Zapadlisko 02 - Dobry zły i nieumarły.pdf - Harrison Kim - margotbao

HARRISON KIM

DOBRY ZŁY I NIEUMARŁY

Przełożyła Agnieszka Sylwanowicz

Tytuł oryginału:

The Good, the Bad, and the Undead

Mężczyźnie, który wie, że na pierwszym miejscu jest kofeina, na drugim czekolada,

a na trzecim romans - a także to, kiedy ta kolejność powinna zostać odwrócona.

PODZIĘKOWANIA

Chciałabym podziękować Willowi za pomoc oraz natchnienie przy wymyślaniu

biżuterii pochodzącej z Zapadliska, a dr Caroline White za jej nieocenioną pomoc przy

łacinie. Szczególnie jednak chciałabym podziękować mojej redaktor, Dianie Gil, za danie mi

swobody, dzięki której pchnęłam moje pisarstwo na obszary, których nigdy dotąd nie brałam

pod uwagę, oraz mojemu agentowi, Richardowi Curtisowi.

ROZDZIAŁ 1

Podciągnęłam na ramieniu parciany pas od pojemnika z wodą i wyciągnęłam się, by

wetknąć dyszę w wiszący kwiatek. Do pomieszczenia wlewał się słoneczny blask, grzejąc

mnie przez niebieski służbowy kombinezon. Za wąskimi oknami znajdował się niewielki

dziedziniec otoczony biurami VIP-ów. Mrużąc oczy z powodu słońca, nacisnęłam dźwignię

rozpylacza i usłyszałam cichutki syk wody.

Rozległ się stukot komputerowej klawiatury, a ja przemieściłam się do kolejnego

kwiatka. Z gabinetu usytuowanego za biurkiem sekretarki dobiegała rozmowa telefoniczna

przerywana gromkim śmiechem, który przypominał szczekanie psa. Łaki. Im wyżej się

znajdowały w hierarchii stada, tym bardziej udawało im się upodabniać do ludzi, ale zawsze

można było je poznać po śmiechu.

Wzdłuż rzędu roślin wiszących przed oknem zerknęłam na wolno stojące akwarium za

biurkiem. Zgadza się. Kremowe płetwy. Czarna plamka na prawym boku. To ona. Pan Ray

hodował koi i pokazywał je na dorocznej wystawie ryb. W sekretariacie zawsze wystawiał

zwycięzcę z zeszłego roku, lecz teraz w akwarium pływały dwie ryby, a maskotka Wyjców

zaginęła. Pan Ray kibicował Legowisku, drużynie rywalizującej z miejscową drużyną

baseballu składającą się wyłącznie z Inderlanderów. Nietrudno było skojarzyć fakty i zabrać

skradzioną rybę.

- Więc Mark jest na urlopie? - zapytała pogodna kobieta za biurkiem i wstała, by

włożyć papier do podajnika drukarki. - Nic mi nie mówił.

Skinęłam głową, nawet nie patrząc na sekretarkę ubraną w elegancką kremową

garsonkę, i przeciągnęłam sprzęt do podlewania kwiatków o następny metr. Mark był na

krótkim urlopie na klatce schodowej budynku, w którym pracował przed przejściem do tego.

Nieprzytomny dzięki krótko działającemu eliksirowi snu.

- Tak, proszę pani - powiedziałam, podnosząc głos i lekko sepleniąc. - Ale powiedział

mi, które kwiatki trzeba podlać. - Ukryłam palce z umalowanymi na czerwono paznokciami,

żeby sekretarka ich nie zauważyła. Nie pasowały do wizerunku dziewczyny od podlewania

kwiatków. Powinnam byłam pomyśleć o tym wcześniej. - Wszystkie na tym piętrze, a potem

arboretum na dachu.

Kobieta uśmiechnęła się, ukazując nienaturalnie duże zęby. Była łakiem, i to dość

wysoko postawionym w biurowym stadzie, sądząc po jej ogładzie. A pan Ray nie trzymałby

na stanowisku sekretarki psa, skoro było go stać na pensję dla suki. Rozsiewała dość

przyjemny, lekki zapach piżma.

- Czy Mark powiedział ci o służbowej windzie na tyłach budynku? - zapytała

uprzejmie. - Łatwiej z niej skorzystać niż targać wózek po schodach.

- Nie, proszę pani - odparłam, mocniej naciągając brzydką czapkę ze znaczkiem firmy

ogrodniczej. - Chyba utrudnia mi zadanie, żebym nie próbowała przejąć jego terytorium.

Czując, że serce bije mi coraz szybciej, popchnęłam wózek Marka z nożycami do

przycinania roślin, granulowanym nawozem i pojemnikiem do podlewania. Wiedziałam o

windzie, a także o rozmieszczeniu sześciu wyjść awaryjnych i przycisków włączających

alarm przeciwpożarowy oraz to, gdzie personel biura trzyma pączki.

- Ach, ci mężczyźni - powiedziała sekretarka, przewracając oczyma i siadając przed

monitorem. - Czy nie zdają sobie sprawy, że mogłybyśmy rządzić światem, gdybyśmy tylko

tego chciały?

Kiwnęłam głową i siknęłam odrobiną wody w następny kwiatek. Jakoś mi się

wydawało, że już rządzimy tym światem.

Przez szum drukarki i cichy gwar biurowych rozmów przebiło się intensywne

brzęczenie. Wydawały je skrzydełka Jenksa, mojego partnera, który przyfrunął z gabinetu

szefa znajdującego się na tyłach biura; najwyraźniej był w złym humorze. Jego skrzydełka

podobne do skrzydełek ważki poczerwieniały z podniecenia i sypał się z niego czarodziejski

pyłek, tworząc kaskady słonecznego blasku.

- Skończyłem sprawdzać kwiatki w gabinecie - oznajmił głośno, lądując na krawędzi

doniczki wiszącej przede mną. Wziął się pod boki, co sprawiło, że w swoim niebieskim

kombinezonie wyglądał jak Piotruś Pan wyrosły na śmieciarza. Żona uszyła mu nawet

pasującą czapeczkę. - Trzeba je tylko podlać. Mam ci tu w czymś pomóc czy mogę wrócić i

pospać w samochodzie? - dodał zgryźliwie.

Zdjęłam z ramienia pojemnik z wodą i postawiłam go na podłodze, żeby zdjąć

nakrętkę.

- Przydałaby mi się tabletka nawozu - podsunęłam, zastanawiając się, o co mu chodzi.

Jenks podleciał do wózka, mamrocząc pod nosem, i zaczął w nim grzebać. We

wszystkie strony zaczęły się sypać zielone druciki mocujące, podpórki i zużyte paski testowe

odczynu pH.

- Mam - oznajmił, znalazłszy białą tabletkę nawozu wielkości jego głowy.

Upuścił ją do pojemnika; rozpuściła się z sykiem w wodzie. Nie był to nawóz, lecz

substancja natleniająca i wywołująca wydzielanie śluzu. Po co kraść rybę, jeśli ma zdechnąć

podczas transportu?

- O Boże, Rachel - szepnął Jenks, lądując na moim ramieniu. - To jest poliester. Mam

na sobie poliester!

Kiedy sobie uświadomiłam przyczynę jego złego humoru, opadło ze mnie napięcie.

- Nic ci nie będzie.

- Mam wysypkę! - stwierdził, drapiąc się energicznie pod kołnierzykiem. - Nie mogę

nosić poliestru. Pixy mają na niego alergię. Zobacz. Widzisz? - Przechylił głowę tak, że jego

blond włosy odsłoniły szyję, ale znajdował się zbyt blisko, żebym mogła wyraźnie zobaczyć.

- Wypryski. I śmierdzi. Czuję zapach ropy. Mam na sobie zdechłego dinozaura. Nie mogę się

ubierać w martwe zwierzę. To barbarzyństwo, Rachel - zakończył błagalnie.

- Jenks? - Zakręciłam pojemnik i znów przewiesiłam go sobie przez ramię, spychając

z niego przy okazji Jenksa. - Ja mam na sobie to samo. Wytrzymaj.

- Ale to śmierdzi!

Spojrzałam na unoszącą się przede mną jego sylwetkę.

- Przytnij trochę gałązek - powiedziałam przez zaciśnięte zęby.

Strzepnął w moją stronę rękami i odfrunął do tyłu. Trudno. Poklepałam się po tylnej

kieszeni mojego obrzydliwego kombinezonu i znalazłam nożyce. Miss Zawodowa Sekretarka

wystukiwała list, a ja rozłożyłam składaną drabinkę i przystąpiłam do obcinania liści z rośliny

wiszącej obok jej biurka. Jenks zaczął mi pomagać i po chwili szepnęłam:

- Jesteśmy gotowi?

Skinął głową, nie spuszczając z oczu otwartych drzwi gabinetu pana Raya.

- Kiedy następnym razem będzie sprawdzać pocztę, przewróci się cały system

zabezpieczenia Internetu. Jeśli sekretarka ma o tym pojęcie, naprawa potrwa pięć minut, a

jeśli nie ma, cztery godziny.

- Potrzebuję tylko pięciu minut - powiedziałam, pocąc się od słonecznego ciepła,

wpadającego przez okno.

Pachniało tu jak w ogrodzie, w ogrodzie z mokrym psem dyszącym na chłodnych

płytkach.

Czując przyśpieszone bicie serca, przesunęłam się ku następnej roślinie. Znalazłam się

za biurkiem i sekretarka zesztywniała. Wtargnęłam na jej teren, lecz umiała sobie z tym

poradzić. Byłam dziewczyną od podlewania kwiatków. Nie przerywałam pracy, z nadzieją że

Zapadlisko 02 - Dobry zły i nieumarły.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: