Rozdział_8.pdf

The Darkest Seduction – Gena Showalter

Mroczne Uwodzenie

Rozdział 8

Powinna, czy nie powinna? Godziny minęły już od czasu ultimatum Kronosa i

jego odejścia, ale to pytanie przez cały czas kołatało się w głowie Sienny.

Powinna oddać się Galenowi, by uratować siostrę, udawać uległą wobec

zwycięzcy, czy też nadal się bronić i opierać? Co najprawdopodobniej

spowoduje dalsze tortury jej siostry?

Inną sprawą, i chyba najważniejszą jest pytanie : czy jeżeli istniała jakaś

szansa na uratowanie Skye, choćby najmniejsza, czy powinna ulec, spróbować

ją wykorzystać?

Przecież przyrzekła, że zrobi wszystko, zupełnie wszystko, a Galen nie był

wszystkim.

Jasna cholera.

Tam on był prawdziwym sobą , bez słodkiej otoczki.

Ale odpowiedź była jedna, i brzmiała Tak.

Spędziła całe życie na poszukiwaniu Skye. Gdyby było trzeba, umarła by dla

niej

Przynajmniej teraz już nie miała na oczach różowych okularów, które

wykrzywiały rzeczywistość, i teraz już znała potwora, którego miała uwieść.

Być w łóżku.

Z Galenem.

Musiała bardzo się wysilić, by nie zwymiotować.

Jakże teraz marzyła o tym by, być silniejszą, bardziej wyrachowaną i zdolną do

wszystkiego, wtedy mogłaby mieć szanse. Marzyła o tym by walka o Skye

The Darkest Seduction – Gena Showalter

Mroczne Uwodzenie

potoczyła się na jej własnych warunkach, bez Kronosa, który próbował

sterować nią i pociągał za sznurki jakby była marionetką.

A może… być może wtedy udałoby się jej to wszystko jakoś zaplanować.

Jeżeli udałoby się jej umknąć w jakiś sposób przed potworami króla, mogłaby

pójść do dozorcy demona Nadziei, poddać go torturom, wyciągnąć od niego

informacje, jakie były jej potrzebne, i wtedy zabić go, tak po prostu, bez

skrupułów.

Jakie to było proste… w teorii.

W rzeczywistości prawdopodobnie było to nie wykonania.

Gorzki śmiech rozbrzmiał w jej głowie, ogarnął ją nagły chłód. Zadrżała

Próbowała w jakiś sposób nie myśleć o tym.

Drzwi i okna w zamku były otwarte, ale ona nie mogła przez nie wyjrzeć ani

wyjść na zewnątrz.

Całe jej ciało zaczęłoby drżeć…, przeszyłyby ją szpile bólu, a ona upadłaby

mdlejąc.

Ból. To nie on ją martwił.

Mogła go spokojnie przetrzymać. Ale mdleć? Nie było żadnego sposobu by to

jakoś przezwyciężyć. Była ciekawa, czy ktoś inny mógłby przejść tę drogę, czy

ktoś inny mógłby wejść i wyjść z zamku, uciec z tego miejsca.

Dobra wiadomość była taka, że na skraju urwiska stało trzech kandydatów,

którzy mieli możliwość odpowiedzieć jej na to pytanie.

Wszystko, co musiała zrobić to obserwować ich, a potem pójść ich śladem.

The Darkest Seduction – Gena Showalter

Mroczne Uwodzenie

Nadszedł czas, by złożyć im wizytę, pomyślała i zadrżała, ale ten dreszcz

wcale nie był związany z zimnem. Co zatem spowodowało tak drastyczny

spadek temperatury?

Choć siedziała w wielkiej, obszernej sali balowej, uparcie chowała się w jej

najciemniejszym kącie. Serce w niej załomotało, kiedy w jej umyśle pojawiły

się wizje, które za sprawą Kronosa przeżywała raz po raz.

Po lewej młoda Skye rozpaczliwie wołała o pomoc, a po prawej przyczaiła się

horda gargulów, jak zwykł nazywać gargulce Kronos, służące mu jako

wartownicy. Poczwary nadleciały nagle i runęły ze wszystkich stron, na

czujnego Parysa.

Sienna zamarła, wielka zimna bryła urosła jej w gardle.

Parys .

Jej ciało przeszła jednocześnie fala gorąca i przejmującego zimna, gęsia skórka

pokryła całą jej skórę pomimo gorącego gejzera buchającego wewnątrz jej

ciała.

Kronos z pewnością wiedział jak ją dręczyć. Wiedział, jakie wizje sprawią jej

największy ból i doprowadzą do szału.

I ta… ta przebiła już wszystkie poprzednie.

Jakże zniewalająco piękny i przystojny był Parys. Żaden śmiertelnik nigdy nie

miał prawa i możliwości równać się z nim.

Również żaden z nieśmiertelnych, czy też mitycznych bogów i bóstw nie mógł

się z nim porównywać. Twarz miał idealną, jakby stworzoną wprost do

luksusów sypialni, ale też doskonale pasującą do…. pola bitwy.

The Darkest Seduction – Gena Showalter

Mroczne Uwodzenie

Oczy, piękne w kolorze żywego błękitu, uwodzicielsko otoczone czarnymi

rzęsami, nigdy wcześniej nie widziała by ktoś miał tak piękne oczy. I jego

włosy, głowa otoczona fontanną loków i symfonią kolorów.

Czarne, brązowe, nawet kilka pasm o kolorze letniego morza czy lnu. Piękne,

wysokie umięśnione ciało w najbardziej urzekającej formie.

Był uosobieniem doskonałości, i nie był niczym więcej jak snem.

Mimo to chciała pobiec do niego, rzucić się mu na szyję i zadusić

pocałunkami, prosząc go o darowanie wszystkich win, o przebaczenie, na

które nie zasłużyła.

Przynajmniej w jej wizji nie był ranny. Mała pociecha, ale musiała ją przyjąć .

Kolejna wizja rozwinęła się za Parysem. Horda gargulców unosiła kolejnego

mężczyznę. Przez moment zaczęła się zastanawiać, czy już gdzieś spotkała

tego wojownika? Był właściwie takiego samego wzrostu, co Parys, podobnie

zbudowany, umięśniony i cud nad cudy, prawie tak samo przystojny, tyle, że

on był ranny. Rany pokrywały jego ramiona, i klatkę piersiową tworząc jakby

bolesna maskę.

Dziwne, nigdy wcześniej nie widziała go w swoich wizjach. Nawet nie

pamiętała, że kiedykolwiek wcześniej go spotkała .

Jej wzrok wrócił do Parysa.

Dwa gargulce… garbiły się przed nim?

Tak. Ich języki zwisały na zewnątrz, a ciała były poskręcane.

Dlaczego Kronos pokazał jej coś takiego?

Czy zrobił to z zazdrości?

O gargulce?

The Darkest Seduction – Gena Showalter

Mroczne Uwodzenie

Coś było nie tak, coś w tej wizji nie grało pomyślała.

Zanim jednak zdołała poukładać puzzle i zrozumieć, o co tu chodzi, ból wlał

się w jej czaszkę, odrywając jej myśli od wizji.

Jej skronie pulsowały, fala dominującego zimna oblewała ją raz za razem,

chwilę później fala gorąca pokonywała chłód, zimny pot wyszedł na jej skronie

a ona cała była rozgrzana jak w wysokiej gorączce.

Za każdym razem, kiedy w jej wizjach pojawiał się Parys zarówno jej ciało,

jaki i demon reagowały w ten sposób…

Jasna cholera.

Piekło… Niebo…

Za każdym razem, kiedy Parys był blisko Gniew wypowiadał te słowa. On

może nam pomóc.

- Wiem, że może - szepnęła, teraz już nie dziwiła się, że rozmawia z bestią.

- On jest naszym niebem, prawda?

Jej jedynym promieniem nadziei.

Dobra, dobra. Zobacz jak daleko zaszłam.

Od nienawiści do… miłość?

Czy go kochała? Chyba nie. Ledwie go znała.

Ale gdyby nie był takim okrutnikiem, bestią bez serca, która myśli, że

podporządkuje ją sobie, mogła dowiedzieć się o nim czegoś więcej, lepiej go

poznać, pomyślała w zadumie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: