Bożek Renata - Madame Sinobroda.pdf - Bożek Renata - ssonja

Renata Bożek

MADAME SINOBRODA

Czwartek. Wieczór

Sinobrody i jego bezimienne żony. Seryjny morderca żon.

Klucz, którego nie wolno użyć. Pokój, do którego nie można

wejść. Nieposłuszna żona. Zakrwawiona komnata. Klucz,

który krwawi i zdradza nieposłuszeństwo. Mąż, który wraca i

wymierza karę.. Karą jest śmierć. Kolejne kobiece ciało

wrzucone do zakazanej komnaty. Ostatnia żona, która zdoła

się uratować. Śmierć Sinobrodego. Takie są ogólne ramy tej

opowieści.

Charles Perrault jest bardziej precyzyjny. W

opublikowanych w 1697 Histoires ou contes du temps passe

jest opowieść La Barbe - Bleue o bogatym mężczyźnie z tak

okropną, siwą brodą, że żadna kobieta ani dziewczyna nie

chciała na niego spojrzeć. W sąsiedztwie jego posiadłości

mieszkała wdowa z dwiema córkami. Sinobrody chciał

poślubić jedną z nich. Dziewczyny nie chciały o tym słyszeć.

Nie tylko broda budziła w nich niechęć. Wiadomo było, że

miał kilka żon, ale nikt nie wiedział, co się z nimi stało.

Sinobrody nie poddawał się. Zaprosił dziewczęta, ich matkę i

przyjaciół do wiejskiej posiadłości. Czas wypełniony

wystawnymi przyjęciami, polowaniami, tańcami, piknikami,

festynami. Starał się nienadaremno. Młodsza córka uległa

urokowi gospodarza. Zgodziła się zostać jego kolejną żoną.

Miesiąc po ślubie Sinobrody oznajmił, że wyjeżdża na

kilka tygodni w bardzo ważnych sprawach. Chciał, żeby żona

zaprosiła gości i dobrze się bawiła. Dał jej klucze do

wszystkich komnat w pałacu: do pokoi z pięknymi meblami i

lustrami, do pokoi ze srebrnymi i złotymi naczyniami, do

sejfów z drogocennymi klejnotami. Oraz klucz do jego

prywatnego gabinetu. „Z wyjątkiem tego małego klucza

możesz użyć wszystkich innych i otworzyć wszystkie pokoje.

Pamiętaj jednak, jeśli otworzysz mój gabinet, możesz

oczekiwać mojego gniewu". Obiecała, że wszystko będzie

zgodnie z jego wolą. Sinobrody ucałował ją, wsiadł do karety i

odjechał. Przyjechali goście. Wchodzili do wszystkich

komnat, podziwiali wystawność, piękno i bogactwo. Chwalili

młodą panią Sinobrodową za mądrą decyzję poślubienia tak

odpowiedniego mężczyzny.

Młoda kobieta myślała w tym czasie tylko o jednym: użyć

klucza i otworzyć mężowy gabinet. Nie zważając na dobre

maniery i obietnicę daną Sinobrodemu, opuściła towarzystwo

i pobiegła na dół. Tuż przed drzwiami zawahała się. Wahanie

trwało krótko. Otworzyła drzwi. Przez chwilę nie mogła

niczego dostrzec, bo okna były zasłonięte. Potem zobaczyła,

że podłoga pokryta jest zakrzepniętą krwią, a pod ścianą leżą

ciała kilku kobiet - poprzednich żon Sinobrodego. Poczuła, że

umrze z przerażenia. Klucz wypadł jej z dłoni. Upłynęło kilka

minut, nieco ochłonęła, podniosła klucz, zamknęła drzwi i

poszła do swojego pokoju. Chciała zapomnieć. Zobaczyła, że

klucz jest cały we krwi. Polewała go wodą, tarła piaskiem i

mydłem. Na nic. Klucz był magiczny i wciąż zakrwawiony.

Sinobrody wrócił niespodziewanie tego samego wieczoru.

Zona robiła, co mogła, żeby wyglądać na uszczęśliwioną jego

powrotem. Następnego ranka poprosił o zwrot kluczy. Podała

mu je z drżeniem. Bez trudu odgadł, co się stało. „Nie ma tutaj

klucza od mojego gabinetu, madame". „Och, musiałam go

zostawić w pokoju na stole". „Przynieś go natychmiast!"

Skończyły się wymówki i dała mu klucz. Sinobrody zapytał:

„Dlaczego jest cały we krwi?" „Nie wiem" - odpowiedziała z

płaczem. „Nie wiesz? Ja wiem. Byłaś w moim gabinecie,

nieprawdaż? Bardzo dobrze, madame! Wrócisz tam jeszcze

raz, żeby zająć swoje miejsce!" Upadła na kolana i zaczęła

błagać o przebaczenie, zaklinając się, że odtąd będzie

posłuszna. Była tak piękna i smutna, że poruszyłaby skałę, ale

Sinobrody miał serce twardsze od skały! „Musisz umrzeć,

madame. Od razu!" „Zanim umrę, daj mi trochę czasu na

modlitwę" - błagała ze łzami w oczach. „Daję ci kwadrans, ale

ani chwili więcej".

Kiedy odszedł, zawołała swoją siostrę, żeby pobiegła na

wieżę i patrzyła, czy nie widać braci, którzy mieli przyjechać

w odwiedziny. „Siostro, czy widzisz coś?" „Nic nie widzę,

oprócz chmury kurzu i zielonej trawy". Sinobrody z wielkim

mieczem w dłoni czekał na nią i krzyczał: „Schodź na dół

natychmiast albo ja przyjdę po ciebie". „Już idę" -

odpowiedziała i znów wołała do siostry: „Siostro, czy widzisz

coś?" Odpowiedź brzmiała: „Nic nie widzę, oprócz chmury

kurzu i zielonej trawy". „Zejdziesz wreszcie czy nie" -

wrzeszczał na całe gardło Sinobrody. „Jeszcze moment" -

odpowiedziała jego żona. „Siostro, czy widzisz coś?" „Widzę

dwóch jeźdźców, ale daleko stąd". „Chwalić Boga" -

odetchnęła. Na te słowa wpadł rozjuszony Sinobrody. Żona

upadła mu raz jeszcze do stóp i zalewając się łzami, błagała o

wybaczenie. „To na nic. Musisz umrzeć". Złapał ją za włosy,

odsłonił szyję i zamierzył się mieczem.

„Jeszcze chwilę, błagam. Wybacz mi!" „Możesz już

polecać się Bogu".

W tym momencie usłyszeli łomot do drzwi. Sinobrody

zawahał się. Drzwi otwarły się i do wnętrza wpadło dwóch

muszkieterów z bronią. Sinobrody nie zdążył uciec. Zabili go.

Nie miał potomków, więc młoda kobieta odziedziczyła cały

majątek. Podzieliła się z rodzeństwem. To, co zostało,

wystarczyło dla niej i jej nowo poślubionego męża, miłego

dżentelmena, który pomógł jej zapomnieć o złym czasie, jaki

przeżyła z Sinobrodym.

Perrault kończy tę baśń morałami:

Pierwszy: Ciekawość, choć wydaje się pociągająca, często

kończy się głębokim żalem. Ku niezadowoleniu wielu panien,

jej radość ma krótki żywot. Raz zaspokojona, kończy się

szybko i zawsze kosztuje wiele.

Drugi: Pomyśl logicznie i bądź pewien, że ta ponura

historia zdarzyła się dawno temu. W naszych czasach żaden

mąż nie byłby tak okropnym zazdrośnikiem i nie wymagałby

niemożliwego od żony. Cóż, teraz, niezależnie od tego,

jakiego koloru jest broda męża, żona nie pozostawia mu

wątpliwości, kto w domu rządzi.

Moja babka, nie lubiłam jej, ale fascynowała mnie, bo

wyglądała jak czarownica, snuła różne opowieści. Byłam

wtedy sześcioletnią dziewczynką wierzącą w Boga, Anioły

Stróże i nudzącą się w kościele, dokąd druga babcia, ta

ukochana i dobra, zabierała mnie na msze. Opowieści babki

otwierały przede mną świat wciągający, wieczorny, nocny.

Wchłaniałam każde słowo, tkwiłam w obrazach z jej

opowieści, niektóre śniły mi się tak, że budziłam się w nocy i

ukrywałam się cała pod kołdrą. Czekałam na te rzadkie

wieczory, kiedy przychodziła, żeby zająć się mną i bratem.

Byłam jej najwierniejszą słuchaczką, prosiłam, żeby

opowiadała kilka razy te same historie.

„Jak jo byłom mało, mojo babka mówiła, że za dużym

lasem, w starej chałupie mieszkała bidno wdowa z córkom. Ta

córka to urodno była i zgrabno. Podoboł sie ji chłopok ze wsi i

łuna jimu tyż. Ale jigo matka i łojciec nie pozwalały sie mu z

niom żenić, bo była za bidno. Ni miała ni pola, ni porzundny

chałupy. Z tom dziewczyno chcioł sie tyż żenić bogaty

gospodorz, co mieszkoł za wsiom pod lasem. Łuna go nie

chciała, bo był stary i ludzie mówiły, że nie wiadomo, gdzie

podziały sie jigo wcześniejsze trzy kobity. Ludzie mówiły, że

bijoł je i uciekły od niego do miasta. Ta dziewczyno trochy sie

go bola, ale ji matce sie podoboł, bo kupywoł im podarki,

myślała, że ich los sie łodmieni, kiedy wydo córke za monż za

bogatego gospodorza. Matka zagroziła ji, że jak nie wyjdzie za

starego, to wygoni jom z domu. No i dziewczyna sie zgodziła.

Wesele było huczne, bawiła sie wszystka wieś, a potem zabrał

Bożek Renata - Madame Sinobroda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: