Bielajew Siergiej - Przygody Samuela Pingle'a.pdf - Bielajew Siergiej - ssonja

SIERGIEJ BIELAJEW

PRZYGODY

SAMUELA

PINGLE'A

TYTUŁ ORYGINAŁU: PRIKLUCZENIJA SEMUELA PINGLA

PRZEKŁAD: TADEUSZ KOSSAKIEWICZ

Mojej żonie

Zeszyt pierwszy

Ulegając natarczywym prośbom mojej kochanej żony i

naszego syna Jima, młodego doktora biologii, zamierzam

opisać w tych zeszytach możliwie wyczerpująco te przedziwne

wypadki, które zdarzyły się w Ashwharfie przed trzydziestu

pięciu laty, jak również przygody, których nie poskąpił mi los.

Działo się to w czasie, kiedy ludzkość otrząsnęła się z okro-

pności pierwszej wojny światowej i pragnęła rozkoszować się

długotrwałym pokojem, nie podejrzewając, że wkrótce znowu

będzie rzucona w odmęt nieszczęść wojennych.

Część wydarzeń i przygód może się wydać komuś zgoła

nie do wiary. Uważając jednak, że postęp nauki i techniki jest

nieograniczony, mam nadzieję w niedalekiej przyszłości zoba-

czyć razem ze swoimi rówieśnikami wynalazki i rzeczy bardziej

zdumiewające niż opisywane przeze mnie lub podane

niedawno do wiadomości przez mego syna w jego monografii

„Rozwiązanie zagadki przesączalnych wirusów” (rok 1966).

Wspomnienia o dniach mojej młodości

niewypowiedzianie wzruszają mnie teraz, jednak nie

omieszkam przedstawić ich w sposób właściwy klasykom, do

czytania których od lat najmłodszych wdrażał mnie ojciec i

którzy utworami swoimi wpajają w nas miłość do naszej

pięknej ojczyzny.

Będę szczerze zadowolony, jeżeli przyjaciele znajdą w

moich zapiskach pożyteczne i pouczające dla siebie

wiadomości, ponieważ światło wiedzy wskazuje drogę

ludzkości, a uważne obserwowanie uczynków ludzi nas

otaczających wzbogaca osobiste doświadczenie każdego.

Dlatego, dodając sobie otuchy nadzieją na pobłażanie

moim brakom i słabostkom przez tych, którym wypadnie

czytać te zeszyty, ja, Samuel Pingle z Ashwharfu, w dniu

pięćdziesię-ciolecia swoich urodzin, 17 maja 1963 roku,

przystępuję do prawdziwego, możliwie dokła-dnego opisania

faktów.

Urodziłem się pod koniec pierwszej wojny światowej w

Ashwharfie, maleńkim i przytulnym miasteczku na brzegu

Oceanu Atlantyckiego, w rodzinie Isidore'a Pingle'a, sekretarza

biura zamku Oldmount, majoratu lorda Packlingtona.

Byłem ostatnim dzieckiem w rodzinie i jedynym, które

pozostało przy życiu. Liczni bracia i siostry, którzy urodzili się

przede mną, poumierali w dzieciństwie. Nic przeto dziwnego,

że rodzice ogromnie kochali swego „pędraka”. Matka moja nie

odznaczała się mo-cnym zdrowiem. Zapalenie płuc wpędziło ją

do grobu, kiedy kończyłem siedem lat. Ojciec i ja gorzko i z

nieutulonym żalem opłakiwaliśmy tę ciężką stratę.

Ojciec razem z wujkiem Reggie'em, bratem matki, starym

kawalerem, spędzał dnie swego wdowieństwa w niewielkim

domu w pobliżu Rynku. Wujek, sierżant w stanie spoczynku

Reginald Brand, któremu w roku 1917 w Gallipoli granat urwał

lewą rękę, z dumą nosił medal wojskowy „Za Męstwo” i

opowiadał mi wiele zadziwiających historii. Zdaje się, że to one

zrodziły we mnie silne pragnienie ujrzenia na własne oczy

krajów tropikalnych i zapoznania się na miejscu z owymi

cudami. Wówczas, w dzieciństwie, nie podejrzewałem nawet, iż

rzeczywistość może okazać się bardziej fantastyczna niż

przygody, o których w długie wieczory zimowe opowiadał

wujek pykając fajkę przy trzaskającym wesoło ogniu kominka.

Przypominam sobie, iż wujek mówił o pewnym okręcie,

który był tak duży, że kiedy stawał w poprzek Cieśniny Dover,

to jego dziób opierał się o szczyt wieży Calais na francu-skim

wybrzeżu, a powiewająca na rufie bandera strącała w morze ze

skał Dovru stada pasą-cych się tam owiec. Maszty tego okrętu

były tak wysokie, że chłopiec-junga, wspinający się po wantach

na wierzchołek masztu, opuszczał się z powrotem na pokład

jako posunięty w latach starzec z długą brodą. Wujek

opowiadał również, jakoby zdarzyło mu się pewnego razu

płynąć na jachcie do Indii Zachodnich wśród wysp tak wąską

cieśniną, że ręką można było dotykać przybrzeżnych skał

usianych samorodkami złota i szlachetnymi kamieniami,

opowia-dał także o Cieśninie Tawaba-Ko, której potem

nadaremne szukałem w atlasach geografi-cznych. Na drzewach

rosnących wzdłuż brzegów tej wąskiej cieśniny znajdowało się

takie mnóstwo małp, iż niemożliwe było manewrować żaglami:

małpie ogony wplątywały się w olinowanie statku.

Słuchając tych historii poprzysiągłem sobie, iż zostanę

podróżnikiem.

Z biegiem lat dobroduszny humor wujka zaczął

przybierać odcień ponurej tajemniczo-ści i w tych czasach, o

których zamierzam opowiedzieć, wujek uchodził w Ashwharfie

za sta-rego zrzędę i dokuczliwego kłótnika. Mając rentę

wojskową wujek dużą część wolnego czasu spędzał w knajpie

„Królewski Tygrys” w przyjemnym dlań towarzystwie stałych

bywalców tego przybytku. Gospodarz „Królewskiego Tygrysa”,

zezowaty Tom Hridge, miał w okoli-cach Ashwharfu sławę

nieprześcignionego czempiona gry w karty. Ciążyły na Bridge'u

i inne sprawki. Opowiem o nich nieco później.

Zazwyczaj wujek od wczesnego ranka siedział w

„Królewskim Tygrysie”, pykając olbrzymią brazylijską fajkę,

nabitą „Zachodnim sfinksem”, to znaczy tytoniem trzeciego

gatu-nku po cztery pensy za paczkę, i cmoktał „Ale” z solidnego

cynowego kufla. Miał przy tym wygląd człowieka, który dość się

napracował w życiu i obecnie ma pełne prawo beztrosko

wydawać swoją maleńką rentę.

Wujek dość często wracał do domu podchmielony i

droczył się ze mną, nazywając mnie nieoblizanym

niedźwiadkiem, za co mocno się obrażałem. „Nieoblizany

niedźwiadek” ozna-czało „niezgrabiasz”. Zwrot ten pochodził

od głupiego zabobonu, jakoby nowo narodzony niedźwiadek

dopóty nie ma niedźwiedziego wyglądu, dopóki matka nie

wyliże go. Ja zaś rosłem całkiem normalnie i na rękach moich

pęczniały wspaniałe bicepsy.

Bielajew Siergiej - Przygody Samuela Pingle'a.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: