Armstrong Charlotte - Zerwanie.pdf - Lektury PDF - Świat - dre4mwalker

Charlotte Armstrong

Zerwanie

Przekład: AGNIESZKA KLONOWSKA

Tytuł oryginału:

THE BALLOON MAN

Rozdział 1

Sherry skrobała patelnię po swojej jajecznicy na śniadanie. Pod fartuchem była już ubrana do

wyjścia. Planowała pobiec na targ, gdy tylko obudzi się Ward. Albo może weźmie ze sobą

Johnny’ego i pójdzie prędzej, wykorzystując energię po porannej kawie. A potem wyruszy na

poszukiwanie pracy sprzedawczyni i porozmawia z kimś w przedszkolu, bo (spójrzmy

prawdzie w oczy... tak jak ona): jaki pożytek ma Johnny z matki, skoro ta prawie cały czas

chodzi śpiąca?

W obecnej pracy nie wracała do domu, do łóżka, nie wcześniej niż o północy, Johnny

z kolei wyrywał się ze swego zdrowego snu trzylatka o szóstej rano. Problem tkwił w tym, że

musiała kłaść go spać bardzo wcześnie, ale godzina szczytu dla amatorów drinków wypadała

przed ich porą kolacji. Napiwki jednak były niezłe. W zasadzie przedszkole nie kosztowałoby

dużo więcej niż suma, jaką płaciła wieczorowej opiekunce... Myśli Sherry krążyły leniwie po

znajomym torze, kiedy nagle usłyszała poruszenie w innej części domu.

Czyżby Ward już wstawał? Tak wcześnie? Johnny wciąż siedział na swoim wysokim

taborecie przy stole jadalnym i z zadowoleniem przeżuwał grzankę. Sherry miała czas na

podjęcie decyzji, że weźmie dziecko ze sobą na targ od razu, jak tylko go otworzą – na

wypadek, gdyby Ward miał chandrę i nie czuł się na tyle dobrze, aby zająć się swoim małym

synkiem o tak wczesnej porze dnia.

Wtedy jej mąż pojawił się w drzwiach, ubrany jedynie w spodnie od piżamy. Usta miał

dziwnie rozchylone. Jego szczęki były zesztywniałe, ale wargi z jakiegoś powodu luźne i

wilgotne. Z jego gardła wydobyło się ciche wycie – sam dźwięk, ani słowa.

– O co chodzi? – zawołała natychmiast Sherry.

Z jego oczami coś było nie tak. Patrzył na nią, ale jej nie widział. Zdawało się, że jej

nie poznaje. Czerwień dominowała w tych dziwnych oczach. Tak jak czerń włosów na jego

przedramionach. Podszedł do niej boso, z uniesioną prawą ręką.

– Ej! Ej! – krzyknęła Sherry. – Jedną chwilę, do diabła!

Czyżby zamierzał ją uderzyć?

Doskoczyła do niego i obiema dłońmi chwyciła uniesiony nadgarstek.

– O co chodzi? – zawołała ponownie, prężąc się i trzymając go.

Warknął. Było to jedyny dźwięk, jaki z siebie wydał, kiedy szarpnął się gwałtownie w

bok i wyrwał się z jej uścisku. Wtedy jego lewe ramię uniosło się zamaszyście. Przy całej tej

niekontrolowanej sile, jego ruchy zdawały się powolne. Sherry zrobiła unik przed ciosem i

krzyknęła do niego:

– Ward, błagam, powiedz mi, co ci jest? Nie rób tego! Posłuchaj... Posłuchaj...

On jednak złapał ją za oba ramiona i zaczął nią potrząsać. Pomyślała, że tym razem

postradał zmysły. No cóż, to nijak nie było zabawne! Ward to nie pigmej. A ona jest tylko

kobietą. Krzyczała więc możliwie najgłośniej. Żeby tylko ktoś przyszedł.

W reakcji na wywołany przez nią hałas Ward puścił ją, cofnął się i przyłożył dłonie do

uszu. Jego szczęka poruszała się tak, jakby usiłował wykonywać nią kolisty ruch. Sherry

pomyślała, że być może szykuje się do kolejnego ataku na nią. Mimo to odezwała się głosem

tak spokojnym i kategorycznym, na jaki było ją stać:

– Usiądź, Ward. Usiądź sobie, odpręż się i powiedz mi.

Wtedy jednak przerażone dziecko wyrwało się z chwilowego odrętwienia. Mały

chłopczyk zsunął się z taboretu i zeskoczył równo na obie, małe stopy.

– Mamusiu! – wrzasnął.

– Nie, kochanie – zawołała Sherry. Za późno. Dziecko biegło już ku jedynemu

ukojeniu, jakie znało. Nie udało mu się jednak pokonać odległości do spódnicy matki. Jego

ojciec ruszył chwiejnie, zamaszystym ruchem zgarnął chłopca tak, że dziecko aż runęło, a

jego małe, drobne ciałko odbiło się niczym piłka siatkowa. Uderzył cicho o kant kredensu,

potem o podłogę i zastygł nieruchomo.

Sherry poczuła, jak całe jej wnętrze poraża jasność. Jej mózg i serce płonęły z

wściekłości. Obróciła się i obiema rękami pochwyciła ciężką patelnię. Zwierzę warczało;

zbliżało się teraz do niej. Z całej siły zamachnęła się swoim narzędziem obrony i z

przeraźliwym trzaskiem uderzyła go w górę prawego ramienia. Zatoczył się, potknął, upadł –

i leżał bez ruchu.

Sherry nie zatrzymała się, żeby rozmyślać nad swym zrujnowanym dotychczas

życiem. Przykucając, podbiegła do dziecka i zorientowała się, że oddycha. Wiedziała, że nie

powinna go dotykać ani zmieniać położenia jego kończyn, a jednocześnie zdawała sobie

sprawę z tego, że musi. Delikatnie, bardzo delikatnie wsunęła ręce pod spód, aby go chwycić i

unieść. Miała młody i silny kręgosłup. Podniosła dziecko, a jej stopy ślizgały się po winylu

niemalże w tanecznym kroku, kiedy sunęła do drzwi wejściowych. W połowie drogi jakimś

sposobem udało jej się schylić i złapać lewą ręką pasek od torebki, która leżała gotowa na

stoliku.

Otworzyła drzwi. Wymknęła się na zewnątrz ku porannemu światłu, ku oddalonej

ciszy obdrapanego, choć porządnego sąsiedztwa, gdzie ludzie szli do pracy i gdzie świat był

przy zdrowych zmysłach. Powoli i ostrożnie zeszła trzema schodami w dół na wąską ścieżkę,

starając się nie poruszać ani nie wstrząsać niesionym w ramionach drobnym ciałem. W oknie

ujrzała głowę sąsiadki. W żywopłocie pomiędzy nimi nie było jednak dziury, więc Sherry

poszła wzdłuż podjazdu. Tam akurat samochód sąsiada wyłonił się, stając na równolegle

położonym podjeździe.

– Panie Ivy! Panie Ivy, czy można?

– Co się stało, pani Reynard? – Zatrzymał samochód.

– Czy może pan zatelefonować do szpitala? Albo nie, czy może pan mnie podwieźć?

Johnny jest potłuczony. I czy może pan zadzwonić też na policję? Coś się stało Wardowi.

Kobieta stała już na frontowym ganku. – Co się stało? – zawołała przeraźliwie.

– Nie wiem – odparła Sherry. – Na razie jest nieprzytomny. Ale może wstać...

– Henry! – krzyknęła kobieta w narastającym przerażeniu.

Czterdziestodwuletni Henry Ivy wysiadł ociężale z samochodu.

– Ty ją zawieź, Mildred – odezwał się stanowczo. – A ja zadzwonię. Nie chcę, żebyś

została tu sama. Spróbuj jechać do St. Anthony’s. I zostań tam. Tak będzie bezpieczniej dla

ciebie.

Sherry wcisnęła się na przednie siedzenie, podtrzymując drobne ciało niczym talerz

zupy, którego nie wolno przechylić, nawet gdyby od podpierającego je postumentu, jakim

było ciało Sherry, wymagało to jakiegoś niezwykłego wyczynu. Roztrzęsiona pani Ivy

podeszła do auta od strony kierowcy.

– Och, co się stało? Słyszałam, jak pani tam krzyczy...

– Powiem pani, jak dojedziemy na miejsce – odpowiedziała cicho Sherry. – Niech pani

jedzie. Proszę.

– Dobrze. – Kobieta opanowała swoje czterdziestoletnie nerwy i powtarzała sobie w

myślach, że w szpitalu będzie bezpieczna.

A pan Ivy wszedł do swojego domu i zadzwonił na policję. Potem zakradł się cicho

wzdłuż bocznej ściany sąsiedniego domu do tylnych drzwi. Chyłkiem zajrzał do środka, gdzie

zobaczył nagi tors i długie, bezwładnie leżące nogi w pasiastych, bawełnianych spodniach.

Ostrożnie otworzył drzwi, podszedł bliżej i ujrzał krew na ramieniu, tam, gdzie krawędź

żelaznej patelni przecięła skórę.

Mężczyzna jednak nie był martwy i pan Ivy westchnął z ulgą. Bo któż chciałby być

zamieszany w morderstwo?

Armstrong Charlotte - Zerwanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: