Henning Mankell - Cios, Szczelina.pdf

(1203 KB) Pobierz

Henning Mankell

cdcd

Cios

Szczelina

cdcd

Rolfowi Lassgardowi, z sympatią, wdzięcznością i niemałym podziwem, gdyż od-

krył w Wallanderze wiele cech, których sam się nie domyślałem.

PRZEDMOWA

Dopiero po napisaniu ósmej i ostatniej części serii o Kurcie Wallanderze zorientowa-

łem się, jakiego podtytułu przez cały czas szukałem. Kiedy już wszystko, a w każdym

razie większa część serii została napisana, zrozumiałem, że podtytuł powinien brzmieć

„Powieści o szwedzkim lęku”.

Za późno na to wpadłem. Mimo że moje książki wciąż były wariacjami na ten sam temat:

„Jakie procesy zachodzą w szwedzkim państwie prawa w latach dziewięćdziesiątych? Czy

demokracja będzie w stanie przeżyć, jeżeli naruszy się fundament praworządności? Czy

szwedzka demokracja ma jakąś cenę, która pewnego dnia zostanie uznana za zbyt

wygórowaną?”.

Te oto pytania padały w większości listów, które otrzymywałem. Wielu czytelników

dzieliło się ze mną mądrymi myślami. Grube koperty, cienkie pocztówki z egzo-tycznych

miejsc, o których nigdy nie słyszałem, telefony o przedziwnych porach, roz-gorączkowane

głosy docierające pocztą elektroniczną są dla mnie dowodem, że Wallander w pewnym

sensie wyrażał uczucie narastającej obcości, gniewu, a także zdrowe poglądy na temat

zależności między praworządnym państwem a demokracją.

Oprócz kwestii dotyczących praworządności i demokracji pojawiały się również inne.

Niektóre z nich dotyczą nieścisłości, które z satysfakcją tropią czytelnicy. Ci, którzy

znaleźli „błędy”, niemal we wszystkich wypadkach mieli rację. [W tym miejscu muszę od

razu przyznać, że również w tej książce będzie można odnaleźć nieścisłości.

Mimo to jest to wersja ostateczna. Nie ma w tym winy redaktorów. Nie mógłbym sobie

życzyć lepszej redaktorki niż Eva Stenberg).

Jednakże zdecydowana większość listów zawierała pytania o losy Wallandera, zanim

pojawił się w serii książek. Czyli dokładnie przed 8 stycznia 1990 roku. Kiedy to

wczesnym zimowym rankiem wyrwał go z łóżka sygnał telefonu, początek Mordercy

bez twarzy. Doskonale rozumiem, że czytelnicy chcieliby wiedzieć, jak się to wszystko

zaczęło. Kiedy Wallander pojawia się na scenie po raz pierwszy, ma już czterdzie-

ści dwa lata, wkrótce skończy czterdzieści trzy. Jest od dawna policjantem, ma za sobą

małżeństwo i rozwód, dziecko i wyjazd z Malmo do pracy w Ystad.