Trzynaście kotów - Antologia.pdf - Ebooki - morefaya2006

Pomysł i opracowanie

Danuta Górska i Mirosław Kowalski

SuperNOWA

Warszawa 1998

Opracowanie graficzne serii Małgorzata Śliwińska

Ilustracja na okładce Bogusław Polch

ISBN 83-7054-119-4

by Niezależna Oficyna Wydawnicza NOWA, Warszawa 1997

Druk i oprawa

Drukarnia Wydawnictw Naukowych S.A., Łódź, ul. Żwirki 2

Dlaczego właśnie kot?

Kot - jako stworzenie z natury tajemnicze i magiczne - zawsze rozpalał wyobraźnię

autorów. Pisywali o kotach najwięksi twórcy z kręgu fantastyki, że wymienię choćby Roberta

Heinleina czy Fritza Leibera (który jako posiadacz regularnego kota na punkcie kotów

dowiódł niezbicie, że to kot, a nie człowiek, stanowi koronę drabiny ewolucji). Trudno sobie

wyobrazić ludzką cywilizację bez kota - tego symbolu wdzięku i swobody, tego puszystego

kłębka spokoju w zabieganym, hałaśliwym świecie. Kot często budzi w nas ambiwalentne

uczucia, ponieważ jest z nami i jednocześnie jakby obok nas - niezależny, nieprzenikniony,

niepoznawalny. Nawet w najbielszym kocie tkwi okruch ciemności, powiada przysłowie. I

stąd chyba się bierze nasza fascynacja kotami.

Fascynacja ta doprowadziła do powstania na Zachodzie wielu antologii opowiadań o

kotach - fantastyczno-naukowych, fantasy, kryminalnych czy horroru. We wszystkich tych

gatunkach i podgatunkach literackich kot czuje się znakomicie, ba, odcisnął ślady swoich łap

nawet w poezji! Skoro więc inni mogli, czemu nie my? Polska fantastyka jak dotąd nie

eksploatowała nadmiernie kociego tematu. Postanowiliśmy nadrobić to zaniedbanie.

W niniejszej antologii znalazły się opowiadania z gatunku twardej science fiction,

fantasy, horroru, groteski, humoreski, sensacji, alegorii i kot jeden wie, czego jeszcze - zresztą

właśnie kot stanowi ich wspólny mianownik. Mamy tutaj znanych autorów, jak Andrzej

Sapkowski, Jacek Dukaj, Marcin Wolski, mamy interesujące debiuty - Piotr Goraj,

Włodzimierz Kalicki, Iwona Żółtowska. Nikomu nie trzeba polecać zawsze cenionego

Andrzeja Zimniaka czy coraz bardziej popularnej autorki fantasy, Ewy Białołęckiej. Konrad

T. Lewandowski usiłuje nas zaszokować, Maciej Żerdziński chce nas straszyć, Tomasz

Kołodziejczak tym razem próbuje wzruszać, zaś Eugeniusz Dębski każe kotu zmierzyć się z

amerykańskimi policjantami. Wszystkie prezentowane teksty zostały napisane na nasze

zamówienie i nie były wcześniej publikowane, z jednym wyjątkiem: opowiadanie Andrzeja

Sapkowskiego „Muzykanci" zostało wydrukowane w antologii Wizje alternatywne, jednak

uznaliśmy je za tak ważne i cenne, że zasługujące na przypomnienie. Oddajemy zatem do rąk

Czytelnika trzynaście bardzo różnych kotów. Co z tego ryzykownego eksperymentu

wyniknie?

Danuta Górska

listopad 1997

Eugeniusz Dębski

Aa - a, kotki dwa, jeden potwór...

McGuire dobrze znał to spojrzenie - w niezrozumiały sposób oko Devey’a stawało się

bardziej przejrzyste, jakby klarowało się pod wpływem nagłej myśli. Dlatego lekko tylko się

zająknął i kontynuował dalej:

- ...nie dało się wytrzymać - musiałem go poprosić, żeby się zatrzymał i sprawdziliśmy

wóz. I wiesz co się okazało? - mówił w roztargnieniu dalej rozglądając się możliwie

dyskretnie i nie czekając na reakcję sierżanta. - Się okazało... - Zgubił tok perory, nerwowo

omiatał spojrzeniem ulicę. I nic nie zauważał. - I się okazało, że - proszę ciebie - że w

bagażniku zostały cztery karasie i zaczęły się psuć... Tak, psuć, kurza melodia... - Skończył

mu się koncept. Zerknął na Devey’a. - Co jest?

- Stop - mruknął Kat. Siedział od pół minuty nieruchomy i zamyślony, w jednym ze

swych słynnych transów skojarzeniowych, kiedy widok czegoś uruchamiał sortowanie

kawałków innych widoków, słów, gestów. Jak przyznał się kiedyś w zaufaniu Stevowi sam

nie wiedział co ma w głowie i niemal zawsze dziwił się, że akurat TO tam było. - Aha! Cofnij

do śmietnika, tam obok hydrantu.

Pominął fakt, że trzeba najpierw zatrzymać wóz, Steve miękko wdusił pedał hamulca,

przełożył dźwignię i zerkając tylko w lusterka boczne cofnął czterdzieści metrów, zatrzymał

przy dwóch kubłach, jeden przykryty był pokrywką, drugi nie miał kapelusza, zawartość

wylewała się na chodnik.

- Nikomu nie chce się przenieść pokrywki - powiedział Devey patrząc przed siebie, teraz

wyglądał jak człowiek, który widzi zupełnie co innego niż inni okoliczni ludzie. McGuire, z

poczuciem, że po raz milionowy robi z siebie idiotę, popatrzył do przodu i - jak zawsze - nic

przed maską wozu nie zobaczył.

- W jednym jest pełno, a w drugim pewnie pełno miejsca - kontynuował analizę postawy

społeczeństwa wobec kubłów śmietnikowych.

Steve bezgłośnie zgrzytnął zębami, nauczył się tej sztuczki w czwartym dniu wizyty

teściowej i szlifował wykonanie przez pozostałe sześćdziesiąt osiem dni jej pobytu. Devey

opuścił szybę leniwym ruchem wysunął rękę, nie patrząc sięgnął do kubła i przeniósł do wozu

jeden ze złoto - karminowych papierków. Foliowane od wewnątrz opakowanie słynnego

batonika Paradiso, dwóch czekoladowych rurek wypełnionych różnym nadzieniem, na środku

jednej rurki migdał, drugiej - orzeszek laskowy, oba mięciutkie i pachnące. Opakowanie było

rozdarte w spiralę, jakby ktoś trzymając jeden koniec nerwowo, pośpiesznie odwijał resztę

papierka okrągłymi regularnymi ruchami.

Devey upuścił papierek i nagle sięgnął po drugi, wyglądał identycznie, sierżant chwycił

całą garść i podniósł do góry.

- Takie same serpentyny - powiedział McGuire - jakby to ta sama osoba odwijała. Tylko

kto jest w stanie zapakować się taką ilością...

Devey drgnął, syknięciem uciszył Steve’a, wyrwał mikrofon z gniazda.

- Dyżurny, tu Dwudziestka. Jestem w połowie Hirsh Avenue, tuż za skrzyżowaniem z

Jedenastą, powiedz mi - w tej dzielnicy nie było jakichś kradzieży w marketach? Chodzi o

żywność, a przede wszystkim słodycze. Odbiór.

Czekali w milczeniu. McGuire pomyślał: Gdyby tu ktoś był, to bym się z nim założył, że

sierżant trafił w dychę.

- Dwudziestka, uważaj - dwie ulice dalej właścicielka sklepu zgłaszała kradzieże

słodyczy, sprawdzaliśmy, ale nie było efektów; potem zaczęła zgłaszać jakieś wariactwa - że

na taśmie widać znikanie batonów Paradiso i tak dalej. Sprawdziliśmy również, ale nic tam

nie widać. To tyle z tej dzielnicy. Odbiór.

- Dziękuję, dyżurny. Bez odbioru. - Odłożył mikrofon i dopiero teraz zaszczycił

spojrzeniem Steve’a. - Coś mi świtało z tymi batonami.

- No co? - mruknął ten. - Mamy złodzieja albo złodziei batonów, a dalej co? Wziąłeś

może te małe kajdanki, te specjalne na dziecięce rączyny?

Devey milczał, rytmicznie pomrukiwał silnik, McGuire nagle przydusił pedał gazu, żeby

zmusić sierżanta do jakichś działań, drgania silnika przeniosły się częściowo na karoserię,

wóz się wahnął, antena zakołysała się i wykreśliła na tle nieba kilkanaście zygzaków.

- Poczekaj - powiedział Devey i wyskoczył z wozu. Steve rozparł się wygodnie, poszukał

w podłokietniku klawiszy sterujących ułożeniem fotela i wystukał 99, co odpowiadało bardzo

relaksującemu układowi. - Zaraz wracam...

- Yhy...

Spod na wpółprzymkniętych powiek wpatrywał się w pulsujący dwoma kropkami zegar,

czas płynął poszatkowany tymi mrugnięciami, wypychany z czasomierza rytmicznymi

spazmami elektronicznego układu. Rytm mrugnięć, niemal zbieżny z biciem serca po kilkuset

uderzeniach zaczął mieć hipnotyczne działanie na McGuire’a, poczuł odpływanie, usłyszał

własne posapywanie, obsunął się w fotelu przygotowany na krótką smaczną drzem...

- Steve! - „Żeby cię połamało w krzyżu!” pomyślał McGuire, gdy wyskakując ze snu

Trzynaście kotów - Antologia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: