierzchnią trawnika, co zapewni swobodne strzyżenie trawy.

Taka dróżka umożliwia przechodzenie do różnych zakątków ogrodu, nawet

bezpośrednio po deszczu bez zamoczenia obuwia.

Luźno ułożone płyty można obsypać na dowolną szerokość grubym żwirem

otrzymując bardzo dekoracyjną ścieżkę.

Natomiast ścieżki czy drogi zbudowane w wytyczonych ciągach z

przylegających do siebie elementów pochłaniają więcej prac

przygotowawczych, musi być pod nie wykonany podkład.

Wybór nawierzchni na ścieżki ogrodowe

Wybór materiałów, z których można budować ścieżki jest dość duży. To, jaki

materiał zostanie użyty, powinno się uzależnić od charakteru i stylu całego

ogrodu. Należy się przy tym kierować nie tylko barwą poszczególnych

surowców, ale także ich fakturą.

Na przykład do domu z cegły lub ceglanego muru, będą pasować powierzchnie

wyłożone cegłą lub drewnem. Nawierzchnia kamienna w takim wypadku

kłóciłaby się z powierzchniami ceglanymi. Sąsiedztwo budowli kamiennych

wymaga raczej użycia drewna i kamienia lub też płyt betonowych o podobnej

barwie i fakturze.

W każdym ogrodzie naturalnie wygląda drewno. Nie jest ono, niestety, tak odporne na warunki

atmosferyczne jak kamień, beton czy klinkier. Jednak odpowiednio wykonane i konserwowane drewniane

ścieżki będą służyć kilkanaście lat. Przy samodzielnym przygotowaniu materiału, drewno należy starannie

wysuszyć i zaimpregnować środkami chemicznymi. Warto pamiętać, że w zacienionych miejscach

drewniane nawierzchnie mogą porastać mchami i glonami, w czasie deszczu będą więc śliskie.

Nawet kilkadziesiąt lat, i to bez konserwacji, przetrwają ścieżki kamienne wykonane z granitu, bazaltu i

kwarcytu. Nieco mniej trwałe, lecz także bardzo odporne na ścieranie, są ścieżki z piaskowca. Należy je

układać raczej w miejscach słonecznych, gdyż w wilgotnych i cienistych, podobnie jak w przypadku drewna,

może być ślisko.

Na rynku jest duży wybór płyt, a także kostek kamiennych o różnych kolorach, kształtach i wymiarach. W

przypadku granitu i bazaltu zaleca się stosowanie elementów o specjalnie matowionej powierzchni, by

ścieżki nie były śliskie.

Powszechnie stosowane mogą być płyty oraz kostki betonowe, głównie z

powodu ich niewysokiej ceny i dużej wytrzymałości, a także bogatej oferty, jeśli

chodzi o kształty i kolory. Z kamiennych czy betonowych kostek można łatwo

układać ścieżki w kształcie łuku, co z reguły wydatnie poprawia odbiór

plastyczny przestrzeni.

Dekoracyjnym i trwałym materiałem do budowy ogrodowych nawierzchni jest

klinkier. Ceglaną ścieżkę można ułożyć w tzw. cegiełkę lub jodełkę, która jest

trwalsza. Po wykonaniu drogi, klinkierowe elementy można zaimpregnować

preparatem utrudniającym nasiąkanie wodą (np. Linoflorem), co ułatwi

konserwowanie.

Wśród wielu materiałów, z których można budować ścieżki, są także materiały

sypkie, a między innymi żwir. Drogi z niego wyglądają swojsko i naturalnie. Są

dość tanie i łatwe do zrobienia, lecz jednocześnie najtrudniejsze w konserwacji.

Przy braku pielęgnacji szybko zarastają chwastami i trawą, oraz powstają w

nich znaczne ubytki. Jeżeli jednak starannie wykonamy taką ścieżkę, jej

niedoskonałości znacznie zniwelujemy.

Tego rodzaju dróżkę trzeba koniecznie z obu stron ograniczyć krawężnikami, by

żwir się nie przesypywał i nie wrastały rośliny. Można do tego wykorzystać

kamienną lub betonową kostkę, drewniane kołki, podkłady kolejowe lub tzw.

rollbordery (przecięte wzdłuż na pół kołki połączone drutem).

Więcej o układaniu nawierzchni kamiennych

Sposób układania nawierzchni zależy od jej przeznaczenia i od

przepuszczalności podłoża. Mało obciążane w trakcie użytkowania ścieżki

ogrodowe na gruntach przepuszczalnych można układać na warstwie 5-10 cm

równoziarnistego piasku lub podsypki cementowo-piaskowej w proporcjach

1:12.

Na gruntach nieprzepuszczalnych trzeba pod warstwą piasku lub podsypki

cementowo-piaskowej ułożyć 10-20 cm żwiru lub tłucznia kamiennego (ale nie

gruzu ceglanego). Na tych warstwach, po wyrównaniu i starannym ubiciu,

układa się - pobijając młotkiem - elementy nawierzchni. Pod nawierzchnie,

które będą silniej obciążane (będą po nich przejeżdżać lub na nich parkować

samochody osobowe), zawsze pod warstwę piasku należy dać warstwę około 20

cm tłucznia lub kamienia łamanego.

Kształtując nawierzchnię, trzeba nadać jej spadki poprzeczne i podłużne - ułatwi to odprowadzanie wody

opadowej. Dla nawierzchni gładkich spadek poprzeczny powinien wynosić 1-2%, dla brukowców 3-5%.

Spadek podłużny dla wszystkich rodzajów ścieżek powinien wynosić 1-3%.

Nawierzchnię wyrównuje się, uderzając w płyty, kostki lub otoczaki specjalnym ubijakiem lub młotkiem

przez deskę. Poziom sprawdza się poziomnicą. Po ułożeniu i wyrównaniu nawierzchni szczeliny zasypuje

się piaskiem i polewa wodą (powstanie nawierzchnia przepuszczalna) lub wypełnia zaprawą cementowo-

piaskową w proporcjach 1:3 (powstanie nawierzchnia nieprzepuszczalna).

Na zakończenie...

Drogi ogrodowe nie muszą i nie powinny być wspaniałymi konstrukcjami. Powinny być stosowane z

umiarem. Ich układ ma przede wszystkim zapewnić funkcjonalność, umożliwić dotarcie do wszystkich

zakątków ogrodu. Ideał osiągniemy, jeśli poprawią odbiór plastyczny przestrzeni i nasze wrażenia

estetyczne w kontakcie z ogrodem.

Opracowano na podstawie: K. Kotlarz, Drogi i ścieżki w ogrodzie , Dolnośląski Przegląd Rolniczy, Nr 11/2003; Na właściwej drodze , Mój Piękny Ogród, Wydanie

specjalne Nr 3/200, s. 16 - 21; A. Skórkowska, Kamienne ścieżki , Murato.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: